Group Blog All Blog
|
11 กันยายน สวัสดีค่ะมิตรรักนักเขียน (บล๊อก) ทุกท่าน +=======================+ วันนี้ขอแสดงความยินดีและขออวยพรให้มิตรรักฯ ที่ครบรอบวันเกิดในวันนี้ค่ะ Noumy, Life & Learn, marzo, HaMishNaRuk, เพชรน้ำนิล, Annagame, เทียนหรรษา, ForFanG หลายท่านคงจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในประเทศ USA ซึ่งเป็นดินแดนที่คนทั่วโลกใฝ่ฝันจะได้ไปเยือนหรือไปอยู่ที่นั่น จะด้วยเหตุผลส่วนตัวหรือส่วนหัวใจก็สุดที่จะพรรณณาค่ะ แล้ววันที่ 11 กันยายน พ.ศ. 2544 มิตรรักฯ พอจะจำความหลังในวันนั้นได้หรือไม่ เรา/คุณ/ท่าน กำลังทำอะไรกันอยู่บ้างคะ (ไม่ใช่คำถาม?) สำหรับ "สาวบ้านนอก" ในวันนั้นมีเหตุการณ์ความรุนแรงเกิดขึ้นเช่นกันค่ะ ขอเล่าแบบย่อกระชับจับใจความสั้น ๆ (เป็นการวาบความคิดแบบเฉียบพลัน) ขณะนั้นฉันยังทำงานประจำที่โรงพยาบาลของรัฐ ณ ภาคอีสานตอนบน ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ "เพื่อนสาวฯ" เธอถูกสามีกระทำความรุนแรงต่อชีวิตร่างกายและจิตใจ เธอคิดถึงฉันในทันใด ด้วยเหตุผลที่เหมาะสม คือ ทำงานในโรงพยาบาล ซึ่งสามารถช่วยเหลือเธอในเบื้องต้น เมื่อเกิดการบาดเจ็บไม่ว่าจะทางกายหรือจิตใจ เพื่อนจึงโทร.หาฉันตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อเธอถูกสามีทำร้ายร่างกายอีก (ถูกกระทำหลายครั้งแล้ว) แต่.. ครั้งนี้มันมากเกินที่เธออดทนได้ เธอจึงร้องขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ทันทีที่ฉันรับรู้เรื่องร้าย ๆ ในเวลาเช้าตรู่ จึงรีบเดินทางจากบ้านไปยังที่ทำงาน (รพ.) แล้วติดต่อรถหน่วยกู้ชีพไปรับเธอในทันทีทันใด โดยมีฉันนั่งไปด้วยเพื่อคอยบอกเส้นทาง เมื่อรถ EMS ไปรับเพื่อนเข้ารับการตรวจรักษาในห้องฉุกเฉิน ฉันจึงไปติดต่อเจ้าหน้าที่แผนกดูแล "ผู้ป่วยที่ถูกกระทำรุนแรงจากบุคคลในครอบครัว" ซึ่งขณะนั้นตั้งชื่อย่อ "OSCC" ศูนย์คุ้มครองเด็กและสตรี (ก่อตั้งเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ.2544) เพื่อนของฉันได้รับการดูแลและเยียวยาอย่างเป็นทางการในเคสแรกก็ว่าได้ (เป็นเคสตัวอย่างและเป็นเคสที่ฉันเขียน "เรื่องเล่า.. จากเพื่อนสาว" ลงในวารสารของ สสจ.) แล้วทำไม? ฉันจึงฉุกคิดถึงวันนี้อีกครั้ง เพราะว่าวันนั้น 11 กันยายน 2544 ฉันรู้สึกว่า "ความรุนแรงในครอบครัวของเพื่อน" คือ "สิ่งเลวร้ายมากที่สุด" เพราะฉันไม่เคยได้สัมผัสหรือเจอเหตุการณ์รุนแรงเช่นนี้กับบุคคลใกล้ชิด เมื่อมารับรู้และฟังเรื่องเล่าจากเพื่อน.. กับความเลวร้ายในชีวิตของเธอที่ผ่าน ๆ มา ทำให้ฉันรู้สึก "หวาดหวั่นและไม่เชื่อมั่นในความรักของชีวิตคู่" สาเหตุนี้ ทำให้ฉันต้องอยู่คนเดียวมาตลอด โดยไม่คิดสั้น อะกึ๊ย! ดิ้นรนไขว้คว้าหรือเรียกร้องการมี "ชีวิตคู่" เช่นนั้นหรือ! เปล่าเลย! ฉันไม่เคยกลัวการมีชีวิตคู่ หากเพียงแต่ "คู่ชีวิต" ยังหาไม่เจอเท่านั้นเอง อะคึ่ ๆ อ้าว! โม้ไปนอกเรื่องซะแล้ว กลับมาย้อนความหลังในเรื่องวันนี้ "11 กันยายน 2544" วันนั้นฉันไม่ได้ทำงานในสำนักงานฯ เพราะต้องคอยดูแลเพื่อน และประสานงานกับเจ้าหน้าที่ OSCC เพื่อให้การรักษาและดูแลทางด้านจิตใจ เวลาทั้งวันจึงหมดไปกับการประสานงาน จนล่วงเลยเวลาทำงานปกติ และในวันนั้นฉันจึงเป็นญาติของเพื่อนคนเดียวที่อยู่ใกล้มากที่สุด (พ่อแม่เพื่อนเสียชีวิต พี่ชาย-น้องสาวอยู่ต่างจังหวัด) เมื่อเธอต้องได้ Admit นอนพัก(ห้องพิเศษ) ฉันเตรียมเสื้อผ้ามานอนเฝ้าเพื่อน แล้วช่วงค่ำหลังอาหารมื้อเย็น ในห้องพิเศษจะมีทีวีให้ดูด้วย ฉันจึงเปิดทีวีเพื่อชมข่าวภาคค่ำ แต่ไม่สนใจเท่าใดนัก เพียงแค่ไม่ให้บรรยากาศในห้องมันเงียบเหงาชวนให้เศร้าใจหนักไปกว่าเดิม ฉันจึงชวนเพื่อนคุยเล็กน้อย ขณะที่ทีวีเปิดให้มีภาพผ่านตาแต่ปรับระดับเสียงเบา ๆ ฉับพลันมี "ข่าวเด่นประเด็นร้อน" โผล่มาแบบฉุกเฉิน จนฉันและเพื่อนหันมาสนใจใน "ภาพข่าว" โดยทันใด เครื่องบินพานิชย์ โบอิง 767-200 เที่ยวบินที่ 11 ของสายการบินอเมริกันแอร์ไลน์พุ่งเข้าชนตึก เวิร์ลเทรดเซ็นเตอร์ 1 (ปล. ข้อมูลลิงค์จาก Sanook.com) เราสองคนเงียบสงบนิ่งทันที แล้วตั้งใจชมภาพข่าวกับ "เหตุการณ์ที่รุนแรง" จากซีกโลกตะวันตก แล้วทำให้ฉันรู้สึกว่า "เพื่อนสาว" ยังโชคดีกว่า "เพื่อนร่วมโลกที่ประสบเคราะห์กรรม" ในวันเดียวกันนี้ ผู้เสียชีวิตจากเหตุการณ์ 11 กันยายน ค.ศ. 2001 วันนั้นมิตรรักนักเขียน(บล๊อก) ท่านทำอะไร ที่ไหน อย่างไรบ้าง เล่าสู่กันฟัง (อ่าน) พอรำลึกความหลังได้ไหมคะ ขอบคุณข้อมูล(เบื้องต้น) ที่นี่...V //guru.sanook.com/history/topic/2652/%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%B4%E0%B8%94%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%95%E0%B8%B8%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B9%8C%E0%B8%81%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A7%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A8%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1_11_%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%99/ ปล. คลิกฟังเพลง "เธออยู่ที่ไหน" ที่นี่... V //music.siamza.com/music.php?k=64K&id=2809 วันนั้นอาไปอบรมอยู่ทียะลาจ้ะ ตอนนั้นยะลาน่าอยู่มาก ยังไม่มีเหตุการณ์อะไรรุนแรง ดูข่าวในห้องพักกับเพื่อน ไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือความจริง โดย: kapeak วันที่: 12 กันยายน 2553 เวลา:9:06:03 น.
สวัสดีเช้าวันหยุด ของคนอื่นครับ
เมื่อวานผมทำงาน และวันนี้ก็ยังทำงานครับ เมื่อวานไปสวนผึ้งที่ราชบุรี การเดินทางไปกลับ บ่อยๆทำให้ชินแล้วครับ ไม่แน่ใจ สาวบ้านนอก เป็นพยาบาลเปล่าครับ โดย: ดอกหญ้า บนทางดิน วันที่: 12 กันยายน 2553 เวลา:9:48:01 น.
วันนั้น รู้สึกงุนงง แต่ยังไม่รู้อะไรเกิดขึ้น พอดูไป
แล้วกลายเป็นเรื่องใหญ่. ยังสงสัยอยู่ว่า จิตใจคนทำด้วยอะไร ไม่นึกถึงความ เดือนร้อนของคนอื่น อีกทั้งความทุกข์จากคนใน ครอบครัวอีกมากมาย. ถ้าในโลกนี้มี ความรัก มอบให้แก่ก้นโลกจะสดสวย แล้ว มีเมตตาให้มาก โลกนี้จะอยู่กันอย่างมีความสุข หาใดเปรียบ. แต่ผมดูแล้ว ยังมีสาวบ้านนอกอีกคนที่มี เมตตาครับ. โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 12 กันยายน 2553 เวลา:14:05:48 น.
|
สาวบ้านนอก ณ ขอนแก่น
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] เด็ก ๆ ชอบเอาตัวไปปลายนา เอาขาไปวิ่งเล่นที่ทุ่งหญ้า โตเป็นสาว..ชอบอยู่บ้านนอก อนาคต..ได้ไปที่ชอบ..ที่ชอบ อะคึ่ ๆ Friends Blog
|
ปอยคงจะมาเป็นคนแรก และคงจะทำให้พี่สาวผิดหวังเป็นแน่แท้ค่ะ
เพราะปอยจำไม่ได้จริงๆ ค่ะว่าตอนนั้นกำลังทำอะไรอยู่
ถ้าจำไม่ผิด คงจะนั่งอยู่ในห้องดูทีวี และคิดว่านั่นคือฉากหนึ่งของหนังภาพยนต์ที่ฝรั่งสร้างมาค่ะ
แต่พอติดตามข่าวจึงได้รู้ว่านั่นคือความจริงที่น่าตกใจที่สุดค่ะ
แล้วตอนนี้เพื่อนพี่สาวเป็นยังไงบ้างค่ะ ดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ยค่ะ นี่ก็ผ่านเวลามานานมากแล้ว ชีวิตเพื่อนพี่สาวคงจะได้เจอโลกที่สดใสนะค่ะ
วันนี้ปอยเพิ่งจะกลับเข้ามาค่ะ เหนื่อยมากมายเลยค่ะ
แวะส่งพี่สาวเข้านอนค่ะ นอนหลับฝันดีนะค่ะ