“คุณโคมมีเรื่องอะไรจะปรึกษาดิฉันเหรอคะ” เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าจ้องเอาจ้องเอาไม่พูดอะไรซักที จนมุฑิตาเริ่มหน้าร้อนผ่าว จึงต้องเอ่ยถามเตือนสติ

สาเหตุที่ทำให้ครูสาวต้องมานั่ง ‘ร้านไออุ่น’กับพงศ์ประภาอีกครั้งก็เนื่องจากว่าทั่งคู่ไปดูการประกวดสุนทรพจน์รอบตัดสินที่เด็กหญิงดวงดาวลูกศิษย์จอมแก่นเข้าประกวด เมื่องานเลิกตั้งแต่บ่ายสองหนูน้อยกับคุณพ่อรีบกลับบ้านเพื่อไปฉลองรางวัลรองชนะเลิศอันดับสองกับคุณแม่และน้องคนใหม่

ส่วนมุฑิตาก็ว่าจะกลับบ้านแต่พอดีคนตรงหน้านี่แหละที่ข้อร้องวิงวอนบอกว่ามีเรื่องรบกวนปรึกษา จำเพาะเจาะจงว่าต้องเป็นครูสอนคนตาบอดเท่านั้น และมุฑิตาก็เป็นครูสอนคนตาบอดคนเดียวที่เขารู้จัก แล้วไหนเลยคนที่มีใจพร้อมจะช่วยเหลือได้ทุกเรื่องถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจะปฏิเสธลงคอ

“คุณโคมคะ” มุฑิตาเรียกซ้ำอีก คราวนี้คนตรงหน้าสะดุ้ง

“ครับครูมุ” พงศ์ประภาเลิกคิ้วทำหน้าสงสัยแก้เก้อ ความจริงเขาออกจะเขินเพราะพอสั่งอาหารกับบริกรแล้วเขาก็ถือโอกาสนั่งมองหน้าหญิงสาวพลางๆ ดีใจแทบตายไม่นึกว่าสาวย้อนยุคจะยอมมานั่งกับเขาสองต่อสอง ไหนสมองยังจะต้องหมุนเร็วจี้เพื่อหา ‘เรื่อง’ ที่เขาบอกไว้ว่าอยากปรึกษาเธอตรงหน้า จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าความจริงเขาแค่อยากหาเรื่องคุยกับเธอ อยากมองหน้าเธอนานๆ เท่านั้น

“เรื่องที่คุณโคมบอกว่าอยากปรึกษาดิฉันน่ะค่ะ” มุฑิตายิงคำถามซ้ำ พร้อมส่งสายตาแบบคาดคั้น

“เอ่อ….ครับ แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ขอผมทานกาแฟก่อนนะครับแล้วจะบอกคุณครู” ชายหนุ่มหาข้ออ้างขัดตาทัพเพราะเขายังคิด‘เรื่อง’ไม่ออกน่ะซิดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะบริกรนำของที่สั่งมาเสริฟพอดี

“ครูมุนี่ไม่ชอบกาแฟจริงๆเลยนะครับสั่งนมเย็นอีกแล้ววันแรกที่เราเจอกันคุณครูก็สั่งนมเย็น” หาเรื่องพูดไปงั้นแหละ ไม่อยากให้เธอคนนั้นวกกลับมาถามว่า เขาจะปรึกษาอะไรกับเธอ

“วันนั้นที่คุณโคมสั่งกาแฟให้ทานน่ะค่ะ กว่าจะหลับได้ดึกเลยแถมใจยังแกว่งๆพิกล ทั้งที่มันก็อร่อยดีนะคะ” หญิงสาวตอบไปก็อดแปลกใจไม่ได้ ทำไมเขาจำได้ล่ะว่าเรากินหรือไม่กินอะไรมั่ง ไม่เห็นต้องมาใส่ใจกันขนาดนี้เลย แต่แปลกแฮะ ทำไมเรารู้สึกดีจัง

