--[ตู้ปลากับความทรงจำ]-- ตู้ปลา....... ทุกวันนี้ผมมีตู้ปลาอยู่ตู้หนึ่ง เป็นตู้ปลาตู้เล็ก ๆ ขนาดประมาณกล่องของขวัญ เป็นตู้ปลารูปสี่เหลี่ยมทรงกระบอก ไม่ใช่สี่เหลี่ยมผืนผ้าใหญ่ ๆ อย่างที่เคยเห็นกันทั่วไป ตู้ปลาตู้นี้มีความหลัง.... วันหนึ่งเมื่อประมาณ 2 ปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา ผมเดินช็อปปิ้งอยู่ที่ห้างฟิวเจอร์รังสิต กับ เจ๊โหด 2 คน ผมกับเจ๊โหด มีความคิดมานานแล้วว่าจะหาปลามาเลี้ยงไว้ที่บ้านผม แต่ก็ยังไม่มีโอกาสซักที จนวันนั้นแหล่ะ ที่ทั้งผมและเจ๊โหด เดินผ่านร้านขายตู้ปลา ที่เค้ามาจัดแสดงกันในบู๊ทข้างล่างฟิวเจอร์รังสิต!!! เจ๊โหดผละจากผมไปยืนจ้องมองดูตู้ปลาตู้นี้ ผมเดินตามเข้าไปยืนข้าง ๆ เธอมองมันด้วยสายตาเป็นประกาย หันมาจับมือผมไว้บีบแน่น ผมรู้ว่าเธอตื่นเต้นกับตู้ปลาตู้นี้ "พี่หมัน ตู้นี้สวยดีนะ" เธอพูดกับผมในขณะที่สายตาก็ยังจ้องมองดูตู้ปลาเล็ก ๆ ตู้นี้ "อืมม สวยดี ทรงมันแปลก ๆ" ผมตอบกลับไป พร้อมกับจับจ้องไปที่ตู้ปลา "ซื้อไปไว้ที่บ้านพี่หมันดีกว่า" เธอบอกมา ในขณะที่ผมพยักหน้าหงึก ๆ แน่นอน ผมไม่เคยขัดใจเธอ เมื่อเธออยากได้อะไร และอยากทำอะไร ถ้ามันไม่เป็นการเหลือบ่ากว่าแรงอะไร ผมก็ยินดี เธอจ่ายเงิน ซื้อตู้ปลาตู้นี้มาในราคา 250 บาท พร้อมกับ ของตกแต่งภายในตู้ทั้งหมด ยกเว้ณเสียแต่ปั๊มอ๊อกซิเย่น ที่ไม่ได้ซื้อมา เพราะไม่ได้คิดจะเลี้ยงปลาตัวใหญ่ "เดี๋ยวไปหาซื้อปลากันดีกว่า" เธอยื่นตู้ปลาให้ผมถือด้วยสีหน้าสนุกสนาน เหมือนเด็กกำลังได้ของเล่นชิ้นใหม่ ผมรับมาถือไว้ง่าย ๆ แล้วก็พยักหน้าตกลง ...... ผมพาเธอไปที่ร้านขายปลา ภายในฟิวเจอร์รังสิตนั่นเอง เธอเป็นผู้จัดการทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น การเลือกปลาที่จะเอามาใส่ไว้ในตู้ หรือแม้กระทั่ง น้ำยาที่ปรับสภาพน้ำ เธอเลือก ในขณะที่ผมเป็นผู้ช้อนปลาตัวที่เธอหมายตาไว้ "เอาตัวนั้น นั่น ๆ ๆ ๆ นั่นน่ะ ตัวที่กำลังว่ายไปทางซ้ายน่ะพี่หมัน" "ไม่ใช่ตัวนี้ ตัวนั้นต่างหาก" เธอชี้มือตามปลาตัวหนึ่ง ที่ว่ายวนเวียน หลบการถูกจับอยู่ในตู้ เธอลุ้นให้ผมจับเหมือนกับลุ้นว่าบอลมันจะเข้าประตูหรือเปล่า เธอลุ้นเสียจนลืมไปว่า ผมกำลังตั้งสมาธิจะช้อนปลาอยู่ บางครั้งเธอทุบ ทุบผมนี่แหล่ะ ทุบด้วยความลืมตัว กลัวว่าผมจะปล่อยให้ปลาที่เธอเลือกหลุดมือไป!! "เอ้อออ จะทุบพี่ทำไมเนี่ยหืมมม เดี๋ยวพี่ช้อนให้ไม่ต้องทุบ ยืนเฉย ๆ" "อ้า ลืมตัวอ่ะ โทษที