ความสุขของฉันมันมาจากการได้คิด

ห่างหายไปเสียนานกับเรื่องราวชีวิตตัวเอง .. ช่วงนี้จะเห็นว่า จขบ.บ้านนี้เที่ยวบ่อย (เรียกว่าบ่อยมากจะดีกว่า) จนมีคนทักว่าอยู่การท่องเที่ยวเหรอคะ ป้าด.. ว่าไปนั่นอยู่การท่องเที่ยวก็ดีนะสิ จะได้เที่ยวฟรีจริงเปล่าหว่า ไม่หรอก จขบ. เวลาไปเที่ยวเนี่ยมันต้องเที่ยวจริงๆ ไม่เอาเที่ยวแบบทำงานเหนื่อยอ่ะ เที่ยวก็คือเที่ยวแบบพักผ่อนเนี่ยชิวๆ สุดแล้วล่ะ ชอบมีคนบอกว่า "อิจฉาจัง" ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอิจฉาทำไม ในเมือเราเวลาเท่ากัน เสาร์อาทิตย์ก็ว่างเหมือนกัน โอกาสก็มีเท่ากันนั่นแหละมันขึ้นอยู่ว่าเราจะออกไปไหนหรือเปล่าเท่านั้นเอง

จขบ.เคยเป็นคนที่ทำอะไรก็สุดขั้วมาก่อน เรียนก็ต้องให้ถึงที่สุด ทำงานก็สุดๆ เหมือนกัน พอเราอายุมากขึ้นเราจะคิดแบบเดิมไม่ได้แระ เราต้องทำอะไรให้กลางๆ กลางในที่นี้คือพอดีนะ อะไรที่มากเกินไปมันทำให้ชีวิตมันเหนื่อยนะ พอเหนื่อยแล้วจะไม่มีพลังจะสู้ต่อแล้วจะท้อในที่สุด ดังนั้นอย่าทำอะไรให้มันเหนื่อยเกินไป จขบ.เวลาทำอะไรแล้วเหนื่อยก็จะเบรกตัวเองเลย ก็เหนื่อยอะจะไปทำต่อเพื่อ? เพื่อให้เหนื่อยต่อไปอ่ะเหรอไม่ใช่เวย์แระ

แล้วก็อีกอย่างหนึ่งที่ จขบ. คิดว่าเราควรจะฝึกนะ ฝึกมองโลกในแง่บวกให้เยอะ ถ้าคิดลบเยอะๆ มันไม่มีความสุขนะ ถ้ามีชีวิตโดยที่ต้องอิจฉาคนอื่นเนี่ย มันทุกข์นะเอาเรื่องคนอื่นมาไว้ในใส่ใจเนี่ย ทุกข์แบบไร้สาระเลยล่ะ ดังนั้นถ้าใครได้ดีเราต้องชื่นชมเค้า เพราะเค้าพยายามเค้าถึงทำได้ เราไม่พยายามก็อยู่แค่นี้ก็แค่นี้แล้วไงอ่ะ ก็ไม่ทุกข์ใจอะไรนี่ จขบ.เคยคิดว่าคนที่มีเงินเยอะๆ เนี่ยคงมีความสุขเนอะ แท้จริงแล้วมันไม่ใช่หรอก ใช่ว่าจะมีเงินเยอะแล้วจะมีความสุข ความสุขที่แท้จริงคือที่ใจเราเนี่ยแหละ คิดให้สุขก็สุขคิดให้ทุกข์ก็ทุกข์ เงินมันเป็นแค่วัตถุที่เราต้องรู้จักใช้มันสร้างความสุข

เมือก่อน จขบ.เนี่ยเห็นป้ายเซลแล้วใจจะขาดซื้อไว้ก่อนมันลดราคา ลืมนึกไปว่าซื้อมาไม่ได้ใช้มันก็เหมือนของที่ไม่มีค่า พอคิดได้ก็เลิกเลยใช้ของที่มีให้หมดและใช้ให้คุ้มค่ามากที่สุด มีนายของ จขบ.คนหนึ่งสอนว่า "ของนะเวลาซื้อมาแพงถ้าเรานับครั้งใช้มันก็คุ้มแล้ว"  อืม.. จริงนะทุกครั้งที่ซื้อของมาแพงจะคำนวณแล้วว่าจะใช้มันกี่ครั้งถึงจะคุ้ม ครั้งหนึ่งเคยอ่านเรื่องเล่าจากพระเจ้าแผ่นดิน ในหลวงของเราเนี่ยแหละ ท่านทรงใช้รองเท้าไม่กี่คู่ ขนาดพังก็ยังซ่อมเลยอ่ะ แล้วเราล่ะซื้อมาบานทุ่งแล้วก็ไม่ได้ใช้ ซื้อมาเพื่อ?

