ความแค้นอันเกิดจากความภักดีต่อท่านหญิง เป็นแรงผลักดันให้ นางเฟือง คิดปลิดชีวิตของ หม่อมบุหลัน และลูกน้อย แต่การณ์กลับไม่เป็นอย่างคิด...วันหนึ่งเมื่อรู้ว่าเหยื่อยังมีชีวิต การจองล้างพยาบาทจองเวรจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง
"ฉันพูดความจริงที่ควรจะพูดเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันเนื่องมาจากความรักที่เฟืองมีต่อฉัน เขาต้องการปกป้องต้องการแก้แค้นทุกคนที่มาทำให้นายเขาเสียใจ ความรักกับความแค้นมันอยู่ใกล้กันนิดเดียว ฉันไม่คิดว่าเฟืองจะเลยเถิดไปขนาดนั้น แต่ฉันก็คิดว่าเธอคงอโหสิให้เขาแล้ว"
ท่านชายรังสิโยภาสเจ้าของวังรังสิยา พบรักและแต่งงานกับท่านหญิงแขไขเจิดจรัส สาวสวยที่เพรียบพร้อมไปด้วยความเป็นกุลสตรี ฐานะดี มีการศึกษา ชีวิตแต่งงานของทั้งคู่ดำเนินไปด้วยดี จนกระทั่งท่านชายรับบุหลัน หลานสาวของต้นเครื่องในวังมาเป็นภรรยาอีกคน แม้ท่านชายจะยังรักใคร่ใยดีท่านหญิง แต่ท่านหญิงก็ยังรู้สึกขมขื่นเพราะเธอไม่อาจทำใจได้ที่ท่านชายมีผู้หญิงอีกคน ทั้งที่เคยให้สัญญากับท่านหญิงว่าจะมีเธอเพียงคนเดียว ท่านหญิงไม่อาจทำอะไรได้มากไปกว่าระบายความในใจให้เฟือง พี่เลี้ยงที่รักและเลี้ยงดูท่านหญิงมาตั้งแต่เด็กฟัง นางจึงเคียดแค้นชิงชังท่านชายและบุหลันมาตลอด ยิ่งเมื่อบุหลันท้อง ท่านชายก็ยิ่งประคบประหงมเอาใจ ท่านหญิงก็ยิ่งขมขื่น เพราะเธอร่างกายอ่อนแอไม่สามารถมีลูกให้ท่านชายได้ ด้วยความรักและภักดีที่มีต่อท่านหญิง เฟืองจึงยอมทำทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งวางแผนฆ่าบุหลัน
ในคืนวันหนึ่งท่านชายกำลังจะไปเยี่ยมแม่ จึงได้มอบสร้อยคอไว้ให้บุหลัน และตั้งชื่อให้ลูกที่กำลังจะเกิดมา หากเป็นชายให้ชื่อศักดินา หากเป็นหญิงก็ให้ชื่อวิมลโพยม ท่านชายจากไปโดยไม่รู้เลยว่าบุหลันหวาดกลัวเพียงใดที่ต้องอยู่ตามลำพัง เมื่อท่านชายไม่อยู่ เฟืองจึงสบโอกาสได้แก้แค้นบุหลัน นางร่วมมือกับแคล้วและยอดคนสวนในวัง ลากตัวบุหลันไปฆ่าทิ้งที่แพริมน้ำ ในขณะที่บุหลันกำลังจะถูกเฟืองฆ่า เธอก็ให้กำเนิดลูกชายพอดี เฟืองจึงเอาตัวลูกชายของบุหลันมาให้ท่านหญิงเลี้ยงเป็นลูก และใส่ความว่าบุหลันยกลูกให้ท่านหญิงและหนีไปกับยอด ท่านหญิงแปลกใจแต่ก็ยอมรับเด็กน้อยไว้ เฟืองสั่งให้ยอดพายเรือเอาบุหลันไปทิ้งกลางน้ำ ยอดไม่รู้เลยว่าเฟืองกับแคล้วหักหลักตนเพื่อปิดปากเรื่องนี้ แคล้วเจาะรูที่ตัวเรือกะจะให้ยอดตายไปพร้อมกับบุหลัน ขณะที่เรือกำลังจะจมบุหลันก็ให้กำเนิดลูกสาวอีกคนหนึ่งพอดี ยอดสงสารจึงช่วยสองแม่ลูกไว้ ทั้งสามชีวิตหนีตายมาขึ้นฝั่งที่ท่าน้ำบ้านปัณณธร