ก็พี่หมันอยากช้อนชักช้าทำไมล่ะ" น่ะ เห็นมะมีโยนความผิดกันเห็น ๆ "อ่ะ เป็นงั้นไป" ผมตอบไปยิ้ม ๆ หลังจากนั้น ก็หันมาสนใจกับบรรดาปลาตัวน้อยที่ว่ายวนเวียนอยู่ในตู้ต่อ ผมหมายมั่นปั้นมือ ต้องจับมันมาให้ได้ เจ๊โหดชอบตัวนี้ เพราะฉะนั้น มันจะต้องไปอยู่กับผม เธอบอกว่า ให้เลือกไปเป็นคู่ จะได้ไม่เหงา ถ้าเลือกไปเป็นเลขคี่ มันจะดูเป็นลางไม่ดีสำหรับเราสองคน ผมได้แต่ส่ายหัว บอกเธอกลับไปว่า "คิดไปได้เนอะคนเรา" ปลาหางนกยูง 6 ตัว ตัวผู้ 3 ตัวเมีย 3 ตัว ถูกจับขึ้นมาดิ้นกระแด่ว ๆ อยู่ในสวิงสีน้ำเงิน บางตัวพยายามกระโดดออกจากสวิงให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ จ่ายเงินเสร็จ ตรงดิ่งกลับบ้านพร้อมกับถุงปลา และ ตู้ปลาสำเร็จรูป ......................................... ปลา 6 ตัวเหมือนจะตื่นกับที่อยู่ใหม่ บางตัวกัดกัน บางตัวก็ว่ายน้ำอยู่นิ่ง ๆ ส่วนบางตัว เหมือนกินยาบ้าเป็นอาหาร มันว่ายวนรอบตู้ไม่ได้หยุด!!! เจ๊โหด นั่งจ้องมอง และเอาอาหารปลาโปรยใส่ที่ด้านบนของตัวตู้อย่างมีความสุข ดูเธอจะรู้สึกสนุกสนานกับการได้ทำอะไรอย่างนี้ ผมมองดูเธอแล้วก็คิดถึงเด็ก ๆ ที่ได้ของถูกใจชิ้นใหม่!! เธอโปรยอาหารปลาไปเยอะแยะ กะว่า กินกันทั้งปีก็ไม่หมด กว่าเธอจะรู้ตัว อาหารเม็ดก็พร่องลงไปเกือบครึ่ง ซึ่งมันเยอะเกินไปเสียแล้ว เธอหน้านิ่ว หันมาหาผม "พี่หมัน ๆ ทำไงดี อาหารมันหกลงไป" เธอเฉไฉบอกว่าอาหารหกลงตู้ ผมส่ายหัวแล้วตอบว่า "อย่ามามั่วเลย หนูโปรยมันลงไปเองแท้ ๆ พี่นั่งดูอยู่ อย่านึกว่าพี่จะมองไม่เห็น!!" เธอหน้าเง้า แลบลิ้นให้ผม ผมเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เธอ พลางเอาสวิงอันน้อย ๆ ที่ซื้อมา ช้อนอาหารปลาที่ลอยฟ่องอยู่บนผิวน้ำออก เหลือไว้แต่พอกิน เมื่อช้อนออกเสร็จ ผมหันไปแลบลิ้นใส่เธอคืนเป็นการตอบแทน เธอก้มหน้างุด ๆ เหมือนจะหงุดหงิด อาการเธอเหมือนเด็ก ๆ จนผมต้องเอามือไปลูบหัวเธอ แล้วดึงเธอมากอดเอาไว้....  ............................................................ เจ๊โหดกลับบ้านไปแล้ว ทิ้งปลา 6 ตัวไว้ในความดูแลของผม ............................................................. ตามธรรมชาติของปลา เมื่อมีการผลัดเปลี่ยน ก็ต้องมีการตายเกิดขึ้นบ้างเป็นธรรมดา ปลา 6 ตัว ตายไปเสียเกือบครึ่ง ในระยะเวลาไม่ถึง 1 อาทิตย์โดยที่ผมไม่รู้สาเหตุ จะรู้ได้ยังไง ตอนมองดูมันมันก็ยังปกติ พอนอน ตื่นเช้ามา พวกมันก็หงายท้องกันหมด