Bloggang.com : pichayaratana : มงกุฎที่ไร้บัลลังก์ : ลักษณวดี

มงกุฎที่ไร้บัลลังก์ : ลักษณวดี

มงกุฎที่ไร้บัลลังก์

โดย ลักษณวดี
สำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม (๒ เล่มจบ)
พิมพ์ครั้งที่๘ เดือนกันยายน ๒๕๕๐

-- คำโปรยปกหน้า --

มงกุฎจะแพรวพราวงามระยับได้เฉพาะบนบัลลังก์เท่านั้น
หากไร้บัลลังก์ ‘ค่า’ ของมงกุฎจะถูกตีค่าเพียงแค่ ‘ราคา’
บัลลังก์จึงเป็นฐาน เป็นสิ่งรองรับให้ค่าแห่งมมงกุฎงดงามตลอดกาล
บัลลังก์... ที่จะต้องมี ‘มือ’ อันแน่วแน่ ซื่อสัตย์
ค้ำจุนไว้ด้วยชีวิต ด้วยหัวใจ

-- เรื่องย่อ--

ศัลยา บุตรชายคนเดียวของตระกูลอักษรเทพ ที่เคยรับใช้ราชสำนักกัษมิระมาตลอด แต่เขากลับปฏิเสธราชการ 'ตำราวิธีการเป็นกบฏ' ที่เขาเขียนขึ้นเป็นที่หวั่นเกรงไปทั้งราชสำนัก แม้การจับตัวไปคุมขัง
ก็มิอาจบังคับให้เขาหยุดเขียนได้
เจ้าหลวงแห่งกัษมิระนั้น มีพระธิดา โอรสอยู่สามพระองค์ คือ เจ้าฟ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ เจ้าฟ้าชายสุริยาทิตย์ ซึ่งเป็นเจ้าชายรัชทายาท และเจ้าฟ้าชายวรุณาทิตย์ แต่ต่างพระมารดา
เจ้าฟ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ มิอาจนิ่งนอนพระทัยได้ เมื่อทรงทราบว่า พระอนุชาองค์เล็ก เจ้าฟ้าชายวรุณาทิตย์ ได้ทรงซุกซนและพบกับศัลยาโดยบังเอิญ พระองค์เสด็จไปพบศัลยาด้วยองค์เอง ฟ้าหญิงทรงเปลี่ยนพระทัยอนุญาติให้ชายเล็กเรียนหนังสือกับศัลยาได้ แต่ต้องมาถ่ายทอดต่อให้พระองค์ ...และนั่นทำให้พระองค์ทรงตระหนักว่าศรีษะนี้มีค่าเกินกว่าจะหลุดจากบ่านัก
ศัลยาได้รับการปล่อยตัว และได้เป็นครูสอนฟ้าชายทั้งสองพระองค์
เจ้าชายเมศราธร แห่ง สาเกตุ แคว้นใกล้เคียง เสด็จมาร่วมเจรจาด้านความร่วมมือทางทหารระหว่างสองแคว้น แม้จะทรงมีพระชายาเลื่อมประภัสอยู่แล้ว แต่ทรงสนพระทัยในเจ้าฟ้าหญิงเป็นที่ยิ่ง
ปริศนาแห่งการลอบทำร้ายขบวนม้าที่เจ้าหญิงเสด็พร้อมทูลหม่อมปู่ ซึ่งเกิดขึ้นใกล้ ณ การันต์นิเวศน์ของศัลยานั้น เป็นไปดังที่ศัลยาเคยกล่าวไว้ ใครก็ตามที่ประสงค์ร้ายต่อกัษมิระ ได้เริ่มลงมือปฏบัติแล้ว
ท่ามกลางความรื่นเริงของชาวกัษมิระกับพิธีงานวันเฉลิมพระชนมพรรษาฯ รถทรงเจ้าหลวงถูกปาระเบิด เจ้าหลวงสิ้นพระชนม์ สำหรับศัลยาแล้ว คำมั่นที่มีต่อตัวเอง และฟ้าหญิง องค์ชายเล็ก
อดีตองค์เจ้าหลวง... ผู้ใดทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการนี้ต้องชดใช้อย่างสาสม
เจ้าฟ้าชายสุริยาทิตย์ทรงเป็นเจ้าหลวงองค์ใหม่ ทูลกระหม่อมปู่ต้องทรงเข้ามาช่วย ทว่าอาการประชวรด้วยโรคประจำองค์ของเจ้าหลวงองค์ใหม่กลับหนักขึ้น ต้องเสด็จไปรับการรักษาต่างประเทศ
ยามเมื่อเจ้าชายเมศราธร เสด็จมาเยือนกัษมิระอีกครั้ง เวลาที่ทางสาเกตุต้องชดใช้คืนให้กับสิ่งที่ทรงกระทำไว้ต่อกัษมิระก็มาถึงแล้ว
ผลการตรวจรักษาเจ้าหลวงองค์ใหม่เหลือเวลาอีกไม่นานนัก องค์ชายเล็กเองนั้นทรงมีปัญหาที่อาจถูกยกขึ้นมามิให้เป็นรัชทายาทได้ แต่ก็ไม่เคยมีมหารานี ณ ดินแดนแห่งนี้ แล้วเจ้าหญิงผู้เพียบพร้อม
เหตุใดจึงจะเป็นรัชทายาทมิได้ ฟ้าหญิงเองนั้นทรงประสงค์เพียงการได้ศึกษาหาความรู้ณ ดินแดนที่ศัลยาเคยไปร่ำเรียนมา เพื่อจะได้กลับมาช่วยกัษมิระ ศัลยาในฐานะตัวแทนอดีตองค์เจ้าหลวง
และ เจ้าคุณกลาโหมผู้เป็นท่านตา ต้องมาขับเคี่ยวกันต่างก็เพื่ออนาคตของกัษมิระ
เรื่องราวในกัษมิระจะเป็นเช่นไรต่อไป