ณ บ้านปัณณธร คุณหญิงเพ็ง และพจน์ ลูกชายของท่านช่วยทั้งสามคนเอาไว้ ในขณะที่ราตรีภรรยาของพจน์เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจพอดี ฉัตต์ ลูกชายของพจน์เสียใจที่แม่ตายจากไป ฉัตต์ไม่ยอมรับความจริงว่าราตรีร่างกายอ่อนแอ และเพิ่งให้กำเนิดจริมา ลูกสาวคนเล็กได้ไม่ถึงเดือน ราตรีก็ยิ่งอ่อนแอหนักขึ้นจนกระทั่งมาเสียชีวิตในวันที่สองแม่ลูกมาขึ้นฝั่งที่บ้านเขาพอดี ด้วยความที่ยังเด็ก ฉัตต์โกรธและโทษว่าที่แม่เขาตายเป็นเพราะสองแม่ลูกที่มาจากน้ำนั่น คุณหญิงเพ็งและพจน์พยายามอธิบายให้เด็กน้อยเข้าใจ แต่ฉัตต์ก็ยังรังเกียจสองแม่ลูกนั่นอย่างออกนอกหน้า หลังจากรอดชีวิตมาได้บุหลันคิดถึงลูกชายที่เพิ่งให้กำเนิดแต่ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดู บุหลันยังหวาดกลัวกับสิ่งที่เฟืองทำกับเธอ จึงใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ในนามจันทร์และตั้งชื่อลูกสาวว่ารุ้ง ส่วนยอดก็แสร้งทำเป็นคนใบ้หูหนวกเพื่อไม่ให้ใครถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งสามคนจึงเริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านปัณณธร จันทร์ช่วยทำงานด้วยความขยันขันแข็ง และยังช่วยเลี้ยงจริมาด้วยความรักเหมือนลูกแท้ๆ สร้างความตื้นตันให้กับพจน์และคุณหญิงเพ็งเป็นอย่างยิ่ง จึงรับเลี้ยงทั้งสามชีวิตไว้ในบ้านปัณณธรด้วยความเต็มใจ
หลังท่านชายกลับมาจากเยี่ยมท่านแม่ก็ไม่พบบุหลัน ท่านชายร้อนรุ่มไปหมดที่เมียคนโปรดหายตัวไป ไปคาดคั้นกับท่านหญิง ท่านหญิงก็ไม่ทราบอะไรเลย เฟืองจึงเป็นคนเล่าให้ท่านชายฟังว่าบุหลันหนีตามชายชู้ไป โดยมอบลูกชายให้ท่านหญิงเลี้ยง ท่านชายโกรธจัดไม่เชื่อว่าบุหลันจะเลวร้ายเช่นนั้นแต่ก็อดรู้สึกระแวงไม่ได้ ท่านชายจึงไม่ใส่ใจในตัวศักดินานัก ท่านชายจมจ่อมอยู่กับการตามสืบเรื่องที่บุหลันหายตัวไป ทิ้งให้ท่านหญิงเลี้ยงดูคุณชายศักดินาหรือชายเดียวตามลำพัง โดยมีแม่ผ่องทำหน้าที่เป็นแม่นม ต่อมาท่านชายได้เบาะแสเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบุหลัน ท่านชายเชื่อว่าเฟืองมีส่วนในเรื่องนี้จึงไปคาดคั้นเอากับเฟือง เฟืองรับสารภาพโดยไม่เกรงกลัวต่อท่านชายสักนิด ท่านชายจึงเอาตัวเฟืองไปขังไว้ ตอนแรกท่านหญิงไม่เชื่อว่าเฟืองจะทำเรื่องเลวร้ายเช่นนั้น ท่านหญิงโกรธที่ท่านชายใส่ร้ายคนของเธอ จึงปกป้องเฟืองอย่างถึงที่สุด แต่เมื่อเฟืองสารภาพว่าเธอเป็นคนวางแผนฆ่าบุหลันจริง เพื่อกำจัดศัตรูหัวใจของท่านหญิง ท่านหญิงสงสาร ที่เฟืองทำลงไปก็ความจงรักภักดีที่มีต่อเธอ จึงพยายามหาทนายมาช่วยเฟือง เมื่อทราบว่าท่านชายกำลังจะส่งตัวเฟืองไปให้ตำรวจดำเนินคดี