“คุ๊กกี้ลูกเกดร้านนี้อร่อยดีนะครับ ไม่หวานจนเลี่ยนออกเปรี้ยวนิดๆ คราวก่อนเขาเสริฟฟรีน่ะครับ แต่จำได้ว่าครูมุไม่ได้ทาน มีแต่ผมกับน้องดาวจัดการจนเรียบ คราวนี้เลยสั่งมาให้ครูมุลองทานดู อร่อยๆจริงๆนะครับ”

พงศ์ประภาไม่เคยรู้เลยว่าเขาจะกลายเป็นคนพูดมากได้ขนาดนี้ ที่ต้องชวนครูสาวคุยโน้นนี่ไปทั่วเพราะจะได้เปิดโอกาสให้สมองหาเรื่องที่จะปรึกษาเธอคนนี้น่ะซิ แน่นอนล่ะว่ามันจะต้องเป็นเรื่องที่ทำให้เขาได้เจอกับเธอบ่อยๆ

มุฑิตาหยิบคุ๊กกี้ลูกเกดรูปหัวใจขึ้นมาพิจารณา แอบถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง...เอาอีกแล้ว เรายังจำไม่ได้เลยว่าครั้งที่แล้วมีคุ๊กกี้ลูกเกดร่วมโต๊ะเรากินหรือไม่กิน ทำไมคนๆนี้ช่างจดจำรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ แต่คงเป็นนิสัยปกติของเขามากว่า ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกน่า อย่าลืมซิเขามีแฟนแล้วนะ

หลังจากอึ้งไปสักพักครูสาวก็ส่งคุ๊กกี้เข้าปาก ตามคำชวน “อืมม์ อร่อยจริงๆแหละค่ะ แถมยังกรอบนอกนุ่มในไม่แข็งไม่นิ่มจนเกินไป ลูกเกดที่ใช้ก็ไม่หวานจี๊ดด้วย”

“ชื่อเขาก็น่ารักด้วยนะครับ” เห็นหญิงสาวชื่นชมสิ่งที่นำเสนอ ชายหนุ่มก็ยิ่งได้ใจอธิบายต่อ

“คะ...มีชื่อด้วยเหรอคะ?” แปลกแฮะมันก็เป็นคุ๊กกี้ลูกเกด แล้วยังจะมีชื่ออะไรอีกหรือ

“ร้านนี้เขามักตั้งชื่อพวกขนมหรือเครื่องดื่มแปลกๆเสมอแหละครับ ไว้ครูมุมาทานเรื่อยๆก็จะรู้เอง อย่างเจ้านี่เขาชื่อ sweet heart ถ้าแปลเป็นไทยตรงตัวก็ ‘หวานใจ’ ครับ” พงศ์ประภาไม่ได้ตอบเฉยๆยังแถมอมยิ้มตรงมุมปากให้อีก ทำให้ดวงตาดำโตที่ปกติจะมีน้ำฉ่ำอยู่แล้วยิ่งวาววับเข้าไปใหญ่ เล่นเอามุฑิตารีบก้มลงไปดูดนมเย็น ใครจะกล้าสบตาเขาล่ะขนาดนี้ยังเล่นเอาใจสั่น แล้วทำไมเจ้าคุ๊กกี้นี่ต้องชื่อ...เฮ้อ....หวานจ๋อยนักก็ไม่รู้

“แล้วเรื่องที่คุณโคมว่าจะปรึกษา” มุฑิตาเอ่ยทวง เพราะตอนนี้ขนาดไม่ได้กินกาแฟใจยังสั่นยิ่งกว่านั่งรถไฟเหาะตีลังกา ถ้าต้องนั่งต่อหน้าผู้ชายคนนี้ไปนานๆ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป ถ้าให้ดีรีบๆคุย รีบๆแยกย้ายกันดีกว่า

ซึ่งต่างกับความคิดของชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม ขานั้นสรรหาแต่วิธีที่จะยื้อหญิงสาวให้นั่งร่วมโต๊ะนานที่สุด ซ้ำยังปูทางเผื่อวันหลังอีกต่างหาก หลังจากใช้หมองมานาน ‘พี่หน้าหล่อ’ ของบริกรร้านไออุ่นก็สว่างปิ๊ง