ผมจะไปตรัสรู้ได้อย่างไรว่ามันป่วย หรือ ทนสภาพไม่ไหวแล้ว เอาล่ะ ไอ้ตัวที่ตายก็ตายไป ไอ้ตัวไหนอยู่ต่อได้ก็อยู่ ตายไป 2 ตัว เหลืออยู่ในตู้ 4 ตัว ที่อดทน และ ทนทานพอจะมีชีวิตอยู่กับผม ปลายังเหลืออยู่เป็นคู่!!! ................................................. หลายเดือนผ่านไป 4 ตัวที่เหลืออยู่ ก็ลดลงเหลือเพียงแค่ 2 ตัวเท่านั้น โชคดีที่ 2 ตัวที่เหลือ เป็นตัวผู้ 1 ตัว และ ตัวเมีย 1 ตัว ไม่เช่นนั้น ในตู้ผมคงมีปลาเกย์ หรือไม่ก็ปลาเลสเบี้ยนอยู่เป็นแน่แท้!!!! เวลาผ่านไปอีกไม่ถึง 1 อาทิตย์ ปลาตัวเมียก็คลอดลูกออกมา 1 คอก ผมไม่รู้ว่ามันเอาเวลาที่ไหนไปมีอะไรกันนะ เพราะมารู้สึกตัว ตัวเมียก็ท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทนแล้ว ตัวการก็คงไม่ต้องสืบ เพราะมีตัวผู้อยู่ตัวเดียวในตู้นั้น!!!! จนวันนั้น ตื่นนอนมาให้อาหาร ก็พบกับลูกปลาตัวเล็ก ๆ ว่ายวนเวียนอยู่ในตู้เต็มไปหมด ผมไม่ได้นับจำนวนลูกของมัน เพราะว่ายวนเวียนกันอยู่เยอะเหลือเกิน เจ๊โหด ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการเกิดใหม่ของลูกปลาตัวน้อย ๆ เหล่านี้ เธอพยายามตั้งชื่อลูกปลาทั้งหมด แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า ลูกปลาตัวน้อย หน้าตามันก็เหมือนกันหมด เลยต้องยกเลิกการตั้งชื่อนั้นไป เพราะว่า ตั้งไปก็จำไม่ได้ หน้าตามันเหมือนกันหมดอย่างนั้น ปลาหางนกยูง เมื่อคลอดลูกออกมา บางตัวโชคร้าย ถูกพ่อแม่ตัวเองกินเป็นอาหาร ซึ่งในจำนวนนี้ มีอยู่ 3 ตัวที่มีชีวิตรอด .... กลายเป็น 5 ชีวิตอยู่ในตู้ปลาของผม!!! .............................................................. อยู่มาวันหนึ่ง จากครอบครัวปลาหางนกยูงที่มีความสุขก็เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แม่ปลา ซึ่งเหลืออยู่ตัวเดียวในตู้ ก็ชิงเสียชีวิตโดยไม่รู้สาเหตุ เธอนอนหงายท้องตัวแข็งทื่อ เมื่อผมกลับบ้านมาเจอ ผมตกใจเป็นอย่างมาก นึกถึงคำพูดของเจ๊โหดขึ้นมาทันที เมื่อตอนที่ซื้อมันมาตอนแรก "มันจะเป็นลางไม่ดีนะ!!!" "เฮ้ย เกี่ยวอะไรกันกับปลาวะ ปลาก็ส่วนปลา คนก็ส่วนคน" ผมคิดของผมอย่างนี้ ผมโทรหาเจ๊โหด เธอก็ไม่ได้พูดอะไร ก็แน่นอน มันเป็นเรื่องธรรมชาติอยู่แล้ว เธอยังแซวเลย ว่า "พี่หมันเลี้ยงอะไรก็ไม่รอดเลยเน๊อะ ซื้ออะไรไปก็ตายหมด มีแต่อีคะน้าตัวเดียวที่ทนได้" ในตู้ เหลือลูกปลา 3 ตัว กับ พ่อปลา 1 ตัว ซึ่งสภาพเหมือนปลาตรอมใจ อาหารไม่กิน ไม่ยอมว่ายน้ำ ขลุกตัวเองอยู่แต่พื้นหินข้างล่างตู้ เหลือปลาอยู่ในตู้เพียงตัวเดียว...!!! "มันอยู่ตัวเดียวคงเหงาเน๊อะพี่หมัน" "อืมมม จะหามาเลี้ยงเพิ่มไหมล่ะ" "เอาไว้ เราเจอกันคราวต่อไปก่อน แล้วค่อยไปหาซื้อด้วยกัน" คราวต่อไปของเจ๊โหด ไม่มีสำหรับผม เพราะหลังจากนั้นไม่นาน .............................................................. เจ๊โหดก็ทิ้งผมไป  .............................................................. เหตุการณ์กระทันหันเหลือเกิน ไม่ทันให้ผมตั้งตัว..!!! รู้อย่างเดียวว่า เธอจากผมไปแล้ว... ผมกับพ่อปลาตัวนั้น สภาพไม่ต่างจากกันเท่าไหร่นัก ไม่กิน ไม่ร่าเริง ไม่พูด ผมไม่รู้ว่า ปลาร้องไห้ได้ไหม เพราะมันอยู่ในน้ำ รู้แต่ว่า ผมไม่ได้อยู่ในน้ำ ผมร้องไห้ได้ ......... ผมนึกภาพตัวเองร้องไห้ไม่ออกมานานมากแล้ว แต่ตอนนั้น....ผมร้องไห้อีกครั้ง พ่อปลามันก็คงเศร้าเหมือนกัน ที่แม่ปลาจากมันไป เมื่อพ่อปลาไม่ร่าเริง ไม่มีพลังแห่งชีวิตหลงเหลืออยู่ เหล่าลูกปลาทั้ง 3 ก็มีชีวิตต่ออยู่อีกได้ไม่นาน พวกมันทะยอยตายไปทีละตัว ๆ จนในที่สุด ทั้งตู้ ก็เหลือแต่พ่อปลาตัวเดียว จนในที่สุด ห้องนอน ก็เหลือแต่ผมเพียงคนเดียว พ่อปลากับผม ชะตาชีวิตเหมือนกัน คือ ทุกคนทิ้งไปหมด ปล่อยให้อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว ไร้ซึ่งแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป.......... ............................................................. พ่อปลาตัวนี้เป็นปลาที่เข้มแข็ง แม้ว่าจะตรอมใจ แต่ก็ยังดำเนินชีวิตต่อไปได้เรื่อย ๆ ผิดจากที่ผมคาดการณ์ไว้ว่า อีกไม่นาน มันต้องตายแน่ ๆ เพราะดูจากสภาพของมันแล้ว ถ้าไม่เอาอะไรไปสะกิด มันก็ไม่ขยับตัว!!!! บางทีผมนึกว่ามันตายแล้ว แต่มันก็ยังไม่ตาย........ 5 เดือนผ่านไป ผมแข็งแรงขึ้นพ่อปลา แข็งแรงขึ้น ผมยกตู้ปลาทั้งตู้ มาวางไว้ตรงหน้า พร้อมพูดกับมันว่า "อยู่กับเราไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรคนที่เลือกเอาเจ้ามา เค้าไม่อยู่แล้ว เค้าปล่อยให้เราอยู่คนเดียว เหมือนกับที่เจ้าต้องอยู่ตัวเดียวตามลำพังอย่างนี้แหล่ะ ไปอยู่ที่อื่นเถอะนะ ไปเจอเพื่อนใหม่ ๆ ....