ความน่าจะเป็น

ความน่าจะเป็น

โดย ปราบดา หยุ่น

สนพ. อัมรินทร์

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -

ช่วงนี้พักกิจกรรมการช็อปปิ้งหนังสือไปเลย ด้วยเหตุผล 2 ประการ คือ เพื่อเคลียร์สต๊อกที่ตุนเอาไว้ก่อน และ พุทราหมดตูด -_-“ พุทราเอาเงินไปซื้อกล้องใหม่ เลยต้องเขียมกันนิด ^ ^”

เข้าเรื่องดีกว่าค่ะ พุทราชักเพ้อเจ้อ ^ ^

เรื่อง “ความน่าจะเป็น” เห็นที่ร้านหนังสืออยู่ตั้งนานแล้วล่ะค่ะ แต่ไม่เคยคิดว่า จะซื้อมาไว้ในชั้นที่บ้านซักกะนิด พุทราไม่ชอบอะไรที่คนอื่นเค้าชอบกัน ยิ่งมีน้องมาเพ้อถึงปราบดา หยุ่น ให้ฟังข้างหูบ่อยๆ มันให้ความรู้สึกว่า เห่อกันไปตามกระแสรึเปล่า และ มีความรู้สึกว่า อะไรที่ได้รางวัล ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ หรือ หนังสือ หรือ อาหาร บางทีมันก็ไม่ได้สนุก ถูกปาก ถูกใจ ของเราเสมอไป จากประสบการณ์ส่วนตัวที่ซื้อหนังสือที่เค้าว่าดีกันหนักหนา “โลกของโซฟี” ทุกวันนี้ยังอ่านไม่จบ -_-“

เมื่อวันก่อนโน้นนนนน...นนน... ไปร้านหนังสือ ไปหางานของคุณวินทร์ แล้วไม่เห็นมีเรื่องที่จะอยากพากลับบ้าน เลยลองหยิบเล่มนี้มาลองอ่าน เออ...แฮะ..พา “เพื่อนใหม่” คนนี้กลับบ้านด้วยดีกว่า

อ่านแล้ว ยอมรับ ว่า เล่มมีมีอะไรหลายอย่างที่เจ๋งทีเดียวเชียว

ตั้งแต่ภาษาที่แปลก แต่ให้ความรู้สึก...โดดเด่นดี ... ไม่ใช่ว่าสละสลวยละเมียดละไมนะคะ .. แต่มันก็..สละสลวยแบบแปลกๆ ^ ^a อย่าง ...

“ใจกลางการสัมมนาละอองน้ำ เกิดเป็นอากัปอูมอิ่ม อุณหภูมิอึดอัดมิอาจอั้น ส่งเสียงครวญครางครืนๆ”

“ครางคร่ำ โคลงเคลง เคลียเคล้า เผ่าแผ่วจากภายใน”

“เกาะแกะกัดเกากุกกักกดกกกันจนก่ำ”

ทั้ง 3 ประโยคที่ตัดมา มาจาก ตอน “อะไรในอากาศ” นะคะ

หรือจะเป็นเรื่องราวที่ แปลก ไม่ได้แปลกถึงขนาดรับไม่ได้ พุทราชอบนะ เพราะไม่รู้ว่ามีงานของคนไหนที่เล่าเรื่องราวแบบนี้อีกมั้ย พุทราเองก็ไม่ได้อ่านหนังสือเยอะแยะอะไร

แปลกที่นำเสนอ ... ความเลว(จะเรียกว่าความเลวได้มั้ยนะ)พื้นฐานที่อยู่ในตัวมนุษย์ เช่น ความเห็นแก่ตัว ความมักง่าย ฯลฯ นำเสนอในเรื่องราวที่น่าอ่าน ไม่ได้รุนแรง ตัวละครธรรมดา เลวกันนิดๆหน่อยๆ กันเป็นธรรมดา อย่างตอน ความน่าจะเป็น

บางเรื่อง เขียนบทพูดของตัวละคร ได้กระโดดจากเรื่องราว ทำให้พุทรารู้สึกถึงความต่าง ทำให้เรื่องธรรมดา ไม่ธรรมดา อย่างตอน อะไรในอากาศ

