ผมก็ไม่ชอบเหมือนกันครับ ผมว่ามมันอ่านยากอ่ะ

อ่านยากมากๆเลยล่ะคะ บางทีอีโมชั่นไม่ขึ้น เราต้องคลิ๊กขวาที่ตัวภาพแล้วดูเอาเองว่าโค้ดไฟล์เขียนว่าอะไร

ซึ่งเพื่อนๆวัยเดียวกันชอบใช้มหาศาล สร้างความลำบากในการคุยเป็นอย่างยิ่ง


ยิ่งช่วงนี้มีอีโมชั่นตัวอักษรลอย ปิ๊งปั๊ง วิ้งวั๊บออกมามาก T_T น่าเศร้าใจใช้กันระบาด MSN

src=https://www.bloggang.com/emo/emo27.gif>
src=https://www.bloggang.com/emo/emo30.gif>



รู้เรื่องไหม?

แว่กกก!!!
ดันไปกด เอ็นเทอร์เข้า โค้ดพังไปสองตัว อิ อิ

สวัสดีค่ะคุณไอซ์ เราก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ
มันอ่านยาก แล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจด้วย
มาขอบคุณที่ไปอวยพรวันเกิดค่ะ ขอบคุณนะคะ
ขอให้ทุกวันของคุณไอซ์เป็นวันที่มีความสุขค่ะ

วิ่งแจ้นสวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

หลายวันมานี่ สัญญาณเน็ตของข้าพเจ้าแย่ ถึงแย่ที่สุด ติด ๆ หาย ๆ ติดบ้างไม่ติดบ้าง เมื่อเช้าแทบลงแดงตาย ข้าพเจ้าหมายมั่นปั้นมือ จะโผล่มาบ่นวรรณเวรอันดับแรก กลับต่อไปได้ !

จะนั่งเขียนใน word รึก็ไม่ได้อารมณ์นั่งคุยกับท่าน เหมือนจิ้มอยู่ที่ คฤหาสน์ของท่าน (มันติดนิสัยขอรับ)

ทันที ๆ ต่อติด ข้าพเจ้ารีบแจ้นมาที่เซฟเฮ้าส์ท่านก่อน เดี๋ยวจะ หลุดอีก !!

อา...สัญญาณหายอีกแล้วขอรับ

ข้าพเจ้าเห็นทีรีบเผ่นก่อน หากหายหน้าไปไม่ต้องกังวลนะขอรับ แสดงว่า ต่อเข้าไม่ได้ เคยเป็นอย่างนี้มาแล้ว สัญญาณเริ่มขาด ๆ หาย ๆ จากนั้นหายไปพักใหญ่ จนกว่ามีการซ่อมแซม

คารวะ

ส่งไม่ไปขอรับ แย่จริง!

มายกมือว่า...

แก่ด้วยคน อิ อิ...

พี่เล่นไม่เป็นเวลา เล่นเอาอารมณ์ว่าอยากคุยหรือไม่อยาก
เทคโนโลยีมันไวจริงๆแหละ

ประเด็นคือเราใช้ทำอะไร...ใช่! เราใช้สื่อสาร
ถ้าไม่รู้เรื่อง ก็บอกกันได้ ....... HA HA

คิดถึงจ๊ะ...แต่ช่วงนี้ขี้เกียจเอ็มนะ

ตัวตน------------------------------------สาธารณะ

กาแฟร้อน ๆ สวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

จำตอนที่ข้าพเจ้ามาบ่นวรรณเวรแรก ๆ ได้ไหม?
ตอนน้นยังสงสัยอยุ่เลย ว่าอย่างไรกัน ?
พวกคอลัมนิสต์มืออาชีพเขาวิ่งอย่างไร? ให้อยู่ในลู่ ระหว่าง ความเป็นส่วนตัว กับ สาธารณะ ลู่นั้นถ่างกว้างแค่ไหน?

ถึงวันนี้ รู้สึกว่า บางคำถาม ถึงเราจะมีคำตอบ แต่ไม่มีวันเข้าใจ หากไม่ลงมือทำ !

ข้าพเจ้าบ่นวรรณเวร สักอาทิตย์หนึ่ง ความรู้สึกเริ่มเป๋ !

"พูดมากจัง!"

"ชักจะเพ้อเจ้อ!"

รุ้สึกอย่างนั้น จริง ๆ นะท่าน ความรู้สึกบรรทัดต่อไป อ่านได้ความว่า....เอาวิธีคิด ความเห็น ความเชื่อ แปลรูปเป็นนิยายไม่ดีกว่าเรอะ ยังได้ความละเมียดให้หัวใจ ดีกว่ามานั่งพูดโจ้ง ๆ อย่างนี้ !

