หลังจากที่พักอยู่กรุงเทพได้ห้าวัน ถึงเวลากลับบ้านเราแล้วค่ะ พี่สาวอิชั้นก็ถือโอกาสกลับบ้านด้วยกันเสียเลย เรานั่งบีทีเอสไปลงหมอชิตแล้วต่อแท๊กซี่ไปดอนเมือง แหงละ ต้องดอนเมืองเท่านั้นที่มีสายการบินเดียวผูกขาดการบินไปลงนราธิวาส บ้านอิชั้นอยู่ไม่ไกลจากสนามบินนี้ ขับรถไม่เกินยี่สิบนาทีถึงบ้านเราละ มีพ่อแม่และหลานสาววัยสองขวบมารับที่สนามบิน หลานสาวคนนี้แหละที่ทำให้อิชั้นอยู่ติดบ้านได้นานหลายวัน มีแต่รูปของกินทั้งนั้น เปิดประเดิมด้วย ข้าวยำ ทำเองกินที่บ้านค่ะ ผักเยอะแยะ ปลูกเองซะเป็นส่วนใหญ่

เม็ดกระถิน คนข้างบ้านใจดีเก็บมาฝาก นั่งแกะเองเอาไว้กินกับข้าวยำ

ท้องนาบ้านเรา ฝั่งขวามือของรูปเป็นนาข้าวของแม่อิชั้นเองค่ะ

อาชีพหลักของคนบ้านเรา อันนี้ทำขี้ยาง แคะขายเป็นก้อนๆ

แถวบ้านเรียกว่า แมงงัว บินมาเกาะรองเท้าที่บ้าน

มันคือข้าวเหนียวต้ม กินคู่กับสะตอดอง พ่ออิชั้นดองเอง แกะเปลือกในสะตอซะด้วย สูตรไหนคะเนี่ย

มีญาติมาเยี่ยมจากนราธิวาส แม่และป้าทำขนมจีนเลี้ยง ผักเยอะเชียว

ทายซิว่าสีเขียวๆนั่น ยอดอะไรเอ่ย แตงกวาแม่ก็ปลูกเอง

มันคือยอดแตงโมอ่อนที่แม่ปลูกนั่นแหละ แม่เอามาต้มน้ำชุบ คือเอามาลวกจิ้มน้ำบูดู

แกงส้มปลาขี้ตัง และยำผักเสี้ยนดอง ของโปรดเลยค่ะ

ปลากระบอกต้ม กุ้งหวาน เมนูประจำบ้านของคนบ้านเรา

กือโป๊ะย่าง หรือหัวเกรียบ ทำมาจากแป้งผสมเนื้อปลา ของกินเล่นประจำสามจังหวัดชายแดนใต้ค่ะ

ตาแป หรือข้าวหมาก น้าสะใภ้ทำให้กิน อร่อย หวานถูกปาก

ขนมที่คนแก่ๆนิยมกิน อิชั้นก็เริ่มโปรดปราน หมายความว่าเริ่มแก่เช่นกัน 555

อาหารเช้ายอดนิยม กาแฟซอง ข้าวเหนียวปิ้ง

อาหารการกินบ้านเรา ยังเน้นอาหารที่ได้มาจากแหล่งธรรมชาติจริงๆ ปลาที่พ่อค้าแม่ขายชาวมุสลิมออกเรือเล็กตอนเช้าตรู่ สายๆก็ขี่รถเครื่องเอามาขายในหมู่บ้าน ปลาก็สด ไม่ใช่ปลาแช่แข็งเหมือนเรือใหญ่ กุ้งที่คนแถวบ้านไปดักรุนกับตาข่าย ตอนมาขายนี่ กุ้งยังดีดดิ้นกันอยู่เลย ส่วนผักก็นิยมปลูกเอง ตอนอิชั้นอยู่บ้านนั้น แตงกวาก็เก็บกินได้แล้ว แตงโมเพิ่งเริ่มติดลูกเล็กๆ ถั่วพลูที่พ่อปลูกไว้ก็ติดฝักกันระนาว ป้าก็ปลูกถั่วฝักยาว ถั่วพู เก็บขายได้เงินพอค่ากับข้าวเล็กๆน้อยๆ แต่ไม่ใช่ฤดูของสะตอ แหม่ เสียดายจริงๆ กินสะตอดองไปแทนละกัน

อิชั้นอยากกลับไปใช้ชีวิตแบบบ้านๆ วิถีที่อิชั้นคุ้นเคย ส่วนเรื่องความไม่สงบนั้น ถามว่า กลัวมั้ย กลัวค่ะ กลัวเสมอ แต่ที่นั่นคือบ้านค่ะ  home sweet home