จขบ.รู้สึกว่าวิถีพอเพียงที่ในหลวงทรงปูทางไว้เนี่ยเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วล่ะ ถ้าเรารู้จักพอเมื่อไหร่เราก็เป็นสุขนะ เชื่อไหมว่า จขบ.เนี่ยไม่เคยเก็บเงินเลยมาทั้งชีวิต คือใช้หมดไปโดยที่ไม่ได้วางแผนอนาคตเลยอ่ะ แต่พอคิดได้ไม่ได้ล่ะจะอยู่แบบนี้ต่อไปเราจะกลายเป็นคนที่ลำบากในบั้นปลาย ก็เลยเริ่มออมเงินตามที่ในหลวงทรงสอนไว้ออม 20% ของเงินเดือน มันดูเยอะเนอะแต่ก็ค่อยๆ เริ่มเอาเบาๆ ก่อน 10% พออยู่ตัวแล้วค่อยๆ ขยับขึ้นมา แล้วจะเก็บเงินได้จริงๆ อย่างที่ท่านบอกเลยล่ะ ปัญหามันอยู่ที่การเริ่มต้นถ้าไม่รู้จักเริ่มต้นก็ยากยิ่งที่จะพบจุดหมาย

แต่จริงนะเราต้องเริ่มต้นจากการพอก่อน ไม่งั้นเก็บเงินยากอ่ะ ต้องรู้จักแยกแยะด้วยว่าอะไรจำเป็นหรือไม่จำเป็น คำว่าอยากได้กับอยากมีเนี่ยก็ต้องรู้จักจัดการใจเราเนี่ยแหละอันดับแรกเลย จัดการกิเลสในใจเราเนี่ยให้ได้เสียก่อนแล้วมันจะเริ่มพอเอง

หลังๆ มาจะเห็นว่า จขบ.ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวเตี่ยกับแม่ จริงๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ ใครบอกว่าเลี้ยงคนแก่ง่ายจะตาย จขบ.เนี่ยขอเถียงขาดใจเลี้ยงคนแก่เนี่ยปวดหัวจะแย่มากกว่า ใหม่ๆ เนี่ยปิ๊ดแตกเลยล่ะ นิสัยไม่ดีนะ ด้วยความที่เคยอยู่คนเดียวมีอิสระเต็มที่ พอมาอยู่กับพ่อแม่ข้อห้ามเยอะไปหมด ต้องจูนชีวิตขนานใหญ่เลยล่ะ อย่าลืมว่าคนแก่นิสัยไม่เหมือนกันนะค๊า คนนี้จะเอาอย่างนั้น คนนั้นจะเอาอย่างนี้ นี่แค่สองคนนะยังปวดหัว จขบ.มีบรรดาป้าๆ อีก โอ้ยแรกๆ ลมจะใส่ !!

แต่พออยู่ๆ ไปก็เริ่มหัดเข้าใจคำว่า "เอาใจเขามาใส่ใจเรา" พ่อแม่เนี่ยบอกตรงๆ เค้าเป็นคนแรกและคนสุดท้ายที่รักเราจนวันตายอ่ะ เนี่ยเป็นสิ่งที่ต้องตระหนักเลยนะ ก็เลยต้องหัดใจเย็นคิดเยอะๆ การอยู่กับคนแก่เนี่ยต้องเข้าใจนะว่าคนแก่จะเป็นเหมือนเด็ก ต่างกันที่แก่แล้วจะเป็นเด็กดื้อไม่งั้นเค้าคงไม่มีสุภาษิตที่วา ไม้แก่ดัดยากหรอก ลองมาใช้ชีวิตอยู่กับคนแก่เข้าใจเลยล่ะ จขบ.เคยอ่านเมล์ฉบับหนึ่งเค้าบอกว่า การดูแลพ่อแม่ให้นึกถึงวันที่เรายังเด็ก ให้มองกลับกันแล้วจะเข้าใจ