-- จากในเรื่องค่ะ--

น๑๐๙
“การเป็นครู คือการเป็นผู้อบรม สั่งสอน...”
“กระหม่อมจะอบรม สั่งสอน ตามวิธีการของกระหม่อมให้คนที่กล้าหาญที่สุด อ่อนหวานที่สุด แลผู้ที่ดีที่สุด อ่อนโยนที่สุด”
“ตัวว่าเรา? ”
“กระหม่อมคิดว่าตัวเองกล้าหาญพระเจ้าค่ะ คนกล้าย่อมอ่อนหวาน มิใช่อาจเอื้อม”

น๑๒๗
“อย่าถามว่าแผ่นดินให้อะไรต่อเรา เราทุกคนเกิดมาแล้วเป็นหนี้แผ่นดิน และเราต้องชดใช้หนี้ของเราให้ครบถ้วน”

น๑๘๒
“ความยิ่งใหญ่ของคนไม่ได้อยู่ที่อำนาจ วาสนา ไม่ได้อยู่ในฐานะสูงมีอำนาจบังคับบัญชาคน ผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง คือคนที่ทำประโยชน์แก่มวบลมนุษยชาติ ทำความผาสุกให้ประชาชน ผู้ยิ่งใหญ่คือคนที่นั่งอยู่บนหัวใจคน มิใช่อยู่บนหัวคน”