คู่ของเจ้า ก็ตายไปแล้ว ลูกของเจ้าก็ตายไปแล้ว เราไม่อยากหาปลาตัวใหม่มาให้ เพราะเดี๋ยวมันจะทำให้เจ้าต้องเจ็บช้ำน้ำใจอีก หากว่า ปลาเหล่านั้น จะชิงทิ้งเจ้าไปหมด" ว่าแล้ว ผมก็ยกตู้ปลาทั้งตู้ ไปที่สระน้ำในหมู่บ้าน หลังจากนั้น ก็เททั้งน้ำ และก็พ่อปลา ลงไปในสระ "โชคดีนะ ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป" ผมโทรไปบอกเจ๊โหด ว่าผมปล่อยพ่อปลาตัวสุดท้ายไปแล้ว เธอนิ่งเงียบ "และร้องไห้ผ่านสายโทรศัพท์มาให้ผมได้ยิน" ............................................................. ทุกวันนี้ เหลือแต่ตู้เปล่า ๆ ตั้งอยู่ในห้องของผม ทุกอย่างภายในตู้ ยังคงสภาพเดิม ผมไม่เคยทื้งอะไรในตู้ไป ผมปล่อยมันไว้อย่างนั้น.... ตู้ใบเดิม ก้อนหินก้อนเดิม สะพานหินอันเล็ก ๆ อันเดิม ทุกอย่างอยู่ที่เดิม เพียงแต่ ไม่มีอีกแล้ว พ่อปลา ไม่มีอีกแล้ว แม่ปลา และก็ไม่มีอีกแล้ว ลูกปลา เหลือแต่ตู้เปล่า ๆ ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ไร้ซึ่งความสวยงาม และ ไร้ซึ่งพลังแห่งชีวิต!!! เฉกเช่นเดียวกับห้องผม ซึ่งไม่มีอีกแล้ว เจ๊โหด เหลือเพียงผมคนเดียว ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม เตียงที่เดิม ผ้าคลุมลายเดิม หนังสือเล่มเดิม ผู้ชายคนเดิม!!! ผมมองไปที่วางตู้ปลาอีกครั้ง .............................................................. ผมกระพริบตา พลัน ผมเห็นสาวน้อยคนหนึ่ง นั่งยอง ๆ เอานิ้วจิ้มไปที่ตู้ปลาตู้นั้น ส่วนอีกมือหนึ่ง เธอก็โปรยอาหารเม็ด ลงไปด้านบนของตู้ แล้วก็คุยกับมัน...... "นี่ ๆ มากินอาหารเร็ว จะได้อ้วน ๆ ไง" และเธอก็หันมาหาผม "พี่หมัน ๆ ดูแลมันให้ดี ๆ นะ หมั่นล้างตู้ปลาด้วย นี่ ๆ ดูตัวนี้สิ ทำไมมันดิ้นอย่างนั้นล่ะ พี่หมัน" ผมหัวเราะ แล้วเดินไปนั่งยอง ๆ ข้างเธอ โอบกอดเธอไว้ เธอเอาหัวเธอมาพิงไว้กับไหล่ผม นิ้วของเธอยังวนเวียนอยู่ที่ตู้ปลา คงไม่ต้องมีคำใดที่จะต้องอธิบายออกมา ทุกคนคงเคยผ่านประสบการณ์อย่างนี้มาบ้างแล้ว.. ผมกับเจ๊โหดนั่งอยู่ด้วยกันอย่างนั้น มองดูปลาตัวน้อยที่ว่ายวนเวียนอยู่ในตู้ ห้องนี้ช่างมีชีวิตชีวา... . . . . ผมกระพริบตาอีกครั้ง ภาพเหล่านั้นหายวับไป... มีเพียงม่านน้ำตาบาง ๆ มาครออยู่ที่ดวงตาผม นี่ผมร้องไห้หรือ..... ผมมองไปที่ตู้ปลาอีกครั้ง เผื่อจะเห็นภาพเมื่อซักครู่นี้อีกแต่ว่า ไม่มีอีกแล้ว เจ๊โหด.... มีแต่ตู้เปล่า ๆ วางอยู่ตรงนั้น.... ไม่มีสาวน้อยดัดฟันใส่แว่น นั่งจิ้มตู้อยู่ข้าง ๆ.... ไม่มีผมนั่งเคียงข้างเธออยู่ตรงนั้น.... ไม่มีมือหยาบกร้านโอบกอดอยู่ที่เอวบาง ๆ.... มีเพียงตู้ปลาเปล่า ๆ กับกรวดหินที่ไร้ชีวิตจิตใจ... มีเท่านั้นจริง ๆ.... .............................................................. ม่านน้ำตา