รักแห่งสยาม รอบ 2 หนังดีที่ผมรัก
วันนี้ไปดูกับแม่ครับ
ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรเลยงวดนี้
รอบแรกตอนโต้งถามแม่เรื่องตุ้กตา กลัวโต้งเลือกแล้วแม่ไม่ชอบ
รอบสองตอนสุนีย์กอดโต้งแล้วบอกว่า จูน หรือ แตง จะไม่กลับมาอีกแล้ว (ทำให้ผมคิดถึงคนในบ้าน)
รอบสามตอนมิวกลับมาร้องไห้ "ขอบคุณนะ" ซึ่งตอนนี้ร้องแมร่งยันเครดิตจบเลย
ตาแดงจนน่ากลัว
เฮ้อหนังเรื่องนี้โคตรทำร้ายผมเลย แต่รักหนังเรื่องนี้มากๆ
บทพูด เอามาจาก จากคุณ : worldicez
โต้ง: อยู่คนเดียว ไม่เหงาบ้างหรอ
มิว: เหงาจนน่ากลัว
โต้ง: แล้วมันเป็นไง เหงาจนน่ากลัว
มิว: ก็อย่างตอนเด็กๆ อะ ความเหงาคือการไม่มีเพื่อนใช่มะ
แต่พอโตขึ้น ความเหงามัน... เหี้ยเป็นบ้า
โต้ง: แล้วมันเหี้ยใส่มิวยังไงอะ
มิว: ไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่มัน เริ่มตอนประมาณซัมเมอร์ ตอนเรากำลังจะขึ้น ม.2
ป๊าพาอาม่าไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งสามสี่วัน แล้วพอวันที่แกกลับมานะ...
อาม่า: ได้ข่าวว่าอาม่าไม่อยู่ เพื่อนเกเรหรอ
มิว: มันไม่ง่ายเลยนะ เพราะยิ่งผ่านไปนานนาน
เราก็ยิ่งคิดถึงอาม่า เราก็เลยตั้งคำถามขึ้นว่า
ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้หรอ ถ้าวันนึงเนี่ย เราต้องเสียเค้าไป
แล้วไอการจากลาอะ มันก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
โต้งก็รู้ดี มันจะเป็นไปได้หรอโต้ง
ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย
แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้หรอ
ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย
เนี่ยแหละคือความเหงา เราอยู่กับมันมา 5 ปี
ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันร้าวรานยังไง
แล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ
โต้ง : มิว
แล้วมิวก็อยู่ในอ้อมกอดของโต้ง
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แต่ชอบนะ ที่มิวพูดกับโต้งง่ะ แบบว่ามัน "จับใจ" ดี... touching มากมาย
ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้หรอ ถ้าวันนึงเนี่ย เราต้องเสียเค้าไป
แล้วไอการจากลาอะ มันก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
โต้งก็รู้ดี มันจะเป็นไปได้หรอโต้ง
ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย
แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้หรอ
ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย