ขอโง่สักเรื่องได้ไหม

ตั้งแต่เด็กๆแล้ว คำชมที่ได้ยินบ่อย(จนจะเหลิงแล้วเนี่ย)คือ "เด็กคนนี้ฉลาด" "เด็กคนนี้หัวดี" ไอ้เราก็บ้ายอ เค้าชมมาว่าฉลาดเลยต้องทำตัวให้ฉลาดๆหน่อย หนังสือน่ะอ่านเข้าไป (การ์ตูนทั้งนั้น) จำได้ว่าตอนเรียนอยู่ปอหนึ่ง ตอนนั้นเรายังแยกไม่ออกเลยระหว่างกะหล่ำปลี กะผักกาดขาว ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นแันไหน เพื่อนในห้องเรียนปอหนึ่งด้วยกัน มันไม่ยอมเชื่อวุ้ยว่าเราไม่รู้จริงๆว่าอันไหนมันเป็นอันไหนกันแน่ มันหาว่าเราอำ แล้วก็เลยต้องไปหาคำตอบเอาเองว่าอันไหนมันคือกะหล่ำปลี อันไหนมันคือผักกาดขาว พอมาคุยกะเพื่อนอีกทีก็รู้คำตอบแล้วไงก็เลยบอกได้ว่ามันต่างกันตรงไหน แล้วไอ้เจ้าเพื่อนก็บอกแล้ว "เห็นมั้ย เราว่าแล้ว เธออำ" เอ๋า

จนพอมาถึงวัยทำงาน แรกเลยทำงานที่ Broker ขายหุ้น แล้วเราพอพูดภาษาจีนได้งูๆปลาๆ แล้วลูกค้าที่เป็นคนจีนค่อนข้างเยอะ ก็ต้องพยายามสื่อสารกัน ก็ได้เรื่อง ทีนี้ล่ะไม่ว่าจะภาษาจีน ญี่ปุ่น เวียดนามหรือว่าภาษาไหนที่เพื่อนร่วมงานฟังแล้วมันไม่เหมือนภาษาอังกฤษก็จะโดนโอนสายมาที่เราทันที อะไรของเค้าวะ??

บางทีเจอลูกค้าไม่รู้ชาติไหนล่ะ โดนโอนสายมา บอกว่าลูกค้าพูดจีนกลาง (แมนดารีน) พอเรารับสายก็ทักทายไป แต่ที่ไหนได้ ลูกค้าบอกเค้าพูดจีนไม่ได้ แล้วที่สื่อสารกันน่ะภาษาอังกฤษแต่ว่าสำเนียงเค้าอาจจะฟังยากสักหน่อย แต่แม่เอ้ย ใครคุยไม่รู้เรื่องโอนมาที่เราหมด กรรมจริงๆ แล้วยังมีมาชมนะ ว่า "แพทนี่เก่งจริงๆภาษาไหนก็คุยกะเค้ารู้เรื่องหมด" จ้าพ่อคุณแม่คุณ ก็พวกเจ้าประคุณท่านทั้งหลายไม่พยายามเลยนี่หว่า แล้วจะให้เราทำไง โอนสายกลับเรอะ???

พอเปลี่ยนมาทำงานใหม่ เกี่ยวกะการเงิน ต้องมาเรียนรู้งานใหม่ กับเพื่อนร่วมงานใหม่ๆ แต่บังเอิญเข้ามาทำงานได้เพราะเพื่อนร่วมงานคนเก่าที่เคยทำงานด้วยเค้ามาคุยเอาไว้ซะเยอะ เค้าเลยรับเราเข้าทำงานทั้งๆที่ไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เล้ย ก็นะ ต้องพยายามให้ถึงที่สุด เค้าอธิบายอะไรมาต้องเข้าใจ ยังโชคดี ไม่ยากเท่าไหร่ ไม่งั้นเพื่อนที่มาคุยโตเอาไว้ซะเยอะขายหน้าแย่ แต่เจ้ากรรมท่านเอย เพิ่งฝึกงานได้สองอาทิตย์ เห็นเราเป็นคนหรือระบบคอมพิวเตอร์วะ สั่งงานฉับๆแล้วก็จากไปเวเคชั่นซะ แล้วที่เหลือทำไงอ่ะ ต้องค้นข้อมูลเองดิ หัวหน้าฝ่ายพอรู้ว่าทั้งซุปฯทั้งผจกหยุดทั้งคู่นี่ปล่อยเด็กใหม่อยู่คนเดียวที่แทบเต้น เราต้องบอกว่าเราทำได้จริงๆทั้งๆที่จะเริ่มตรงไหนยังไม่ีรู้เลย แต่ทำได้หรือไม่ได้ก็ต้องทำให้ได้ ไม่งั้นเพื่อนเราขายหน้าแย่คุยเอาไว้เยอะ ไม่งั้นซุปฯกะผจกโดนด่าแน่ๆ ถ้าเราทำผิด ก็บอกตัวเองว่าต้องทำได้สิ แล้วก็ผ่านมาด้วยดี

ปรกติเราเป็นพวกชอบหาคำตอบ แล้วถ้ามีอะไรสงสัยต้องหาคำตอบให้ได้ มันไม่ใช่ข้อดีเลยนะ มันคือคำสาป เพราะเวลาบางทีซุปฯเค้าขี้เกียจหรือไม่มีเวลา เค้าแค่เดินมาถามเราแล้วทำให้เรารู้สึกว่าเออ คำตอบมันคืออะไรนะ แล้วไม่นานเดี๋ยวข้อมูลก็ถึงมือ ถ้าเป็นคนอื่นบอก "ไม่ทราบ"ก็จบ แต่ข้าพเจ้าไม่จบครับ ต้องรู้คำตอบของคำถามให้ได้

