Bloggang.com : navyblue : เคว้งคว้างเล็กๆ

เคว้งคว้างเล็กๆ

ตอนนี้ ฉันมีความรู้สึกเคว้งคว้างเล็กๆ เพื่อนสนิทคนหนึ่งซึ่งเรียนอยู่ด้วยกัน ส่งอีเมล์มาบอกว่า เขากำลังจะจบแล้ว และได้งานทำที่ Sheffield จะเริ่มตั้งแต่ 1 ตุลาคม ดังนั้น เขาคงไม่อาจมามหาวิทยาลัยได้บ่อยอีกแล้ว

เพื่อนคนนี้ เริ่มเรียนไล่เลี่ยกับฉัน แต่จบได้เร็วกว่าฉัน เนื่องจากเขาเป็นคนอังกฤษ เขาจึงไม่ต้องตรากตรำนั่งปั้นคำ ปั้นประโยค ออกมาให้เป็นภาษาอังกฤษอันเรียบหรูดูงาม ผิดกับฉัน ที่ต้องนั่งเขียนพรรณนาความงานวิจัยของตัวเอง ให้มันออกมาเป็นเรื่องเป็นราว แล้วอาจารย์อ่านรู้เรื่อง

ตอนแรกเพื่อนคนนี้ ก็มีอาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกับฉัน แต่ตอนหลัง เขาขอเปลี่ยน เพราะทนความเฮี้ยบ ความเนี้ยบ ความจุกจิกจู้จี้ของอาจารย์ไม่ไหว อีกอย่าง เขาก็เป็นคนเก่ง รอบรู้ไปหมด ฉันเลยคิดว่า เสือสองตัวคงจะอยู่ร่วมถ้ำเดียวกันไม่ได้ เพราะเขาไม่ชอบอาจารย์ฉันอย่างแรง

ส่วนตัวฉันเองก็ทนมันไปเรื่อยๆ อยู่เมืองไทย เพื่อนร่วมงานมักเรียกฉัน หญิงเหล็ก อยู่แล้ว ถ้าสนิทหน่อย ก็เรียก ฉันว่า ควายเหล็ก สรุปแล้ว ฉันมีความอึดเรื่องงานมาก ใครจะใช้อะไร ใครจะมาท่าไหน ถ้าทำได้ฉันทำให้หมด

อดีตหัวหน้าท่านหนึ่ง ท่านรักฉันมาก แต่ท่านคงอึดอัดใจกับพฤติกรรมของฉันเต็มที ท่านเลยชม(หรือด่าก็ไม่รู้) ว่า “แหม ไอ้นี่ มันสาระแนจริงๆ ใครเขาเอาอะไรมาให้ทำ ก็ทำให้เขาหมด ทั้งงานราษฎร์ งานหลวง"”เพื่อนบางคนบอกว่า สาระแนอย่างนี้ ถ้าตั้งชื่อแบบฝรั่ง น่าจะชื่อซาร่าห์ เพราะย่อมาจากสาระแน

ดังนั้น ความทนของฉันตอนนี้ ยังเต็มร้อย ตอนมาใหม่ๆ พอเจอความเฮี้ยบของอาจารย์ ฉันเคยไปนั่งร้องไห้กับเพื่อนสนิท เพราะเพื่อนๆต่างรู้กิตติศัพท์ของอาจารย์ดี ไม่ค่อยมีนักเรียนคนไหนชอบอาจารย์ฉันนัก ขนาดเพื่อนฝรั่งยังกลัวอาจารย์กันหัวหด เพราะอาจารย์ฉันเป็นคนมีมาดแบบอังกฤษแท้ พูดน้อย เอาการเอางาน ไม่ชอบเม้า ไม่ชอบคุยเรื่องส่วนตัว ไม่ค่อยไถ่ถามความเป็นไปเป็นมา ขนาดเหตุการณ์ซึนามิเกิดในไทย อาจารย์ไม่เคยเอ่ยปากถามฉันสักคำ ว่าครอบครัวฉันโดนบ้างหรือเปล่า ขณะที่เจ้าหน้าที่และเพื่อนสนิทถามกันตรึม ฉันก็ซึ้งใจกับความเฉยเมยของอาจารย์อยู่เหมือนกัน นับแต่นั้นมา ฉันเลยไม่แคร์อาจารย์อีกต่อไป ทำเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ อาจารย์จะว่ายังไง ก็ช่าง ไม่สนเรื่องความรู้สึก ไม่สร้างหรือปรุงแต่งอารมณ์ระทดท้อ ระทมระทวย ไม่คาดหวัง ไม่โกรธเกลียดเคียดแค้น เอาแต่เนื้องานแล้วกัน และฉันก็รู้สึกอยู่ในใจว่า เมื่อฉันแคร์อาจารย์น้อยลง ฉันก็มีความสุขมากขึ้น คลื่นความถี่ของเราคงจูนกันไม่เข้า

แต่ความดีของอาจารย์ก็มีมาก คือเมื่อตอนฉันสอบ viva ปากเปล่า ในแต่ละปี ฉันแทบไม่ถูกแก้งานเลย แถมอาจารย์ที่สอบยังบอกว่าฉันทำงานได้ดีมาก อันนี้คงต้องยกความดีให้กับความจ้ำจี้จำไชของอาจารย์ฉัน

ดังนั้น เพื่อนคนนี้คงสงสารฉัน ที่มักถูกอาจารย์กระหน่ำอยู่เรื่อย เขาจึง คอยอาสาตรวจงานให้ฉันเสมอ จะให้ตังค์ก็ไม่เอา จนฉันเกรงใจ แม้เมื่อเขาจะจบจากไป เขายังบอกว่า ถึงได้ทำงานแล้ว เขาก็หวังว่า เขาจะยังมีเวลาช่วยตรวจงานเขียนของฉัน

ฉันได้แต่อึ้งไปกับความดีของเขา เขาช่วยเหลือฉันมาเสมอ โดยไม่หวังผลตอบแทน แม้บางครั้งมิได้ร้องขอ แต่เขารู้ว่าสิ่งนั้นจะทำให้ฉันมีความสุข สิ่งนั้นจะมีประโยชน์กับฉัน เขาก็ยินดีทำให้อย่างเต็มใจ สมกับคำกล่าวที่ว่า “อันความกรุณาปรานี จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน” เขาจึงเปรียบเสมือนหยดฝน ที่หลั่งลงหล่อเลี้ยงพื้นดิน

หลายครั้ง หลายหน ที่เขาช่วยฉันออกมาจากสถานการณ์ยุ่งเหยิง ยากลำบาก และแคร์ฉัน เท่าที่เขาจะแคร์ได้ ฉันเคยโกรธเขา เขาเคยโกรธฉัน แต่เราไม่เคยโกรธกันจริงจัง

ฉันรู้ว่าเวลาแห่งการกล่าวลาย่อมมาถึงในวันหนึ่ง เราพบกันเพื่อที่จะจากกัน แต่ฉันขอเก็บความดีของเขาไว้ในใจ เพราะเขาเป็น forever friend และหวังว่า วันหนึ่งวันหน้าเราคงจะได้พบกัน แต่วันนี้ ขอเคว้งคว้างเล็กๆหน่อยนะ

Create Date : 02 กันยายน 2548

Last Update : 2 กันยายน 2548 21:52:57 น.

2 comments

Counter : 853 Pageviews.

เก็บเขาไว้
ในความทรงจำ
ความสุขลึกล้ำ
ย้ำว่ามีเขา
แม้ในวันนี้
มีเพียงแค่เงา
อาจเพียงเหงาๆ
บ้างในบางวัน

รักและห่งวใย
จากมังกี้ ศรีอีสาน

โดย: มังกี้ IP: 202.57.169.211 วันที่: 3 กันยายน 2548 เวลา:16:24:54 น.

มิตรภาพเป็นสิ่งงดงามเสมอค่ะ โดยเฉพาะมิตรภาพที่ได้มาในสถานที่ที่ไม่คิดว่าจะได้ จากคนที่ไม่คิดว่าเขาจะมอบให้อย่างเต็มที่และจริงใจ

แวะมาทักทายตอนเย็นเปียก ๆ ของวันอาทิตย์จ้า

โดย: Poceille

วันที่: 4 กันยายน 2548 เวลา:17:42:21 น.