--[นี่คือความรู้สึก]--

วันเสาร์ที่ : 15 ตุลาคม 2548
เวลาประมาณ : 18.30 น.
สถานที่ : ห้องครัวที่บ้านผม


ผมเพิ่งกลับมาจากการออกไปเล่นบาสแถวบ้าน
เพราะว่าเดี๋ยวนี้ มืดเร็วมาก อาจจะเป็นเพราะว่า
ย่างเข้าหน้าหนาวแล้วก็ได้นะ 6 โมงเย็นก็มืดแล้ว

กลับมาเจอแม่ผม กำลังจัดเตรียมกับข้าวไว้ ให้กับ
ลูกชายคนโต เพื่อที่จะได้กลับมากินข้าวด้วยกัน
ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า ถึงจัดไว้ ไอ้ลูกชายสารเลวคนนั้น
มันก็ไม่กินข้าวร่วมกับแม่หรอก

ผมกลับมาก็อาบน้ำ แล้วก็เดินไปตักข้าวใส่จาน
พร้อมกับข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้ โดยไม่พูดอะไรกับแม่ซักคำ

แม่ก็รู้ว่าผมไม่อยากจะพูดด้วย แต่แม่ก็ยังไม่วายที่จะถามสารทุกข์สุขดิบ ของลูกชายที่ไม่ค่อยอยากพูดกับแม่ซักเท่าไหร่

"วันนี้ไปเรียนมาหรือเปล่า"

"อืม ไป"

"เงินพอใช้ไหม"

แม่ถามทั้ง ๆ ที่แม่เองก็ไม่ค่อยมี

"มีอยู่"
"อ้าว นี่ไง แกงส้มตักขึ้นไปกินสิ ใส่ถ้วยไปจะได้ซดน้ำ"

ว่าแล้วแม่ก็จัดการตักใส่ถ้วยให้

ผมมองที่แม่กำลังทำให้ผมแล้วก็ได้แต่คิดว่า ทำไมผมมัน
เลวชาติขนาดนี้ แม่ตัวเองแท้ ๆ ทำไมไม่รู้จักถามแม่บ้าง
ว่าสบายดีไหม เป็นยังไงบ้าง

ใจผมตอนนั้น มันกำลังค้านกันอยู่ ระหว่าง

ศักดิ์ศรีงี่เง่าที่ผมเคยตั้งปณิธานไว้ว่า

"เราเลี้ยงตัวเองมาตลอด แม่ไม่ได้มีบุญคุณอะไรกับเรา ไม่เคยเลี้ยงเรา ทิ้งเราไปเมื่อเรายังเด็ก ปล่อยให้เราต้องดิ้นรนด้วยตัวเองมาตลอด"

กับความรู้ผิดชอบชั่วดี ที่ว่า

"แล้วเค้าต้องทิ้งเราไปเพราะอะไร ทำไมไม่คิดบ้าง แล้วเค้ากลับไปเอาเรามาอยู่ด้วยถึงจะตอนโตแล้วก็เหอะเพราะอะไร แล้วแกงส้มที่เค้าตักให้เรานี่ล่ะ เค้าทำไปเพราะอะไร"

ผมบอกตรง ๆ ว่า 4 ปีที่ผมคบกับเจ๊โหด ผมลืมแม่ผมไปเลย
อาจจะด้วยสาเหตุอื่น ๆ ที่แม่สร้างมันไว้ให้ผมจนทุกวันนี้ ผมคุยกับแม่ น้อยครั้งมาก
นับคำพูดได้ในการพูดแต่ละครั้ง ไม่ค่อยเจอกัน ทั้ง ๆ ที่
ห้องแม่ก็อยู่ตรงข้ามห้องผมนี่เอง แต่ก็ไม่ค่อยได้เจอกัน

ยอมรับเลยว่า ตอนนี้สงสารแม่มาก ๆ ผมไม่ดีที่ทำกับแม่อย่างนั้น
แต่แม่ไม่เคยคิดโทษโกรธลูกเลย แม้แต่ครั้งเดียว
แม้จะมี งอน ๆ กันบ้างก็เหอะ แต่แม่คงทำใจแล้วแหล่ะว่า
งอนมันไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะว่า ลูกชายสารเลวคนนี้
ไม่เคยง้อแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ผมมองแกงส้มที่แม่ตักไว้ให้ พร้อมกับ เนื้อทอดติดมัน
ของโปรด พร้อมด้วยน้ำตาที่ออกมาคลอ ๆ อยู่

แล้วคำถามที่ผมไม่อยากได้ยินก็เอ่ยออกมาจากปากของแม่

"แล้ว........... เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นมาหาที่บ้านเลย"

แม่จะถามคำถามนี้เป็นประจำเมื่อไม่ได้เห็นหน้า เจ๊โหด เป็นเวลานาน ๆ

น้ำตาผมเริ่มที่จะรินออกมา ผมเอามือเช็ดออก ไม่ให้แม่เห็น พร้อมกับตอบไปว่า

"แม่ ผมเลิกกับน้องหยง แล้วนะ"

แม่หยุดกิจกรรมทุกอย่างที่กำลังทำอยู่ทันที หันมามองลูกชาย
ด้วยไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"อ้าว เลิกกัน........... เลิกกันเมื่อไหร่"

"เมื่อวันจันทร์"

"เลิกกันทำไมล่ะลูก"

"ผมมันจนครับแม่ ผมมันไม่มีอะไร"

ผมพยายามกลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิต จะให้แม่เห็นไม่ได้ แต่แล้ว
สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

แม่เดินมาจับแขนผม แล้วก็ร้องไห้ พร้อมกับพูดว่า

"ไม่เป็นไรนะลูก อย่าคิดมาก เรามีของเราเท่านี้ แม่คิดแล้วว่าซักวัน เค้าจะทิ้งลูกไป"

"แม่ร้องไห้ทำไม"

"แม่สงสารลูก แม่โมโหตัวเอง ที่ต้องทำให้ลูกลำบากขนาดนี้
อย่าคิดอะไรสั้น ๆ นะลูกนะ อย่าคิดมาก แม่เป็นห่วงนะ"

แม่พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลนองหน้า


ถึงตอนนี้ ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีในใจผมมันก็เอาชนะ ไอ้ศักดิ์ศรีงี่เง่าเฮงซวยได้ในที่สุด

"แม่อย่าร้องไห้ ช่างมันเหอะแม่มันเกิดไปแล้ว ผมก็แก้ไขอะไรไม่ได้
แม่ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก ผมสิที่ผิด แม่อย่าร้องไห้นะ
ผมไม่เป็นอะไรหรอก
ไม่ต้องเป็นห่วง ผมโตแล้วนะแม่ ไม่ใช่เหมือนตอนที่อกหักครั้งแรกซะหน่อย
ผมไม่คิดอะไรสั้น ๆ หรอก"

ผมปลอบแม่อยู่นาน จนแกงส้มที่แม่อุ่นไว้ให้เริ่มเย็นแล้ว

"กินข้าวนะแม่ กินข้าวด้วยกัน เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว
ผมเอาเวลาไปให้กับคนอื่นมานานแล้ว ต่อไปนี้ผมจะให้แม่มากขึ้น"

พูดถึงตรงนี้ ผมก็เริ่มที่จะร้องไห้แทนแล้ว

ครับ แม่กับลูกชายสารเลว กินข้าวร่วมโต๊ะกันเป็นครั้งแรกในรอบ 4 ปี
เป็นการกินข้าวที่ผมรู้สึกว่า รักแม่ขึ้นมาอีก 100 เท่าทีเดียว


แม่ครับ
ถึงผมจะไม่ค่อยพูดกับแม่เท่าไหร่ แต่ว่า ผมไม่ได้เกลียดแม่นะ

แม่ครับ
ถึงผมจะชอบตะโกนตอบเวลาแม่ถาม แต่ว่า ผมไม่ได้
รำคาญแม่นะครับ ผมกลัวแม่จะไม่ได้ยิน รู้ว่าแม่หูไม่ค่อยดี

แม่ครับ
ผมโตแล้ว อายุจะ 30 แล้วนะ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมมากนักก็ได้
แม่ดูแลตัวเองให้ดีดีกว่า ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา ผมจะเสียใจที่สุด

แม่ครับ
ถึงผมจะไม่ได้ทักทายแม่บ่อย ๆ แต่ว่า ผมก็คิดถึงแม่อยู่ตลอดเวลา
ผมไม่อยากรบกวนเวลาแม่นอน เลยไม่ได้ปลุกเวลาที่ผมกลับถึงบ้าน

แม่ครับ
ถึงผมจะไม่ค่อยได้โทรหาแม่ แต่ว่า ผมก็ไม่ได้ไม่เป็นห่วงแม่นะครับ
แต่ผมรู้ว่า แม่อยู่บ้านแล้วผมเลยไม่ได้โทรหา

แม่ครับ
ต่อไปนี้ เราคงได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น กินข้าวด้วยกันบ่อยขึ้น ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยขึ้น
ผมจะพาแม่ไปดูหนัง จะพาแม่ไปทำบุญทุกครั้งที่ผมมีเวลา

เพื่อความสัมพันธ์ของเราจะได้กลับมาเหมือนเดิม

ผมรักแม่นะครับ ลืมเรื่องที่แม่ก่อให้ผมไปซะ ยังไง ๆ ผมก็ต้องทำให้แม่อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าผมจะโมโหแค่ไหน ผมก็ยังเป็นลูกของแม่อยู่ดี


ขอโทษนะครับแม่ สำหรับ "วันแม่" ที่ผ่านมาที่ผมทำตัวเฮงซวย
เหมือนกับว่ามันเป็นวันธรรมดา ๆ วันหนึ่ง ผมรู้ว่าแม่อยากเจอหน้า
ลูกชายสารเลวคนนี้ขนาดไหนในวันแม่ วันที่แม่ ควรจะสำคัญที่สุดสำหรับผม
แต่ผมก็ไม่อยู่ให้แม่ได้คุยด้วยเลยตั้งแต่เช้า ขอโทษครับ ต่อไปนี้
มันจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว แม่จะต้องสำคัญที่สุดสำหรับผม เพราะว่า
ผมรู้แล้ว ว่าคนที่รักผมที่สุดในโลกไม่ใช่ใคร ไม่ใช่เจ๊โหด ไม่ใช่เพื่อน ๆ ไม่ใช่ใครทั้งนั้น
แต่ว่าคนที่รักผมที่สุด อยู่ใกล้ผมแค่เปิดประตูเจอกันแค่นั้นเอง

"รักแม่ครับ"

Create Date : 31 มกราคม 2550 Last Update : 31 มกราคม 2550 16:58:21 น. Counter : 448 Pageviews.		13 comments
Share Tweet