ในวันที่ตำรวจมารับตัวเฟือง ท่านชายพบว่าเฟืองปาดคอฆ่าตัวตายไปแล้ว เฟืองฆ่าตัวตายเพื่อไม่ให้ท่านหญิงต้องมัวหมอง มาเกี่ยวข้องกับคดีของนาง และเพื่อให้วิญญาณยังคงอยู่ในวังรังสิยาเพื่อรับใช้ท่านหญิงต่อไป สร้างความเสียใจให้กับท่านหญิงเป็นอย่างมาก เพราะเฟืองเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวที่เธอมี หลังจากการตายของเฟือง ท่านหญิงเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ความสัมพันธ์ระหว่างท่านชายและท่านหญิงจึงเริ่มเลวร้ายลงไปอีก จนวันหนึ่งวิญญาณของนางเฟืองที่ยังคงสิงอยู่ที่วังรังสิยา คอยปกป้องคุ้มครองท่านหญิงคนที่นางรักอย่างถวายหัว ได้หลอกหลอนท่านชายจนทำให้ท่านตกบันไดลงมา กลายเป็นคนอัมพาตไปในที่สุด
ห้าปีต่อมา จันทร์กับรุ้งยังคงใช้ชีวิตในบ้านปัณณธรอย่างมีความสุข คุณหญิงเพ็งและพจน์ให้ความรักกับทั้งสองเหมือนคนในครอบครัว จริมาเองก็รักรุ้งเหมือนน้องสาวแท้ๆ ผิดกับฉัตต์ที่ตั้งแง่รังเกียจรุ้งเช่นเดิม และหาทางกลั่นแกล้งรุ้งทุกครั้งที่มีโอากาส แต่จริมาก็คอยปกป้องรุ้งอยู่เสมอ จันทร์กับรุ้งเองก็ซาบซึ้งในบุญคุณที่บ้านปัณณธรมีให้กับเธอและลูก ความดีงามของจันทร์ ทำให้คุณหญิงเพ็งอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้ แต่ทั้งจันทร์และพจน์ต่างก็ยังมั่นคงกับคู่ครองของตน จึงรับจันทร์และรุ้งมาเป็นคนในครอบครัวและให้ใช้นามสกุลปัณณธร จนวันหนึ่งจันทร์ได้มีโอกาสพบกับชายเดียวเด็กชายหน้าสวย ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นน้องของฉัตต์มาที่บ้านปัณณธร ทำให้ชายเดียวได้พบกับจริมาที่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาจนทุกคนส่ายหน้า ในความแก่นเซี้ยวของเธอ กับรุ้งหญิงสาวตัวเล็กที่เรียบร้อยอ่อนหวานกว่า จันทร์มารู้ทีหลังว่าชายเดียวคือคุณชายศักดินา ลูกชายที่พลัดพรากจากกันตั้งแต่คุณชายเกิด และได้รู้ว่าท่านชายรังสิโยภาสเสียชีวิตไปแล้ว จันทร์ร้องไห้แทบขาดใจแต่ก็ไม่ยอมให้ใครเห็นน้ำตา คุณหญิงเพ็งชวนจันทร์ไปงานศพท่านชายรังสิโยภาส จันทร์ไม่อาจหลีกเลี่ยง จึงแปลงโฉมใหม่เพื่อไม่ให้ใครจำได้ แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อมาถึงงาน จันทร์ก็มีท่าทีแปลกๆจนพจน์สังเกตเห็น ด้านท่านหญิงแขไขเจิดจรัสและน้องสาวต่างมารดาท่านหญิงอัปสราภาก็รู้สึกคุ้นหน้าจันทร์ เพราะเธอเหมือนบุหลันเหลือเกิน เมื่อกลับถึงบ้านพจน์จึงเอ่ยถามถึงความเป็นมาของจันทร์ จันทร์คิดว่าถึงเวลาที่พจน์ควรจะรู้ความจริงสักที จึงเปิดปากเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้พจน์ฟังจนหมด คืนต่อมาพจน์จึงพาจริมาและรุ้งไปเคารพศพท่านชาย