รวมตัวกัน ไหลลงมาเป็นทาง ผมเอามือปาดมันออกพลางหันหน้ากลับมา หันกลับมาเพื่อเผชิญกับความเป็นจริง ความเป็นจริงตรงหน้าผม.. เหตุการณ์ดังกล่าว ผ่านมาเกือบ ๆ 2 ปีแล้ว แต่ความทรงจำและสิ่งของยังอยู่ นาน ๆ ลมก็จะพัดเอาความทรงจำเก่า ๆ ย้อนกลับมาหาซักที สิ่งต่าง ๆ ล้วนมีคุณค่าอยู่ในตัวมันเอง ตู้ปลาของผมก็เช่นเดียวกัน แม้ว่า มันจะไม่มีปลา ไม่มีน้ำ มีแต่ตู้เปล่า ๆ กับก้อนกรวด แต่ทว่า มันก็เต็มไปด้วยความทรงจำเก่า ๆ ยามใดที่ผมย้อนไปมองมัน ความทรงจำเหล่านั้นก็จะกลับคืนมา ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน!!!  สมันน้อย เบอร์ 14
เข้ามาซึ้งกะตู้ปลาของน้าหมันจริงๆค่้ะ
 โดย: bibiz IP: 203.52.130.138 วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:16:34:48 น.
ไม่เป็นไรน้า
เดี๋ยวพวกน้องๆแถวนี้หาปลาไปลงให้ แต่อย่าเอาลูกบาสให้มันกินแทนอาหารปลาล่ะ โดย: jiw_liw IP: 203.188.37.229 วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:16:39:40 น.
ไม่รอด น้ำตาท่วมจอ
แกล้งกันเหรอคุณ โดย: Still Alive IP: 203.107.200.75 วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:18:07:01 น.
T____________________________________________T
... T___________________________________________________________T take care urself na,P'mann  โดย: KiZ SerVicE (KissAhoLicGal
 ) วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:18:44:02 น.อ่านแล้วรู้สึกเหงาๆไปด้วยเลย
เอาล่ะ อย่าเหงานานนะคะ คนเก่ง โดย: ป้าเอม IP: 124.120.52.92 วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:19:50:24 น.
ธ่อ.....
มีอารมณ์เศร้าเป็นเหมือนกันเหรอคะเนี่ย.... แหะแหะแหะ....  โดย: อมยิ้มสีฟ้า
วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:20:34:50 น.วันนี้โหมดเศร้าแฮะ..
ปล.ถ้าคิดจะกลับมาเลี้ยงปลาใหม่ แล้วอยากให้ตู้ใสปิ๊งไม่มีคราบขาวๆเกาะ ให้ใช้น้ำส้มสายชูเช็ดนะน้าฯ.. โดย: smartman หล่อสุดๆ
วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:23:04:40 น.ขอบคุณมากครับผม!!!
ใช้น้ำส้มสายชูใช่ไหม อืมมมม จะได้จำไว้ครับ ขอบคุณมาก  โดย: สมันน้อย เบอร์ 14
วันที่: 24 มีนาคม 2550 เวลา:23:30:24 น.ขอบคุณที่ทำให้คิดถึง..ความรัก..
โดย: Life's like that IP: 58.64.106.23 วันที่: 25 มีนาคม 2550 เวลา:0:12:33 น.