น๑๘๘
“งั้นเธอเคยเห็นผู้หญิงคนไหนดีบ้าง?”
“กระหม่อมไม่เคยว่าผู้หญิงไม่ดีพระเจ้าค่ะ ยกเว้น...มักจะทำให้ยุ่งเหยิงเท่านั้น”
“ถ้าเธอเชื่ออย่างนั้นจริง ฉันหวังว่าเธอคงไม่ยอมให้ใครมาทำให้ยุ่งเหยิง”
“ผู้ชายเราเป็นนักแก้ปัญหาพระเจ้าค่ะ การมีคนมาทำให้เรายุ่งเหยิงทำให้เราได้รับสมองเล่นบ้าง”
“พี่หญิงอย่าไปไล่ครูเลยค่ะ ครูไม่เคยจนหรอก”
“แต่ตามทฤษฎีแล้ว สักวัน...กระหม่อมจะจนด้วยผู้หญิงที่ฉลาดที่สุด”
ดวงตาของชายหนุ่มยังหลุบต่ำ ตามธรรมเนียมพิธีเฝ้าเต็มที่
“วันนั้น...ฉันจะคอยดูความยุ่งเหยิงของเธอ...”

น๕๙๓
“ครูคะ”
สุรเสียงนั้นร้อนรนเล็กน้อย พลางเอนพระองค์มาเบื้องพระพักตร์จนดูเหมือนกลิ่นหอมประดุจดอกไม้หลากชนิด เฉกเช่นฤดูใบไม้ผลิ จะกรุ่นกำจายใกล้
“ชายเล็กทราบเรื่อง...หอคอย...แล้วค่ะ...”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นทันควัน ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยและทันทีที่สบเนตรสีลูกหว้า ริมฝีปากนั้นก็กลับหุบสนิทลง ริมโอษฐ์ใสจึงแย้มออก
“นึกแล้ว...ครูต้องทราบ”
ศัลยาหัวเราะเบาๆอยู่ในลำคอ ก่อนจะกราบทูลอุบอิบว่า
“นึกแล้ว...สักวันจะถูกหลอก”

น๗๐๓
“กุหลาบป่าใช่ไหมคะครู สีสดจริง?”
“ในประเทศที่กระหม่อมเคยอยู่เขาบอกว่า... Roses are red, Violets are blue, Honey is sweet…”
ครูท่องไม่จบ
“พระเจ้าค่ะ เพราะ...จะเป็นการล่วงพระอาญา...”
ดวงพักตร์ใสชะโงกมารับสั่งอย่างมีชัย
“And so are you!”

น๗๑๗
“ไม่นานพระเจ้าค่ะ...ยามใดทีทรงคิดถึงกัษมิระเพียงแต่...”
ศัลยาทำท่าหลับตา “หลับพระเนตร กำสร้อยพระศอ...เท่านั้น...ก็เท่ากลับได้เสด็จกลับกัษมิระ กระหม่อมถวายสัญญา...วันที่เสด็จกลับกระหม่อมจะมารับในจุดที่ส่งเสด็จ วันนั้น...มงกุฎจะไม่ไร้บัลลังก์
บางสิ่ง...บางอย่าง...อาจจะดำรงอยู่คู่กันได้โดยไม่ต้องอยู่ด้วยกันพระเจ้าค่ะ”

น๗๑๙
“วันนี้...ครูจะทำงานหนักเพื่อบัลลังก์...วันหน้าฉันจะมาช่วยแบ่งเบาภาระจากครูแน่นอน มงกุฎจะอยู่คู่บัลลังก์ แต่..ถ้าฉัน วาง มงกุฎนั้นไว้บนบัลลังก์ ฉันจะลงมาเป็นฐานบัลลังก์เช่นกัน ลาก่อนค่ะครู...
ยามใดที่ฉันคิดถึงกัษมิระ...ฉันจะทำอย่างที่ครูสั่ง หลับตา...กำสายสร้อย...แล้วภาพในวันนี้จะสดใสอยู่ในความทรงจำของฉัน”
“พระเจ้าค่ะ กระหม่อมจะจำภาพนี้ไว้เช่นกัน”
“ลาก่อน...ศัลยา!”
กระแสรับสั่งร่าเริง และเป็นครั้งแรกที่ทรงเอ่ยนามอีกฝ่ายเฉกเช่นคนเสมอกัน
“ครูจะไม่ลาฉันในนาม จุฑาเสาวภาคย์หรือคะ?”
“ลาก่อน...”
ประโยคแรกมีลักษณะละม้ายคล้ายกัน หากประโยคหลังดังเต็มเสียง
“สมเด็จพระพี่นางเธอเจ้าฟ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ราชกุมารี!”
“ร้ายจริง ครูนี่!”