พ่อแท้ๆของรุ้งเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อกลับมาพบจันทร์ก็บอกถึงสิ่งที่ได้รู้มาว่าเฟืองตายไปตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว พจน์ขอให้จันทร์อโหสิให้นาง จันทร์ขอเวลาเพราะสิ่งที่เฟืองทำกับเธอไม่อาจอภัยได้ง่ายๆ ถึงเฟืองจะตายไปแล้ว จันทร์ก็ไม่จะเปิดเผยความจริง ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีอยู่แล้ว แต่หากรุ้งอายุครบ 21 ปี จันทร์จะให้รุ้งรู้ความจริง รุ้งจะทวงสิทธิ์ความเป็นหม่อมราชวงศ์วิมลโพยมของเธอคืนหรือไม่ รุ้งควรตัดสินใจเอง
วันเวลาผ่านไปทั้งสี่คนต่างก็เติบโตขึ้นจนถึงวันที่ ฉัตต์ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉัตต์รู้ตัวมาตลอดว่าทำไม่ดีกับรุ้งหลายอย่าง ทั้งๆที่รู้ว่ารุ้งกับแม่ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ราตรีแม่ของเขาจากไป จึงอยากไถ่โทษด้วยการซื้อแกรนด์เปียโนให้รุ้ง เพราะรู้ว่าเธอชอบเล่นเปียโนเป็นที่สุด และก่อนไปฉัตต์ยกมือไหว้ลาจันทร์เป็นครั้งแรก หลังจากฉัตต์ไปต่างประเทศ จริมาก็ให้รุ้งเขียนจดหมายส่งไปหาพี่ฉัตต์ในนามของเธอ รุ้งบรรจงเขียนอย่างตั้งใจ ฉัตต์ตอบกลับมา แต่ใจความจดหมายไม่ถามถึงเธอสักคำ ทำให้รุ้งน้อยใจอยู่ลึกๆ ด้านฉัตต์เองก็รู้สึกหงุดหงิดที่รุ้งไม่เขียนจดหมายหาเขาสักฉบับ โดยไม่รู้เลยว่าจดหมายจากจริมา รุ้งเป็นคนเขียนทั้งหมด ชายเดียวรู้สึกเคว้งคว้างเมื่อพี่ฉัตต์ไม่อยู่ ที่วังรังสิยา ท่านแม่ก็เอาแต่เก็บตัว บางครั้งยังอารมณ์แปรปรวนจนเขาแทบเข้าหน้าไม่ติด ชายเดียวยังคงแวะเวียนมาที่บ้านปัณณธรเสมอ ทำให้จันทร์ได้รู้ความเป็นไปของลูกชายบ้าง แค่นี้เธอก็มีความสุขแล้ว ชายเดียวกับจริมายังคงต่อล้อต่อเถียงกัน สร้างความสุขเล็กๆน้อยๆให้กับชายเดียวได้อมยิ้มทุกครั้งที่เจอจริมา แต่กับคุณหญิงทอแสงรัศมีลูกสาวของท่านหญิงอัปสราภา ชายเดียวกลับไม่แยแสสนใจ หญิงทอแสงเข้านอกออกในวังรังสิยา เพื่อมาเยี่ยมท่านป้าอยู่บ่อยครั้ง แต่ความจริงคือเธอมาเพื่อพบชายเดียว ชายหนุ่มที่เธอหมายปอง หลังจากรู้ว่าชายเดียวไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่านป้า จึงอยากครอบครองชายหนุ่ม เพราะหากเธอแต่งงานกับชายเดียวสมบัติมหาศาลของท่านป้าก็จะตกเป็นของเธอ หญิงทอแสงเห็นว่าชายเดียวสนิทสนมกับรุ้งและจริมาซึ่งเรียนห้องเดียวกันกับเธอ จึงป่าวประกาศให้ทั้งสองรู้ว่าเธอชอบชายเดียว
