วันนี้เป็นวันที่เราได้อยู่บนโลกนี้มาครบ 40 ปีบริบูรณ์แล้วซินะ
อืม!!ไม่เคยรู้สึก "แก่" ได้เท่านี้มาก่อนเลย จริงๆนะเนี่ย555
ปกติ เวลาถึงวันคล้ายวันเกิดจะพยายามหาที่ทำบุญไหว้พระ แล้วก็ออกไปหาอะไรทานกันนอกบ้าน ซึ่งต้องฉลองอย่างน้อย3วัน จะมีวันที่ไปกันเฉพาะพ่อ-แม่-ลูก วันที่เพื่อนๆพาไปเลี้ยง แล้วก็วันเป่าเค้กที่ต้องรอเป่าพร้อมน้องเขยเพราะเกิดวันใกล้ๆกันค่ะ
เวลาถึงวันเกิดทีไร คนข้างๆชอบถามว่าโทรหาพ่อกับแม่หรือยัง เพราะเค้าเคยถูกหัวหน้างาน(นานแล้ว) สอนมาว่า ถึงวันเกิดอย่ามัวไปเลี้ยงเพื่อนๆอยู่ สิ่งที่ต้องทำคือ >"กราบขอบคุณพ่อกับแม่ที่ให้กำเนิดเรา" หากไปไม่ได้ก็โทรไปขอบคุณก็ยังดี เราก็ได้แต่ฟังแล้วก็บอกว่าไม่โทรหรอกเดี๋ยวแม่ชั้นก็โทรมาเอง อิอิ
ทุกๆปี พ่อกับแม่จะโทรมาหาแต่เช้าเพื่อจะบอกว่า"สุขสันต์วันเกิดนะลูก พ่อกับแม่ใส่บาตรให้แล้ว" พ่อกับแม่ไม่เคยลืมวันเกิดลูกเลยแม้แต่คนเดียว ปัจจุบันก็จะเผื่อแผ่ไปให้เขย-สะใภ้ และหลานๆด้วย พ่อกับแม่กลัวว่าเราจะไม่ได้ไปทำบุญด้วยค่ะ เลยรีบทำแทนให้และก็บอกให้เราไปทำเพื่อตัวเองอีกรอบนึงด้วย พวกเราก็จะฟังคำอวยพรจากพ่อและแม่อย่างซาบซึ้ง จนลืมคำที่คนข้างๆเตือนอยู่เสมอว่าให้บอก"ขอบคุณ" พ่อกับแม่ด้วย
ปีนี้ แม่ป่วยอยู่โรงพยาบาลค่ะ พ่อก็เฝ้าแม่อยู่ตลอด24ชั่วโมง ไม่กล้าทิ้งไปไหน ดังนั้นพ่อกับแม่คงไม่มีโอกาสไปใส่บาตรแทนเราแล้ว รวมทั้งเจ้าภาพที่จะเลี้ยงก็ไม่อยู่(ไปดูงานต่างจังหวัด) เราเลยรีบไปทำบุญล่วงหน้าที่พุทธมณฑล
วันนี้คงเป็นโอกาสดีค่ะ ที่เราจะเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส โดยที่เราจะไป "กราบขอบคุณพ่อกับแม่" และเฝ้าดูแลแม่เพื่อตอบแทนพระคุณท่านบ้าง ใครอยากจะจำเคล็ดลับนี้ไปใช้บ้างก็ได้นะคะ ถือว่าเป็นสิ่งดีและเป็นมงคลกับตัวด้วยค่ะ
หากปีนี้เจ้าภาพใจดีพาไปไหนอีก ไว้จะเอารูปมาให้ชมกันค่ะ ตอนนี้ระลึกความหลังกับบรรยากาศงานฉลองใน2ปีที่ผ่านมาก่อนค่ะ
ปี 2550
ปี 2551
|