น๗๒๑
หลับก่อน...กัษมิระ...ยามหลับ...ความทรงจำจะหลั่งไหลคืนมา...เจ้าหญิงบนอาชาสีขาว ภูษาสีม่วงเข้มเหมือนสีพระเนตร รอยแย้มพระโอษฐ์งามละมุน
“ลาก่อน...ศัลยา”
ดวงหน้าของชายหนุ่มพริ้มละไม ริมฝีปากขมุบขมิบ เสียงนั้นดังอยู่เฉพาะในใจตน
“ไม่ลา...แต่จะรอ...จุฑาเสาวภาคย์!”

-- ความคิดเห็น--

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอบมากที่สุดในงานของนามปากกาลักษณวดีเลยล่ะค่ะ เป็นเรื่องที่แปลกใจตัวเองเหมือนกันค่ะ ทั้งที่ปกติเราเป็นคนชอบเรื่องที่อย่างไรก็ขอหวานเจือๆเข้าไว้ก่อน แต่กับรื่องนี้ที่ไม่มี
บทหวานๆเลย การเมืองอันเข้มข้น เราอ่านแล้วประทับใจไปกับทุกตัวอักษรที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องราวเลย ศัลยา พระเอกของเรื่องจะเรียนทางด้านการปกครอง มาจากทางตะวันตก แล้ว-- ตำราวิธีการเป็นกบฎ
ที่เขียนขึ้นนี่ล่ะ ทำให้โดนจับ ก็แค่ชื่อตำราก็ฟังน่าหวั่นแล้วเนอะ เป็นคนที่ฉลาดมาก ล้ำลึก แข็งแกร่งมาก เก่งมากทั้งในการวางแผนและการปฏิบัติ คาดการณ์อะไรได้แม่นยำนัก องอาจก็ปานนั้นนะคะ
แต่...ก็ยังอ่อนโยน อ่อนหวานได้เฉกเช่นกัน เจ้าฟ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ก็ฉลาด เป็นลูกศิษย์ ที่ทันครูศัลยาไปเสียทุกเรื่อง ทุกคนในเรื่องต่างก็กระทำการต่างๆไปตามที่คิดว่าเพื่อประเทศของตน จนแม้จะดู...ร้ายกาจ เยือกเย็นนัก ก็ล้วนด้วยหน้าที่อันพึงมีต่อแผ่นดินเกิด

มีหลายประโยค หลายตอน จากในเรื่องที่เราอ่านแล้วชอบเป็นพิเศษ ที่คัดมาลงก็มักเป็นระหว่างพระเอก-นางเอกนะคะ แต่...

‘บางอย่าง’ คู่กันโดยไม่อาจต้องอยู่ ‘ด้วยกัน’ ...นี่ล่ะค่ะ เป็นประโยคในเรื่องที่เราชอบมาก...บาดใจดีจริงๆค่ะ

เป็นอีกเรื่องที่อ่านจบด้วยความสุข ประทับใจมากค่ะ

Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 5 มีนาคม 2553 12:56:24 น.

12 comments

Counter : 12642 Pageviews.

ในหมวดหมู่เรื่องที่ใกล้เคียงกัน
ชอบเรื่องนี้ชอบใกล้เคียงกับในฝัน (ถึงจะคนละนามปากกา)
เลือดขัตติยาเป็นเรื่องที่ชอบรองลงไป
ส่วนเรื่องรุ่นหลัง ไม่ว่าจะเป็นดั่งดวงหฤทัย
มหารานี ฯลฯ กลับรู้สึกว่าอ่านสนุก แต่ไม่ติดอยู่ในใจเท่าไหร่

อาจเป็นเพราะวัยคนอ่านที่มากขึ้น (^^;

โดย: ก IP: 124.157.152.156 วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:13:42:05 น.