“คือ ผมทำงานบริษัทโฆษณาน่ะครับ พอดีตอนนี้มีงานเข้ามาใหม่เป็นโฆษณาโคโลญจ์ แล้วผมก็เลยอยากขอความช่วยเหลือครูมุ คือ….” เฮ้อ! ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะนอกจากเขาจะหาเรื่องคุยกับคุณครูคนสำคัญได้นานๆ และหลายครั้งแล้ว เขายังสามารถคิดพล๊อตโฆษณาตัวใหม่ไปเสนอลูกค้าได้อีกด้วย

พงศ์ประภาอธิบายความคิดสดๆร้อนๆของเขาให้ครูสาวฟังถึงโครงเรื่องหนังโฆษณาว่า เป็นเรื่องชายหนุ่มรูปงามแต่ตาบอดที่กำลังจะเดินข้ามถนนตรงป้ายรถเมล์ ท่ามกลางคนมากมายที่รอรถเมล์อยู่ไม่มีใครสนใจเขาเลย แต่ในที่สุดเขาก็ได้รับความช่วยเหลือจากหญิงสาวคนหนึ่ง ทำให้เขาประทับใจมากและตกหลุมรักเธอคนนั้นทันทีแม้จะไม่ได้เห็นหน้า และแน่นอนว่าหญิงสาวคนนั้นต้องใช้โคโลญจ์ของลูกค้าที่มีกลิ่นหอมติดจมูกนั่นเอง

แล้ววันหนึ่งเมื่อเขาได้รับการผ่าตัดสายตากลับมามองเห็น เขาก็ออกมาตามหานางฟ้าของเขาที่ป้ายรถเมล์อีกครั้ง แม้จะมีสาวสวยมากมายทอดสะพานให้แต่เขาก็รู้สึกว่าไม่ใช่เธอคนนั้นเลย จนกระทั่งมีหญิงสาวตัวดำหน้าตาไม่สะสวยเดินเข้ามา ชายหนุ่มจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเดียวกับนางฟ้าของเขาเพราะจำกลิ่นโคโลญจ์ได้ ทำให้ชายหนุ่มรูปงามขอความรักกับหญิงสาวขี้เหร่ท่ามกลางสายตาที่ลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉาของสาวสวยนับร้อยที่ไม่ได้ใช้โคโลญจ์

“อืมม์…ฟังดูก็เข้าท่าดีนี่คะ ที่นี้เด็กสาววัยรุ่นคงแห่ซื้อโคโลญจ์ยี่ห้อลูกค้าคุณโคมกันใหญ่ เพราะกลิ่นหอมจะได้ไปสะดุดใจหนุ่มหล่อ ยิ่งถ้าได้ดารารูปหล่อดังๆมาเล่นเป็นพระเอกด้วยแล้ว ยอดขายคงกระฉูดแน่ๆเลยค่ะ”

“ไม่ใช่แค่นั้นหรอกครับครูมุ ผมไม่อยากให้โฆษณามุ่งหวังแต่ขายสินค้าเพื่อล้วงเงินจากกระเป๋าลูกค้าเท่านั้น แต่ผมยังอยากนำเสนอเรื่องการบำเพ็ญประโยชน์ให้สังคมบ้าง จะเห็นว่าที่หนุ่มหล่อตกหลุมรักหญิงสาวขี้เหร่คนนั้นเพราะความมีน้ำใจของเธอที่ช่วยพาเขาข้ามถนนสมัยยังตาบอดอยู่ โคโลญจ์น่ะแค่ช่วยให้เขาจำได้เท่านั้นแหละครับ”

“แล้วที่ว่าอยากปรึกษาดิฉัน”