สวัสดีค่ะน้าหมัน ไม่ได้แวะมาเยี่ยมเยีนซะนานเลย
 วันนี้นึกว่าจะได้อ่านเรื่องขำๆ เหมือนเคย น้าหมันกลับมาแนวเศร้า  โดย: กระต่ายลงพุง
วันที่: 25 มีนาคม 2550 เวลา:18:42:30 น.เศร้าจังค่ะ ตอนเหงาๆน้าก็อยู่กะนังคะน้าไปก่อนหล่ะกันนะ
 โดย: Princess Vertebra
วันที่: 25 มีนาคม 2550 เวลา:19:56:44 น.ป้าเคยผ่านความรู้สึกนี้มาอย่างยากเย็นนะหมัน ทุกๆ สิ่ง ทุกๆ อย่างที่รายล้อมรอบ ๆตัวเรา ทำไมมันมีแต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับเค้าๆๆ มองหน้าลูก มองทุกมุมในบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่าง มีบรรยากาศเก่าๆ เกี่ยวกับเราสองคนเต็มไปหมด แต่อย่าลืมนะ เวลา ต้องเดินไปข้างหน้า ไม่มีเวลาย้อนหลังหรอก เราต้องอยู่ให้ได้ๆๆท่องไว้ ปล. ถ้าบอกว่าน้ำตาไหล จะเชื่อมั๊ยเนี่ยะ โดย: ป้าแมงฯ IP: 203.156.49.134 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:9:49:16 น.
ไม่ได้อ่านเรื่องของคุณมาเกือบปีแล้วนะ
วันนี้อยากยิ้มกับเรื่องเล่าของผู้ชายคนนึงเลยนึกถึงคุณขึ้นมาทันที พออ่านไปได้ครึ่งเรื่องก็ต้องหยุดอ่าน มานั่งหลับตาแล้วนึกถึงเรื่องของตัวเอง นึกแล้วก็เจ็บเนอะ แต่ไม่เท่าวันวานแล้วล่ะ จริงอย่างที่ป้าแมงฯ ว่าไว้นะ เวลา ต้องเดินไปข้างหน้า ไม่มีเวลาย้อนหลังหรอก เห็นด้วยอย่างยิ่งนะคะ โดย: แพมชมพู IP: 124.120.218.187 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:15:03:49 น.
ตามมาอ่านชีวิตพ่อปลา กะ ชีวิตน้าหมัน...
 ชีวิตที่คล้ายกัน อย่าเศร้าสิค่ะ นะนะ เรื่องมันผ่านไปนานแล้ววววววววววววว โดย: คริสตอลสีชมพู
วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:17:11:58 น.เฉ้าๆโดย: มเหสีออมอู๊ด^o^ IP: 124.120.36.165 วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:19:13:11 น.
รอสักครู่นะคะ....แกงส้มขอทำการ - สงบนิ่ง 2 วิ๊นาที ให้กับเจ้าปลาทั้งหลายในตู้ และ - สงบนิ่ง 3 - 5 วิ๊นาที ให้กับน้าหมัน............--" ทำไมวันนี้แกงส้มอ่านแล้ว รู้สึกเศร้าจังเลยล่ะเน๊อะ.... ปล.เค้าล้อเล่นนะคะ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปนะคะ ยิ้มๆ ไว้เน๊อะ..  โดย: แกงส้มชะอมกุ้งใส่ผักบุ้งนิดนึง (น้องแกงส้ม
) วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:22:02:27 น...
จะหักอื่นขืนหัก ก็จักได้ หักอาลัยนี้ไม่หลุด สุดจะหัก สารพัดตัดขาด ประหลาดนัก แต่ตัดรักนี่ไม่ขาด ประหลาดใจ (สุนทรภู่ จากนิราศอิเหนา ตอนคร่ำครวญตามหานางบุษบา) โดย: หนูเล็ก IP: 71.103.13.55 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:7:47:36 น.
อารมณ์ไหนเนี่ยน้าหมัน
เศร้าอย่างแรง กินข้าวเที่ยวเคล้าน้ำตา โดย: Im onair
วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:12:28:55 น.เศร้าโว้ยน้า.......ไม่น่าเข้ามาอ่านเลย
ก็อย่างที่ผมเคยปลอบใจน้ามาหลายๆครั้งอะ " ถึงน้าไม่มีใคร อย่างน้อยน้าก็อยู่คนเดียว " ดีขึ้นรึยัง ! โดย: เตีย IP: 58.10.167.12 วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:12:50:26 น.