ขนาดไม่หวานนะคะพี่พิชช์
แพรวก็ชอบผู้ชายที่กล้าหาญและอ่อนหวานเหมือนกัน

โดย: thezircon IP: 125.24.217.8 วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:17:23:01 น.

เรื่องนี้ยังไม่เคยอ่านเลยค่ะ ที่จริงนามปากกานี้เคยอ่านเรื่องสองเรื่องเท่านั้นมั้งคะเท่าที่จำได้ อ่านรีวิวแล้วเรื่องนี้น่าสนใจค่ะ

โดย: กุลธิดา (kdunagin

) วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:0:03:21 น.

เล่มนี้ยังไม่เคยอ่านเลยค่ะ ว่าจะยืมจากห้องสมุดมาอ่านนานแล้ว แต่ก็ผลัดไปมาทุกที อยากซื้อมาเก็บเองด้วยค่ะ แต่รอซื้อมือสอง เราสู้ราคามือหนึ่งของบ้านวรรณกรรมไม่ค่อยไหว

โดย: กล้ายางสีขาว

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:11:39:51 น.

คุณพิชญ์คะ เรื่องนี้จบแบบ happy ไหมคะ หรือว่าตายจากกันคะ

โดย: อโน IP: 58.136.74.67 วันที่: 4 มีนาคม 2553 เวลา:16:26:28 น.

คุณ ก
เรื่องในฝันก็ชอบมากเหมือนกันนะคะ แต่..เลือดขัตติยานี่ อ่านไม่จบเรื่องน่ะค่ะ อ่านๆไปแล้วไม่ค่อยจูงใจยังไงก็ไม่รู้ แหะๆ

น้องแพรว
ครูศัลยาน่ารักมากกกกกกกเลยเนอะ

คุณ กุลธิดา
เรื่องนี้น่าอ่านนะคะ ไม่หวาน แต่สนุก ประทับใจมากเลยค่ะ
ดีใจจังค่ะที่คุณไก่แวะมาเยี่ยมที่บล็อกด้วย

คุณกล้ายางสีขาว
เอาใจช่วยให้ได้ครอบครองไว้เร็วๆนะคะ
ของ ณ บ้านวรรณกรรม นี่พิชจะอดทน อดใจรอซื้อเวลาที่ทางสนพ.จัดงาน ลด 30-40 % น่ะค่ะ ปีที่แล้วทาง ณ บ้านฯ มีลดอยู่น่าจะสองครั้งมั้งคะ พิชช์สอยมาเพียบเลยค่ะ

คุณอโน
ตอนจบไม่มีใครตายนะคะ แต่จะเรียกว่าจบ happy ไหม ...สำหรับพิชช์ว่าไม่เศร้านะคะ
ตอบแบบให้คุณอโนงงไปไหมเอ่ย... ยังไงก็อยากให้อ่านดูจังเลยนะคะ

โดย: pichayaratana

วันที่: 5 มีนาคม 2553 เวลา:13:28:45 น.

อาฮ้า สวัสดีค่าคุณพิช

ในที่สุดคุณพิชก็รีวิวเรื่องนี้ มาร่วมรำลึกถึงครูศัลยาช้าไปเกือบเดือนเลย ขออภัยนะคะคุณพิช

ประโยคนั้น อ่านทีไรก็ชื่นใจทุกครั้งเลยนะคะ เป็นเหมือนกันใช่ป่ะ ถึงเรื่องนี้จะไม่ใช่เรื่องที่จิ๊บชอบที่สุดในนามปากกาลักษณวดี แต่ประโยคทองจากเรื่องนี้เป็นลำดับต้น ๆ ที่นึกถึงเสมอเลยค่ะ ไม่อยากเยงลำดับเล้ย เพราะเป็นพวกรักพี่เสียดายน้อง จะเลือกชอบเรื่องไหนก่อน ก็เกรงเรื่องอื่นจะน้อยใจน่ะค่ะ

โดย: Kitsunegari

วันที่: 28 มีนาคม 2553 เวลา:0:35:10 น.

