องค์ประกอบความฟินของคอนเสิร์ตนี้มันอยู่ตรงที่ว่า มันไม่ใช่คอนเสิร์ตอังกอร์น่ะสิ แต่มันเป็นคอนเสิร์ตที่เรียกได้ว่าแทบจะเป็นการ “คิดใหม่” เลยก็ว่าได้ เพราะถ้าอังกอร์ของจริงคือ Set List จะไม่ได้แตกต่างจากเดิมมาก อาจจะมีเพลงแทรกเข้ามาบ้าง เปลี่ยนบางเพลง แต่ Theme และ Concept จะเป็นเหมือนเดิมๆ (สามารถดูตัวอย่างแนวคอนเสิร์ต Uncore ได้เช่นคอนเสิร์ตของพี่เบิร์ด) และที่สำคัญมาคราวนี้ ทีมงานอุดรอยรั่วจากคราวที่แล้วได้ดีมาก ทั้งการเรียงเพลง สคริปคอนเสิร์ต และการจัดเรียงโชว์ ในความยาวของคอนเสิร์ตที่ไม่ได้มากจนเกินไป

ถ้าเป็นคอนเสิร์ตของอีกค่ายหนึ่ง ซึ่งติดนิสัยทอคหนักจนเริ่จะกระเดียดไปเป็นโชว์เดี่ยวไมโครโฟน อยู่ในบางที แต่ Raptor 2012 ค่อนข้างลดสคริปในการพูดคุยให้อยู่ในอัตราที่พอดิบพอดี เพลงทั้งหมดรวมกับโชว์ด้วยจึงกินเวลาโดยประมาณ 2 ชั่วโมง 30 นาที – 2 ชั่วโมง 45 นาที ซึ่งเป็นเวลาที่พอดิบพอดี ที่คนดูจะสามารถ “อิน” กับงานได้มากกว่า ซึ่งมันเป็นข้อดีประการหนึ่งในการทำคอนเสิร์ตที่ไม่ต้อง ร้องเพลงซ้ำๆซากๆ วนจนเป็นเดจาวู แต่ถ้าทีมงานสามารถเรียบเรียงคิวเพลงได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้ว มันก็จะออกมาดีแบบในคอนเสิร์ต Raptor 2012

แค่เปิดตัวก็แทบจะไม่ต้องบิวท์อะไรกันอีก อินโทร “เกรงใจ” ขึ้น คนดูก็แทบจะแดนซ์ลืมตายกันทั้งฮอลล์ ต่อรวด 3 เพลง ก่อนจะเปิดตัวอนัน อันวา เกสต์คนแรกที่แค่เพลง Ding Ding Dong + ตะลึง คนดูก็กรี้ดฟินกันแทบคอพัง จบปั้บหมุนมาโหมดเพลงช้า 4 เพลงรวด คนดูก็ร้องตามกับแทบชนิดเรียกได้ว่า Raptor แทบจะยกไมค์ให้คนดูร้องเอาเองเลย ก่อนจะเปิดตัว สาวปุ๊กกี้มาโซโล่สองเพลง เพลงแรกจำไม่ได้แฮะ (คนเขียนเกิดไม่ทันเพลงเธออ่ะ) + Sha lalalala และกลับมาที่สองดูโออีกรอบ

ที่โดดเด่นอีกประการหนึ่งคือ สเปเชียลเอ็ฟเฟ็คที่จัดเต็มเล่นสนุกได้แทบทุกเพลง ทุกโชว์ หรือพูดง่ายว่าเพลงไหนมีกิมมิคอะไรที่ใส่ลูกเล่นเข้ามาได้คือ ทีมงานใส่มาหมด ทั้งเลเซอร์ สลิง พลุ ปืนละอองน้ำ ลิฟต์เวที เวทีที่เปิดปิดได้ ฉากที่เลื่อนไปมาได้ คือเรียกได้ว่าทำได้น่าตื่นตาตื่นใจตลอด 2 ชั่วโมงเต็มโดยไม่มีช่วยหนืดเนือย เอื่อยหรือชวนเซ็งเป็ดได้เลย

กลับมาที่ตัวนักร้องต่อ โมเมนต์ที่น่าจดจำคือตอนที่สองหนุ่มเดินฝ่าคนดูจากเวที เพื่อขึ้นลิฟต์สลิงไปหาคนดูที่ด้านหลัง เรียกได้ว่าแฟนๆบัตรราคาถูก งบน้อยได้เห็นหน้ากันชัดๆก็คราวนี้แหละ ก่อนที่จะเปิดตัวเกสต์คนสุดท้ายคือหนุ่มเจมส์ เรืองศักดิ์ (สารภาพว่าดูไปสักพักนึกว่าคอนเสิร์ตของพี่แกเอง เพราะเนียนมาก ร้องดู เอนเตอร์เทนคนดูสนุก และเห็นได้ชัดว่าสกิลที่เขาเล่นละครเวทีมานั้น ช่วยทำให้เจมส์ “เอาคนดู” อยู่ กับเพลงเร็วเมดเลย์ ข้าวมันไก่ + ตัดเลยตัดเลย ชั้บ ชั้บ ชั้บ + ไซเรนเลิฟ ก่อนปิดท้ายกับเพลงโคตรติดหูกับ “ไม่อาจเปลี่ยนใจ “ที่คนดูร้องกันดังกระหึ่มจนสองหนุ่มแรปเตอร์แทบตัดพ้อขอหอบของหนีกลับบ้าน จากนั้น ศิลปินทั้ง 5 ก็ร้องเพลงรวมก่อนจะกลับเข้าพาร์ทของแรปเตอร์อีกรอบ

คราวนี้ล่ะแดนซ์จัดเต็มยาวอีกคำรบหนึ่ง เต้นกับแบบขาขวิดไปเลยทีเดียว ปิดท้ายคอนเสิร์ต (แบบหลอกๆ) ด้วยเพลงเกรงใจ แต่ตามสคริปสองหนุ่มออกมาแถมบอกลากันจริงๆคือเพลงซาโยนาระ ส่วนรอบสองทุ่มแถมเพิ่มอีกเพลงคือ คำว่าเพื่อนพร้อมลากทีมงานและแดนเซอร์ขึ้นมาจอยกันก่อนลาคนดูอีกรอบ เป็นอันจบคอนเสิร์ตแบบสมบูรณ์แบบ