ข้าพเจ้าอีกคนหนึ่งโพล่งขึ้นมาว่า "ไม่ใช่ ! มันคนละเรื่อง บทความก็บทความสิ นิยายก็นิยาย ตอนฝึกเขียนนิยาย ก็ฝึกเขียนบทความไป มาทดแทนซ้อนทับกันได้ไง?" ว่าไปโน่น

นั่น!....ข้าพเจ้าเป๋

เซไปเซมาอยู่ในลุ่ที่มองไม่เห็นนั่นละขอรับ บางคร้งส่วนตัวมากไปก็เซไปชนขอบส่วนตัว สะดุ้ง(ขึ้นภายหลัง) อ้อ! นี่เองเส้นขอบส่วนตัว ต่อมาเซอีกที คิดว่า ตรงที่เดิมแน่ ๆ ไม่ยักกะชนขอบแฮะ เริ่มสงสัย รึว่าขอบมันยืดหยุ่นได้!

เป็นอยู่อย่างนี้ขอรับ

แล้วคำตอบค่อยโผล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ
อา..มันเป็นคำตอบของตัวเองนี่นา ทุกคนต้องมีคำตอบของตัวเอง ใช้แทนกันไม่ได้!

ต้องเดินทางเอง จึงจะได้เห็นทิวทัศน์
รูปภาพในกรอบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ มีแต่ยิ่งทำให้ มโนภาพต่อทิวทัศน์คลาดเคลื่อน

ข้าพเจ้ายังคงวิ่งอยุ่ในลู่ (ใช่ไหม?)
ส่วนตัวมากไป...ไม่น่าสนใจ
สาธารณะมากไป...น่าเบื่อ!

ว่าง ๆ ข้าพเจ้าจะลองเส้นขอบสาธารระบ้าง จิตใต้สำนึกบอกว่า น่าจะอยู่แถว ๆ นั้นล่ะ

ข้าพเจ้าเซแซ่ด ๆ ไปก่อนนะท่าน

น้อมคารวะ
เถ้าธุ

ยามดึก สวัสดิ์จ้า สหายไอซ์

ยิ่งป้า ไม่เคยเล่นองเล่นเอ็มกะเขา
ยิ่งไม่โคตรแก่เหรอเนี่ย

เคยฟัง สัมภาษณ์ของเด็กๆที่ชอบเล่น M
เรื่องการใช้สัญลักษณ์ภาพ กับคำคุยสั้นๆ แค่ อิ อุ หุ ว่ะ ฯลฯ
บอกออกมาเหมือนๆกัน คือ มันเร็ว สั้น กระชับ ได้ใจความ แถมได้อารมณ์ดีพี่

คงต้องยอมรับ โดยปริยายแล้วแหละว่า
การสื่อสารของเด็กยุคนี้และยุคต่อๆไป
จะออกมาในทำนองนี้ การมีชีวิตทีเร่งด่วน
เพื่อให้ทันต่อ"โลก" ที่ล้ำหน้าไปหลายขุม
เป็นกลไกของคน เมื่อมีตัวกระตุ้น
ก็ย่อมมีแรงขับเคลื่อน

แต่ป้าโค แก่แหละ กระตุ้นยังไง ก็ไม่เคลื่อน
ขอเป็น "คนตกยุค" ด้วยคนนะสหาย เฮ้อ! เหนื่อย

บายค้าบบบบบบ
ทำได้แค่นี้แหละอิ อิ

แวะมาบอกว่า...

เด้วจะไปหาแนวร่วมด้วยละ(คุณนายอีกคน..ดีมั้ยคะ..หาคนหารค่าเหล้า..HA HA)

ตามที่ตกลงกันนะ(ย้ำๆว่าพี่น่าเอาจริง)
เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น...ไปลงไว้ที่บล็อกพี่ได้เลยยย

จะรอไอซ์มาทวงสัญญาเสมอเน้อ
แต่ถ้านานเกินรอ...อาจเหลือครึ่งขวดนะ อิ อิ

ไปละ..ฝันดีจ๊ะ..ทั้งหลานอีฟและพ่อไอซ์เลยนะค้า

ท่านสหายป๋าที่เคารพ

ความจริงข้าพเจ้ามีเรื่องพกติดกบาล มาขอคำปรีกษา แต่ยังต้องแวะไปปลุกปล้ำกับเจ้าหนุมาน ของพี่ท่าน นามปากกา ที่บ้านหนอนก่อน แล้วค่อยกลับมาร่ายเรียงเรื่อง ที่ว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับเปิดคอลัมน์ วิจารณ์งาน ในก้าวฯ ขอรับ ว่า ควรจะออกมาในแนวไหน ? อย่างไรดี ? จากนั้นค่อยส่งเข้าขอความเห็นมวลหมู่สหายอีกที