บางเรื่อง ก็น่าจะ ... เสนอ ความขัดแย้ง บางอย่าง คล้ายๆ กับ .. ความขัดแย้งในตัวเอง ไม่รู้พูดแบบนี้ได้มั้ย ^ ^” (รู้สึกตัวเองบังอ๊าจ บังอาจที่เหมือนๆ จะวิจารณ์งานของชาวบ้านเลย แต่เป็นเพียงแค่ข้อสังเกตกับความรู้สึกของพุทราเฉยๆ นะคะ) อย่างตอน มารุตมองทะเล ยิ่งตอนท้ายๆ พุทรารู้สึกเลยว่า จินตนาการ ไหลบ่าท่วม คนนั้น จริงๆ อาบย้อมให้เค้าเป็นใครก็ได้ตามแต่จินตนาการ

หลายเรื่อง เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบาๆได้ กับ ประโยคที่พุทรารู้สึกว่า ‘จะอุตส่าห์อธิบายทำไมเนี่ย’ ซึ่งเหตุผลก็อาจจะเป็น ใส่มาเพื่อให้คนแบบพุทรา ขำ ล่ะมั้ง เช่น ครูหมูหญิง ครูหมูชาย ครูหมูหญิงสี่ ครูหมูหญิงหก ^ ^” หรือ ตอน กรมอุตุนิยมวิทยา

พุทราไม่ได้เขียนแยกเป็นเรื่องๆ เพราะ ... บางเรื่อง .. ยอมรับว่า พุทราโง่เกินกว่าจะจับประเด็นเรื่องที่คนเขียนต้องการนำเสนอได้ เข้าทำนองว่า อ่านแล้วโดน แต่ไม่รู้ว่า แล้ว..ยังไงนะ...อะไรนะ...อ้าวทำไมจบแล้วเหรอ...^ ^”

ตอนที่พุทราชอบที่สุด คงจะเป็น “ความน่าจะเป็น” ค่ะ ทุกย่อหน้า มีแต่เรื่อง เสียดสีความเป็นจริง ได้อย่างน่ารัก (แล้วพุทราไปรู้ได้ยังไงว่าความจริงเค้าเป็นกันยังไง เอาเป็นว่า พุทราทึกทักเอาเองก็ได้นะคะ ^ ^”)

“เวลาสี่ปีที่ฉันหมดไปกับศิลปะ ฉันนับคอนเซ็ปต์ที่หาเจอได้ไม่ถึงครึ่งนิ้วมือ ที่สำคัญ ฉันยังแปลคำว่าคอนเซ็ปต์ไม่ออกเลย...” หน้า 20


“ฉันสรุปเอาว่าคอนเซ็ปต์แปลว่าเรื่องของกู เรื่องของกูที่น่าสนใจในสายตาคนอื่นก็เจริญไป ใครคิดเรื่องของกูไม่เป็นก็เรื่องของมึง” หน้า 20

“เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ฉันจึงหลิ่วตาไปกับคนอื่น จนเดี๋ยวนี้เกือบมองอะไรไม่เห็นแล้ว” หน้า 20

“เอาแค่มดเท็จนิดหน่อย พอหอมปากหอมคอ มดเป็นสัตว์ตัวเล็กจะเท็จอย่างไรก็ไม่มีผลใหญ่โตต่อมวลมนุษยชาติ เวลาทำงานฉันถือตัวเองเป็นมด แต่เมื่อการเท็จของฉันสัมฤทธิผล ฉันคือราชสีห์” หน้า 23

“หลอดไฟก็ปรากฏขึ้นงเหนือหัวเหมือนทุกครั้งที่ฉันคิดงานออก เป็นที่น่าสังเกตว่าเวลาที่ฉันไม่ได้คิดงาน เหนือหัวของฉันไม่เคยปรากฏหลอดไฟสักหลอด แปลว่า ตามปกติแล้ว สมองของฉันมันมืดมิดทึมทึบ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปวันๆ คลำหาทิศทางโดยไม่ใส่ใจใยดี จะหาแสงสว่างสักครั้งต้องมีเงื่อนไข ถ้าไม่เป็นงานไม่เป็นเงินก็ปล่อยให้มันมืดอยู่อย่างนั้น เกรงว่าสว่างไปแล้วจะเห็นความกลวงโบ๋จนน่าใจหาย” หน้า 23-24

อ่านแล้วชอบทีเดียวเชียวค่ะ ^ ^

Create Date : 26 กันยายน 2550		3 comments
Last Update : 26 กันยายน 2550 12:15:11 น.
Counter : 1150 Pageviews.
Share Tweet