เพราะความเมตตาที่บ้านปัณณธรมีให้ทำให้รุ้งตัดสินใจเรียนต่อพยาบาล เพื่อมาดูแลคุณย่าเพ็งและคุณลุงพจน์ ที่รักและเอ็นดูเธอเทียบเท่าจริมา ส่วนจริมาก็กำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศเช่นเดียวกับพี่ฉัตต์ ในขณะที่พจน์เริ่มเจ็บออดๆแอดๆแต่ปิดบังไว้ ไม่อยากให้ใครเห็นความเจ็บป่วยของเขา จนกระทั่งทรุดหนักจนต้องเขาโรงพยาบาล และพบว่าเป็นโรคร้ายที่รักษาไม่หาย และเขาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งปี จันทร์เป็นคนแรกที่รู้แต่พจน์ขอให้เธอปิดทุกคนเพราะไม่อยากให้เป็นกังวล โดยเฉพาะฉัตต์ที่พจน์เคยขอร้องไม่ให้กลับเมืองไทยจนกว่าจะเรียนจบ เพราะรู้ว่าถ้าฉัตต์รู้ว่าพ่อป่วยเขาจะทิ้งทุกอย่างแล้วกลับมาเมืองไทยแน่นอน ส่วนจริมา พจน์ก็เตรียมทุกอย่างเพื่อให้จริมาไปเรียนต่ออย่างหมดกังวล เพื่อไม่ให้ลูกต้องเป็นทุกข์เมื่อได้เห็นวาระสุดท้ายของพ่อ แต่จริมารู้เรื่องทั้งหมดเพราะแอบฟังพจน์กับจันทร์คุยกัน จริมาทำตามที่พจน์ต้องการ แต่ต่อรองกับจันทร์ ถ้าเธอไปเรียนต่อ ขอให้จันทร์ส่งข่าวหากพจน์อาการหนัก เธออยากมาดูใจพ่อเป็นครั้งสุดท้าย จริมาเห็นว่าชายเดียวกับรุ้งมีสัมพันธ์อันดีต่อกัน จนคิดว่าชายเดียวชอบรุ้ง ก่อนไปต่างประเทศจึงฝากฝังรุ้งไว้กับชายเดียว ตอนแรกชายเดียวตั้งใจจะไปเรียนต่อต่างประเทศเช่นเดียวกับฉัตต์ แต่เพราะท่านแม่ป่วยกระเสาะกระแสะจึงตัดสินใจเรียนแพทย์ต่อที่เมืองไทย เพราะไม่อยากทิ้งท่านแม่ไว้คนเดียว ในที่สุดวันที่พจน์จากไปก็มาถึง โดยที่ฉัตต์ไม่รู้อะไรเลย เขายังคงใช้ชีวิตปกติโดยไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เพราะพจน์ได้เขียนจดหมายถึงฉัตต์ ตั้งแต่รู้ว่าตนเองจะอยู่ได้อีกไม่นาน และให้จันทร์ส่งไปให้ฉัตต์เสมอ ค่าใช้จ่ายในระหว่างเล่าเรียนก็ยังได้รับไม่เคยขาด ถึงจะสิ้นพจน์แต่จันทร์กับรุ้งก็ช่วยกันหารายได้ โดยมีคุณหญิงเพ็งสนับสนุนเงินทุนให้เปิดร้านอาหารสวนราตรีขึ้นในบริเวณบ้าน กิจการดำเนินไปได้ด้วยดี จึงมีเงินส่งเสียให้ฉัตต์กับจริมาเรียนต่อได้อย่างไม่ขัดสน
ท่านหญิงแขไขให้ชายเดียวรับรุ้งมาที่วังสิยา จันทร์ร้อนรนที่เห็นความสนิทสนมระหว่างลูกสาวและลูกชาย เธอกลัวว่าความสัมพันธ์จะเลยเถิด จึงขอให้รุ้งคิดกับชายเดียวแค่เพื่อน ทั้งคู่ต่างก็ไม่คิดอะไรนอกจากความเป็นเพื่อน รุ้งรู้ดีว่าชายเดียวมีความรู้สึกดีๆให้จริมา ในขณะที่รุ้งเองก็มีคุณฉัตต์อยู่เต็มหัวใจ แต่หญิงทอแสงไม่คิดเช่นนั้น เธออิจฉาริษยาที่ทั้งชายเดียวและท่านป้าต่างก็รักใคร่เอ็นดูรุ้ง ทำให้เธออยากแก้แค้นทั้งรุ้งและจริมา หลังจากรู้ว่าทุกคนที่บ้านปัณณธรปิดเรื่องคุณพจน์เสียไม่ให้ฉัตต์รู้ หญิงทอแสงจึงวางแผนเพื่อจะบอกเรื่องนี้ให้ฉัตต์รู้เอง ในวันที่ฉัตต์ได้รับจดหมายที่บอกว่าพจน์เสียชีวิตนั้น ฉัตต์โกรธ เสียใจที่ทุกคนทำเหมือนเขาเป็นคนโง่ ปิดบังจนถึงป่านนี้ เขาไม่รอช้ารีบกลับเมืองไทยทันทีโดยไม่ให้ใครรู้ ฉัตต์มาเห็นความสนิทสนมระหว่างรุ้งกับชายเดียวเข้าพอดี จึงพูดจาประชดประชันจนเผลอหลุดปากไล่รุ้งออกจากบ้าน ชายเดียวจึงพารุ้งไปอยู่ที่วังรังสิยา ฉัตต์โกรธตัวเองที่ทำตัวงี่เง่าด้วยการขอพิสินีหญิงสาวที่รู้จักกันที่อเมริการแต่งงาน ฉัตต์ได้แต่เสียใจเมื่อพบว่ารุ้งคือคนที่เขียนจดหมายหาเขาตลอดเวลาที่เขาไปเรียนต่อ ฉัตต์ไปพบรุ้งและขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกับเธอไว้ ฉัตต์บอกว่าจะย้ายออกหลังแต่งงานและยกบ้านให้รุ้งกับจริมา รุ้งได้ฟังก็ตกใจเดินออกไปทันที
ที่วังรังสิยา ท่านหญิงให้การต้อนรับรุ้งอย่างดี เพราะเธอต้องการพิสูจน์ว่าจันทร์คือบุหลัน จึงเปรยกับหญิงทอแสง ว่าอยากให้ชายเดียวเลือกรุ้งมาเป็นคู่ครอง สร้างความแค้นเคืองหนักหน่วงให้กับหญิงทอแสง สบโอกาสให้วิญญาณของเฟืองที่รอคอยที่จะแก้แค้นมาตลอดครอบงำหญิงทอแสง เฟืองให้หญิงทอแสงหลอกรุ้งไปที่วังข้าหลวงเก่า ที่ท่านหญิงยังคงเก็บไว้ไม่ให้รื้อถอน เพื่อระลึกถึงเฟือง มาบัดนี้กลายเป็นที่กักขังรุ้ง เมื่อจันทร์รู้เรื่องที่รุ้งไปที่วังรังสิยา เธอรู้สึกสังหรณ์ว่ารุ้งตกอยู่ในอันตราย จันทร์ร้อนใจรีบไปที่วังทันที และก็จริงอย่างที่จันทร์รู้สึก รุ้งหายตัวไป ทุกคนตามหารุ้งให้วุ่นวายไปหมด ในขณะที่หญิงทอแสงเดินลงมา ทุกคนรู้สึกได้ว่าเธอไม่ใช่หญิงทอแสงคนเดิม ท่านหญิงแขไขมั่นใจว่าเฟืองสิงร่างของหลานสาวเธออยู่ เฟืองต้องการแก้แค้นบุหลัน ท่านหญิงต้องการให้เฟืองปล่อยวางละทิ้งความแค้น เพื่อไปเกิดในภพหน้า ท่านหญิงจะขอบวชเพื่อชดใช้ให้เฟือง เฟืองจึงยอมปล่อยรุ้งไป และเลิกอาฆาตแค้นอีกต่อไป แล้วความจริงทุกอย่างก็ได้รับการเปิดเผย ส่วนรุ้งที่หมดสติก็ได้รับการรักษาจนฟื้นขึ้นมา พิสินีรู้มาตลอดว่าฉัตต์รักรุ้งจึงตัดสินใจไปเรียนต่อ ฉัตต์เป็นอิสระจึงบอกรังรุ้งและขอเธอแต่งงาน ส่วนชายเดียวก็ขอจริมาแต่งงานเช่นกัน จันทร์หรือบุหลันอโหสิกรรมให้เฟือง และท่านหญิงก็ไปบวชตามที่เคยให้สัญญากับเฟืองไว้
อ่านจบ...เรื่องนี้อ่านแล้วลุ้น สนุกดีค่ะ มีผีแต่ไม่น่ากลัว เรื่องนี้พระเอกเกรียนมาก แกล้งนางเอกตลอด นางเอกก็น่าสงสารค่ะ แต่นางเข้มแข็งมาก คู่เอก คู่รองซึนด้วยกันทั้ง 4 คนเลย กว่าจะได้บอกรักกันก็เกือบจบนู่น รอกันเหนื่อย ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะท่านชายรังสิโยภาสแท้ๆเลย เมียทั้งสองเลยน่าสงสารทั้งคู่ ที่สำคัญเราซึ้งในความรักระหว่างคุณพจน์กับจันทร์ค่ะ น้ำตาซึมเลยตอนคุณพจน์ใกล้ตาย
Bookshelf 
My Favorite Song 
etc. 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
