ไม่มีชื่อ... -1-... วันนี้ฟ้าใส มีลมพัดอ่อนๆ ฉันเดินผ่านร้านขายดอกไม้ กุหลาบสีสวยชูช่อน่ารัก สวยจนฉันอดใจซื้อไม่ได้ ฉันไม่ชอบดอกกุหลาบจะว่าไม่ชอบก็ไม่เชิง ไม่ชอบที่เป็นดอกๆที่โดนตัด ชอบที่ติดกับต้นมากกว่า ดูมีเสน่ห์ สง่างาม เพื่อนของฉันเคยถามว่าแล้วถ้าวันวาเลนไทน์มีหนุ่มส่งกุหลาบมาให้จะรับมั้ย ไม่รับ จะบอกให้เขาเอามาให้ทั้งต้นทั้งกระถาง “ พิลึกคน ” เพื่อนว่า “ พิลึกตรงไหน ถ้าหนุ่มนั่นปิ๊งฉันจริงเขาก็คงยอมหาให้เป็นต้น แต่ถ้าไม่ ก็ผ่านไปซะเถอะ “ ฉันว่า “ แต่มาคิดอีกที ฉันไม่อยากได้หรอกกุหลาบ ฉันชอบพวกแคคตัสหรือไม่ก็บรอมมีเลียดมากกว่า เลี้ยงง่าย ตายยาก ดอกสวย มีเสน่ห์ เหมือนฉัน..5 5 5 ” “ พิลึกที่สุดเธอนี่ ” เพื่อนๆว่า ถึงไหนแล้วนะ อ๋อ!กุหลาบ ใช่ๆฉันซื้อดอกกุหลาบ สีแดงเสียด้วย ไม่มีแจกัน ปักไว้ในเหยือกแก้วนี่ละกัน ตั้งไว้ไหนดีๆ เดินไปวางบนโต๊ะรับแขก ไม่เอาดีกว่า โต๊ะกินข้าว ไม่เอาดีกว่าเกะกะของกิน เดินถือเหยือกดอกกุหลาบรอบบ้าน โอ๊ย!ทำไมมันวุ่นวายอย่างนี้ เห็นมั้ยล่ะซื้อเป็นกระถางง่ายกว่าเยอะ ตั้งตรงไหนก็ได้ หน้าบ้าน ข้างประตู ในสวนหย่อมเล็กๆนั่น เสียงโทรศัพท์มือถือดังอยู่ที่ไหนสักแห่ง อ้อ..หลังตู้เย็น เดินไปหยิบโทรศัพท์ อุ้มเหยือกกุหลาบไปด้วย ก็ฉันยังหาที่เหมาะๆสำหรับวางไม่ได้เลย ใครกันๆ อ๋อ! “ เหวย ! ” ฉันส่งเสียงทักทายปลายสาย “ อยู่ไหน ทำอะไร เย็นนี้ว่างมั้ย จะไปหานะอีกสักชั่วโมงน่าจะถึง ทำกับข้าวเผื่อผมด้วยนะ หิวมากเลย ” เสียงปลายสายถามและสั่ง “ ก่อนจะมาน่ะ จะไม่ฟังคำตอบก่อนรึไง ” ฉันย้อนให้ วางเหยือกใส่กุหลาบลงบนโต๊ะรับแขก ก่อนที่มันจะหล่นแตก ให้มันอยู่ตรงนี้ก่อนจนกว่าจะคิดออกว่าจะเอาไปวางไว้ที่ไหน “ จะไม่อยู่รึ ” ทำเสียงแปลกใจซะงั้น “ เปล่า อยู่สิ ” ฉันว่า “ งั้นถามทำไม ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้คุณอยู่บ้านชัวร์ ” “ งั้น ถามทำไม ” ฉันย้อนด้วยคำของเขา เดินเข้าครัวเปิดตู้เย็นสำรวจของสดที่จะทำอาหารเย็นนี้ “ ไปอารมณ์เสียมาจากไหน ดูทำเสียง ” ใครบางคนยังไม่รู้ตัว “ อารมณ์ดีมาตลอดทั้งวัน เพิ่งจะอารมณ์เสียเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่แหละ ” ฉันว่า เสียงหัวเราะเบาๆจากปลายสาย “ ผมกำลังขับรถ และรถติดมากเลย ยังไม่อยากทะเลาะด้วย จะเอาอะไรมั้ยจะซื้อไปให้ ” “ น้ำองุ่น อยากกินน้ำองุ่น อ้อ! บรอมมีเลียดสวยๆสักต้น ” “ ได้เลย คุณผู้หญิง ” เสียงรื่นเริงปลายสาย “ แล้วเจอกัน ” “เจอกัน ” กดวางสาย อืม มีของสดในตู้เย็น เพียงพอที่จะทำอาหารง่ายๆสำหรับคนสองคน -2- “ เขา ” คือเพื่อนของพี่ชาย เรารู้จักกันมากว่า 5 ปี จำได้ คราวนั้นฉันตามพี่ชายไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน พี่ชายชอบดูนก ฉันชอบเที่ยวไม่ได้ดูอะไรจริงจัง มีเพื่อนพี่ชายมาสมทบอีกสามคน แน่นอนมี “ เขา ” ด้วย เวลาผู้ชายเจอกันนี่ไม่เห็นจะต่างจากผู้หญิงเจอกันสักนิดเมาธ์แตกพอกัน