ตอนสมัยยังวัยสะรุ่น ชอบเรื่องนี้น้อยที่สุดเลยคะ
เพราะว่าไม่ค่อยมีบทเข้าพระเข้านาง แอร๊ยส์..ส์
แต่พอแก่ตัวลง ..

หยิบมาอ่านอีกรอบ คราวนี้ซาบซื้งมาก...ก เรียกว่ามากที่สุดในบรรดาหลาย ๆ เรื่องของนามปากกาเดียวกันก็ว่าได้

ซึ้งใจดีคะ โดยเฉพาะชายเล็ก เธอน่ารักและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน

โดย: litter

วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:12:47:10 น.

อ่อ ลืมไป พระเอกฉลาดมาก ถูกจาย..ยเจ๊จริงๆ ^^

โดย: litter

วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:12:49:31 น.

ได้อ่านเรื่องนี้ หลังจากที่อ่านเลือดขัตติยา และ ในฝัน ไปแล้ว
ก็เลยรู้สึก "ชอบ" แต่ก็ไม่เชิงว่ามากกว่านะ

ชอบเพราะตอนจบ ...มันไม่เศร้า เหมือน 2 เรื่องนั้น
แล้วก็ทำให้ตัวเองคิดอะไร ฉลาดๆ แบบนางเอกบ้าง

เราก็คิดแบบคุณ "ก" คือ ชอบงานรุ่นแรกๆ แบบนี้มากกว่างานรุ่นหลังๆ
คงเพราะอ่านมาเยอะ ...งานหลังก็เลยอ่านได้ แต่ไม่ประทับใจเท่า

ปล. หลังไมค์นะคะ

โดย: นัทธ์

วันที่: 8 เมษายน 2553 เวลา:6:50:52 น.

ขออภัยด้วยค่ะ ตอบซะช้าเลย

คุณlitter
สงสัยพิชช์จะ'แก่'มาแต่เด็กแฮะ ชอบครูศัลยามากมายมาแต่ครั้งสมัยอ่านตอนวัยละอ่อนเลยค่า เพราะความฉลาดมากนี่ล่ะค่ะ แล้วเข้มแข็งปานไหน ก็ยัง...หวานได้ด้วยนะคะ

คุณนัทธ์
เจ้าหญิงจุฑาเสาวภาคย์ ฉลาดมาก ไม่แพ้ครูศัลยาเลยเชียวนะคะ
พิชช์เองก็เช่นกันค่ะ งานรุ่นหลังๆนี่ อ่านแล้วไม่ประทับใจเท่ากับงานรุ่นแรกๆค่ะ

โดย: pichayaratana

วันที่: 1 พฤษภาคม 2553 เวลา:0:07:39 น.

ชอบอ่านเหมือนกันครับชอบมากๆ สมัยที่อ่านในวารสารยังเรียนอยู่มัธยมต้น จนกระทั่งจบไปทำงานก็เริ่มสะสมผลงานของลักษณวดีมาเก็บไว้ เคยซื้อตอนที่เจ้าของยทประพันธ์มาแจกลายเซ็นด้วย ที่เดอะมอลล์บางกะปิ จะนำหนังสือของสำนักพิมพ์นี้มาลดราคาอยู่บ่อยๆ

โดย: อนุชิต IP: 49.230.126.124 วันที่: 29 ตุลาคม 2557 เวลา:22:25:22 น.