โปรแกรม Excel นี่ก็เหมือนกัน แต่ก่อนไม่เคยต้องใช้ ไม่เคยเรียน ไม่เคยรู้ จนกระทั่งมาทำงานที่นี่แหล่ะ ต้องใช้ แล้วชอบมีคนมาถามว่าจะทำแบบนั้นแบบนี้ทำยังไง ไอ้เราก็บ้าหาคำตอบไง พอถามสองสามครั้งแล้วเราตอบได้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าใครมีปัญหาเกี่ยวกะัคอมหรือโปรแกรมต้องมาถามเรา ไม่ใช่ไอทีนะโว้ย

แต่แล้ววันหนึ่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อ้อ ไอทีโทรมา โทรมาเพื่อถามว่า ไอดีของพริ้นเตอร์เครื่องนั้นเครื่องนี้เบอร์อะไร โถพี่ พี่เป็นไอทีพี่ยังไม่รู้แล้วน้องจะรู้เรอะ แต่เราก็ดันรู้อีกแหล่ะ (เคยถามไงแล้วมันจำได้)

แต่เราก็มีเรื่องที่โครตโง่เลยเหมือนกัน เรื่องเส้นทางนี่จะโง่มากเลย หลงทางประจำ ขนาดสวนสาธาระณะหลังบ้านเดินมาเจ็ดปีแล้วยังหลงเลยคิดดู แล้วเรื่องซ้ายขวานี่จะมีปัญหามากๆ ใครอย่ามาถามทางเชียวนะ เตรียมหลงไว้เลย ครั้งหนึ่งน้ามาเยี่ยม แล้วไปช้อปปิ้งด้วยกัน น้าเองก็ไม่ชินกะเมืองที่เราอยู่ ก่อนไปก็ถามแฟนเราว่าไปยังไง ตอนขากลับคิดว่าคงไม่ต้องถาม แต่ที่ไหนได้ พาน้าไปหลงอีก จะกลับบ้านตัวเองแท้ๆ จนเดี๋ยวนี้เค้าเลิกเชื่อ ถ้าเราบอกเลี้ยวขวา น้าจะเลี้ยวซ้าย แต่เจ้ากรรมเค้าดันถูก เฮ้อ เศร้าจริงๆ

ล่าสุดก็นี่เลย ท่านแม่มาเยี่ยม แม่บอกจะไปตลาดใต้หวัน เราก็โทรไปถามแฟนว่าไปยังไง แล้วก็บอกแม่ (เราไม่ได้ไปด้วย) บอกแม่ว่าอยู่ทางขวามือนะแม่ เกือบครึ่งชั่วโมงแม่โทรมา บอกว่าชื่อถนนมันเปลี่ยนแล้วนะลูก ไอ้เราก็มั่นใจมาก "ถูกทางแล้วแม่ตรงไปเรื่อยๆ" แต่ก็เอะใจโทรไปถามแฟนว่ามันถึงถนนนี้ไหม คุณแฟนหัวเราะบอกแม่เราขับรถเลยไปเกือบสิบนาทีแล้ว แล้วเลยไปได้ไงทำไมไม่เห็นตลาดมันอยู่ซ้ายมือ อ้าว

ตอนหลังก็ไปเถียงกะเขาว่าแต่เราจำได้ว่าเค้าเลี้ยวขวานี่นา เถียงไปเุถียงมาถึงได้รู้ว่า เค้าเลี้ยวขวาหลังจากออกจากร้านขายอาหารสัตว์แต่ถ้าไปตลาดเลยต้องเลี้ยวซ้าย

ขนาดในห้างนะ เราเดินอยู่ที่ร้านขายเครื่องสำอาง คุณท่านว่าท่านจะไปรอที่ร้านหนังสือนะ ห้างนี้เดินมากี่ปีแล้วก็ไม่รู้แต่ ก็ถามว่า "มันอยู่ตรงไหนอะ"

เค้าก็บอกว่า "พอเธอออกจากร้านนี้ เลี้ยวซ้ายนะ" เราก็อืม ได้ๆๆ พอออกจากร้านเดินหาอยู่สักพักก็โทรไปบอกว่าตอนนี้เราอยู่ร้านขายซีดีนะ หาร้านหนังสือไม่เจอ พอเค้าตามมาเจอเท่านั้นล่ะ "บอกให้เลี้ยวซ้ายดันเลี้ยวขวา เชื่อเค้าเลยจริงๆ" เอ๋า เราก็ว่าเราเลี้ยวซ้ายแล้วนะ

คุณแฟนเลยบ่นว่าเมื่อไหร่เราจะหัดจำทางซะทีแต่เค้าก็บอกว่าเราไม่รู้ทางแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เราหลงทางให้เค้าตามหา ถ้าเราเก่งไปซะทุกเรื่อง บางทีเราอาจจะไม่ต้องการเค้าอีกก็ได้ เราก็มาคิดๆดู ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราต้องเรียนต้องรู้ทุกอย่างเพราะไม่อยากให้ใครผิดหวัง ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องอะไรทั้งนั้น เราเหนื่อยแล้วกับการต้องค้นหาคำตอบ เหนื่อยแล้วกับการเป็นคนเก่งของใครต่อใคร แต่เรื่องนี้เราขอโง่สักเรื่องแล้วกัน แต่อย่าลืมหาเราให้เจอล่ะ

Create Date : 11 พฤษภาคม 2550		11 comments
Last Update : 6 มกราคม 2551 4:37:39 น.
Counter : 610 Pageviews.
Share Tweet