แล้วจะกลับมาขอรับ

คารวะ

เอาก้อนเมฆมาฝาก

อย่าปล่อยให้อายุเป็นมากกว่าตัวเลข ซิครับ


ฮ่าๆๆๆ



แวะเวียนทักทายครับผม

ฮ่าๆๆ

ท่านเขียนได้โดนใจผมมาก

ในโทษฐานที่ผมก้แก่แล้วเหมือนกัน แต่ทะลึ่งทำตัวเด็ก

เอิ๊กๆๆ ไว้วันหลังคุยกับท่าน...ผมจะใส่อีโมชั่นเยอะๆแล้วกันนะครับ

เอาให้งงตายกันไปข้างนึง....555

ปล. แต่บางทีผมก็แอบมีรำคาญเหมือนกันนะ...กับพวกเพื่อนที่ใช้รุปภาพมากมายเกินความจำเป็น...

แวะมาทักทายนะครับท่าน...ไม่ได้เข้ามาเสียนานเลยเนาะ

ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ... ผมก็แก่แล้ว เหมียนกัลล์

.

.

เพียงทักทาย ให้คลายคิดถึง ...

วันนี้...บ่นวรรณเวร
มาในท้องเรื่อง....

'นายวินัย รักการเขียน'

อ้าว....ออกแขก....
เห่...เฮ...เฮ...ฮ้า....ฮ่า...ฮา...ฮะ...ฮา...ฮ่า...ฮา......
มาฟังเรื่องราวดี ๆ ...
ฟังซี...ไม่ต้องเกรงใจ...
มาฟังเรื่องราวดี ๆ ...
ฟังซี...ไม่ต้องเกรงใจ...
ฮังเล่วังกา....
จะฟังก็มา...เร่มาไวไว...



รู้เรื่องไหม?
ไม่รู้เหรอ?
งั้นเรามาคุยภาษาพวกคนแก่ก็แล้วกัลล์ (ไม่ถนัดเยยยเฮ้อ...)

เหลือบมองปฏิทิน วันนี้เป็นวันศุกร์ (หรือเปล่า? ไม่แน่ใจเดี๋ยวดูให้แน่ก่อน) จริงด้วย! วันที่หนึ่งธันวาคม -วันศุกร์-

เรื่องที่คิดจะคุยกับท่านวันนี้ อันที่จริงผุดขึ้นมาในกะโหลกกลวง ๆ ของข้าพเจ้าเมื่อศุกร์ที่แล้ว แต่ไม่ได้คุย รวดเร็วเหมือนโกหก เช้าวันนี้ กลับมายืนหน้าเซ่ออยู่ที่ -วันศุกร์- อีกแล้ว...ที่เดิม เวลาเดิม ห่างจากมิติเดิม เจ็ดวัน ! เจ็ดวันที่ล้มเหลว....รวมกับ อีกเจ็ดวันก่อนหน้า...เป็น สิบสี่วัน ! สิบสี่วันที่ล้มเหลว !

ข้าพเจ้าหมายมั่นปั้นใจไว้ว่า จะเขียน 'กะปิ' ทุกวันจันทร์
เพื่อดองไว้ สักสามสี่วัน พอให้แลคโตบาซิลลัสทำงาน รอเจ้ากะปิ เริ่มส่งกลิ่นหอมหวน ถึงวันศุกร์ แล้วค่อยเปิดออกมา 'ขัดน้ำ' (เป็นศัพย์ของคณะแม่บ้านภาควิชาหมักกะปิมหาวิทยาลัยเที่ยงวัน) ขัดเกลาเสียหน่อย ทวนอีกสักรอบ โดยเฉพาะ จุดเสียร้ายกาจของข้าพเจ้า -พิมพ์ผิด-

เช้าวันเสาร์ โพสท์ลงบอร์ดหนอน

หากทำได้เช่นนั้น จะนับเป็นความสำเร็จใหญ่หลวง
สมมุติให้ตัวเองเป็นนักเขียนอาชีพ มีที่ลงงานประจำ ทำงานภายใต้กรอบกำหนดเวลา อย่างมีวินัย

ล้มเหลว...
ล้มเหลวโดยสิ้นเชิงขอรับ!

