• หน้าบ้าน

ฉากรักในงานเขียน เพื่อนนักเขียนที่รัก.. หลายวันมานี้ ลุงเปี๊ยกอ่านงานเขียนยิ่งใหญ่เรื่อง "หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว" ของกาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ นักประพันธ์รางวัลโนเบลชาวโคลัมเบีย (ขอขอบคุณคุณแอ๊ดที่ส่งมาให้ได้อ่าน) เนื้อเรื่องกล่าวถึงเมืองเล็กๆชื่อ มาคอนโด ที่ซึ่ง โฆเซ อาร์คาดิโอ บูเอนดิยา มาบุกเบิกก่อร่างสร้างเมืองนี้ขึ้น สิ่งที่ลุงเปี๊ยกอยากจะพูดถึงในวันนี้ คือฉากรักในงานเขียนชั้นหนึ่งเล่มนี้ จะลอกมาให้อ่านหนึ่งฉากครับ(หน้า ๖๑๘ - ๖๑๙) ด้วยความเชื่อว่า นี่คือตัวอย่างที่ดีมากชิ้นหนึ่ง ในการเขียนฉากรัก ที่สื่อใจความได้ลึกซึ้ง และสามารถเผยแพร่ได้โดยไม่ต้องกังวลกับคำว่าหยาบคาย ตัวละครในฉากนี้ ๓ คน คือ อมารันตา อูร์ซูลา ภรรยาของกาสตอง(ผู้กำลังรอเครื่องบินที่สั่งซื้อไปมาถึง) และออเรลิยาโน ผู้มารู้ภายหลังว่าตนหลงรักอูร์ซูลามานาน ลองอ่านดูนะครับ ----------------- มันเป็นเวลาบ่ายสี่โมงครึ่งเมื่ออมารันตา อูร์ซูลาออกมาจากห้องน้ำ ออเรลิยาโนเห็นเธอผ่านห้องเขาไปโดยสวมเสื้อคลุมเนื้อนุ่ม และโพกผ้าขนหนูไว้บนศีรษะ เขาย่องตามเธอเข้าไปอย่างโซซัดโซเซด้วยความเมา และเข้าไปในห้องวิวาห์ ขณะที่เธอกำลังปลดเสื้อคลุมออก แล้วต้องดึงให้กระชับเข้าอีกด้วยความตกใจ เขาส่งสัญญานเงียบ ๆ ชี้ไปยังห้องข้าง ๆ ที่ประตูเปิดแง้มอยู่ ซึ่งเขารู้ว่ากาสตองกำลังเขียนจดหมายอยู่ในนั้น "ไปให้พ้น" เธอพูดแทบไม่มีเสียง ออเรลิยาโนยิ้มและอุ้มเธอที่บั้นเอวด้วยมือทั้งสองข้างเหมือนอุ้มกระถางต้นดาดตะกั่ว และทิ้งเธอลงบนเตียง เขากระชากเสื้อคลุมออกอย่างรุนแรงก่อนที่เธอจะทันได้ต่อต้าน และเพ่งพิศความล้ำลึกแห่งเรือนร่างเปลือยเปล่าที่อาบน้ำมาใหม่ ๆ ซึ่งสีผิว แนวขนอ่อน และไฝที่ซ่อนเร้นทุก ๆ เม็ดเคยถูกจินตนาการอยู่ในเงามืดของห้องต่าง ๆ มาแล้ว อูร์ซูล่าป้องกันตัวอย่างสัตย์ซื่อด้วยชั้นเชิงของหญิงที่ฉลาด พยายามใช้เข่ากระแทกไตของเขา พร้อมกับเอาเล็บจิกหน้าและพาร่างที่มีกลิ่นหอม ลื่น และยืดหยุ่นของเธอดิ้นให้หลุด แต่ทั้งคู่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เสียงหอบหายใจดังออกมา เพราะนั่นไม่ใช่เสียงของคนที่กำลังมองพระอาทิตย์เดือนเมษายนตกอยู่ริมหน้าต่าง มันเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดแต่ดูเหมือนจะปราศจากความรุนแรง เพราะมีแต่การจู่โจมแบบหลอก ๆ และหลบเลี่ยงแบบลวง ๆ ช้า ๆ จริงจังและระวังระไว ราวกับทั้งสองเป็นศัตรูคู่รักที่กำลังหาทางคืนดีกันอยู่ ณ ก้นบึ้งของตู้ปลา ซึ่งเวลาเหล่านั้นทั้งหมดนานพอให้ดอกเพทูเนียบาน และนานพอสำหรับกาสตองที่จะลืมความฝันเรื่องการบินของเขาอยู่ในห้องถัดไปได้ ในความเร่าร้อนของการต่อสู้ที่ดุเดือดและเต็มไปด้วยขั้นตอนนั้น อมารันตา อูร์ซูลาคิดว่า การเงียบอย่างระมัดระวังของเธอเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผล และอาจทำให้สามีที่อยูใกล้สงสัยได้มากกว่าการปล่อยเสียง ที่เธอและเขาต่างพยายามหลีกเลี่ยง ดังนั้นเธอจึงเริ่มหัวเราะด้วยการเม้มปากแน่นโดยไม่หยุดต่อสู้ แต่ป้องกันตัวด้วยการกัดอย่างหลอก ๆ และดิ้นรนขัดขีนน้อยลง น้อยลงจนกระทั่งทั้งคู่ต่างรู้สึก ถึงความเป็นเป็นปรปักษ์และเพื่อนผู้สมรู้ร่วมคิดในเวลาเดียวกัน การวิวาทกลับเปลี่ยนเป็นการดิ้นขลุกขลักอย่างสนุกสนาน และการโรมรันก็กลับกลายเป็นการกอดจูบลูบไล้อย่างทะนุถนอม ทันใดนั้นเกือบจะเหมือนกับการเล่นซุกซนกันอีกครั้งหนึ่ง อมารันตา อูร์ซูลาเลิกขัดขืน และเมื่อเธอพยายามที่จะต่อต้านอีกครั้งด้วยความกลัวต่อสิ่งที่เธอเองเป็นคนทำให้มันเป็นไปได้ ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว ความสับสนอย่างใหญ่หลวงตรึงเธอไว้ ณ จุดศูนย์ถ่วง กดเธอไว้กับที่ และจิตใจที่จะแข็งขืนก็มลายไปด้วยความกระวนกระวายอย่างเหลือล้นที่จะรู้ให้ได้ว่า นกหวีดสีส้มและลูกกลมที่มองไม่เห็น ณ อีกฟากหนึ่งของความตายนั้นเป็นอย่างไร และเธอแทบจะไม่มีเวลาเอื้อมมือออกไปคลำหาผ้าขนหนูมากัดไว้ เพื่อกันมิให้เสียงร้องเหมือนแมวที่กำลังฉีกกระชากเธออยู่ภายในหลุดลอดออกมาได้เลย   Create Date : 24 ธันวาคม 2547     Last Update : 24 ธันวาคม 2547 20:33:06 น. Counter : 564 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• unclepiak
• นายรำพึง
• Webmaster - BlogGang