เศร้าชะมัดเลยพี่ T___________________T
วันนี้ลองเข้าไปใหม่นะ ฟังได้แล้วล่ะ บางที data tranfer มันเยอะเกินไปก็ฟังไม่ได้ ฝากฟรีก็งี้ล่ะ ปล. พี่น้าหมันยังไงชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไปนะ สู้ ๆ โดย: oldword
วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:14:40:37 น.น้าหมันเขียนได้เศร้าและซึ้งจังเลยค่ะ
แหม นึกว่าน้าจะอัพเรื่องอะไรซะอีก เอาเรื่องเศร้า ๆ มาให้อินตามจนได้ ^ ^" ภาพความทรงจำเก่า ๆ เก็บไว้ให้เรายิ้มได้ก็แล้วกันนะคะ ถึงมันจะเศร้าบ้าง แต่ถ้ายิ้มได้มากขึ้น เสร้าให้น้อยลงทุก ๆ ครั้งที่กลับไปนึกถึงมันก็พอแล้วค่ะ ตัวแสบก็ทำแบบนี้ล่ะ จะให้เราลืม มันคงทำไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะจำและอยู่กับมันได้ค่ะ ^ ^ โดย: ตัวแสบมาเยือน
วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:17:26:33 น.เด็ก ๆ ปอยก็เคยเลี้ยงปลาออสก้าร์นะ
แต่เหมือนปอยจะใส่ลูกน้ำเยอะไปหน่อย ตื่นเช้ามามันเน่าตายเลยอ่า เหม็นมาก >_< เศร้าใจ โดย: ~*~,,LiLLa_KrOnPrInSeSsA,,~*~ (SnOwY~SeAsOn
) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:20:35:25 น.สงสารเจ้โหด..ทำผู้ชายอบอุ่นคนนี้หลุดมือได้ยังไง...
โดย: วุ้นเส้นย้อมสี IP: 203.149.12.234 วันที่: 30 มีนาคม 2550 เวลา:11:01:23 น.
เข้ามานั่งฟังเพลง
เพลงเพราะ แต่ก็ยังเศร้าอยู่ดี โดย: still alive IP: 124.120.83.203 วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:18:00:32 น.
แวะมาสาดน้ำวันสงกรานต์ค่ะ
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ  โดย: เพียงแค่เหงา
วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:21:48:00 น.แวะมาสาดน้ำ 1 โครมใหญ่ค่ะ
มีความสุขรับปีใหม่ไทยนะคะน้า โดย: คริสตอลสีชมพู
วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:22:19:18 น. แปลกดี ผมอ่านเรื่องของน้าหมันแล้วร้องไห้ สงสัยผมคงเป็นพ่อปลาอีกตัวนึงที่ต้องฝืนอยู่ แต่ก็ไม่ตายสักทีเหมือนกัน โดย: lolzz IP: 58.8.48.153 วันที่: 13 เมษายน 2550 เวลา:23:16:36 น.
 ปีใหม่ไทยๆ ขออนุญาตอวยพรให้...มีความสุขมากๆ นะคะ... โดย: แกงส้มชะอมกุ้งใส่ผักบุ้งนิดนึง (น้องแกงส้ม
) วันที่: 14 เมษายน 2550 เวลา:0:05:08 น.อ่านกี่ครั้งก็รู้สึกเหมือนเดิม
จุกอก...เสียวแปล้บ..ตรงไหนสักที่ อย่างน้อย..เราก็ยังมีหัวใจและยังหายใจ แม้อะไรๆ มันไม่เหมือนเดิม ข้าพเจ้าเคยทำอย่างเจ๊โหดมาก่อน ตรงที่ต้องเลือกเดินจากมา แต่ขอไม่บอกเหตุผลหรอกนะว่า...เป็นเพราะอะไร.. โดย: Life's like that IP: 58.64.102.130 วันที่: 20 เมษายน 2550 เวลา:22:59:59 น.
พ่อกวีเอก
หือๆๆๆๆๆๆ โฮเลยตู โดย: ไอ้อีฟ IP: 124.122.227.40 วันที่: 2 กันยายน 2551 เวลา:22:44:45 น.
|
สมันน้อย เบอร์ 14
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?] สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด โดยนำ ภาพถ่าย,รูปภาพ, บทความ,งานเขียน รวมถึงข้อความต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดใน Blog แห่งนี้ ไปใช้เผยแพร่ .ไม่ว่าส่วนตัวหรือเชิงพาณิชย์ โดยไม่ได้ รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุด 
Custom Search
Group Blog All Blog
Friends Blog
Link MY VIP Friend               |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