ศุกร์ที่แล้ว 'เจ้ากะปิ' ยังหลับสนิทอยู่ในกระโหลก มิได้ปลุกมันลุกขึ้นมา จนเช้าวันเสาร์อันเป็นกำหนดเส้นตายที่ขีดไว้ให้ตัวเอง ปรอทความละอายใจ ขึ้นถึงขีดสุด จึงได้ลงมือ ร่ายเจ้ากะปิ รวดเดียว แล้วโพสท์ เสร็จก็นั่งหอบ....

อาทิตย์ก่อน จำอะไรไม่ได้เลย มันเร็วจนข้าพเจ้ามองไม่ทัน อาทิตย์ที่ผ่านจำได้ (ขืนยังบอกจำไม่ได้ท่านต้องหาว่าข้าพเจ้าความจำเสื่อมเป็นแน่)

ต้นอาทิตย์ ปลุกปล้ำกับ การหาทำเลที่ตั้งสำนักงาน 'ก้าวฯ' กลางอาทิตย์ เฝ้าดูงานตกแต่งสำนักงาน ดูจนตาลาย ตอนนี้ ก็ยังไม่ฟื้น มองตัวอักษรเลือน ๆ เป็นสองชั้น ปลายอาทิตย์ (สองวันมานี่) ช่วยเพื่อนย้ายข้าวของ (มันโดนเถ้าแก่ให้ออกเฉย ๆ ดื้อ ๆ หลังจากมันทุ่มเทแรงกาย-ใจ สร้างงานให้เถ้าแก่สุดที่รักของมัน จนเรียบร้อยเลี่ยมเอี่ยม) เมาร่ำลากันจนได้ที่ ขับรถขนของไปร่ำลากันที่บ้านมันต่อ เมื่อคืนข้าพเจ้าตาปรือกลับมาถึงกระต๊อบตีหนึ่ง

ลืมตาขึ้นมา เหลือบไปเห็นปฏิทิน ต๊กใจ!

วันศุกร์!
โอแม่เจ้า.... 'กะปิ'
เอาอีกแล้ว....

ความรู้สึกเดิมเกิดซ้ำสองครั้งสองครา
มันเป็นความรู้สึกผิด ที่ไม่ได้เขียนอย่างตั้งใจ
ทั้งที่ไม่ได้มากมาย แค่ งานเขียนชิ้นเดียวสั้น ๆ อาทิตย์ละครั้ง.... ยังทำไม่ได้เลยขอรับ !

ก่อนฝึกตัวเองให้มีวินัยกับการเขียน
ยังคงต้องแลกมาด้วยอะไร่ต่อมิอะไรอีกหลายอย่าง
เขียนให้ได้อย่างตั้งใจ ขณะที่ชีวิตประจำวันยังคงดำเนินไป ท่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายดาย เหมือนปอกสัปรสเข้าปากเสียแล้ว

ข้าพเจ้าจะพยายามต่อไป
ไม่แน่ ศุกร์หน้า อาจจะมาเรียนท่าน

อ่า...ท่านป๋า...
เอาอีกแล้วขอรับ....
อิ อิ อิ อิ
แถม คุณโมชั่นให้อีกสักตัว

'เศษดิน ธุลีเดิม'

ป.ล. วันนี้ท่านจะเดินทางขึ้นดอยแล้วสินะ ขอให้มีความสุขกับสายหมอกขอรับ แล้วจะรอเรื่องราวจากท่าน

-งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา-

อรุณสวัสดิ์ขอรับท่านป๋า

เวลา ณ ลมหายใจนี้ ท่านคงกำลังนั่งละเลียดกระไอหมอกแกล้มควันบุหรี่ฉุนฉุยอยู่บนดอยยะเยือก ปล่อยสายตาลัดเลาะไปตามโตรกเขา เงาไม้ ลูบไล้ผืนโลกกว้างกว่ากว้าง ราวกำลังสัมผัสเรือนร่างหญิงสาวอ่อนวัย หัวใจละไมของท่านคงกำลังปลอบโยนม่อยดอย ตื่นเถิด...ท่านกลับมาแล้ว...