“แน่นอนครับ คงต้องรบกวนครูมุมากๆเลย แต่ไม่ต้องกลัวนะครับผมไม่รบกวนเปล่า เพราะกะไว้ว่าจะเสนอลูกค้า...เอ่อ...บริษัทที่เป็นเจ้าของโคโลญจ์น่ะครับให้เขามีแคมเปญการกุศลด้วย คือ บอกในโฆษณาไปเลยว่าซื้อโคโลญจ์หนึ่งขวด เท่ากับช่วยบริจาคเงินให้มูลนิธิเด็กตาบอดกี่บาทก็ว่าไป” พงศ์ประภานึกชมตัวเองในใจ เรานี่มันสมองไวเป็นบ้าเลย ซ้ำยังเป็นงานเป็นการได้ด้วยซิ ว่าแล้วก็ตีหน้าขรึมอธิบายต่อ

“ที่อยากปรึกษาครูมุก็เรื่องติดต่อกับพวกมูลนิธิที่ช่วยเหลือเด็กตาบอดนั่นแหละครับผมไม่รู้จักสักที่ แล้วก็เรื่องไดอะล็อก คือผมติดใจที่ครูมุอธิบายเรื่องดอกทานตะวันให้น้องดาวฟัง แล้วพอดีโคโลญจ์ตัวนี้มีสารสะกัดจากดอกไม้เป็นส่วนประกอบ พวกดอกลาเวนเดอร์ มะลิ กุหลาบ ทานตะวันก็มีนะครับแล้วยังมีดอกอื่นๆอีกเพียบเลย ผมก็เลยอยากรู้ว่านอกจากดอกทานตะวันแล้วครูมุจะอธิบายความสวยของดอกไม้หอมๆพวกนี้ยังไงให้คนตาบอดเข้าใจจะได้ใช้บรรยายในโฆษณาไงล่ะครับ”

“เอ่อ ครูมุจะตกลงไหมครับ อยากเรียกค่าตอบแทนเท่าไหร่ก็บอกกันได้นะครับ” หลังจากที่พูดคนเดียวมานาน พงศ์ประภาก็ถามบทสรุปกับหญิงสาวดื้อๆ แล้วเขาก็นั่งตัวเกร็งลุ้นคำตอบได้เพียงชั่ววินาที

“ตกลงซิคะโครงการดีๆแบบนี้...แต่...ดิฉันคงไม่เอาหรอกค่ะค่าตอบแทนของตัวเองนั่น เพราะฟังๆแล้วมันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงเลยนี่คะ แค่คุณโคมมีน้ำใจช่วยทางมูลนิธิเด็กตาบอดหาเงินก็ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกดิฉันได้เสมอเลยนะคะ”

มุฑิตายิ้มรับอย่างเต็มใจ....หัวใจที่เอาแต่จะเต้นโครมครามเริ่มสงบขึ้น เมื่อหญิงสาวคิดไปว่าหนุ่มหล่อตรงหน้าไม่ได้คิดอะไรกับเธอซะหน่อย ที่เข้ามาตีสนิทกับเธอและลูกศิษย์ก็คงเพราะเรื่องงานนั่นเอง แต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นโชคดีของเด็กๆและมูลนิธิที่จะได้เม็ดเงินไปช่วยเหลือ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ดูท่าออกจะทันสมัยยังอุตส่าห์มีจิตใจเผื่อแผ่ให้คนที่ด้อยโอกาส ว่าแล้วก็น่าขำความเพ้อเจ้อและไม่เจียมของตัวเอง ลืมไปแล้วเหรอยัยเฉิ่มมุฑิตาว่าแฟนเขาออกสวย...สวยระดับนางแบบอย่างนั้นเขาคงไม่มีตามองใครอีกแล้วล่ะ คิดเช่นนี้ทำให้มุฑิตานึกนิยมและคุยกับชายหนุ่มได้อย่างสนิทใจ