อาจจะต้องพูดประโยคเดิมหลายๆ รอบเพราะแม่เริ่มหูฟังไม่ค่อยได้ยิน เนี่ยเป็นสิ่งที่ต้องเข้าใจเลยนะ จำได้ว่าครั้งหนึ่งแม่ก็ถามอยู่นั่นอ่ะ จขบ.ก็เริ่มเหวี่ยงแระทำไมต้องให้พูดหลายรอบ เริ่มนิสัยเสียมาเลย จนแม่บอกว่าแม่เริ่มหูไม่ได้ยินแล้วแม่ก็ทำหน้าเศร้า ความเข้าใจมาเลย แล้วอาการต่อมาแม่เริ่มทำอะไรช้าลงหลงๆ ลืมๆ เราก็เริ่มรู้สึกถึงคำว่า "ชรา" เลยล่ะ มันเป็นสิ่งที่เราต้องเข้าใจเลยนะ มาฝั่งเตี่ยบ้างขาโวยวาย จนทำให้รู้สึกเลย นิสัยเนี่ย จขบ.ได้มาจากใคร เตี่ยเนี่ยถ้าให้เปรียบเป็นเด็ก ต้องบอกว่าเป็นเด็กโครตดื้อและเกเรเลยดีกว่า ครบเลย

ที่นี่จะจัดการยังไงล่ะเนี่ย ไม้อ่อนก็ไม่ถ้าผลไม้แก่ยิ่งแย่ไปใหญ่ สุดท้ายไม้ตายถ้ายังโวยวายอยู่บ้านเลยนะไม่ต้องไปไหนเลย เท่านั้นล่ะจบเลย บางทีมันก็ต้องมีคำว่าเด็ดขาดบ้างไรบ้าง ดังนั้นการดูแลคนแก่เนี่ยต้องงัดทุกไม้มาจัดการเลยล่ะ แต่สิ่งสำคัญนึกถึงวันที่เค้าเลี้ยงเรามา แล้วเราจะรู้ว่าเราจะดูแลเค้ายังไง การให้กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญคนแก่ไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านนะคะ คนแก่เค้าก็ชอบเที่ยวเหมือนกัน เคยชวนเตี่ยไปดูหนังด้วยความที่ซื้อ 1 แถม 1 ไปเป็นตัวแถมเหอะ ก็เริ่มสังเกตุเริ่มชอบแฮะ เลยทำให้รู้ว่าพาเข้าโรงหนังบ้างไรบ้างชีวิตคนแก่เค้าก็มีความสุขนะ

จะว่าไปพออายุตัวเลขเพิ่ม ความเย็นมันก็เพิ่มมานะ เมื่อก่อน จขบ.เนี่ยนิสัยไม่ดีข้อหนึ่งคืออาฆาตชนิดรุนแรง เรียกว่ายอมทุ่มเทเพื่อความสะใจเลยทีเดียว เห็นหน้านิ่งๆ เนี่ยร้ายตัวแม่ไม่มียอมใครเลยเหอะ  แต่เดี๋ยวนี้เหรอไม่มีแล้วล่ะ เริ่มคิดได้อาฆาตพยาบาทไปก็ทุกข์อ่ะ ทุกข์ที่ต้องมาหาวิธีคอยแก้แค้นและเอาคืน เหนื่อยนะ ไม่รู้จะทำไปทำไม ท้ายที่สุดก็ไม่เห็นว่าจะได้อะไรนอกจากความสะใจและเสียเวลาอ่ะ เลิกดีกว่าเรา

จขบ.เนี่ยรู้สึกนะว่าตัวเองโชคดีในหลายๆ เรื่องนะ แต่สิ่งที่รู้สึกว่าโชคดีที่สุดก็คือการได้คิดได้เร็วกว่าคนอื่น อาจจะเป็นเพราะว่าเราต้องรับผิดชอบครอบครัวด้วยแหละ การเป็นผู้นำไม่ใช้เรื่องง่าย ต้องตัดสินใจแก้ไขปัญหาหลายๆ เรื่อง เหนื่อยนะแต่มันท้อไม่ได้เพราะพอเป็นคนที่คนอื่นฝากความหวัง มันต้องแข็งแกร่งและเข้มแข็ง นี่ก็เป็นเหตุผลของคนดิบๆ แบบ จขบ.เนี่ยแหละ

วันนี้เล่ายาวเลย อยากให้อ่านนะ ไม่รู้จักพอจะไม่รู้จักคำว่า "มี" นะจ๊ะ ก็ฝากไว้นะคะ คิดเร็วก็สุขเร็วนะคะ แล้วอย่าลืมคิดบวกกันล่ะ จะได้ไม่มีทุกข์ค๊า..

Create Date : 06 มิถุนายน 2556		1 comments
Last Update : 6 มิถุนายน 2556 10:13:23 น.
Counter : 2027 Pageviews.
Share Tweet