เวลา ณ ลมหายใจนี้...ข้าพเจ้าคิดมาร่ำลาท่าน

หาได้จากไปไหนไกลดอกขอรับ ยังคงวนเวียนเฝ้าฝึกฝนการขีด-เขียนอักษรอยู่ใกล้ ๆ ท่าน เพียงน้อมขออนุญาตร่ำลา -บ่นวรรณเวร- อันได้ใช้เวลาเข้ามาขอรับความคิดเห็นแลกเปลี่ยนจากท่านนานเนิ่นร่วมเดือน ทั้งยังได้รับอนุเคราะห์หยิบยื่นถ้อยวาจาวิสัชนาขานไขในทุกถ้วนกระบวนความมิเคยขาด นับเป็นกรุณา มุทิตา ต่อข้าพเจ้ายิ่งแล้ว

ข้าพเจ้าปฏิบัติจนเป็นกิจนิสัย หลายเช้าตื่นตาขึ้นมา แทบคว้าเจ้าคู่หู มานั่งเจรจากับท่านเสียก่อนล้างหน้าอันหล่อไม่ต้องเหลา กระทั่งอาหารเช้า ยังอยากเก็บไว้ทีหลัง ด้วยเกรงเรื่องที่ค้างในกระโหลกจะหลุดหล่นหายไปพร้อมเศษขี้เลื่อยคละคลุ้ง ตกเย็น รีบเข้ามาดู...ท่านจะตอบว่าอย่างไร? คิดเห็นเช่นไร? เป็นเช่นนี้ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่าน

นอกจากได้ฝึกฝนเรียบเรียงความคิดแปรรูปเป็นเศษอักษรไร้รสชาติแล้ว ยังได้สร้างกิจวัตรการเขียนตอนเช้าขึ้นมา ล้วนต้องขอบคุณท่านที่ ช่วยเสริมส่ง

ตัวข้าพเจ้าเองคิดเห็นว่า ได้เวลาอันสมควรแล้วที่จะกลับเข้าไปในป่าแฟนตาซีอันวกวน ยากหยั่งคาดคำนวณอีกสักครั้ง เพื่อพาเจ้ากระรอกน้อยออกจากป่าให้ได้ -ความมั่นใจ!- ไม่มีอยู่เลย แต่เช่นนั้นมิใช่หรือ คือ แรงเย้ายวนของการเขียนนวนิยาย เป็นดั่งซากโบราณสถานเก่าแก่ ที่ถูกฝังจมลึกลงไปในผืนพสุธา ท่านไม่อาจรู้ได้ว่า ขุดลึกลงไปจะเจอสิ่งใด ได้แต่ค่อย ๆ ขุด ขุดลงไปเรื่อย ๆ ขุดด้วยความระมัดระวัง ทุกครั้งที่ปัดแปรง ปาดเกรียง ล้วนเต็มไปด้วยเรื่องน่าทึ่ง กระตุ้นความสนใจ หยดเหงื่ออาจรินไหล ฝุ่นทรายอาจแปดเปื้อน หาได้ใส่ใจ สุดท้าย เพียงหมายได้ยืน มองซากโบราณสถานเด่นสง่า อยู่ในเงาแสงสนธยา

เวลา ณ ลมหายใจนี้ สายหมอกอาจสลาย ควันบุหรี่ฉุนฉุยจางหาย ข้าพเจ้าเพียงหวัง ส่งถ้อยคำไปถึงท่านผู้กำลังกอบเก็บบุปผาดอย หมายเรียงร้อย -เรื่องเล่าจากที่สูง- นำกำนัลผู้คนบนพื้นราบ

แม้ไม่ได้มา -บ่นวรรณเวร- อย่างเคยปฏิบัติ แต่มิได้สลายหายไปพร้อมสายหมอกยามเช้า ยังคงจะกลับมาครั้งแล้วครั้งเล่า ดังควันบุหรี่มวนต่อ ๆ ไป ข้าพเจ้าคงเป็นเช่นมวนบุหรี่ ที่ท่านยากสลัดให้หลุดจากหว่างนิ้ว อิ อิ อิ

คารวะท่านเสมอ
เศษดิน

ท่านไอซ์!!!!

ลาขึ้นดอยกี่วันเนี่ย อย่าลืมส่งต้นฉบับด้วยยยยยยยยย
ขอภายในวันที่ ๘ ธันวาคมนะเจ้าคะ

สุขสันต์วันพ่อจ้าคุณไอซ์ มีความสุขมากๆ นะคะ

ไอซ์!!!!!

กลับมาแล้วเหรอ รอต้นฉบับอยู่นะ

ไอซ์

พี่ได้รับต้นฉบับแล้ว ว่าแต่มีรูปประกอบด้วยหรือเปล่า
ถ้ามีส่งตามมาด้วยนะจ๊ะ

เมื่อไหร่จะเปลี่ยนหน้าจ๊ะ...ไอซ์คุง

อยากดูรูป...ดอยน่ะ