แล้วพงศ์ประภาก็ได้ทราบว่าครูสาวสอนหนังสืออยู่ที่ไหน พร้อมทั้งเบอร์โทรศัพท์ที่เธอยินดีให้ เพื่อที่เขาจะได้ติดต่อสะดวก นี่แม่นางฟ้าตัวจริงคงจะเชื่ออย่างบริสุทธ์ใจเลยว่า เขาเป็นพลเมืองดีช่วยหาเงินเข้าการกุศลเพื่อเด็กตาบอด ดูท่าทางเธอตอนนี้ก็ไว้ใจเขาตั้งเยอะไม่ไว้ตัวเหมือนแรกๆ ขนาดเขาเอ่ยปากขอเบอร์มือถือส่วนตัวเธอก็ให้ซ้ำยังเน้นว่าโทรไปได้เสมอไม่ต้องเกรงใจ

นึกไปแล้วก็น่าละอาย โธ่! ก็รู้อยู่แก่ใจว่าไอ้โฆษณาที่เพิ่งคิดเนี่ย มันไม่ใช่แค่สนองความต้องการของลูกค้าที่จะขายโคโลญจ์เท่านั้น แต่ยังสนองความต้องการบางอย่างของคนคิดด้วยน่ะซิ

เอาน่า! ตอนนี้อาจจะยังไม่สามารถเห็นหน้าเธอได้ตลอดเวลา แต่เราก็ได้รับอภิสิทธิ์ให้โทรไปฟังเสียงหวานๆเย็นๆ เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันค่อยเป็นค่อยไปโลภมากผลีผลามเดี๋ยวแม่สาวโบราณจะตกใจหนีกระเจิงไปซะก่อน

หลังจากเพลิดเพลินกับบทสนทนาที่เริ่มสนุกสนานและเป็นกันเอง พร้อมกับอร่อยรสเครื่องดื่มและขนมบนโต๊ะจนเกลี้ยงมุฑิตาก็ขอตัวกลับเมื่อเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้ว

“เอ่อ…ให้ผมไปส่งครูมุได้ไหมครับ ผู้หญิงกลับคนเดียวอันตราย รถเมล์ช่วงนี้แน่นออก” พงศ์ประภาเอ่ยปากแสดงน้ำใจด้วยแววตาใสซื่อ

แรกทีเดียวมุฑิตาอยากจะปฏิเสธ มีอย่างหรือให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักไม่นานไปส่งถึงบ้าน แต่พอได้ฟังเหตุผลต่อมาของเขา หญิงสาวก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ก็จะปฏิเสธคนที่มีน้ำใจและตั้งใจทำงานขนาดนี้ได้อย่างไรล่ะ

“ครูมุอยู่ที่บ้านพักครูในโรงเรียนไม่ใช่เหรอครับ ผมจะได้ถือโอกาสไปส่งครูมุพร้อมทั้งดูโรงเรียนไว้เป็นข้อมูลพรีเซ้นท์ลูกค้าซะเลย”

หลังจากชำระเงินเป็นที่เรียบร้อยและเตรียมจะออกจากร้านบริกรคนขยันของร้านไออุ่นก็นำเอาบางสิ่งมาให้กับลูกค้าหนุ่มสาวทั้งสอง “ทางร้านเรามีของสมนาคุณลูกค้าเป็นลูกอมกาแฟครับ เผื่อไงจะได้เอาไว้อมเล่นและคิดถึงร้านเราบ้าง วันหลังจะได้กลับมาให้ทางเรารับใช้อีกไงครับ ”

มุฑิตายื่นลูกอมที่เป็นส่วนของเธอให้กับพงศ์ประภา โดยบอกว่าเธอไม่กินกาแฟถ้าเก็บไว้จะเสียของเปล่าๆ แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธ “เราเก็บไว้คนละเม็ดดีแล้วนี่ครับ เอาไว้ดูเวลาคิดถึงร้านนี้จะได้คิดถึงวันดีๆอย่างวันนี้” และจะได้คิดถึงผมบ้าง ชายหนุ่มแอบต่อในใจ

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้มเย็นละไม ก่อนจะเก็บ ‘always’ ลูกอมกาแฟลงในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ดีเหมือนกัน เอาไว้เป็นที่ระลึกถึงวันดีๆอย่างวันนี้