บางทียังเอาแฟนตัวเองมาเมาท์หน้าตาเฉย แต่ก็มักตบท้ายด้วยน้ำเสียงที่ไม่คิดว่าจะได้ยินได้ฟัง “ แต่ก็น่ารักว่ะ ” ฉันนั่งฟังยังอดไม่ได้ที่จะทำตาโต เพื่อนของพี่กลุ่มนี้ดีอยู่อย่างไม่กินเหล้าจนเมาเสียงดังไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอะไรนักหนาหรอกเหตุผลคือ “ สถานที่ไม่เอื้ออำนวย ต้องเคารพกฎกติกา ”พี่ท่านว่ามาอย่างนั้น พวกเขาคุยกันถูกคอ น้ำเสียงตื่นเต้นเมื่อใครบางคนพูดถึงนกที่เขาได้เจอ มีเสียงซักถาม มีเสียงหมายมาดในใจว่าจะต้องตามล่าให้เจอ “ ล่า ” ของพวกเขาคือตามดู ฉันเคยเรียกพวกเขาว่า “ พวกถ้ำมอง ” เลยโดนโวยซะลั่นป่า มีเพียง “ เขา ” ที่นั่งหัวเราะส่ายหน้าเฉยๆ “ ทำไมต้องพากันด้อมๆมองๆ แอบๆซ่อนๆ อยากดูก็แค่โยนหินโยนไม้เข้าไปเดี๋ยวนกมันตกใจก็บินขึ้นมาให้เห็นเองแหละ ” ฉันแกล้งว่า คราวนี้เลยมีหลายเสียงรุมถล่มฉันยับว่า “ คิดได้ไง ” “ น้องใครวะไม่รู้จักสั่งสอน” “ ปั้ดเดี๋ยวปล่อยทิ้งไว้ในป่าไม่พากลับ ” แล้วฉันก็โดนจับเลคเชอร์เรื่องการดูนก กลางป่าแก่งกระจานจากบรรดาพี่ๆที่คิดว่าตัวเองเป็นเซียนดูนก หลังจากนั้นฉันก็หัดดูนกบ้าง ดูพอให้มีกิจกรรมทำ ไม่ถึงกับคลั่งไคล้ เวลาที่พี่ชายไปเที่ยวดูนก ถ้าไม่มีนัดที่ไหนฉันมักจะขู่กรรโชก เอ๊ย! รบเร้า อ้อนวอน ขอติดสอยห้อยตามไปด้วยเสมอ แน่นอน!มี “ เขา ” ด้วยเสมอ ก็เขาอยู่ในแก๊งเดียวกันกับพี่ชาย และเขานี่แหละที่เป็นคนคอยช่วยเหลือและดูแลเวลาไปดูนก พี่ชายน่ะเหรอ แทบจะจับฉันผูกติดกับเขา “ อย่าเดินตามฉันนักเดี๋ยวสาวๆเข้าใจผิดว่าแกเป็นแฟนฉัน ” เป็นไงพี่ชายของฉันรักและห่วงน้องจริงๆ “เขา”ก็ช่างกระไรไม่บ่นสักคำยอมให้ฉันเกาะติดตลอดทริป “ ไม่กลัวสาวๆเข้าใจผิดว่าฉันเป็นแฟนเหมือนพี่กล้ารึ ” ฉันเคยลองถามเขาเมื่อเราสนิทกันกันมากขึ้น คำตอบน่ะรึ “ ไม่กลัว คุณยังดูห่างไกลจากคำว่าแฟน ” ดูเขาตอบสิ แปลว่าไงล่ะนั่น -3- ปีที่แล้ว พี่ชายแต่งงานแยกไปอยู่กับพี่สะใภ้ ทิ้งฉันอยู่บ้านเพียงลำพัง อยู่คนเดียวก็สบายดี แม้บางครั้งจะเงียบเหงาบ้าง โถ!ลูกกำพร้ามีกันอยู่สองพี่น้อง พอต้องแยกกันอยู่ก็มีเหงาบ้างเป็นธรรมดา พี่ชายอยากให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่ฉันขี้เกียจย้ายตาม ไม่สะดวกถ้าต้องเดินทางไปทำงาน พี่ชายกับพี่สะใภ้จะมาเยี่ยมมาพักด้วยเดือนละครั้ง บางทีก็สองเดือนครั้ง แต่ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน พี่ชายก็มักโทรศัพท์หาฉันเสมอ ทุกเย็น พอไม่ได้อยู่ด้วยเลยออกอาการเป็นห่วง “ ฉันกลัวแกจะไปก่อเรื่องเลยต้องโทร.เช็คทุกวัน ” ดูดู๊ แสนรู้ เอ๊ย!แสนดีจริงพี่เรา ส่วน “ เขา ” เคยมาบ้านฉันยังไงตอนที่พี่ชายอยู่ เดี๋ยวนี้ก็ยังมาอย่างนั้นแม้ตอนนี้พี่ชายไม่อยู่ “ เขา ” บอกว่า “ มาเพราะความเคยชิน ก็เคยมาบ่อยๆจะให้เลิกมาทำใจยาก อีกอย่างกล้าเขาฝากให้มาดูกลัวคุณไปก่อเรื่องที่ไหน ” เอาเถอะ ไม่ว่าจะมาเพราะเหตุผลอะไร ฉันก็รู้สึกดีทุกครั้ง เพราะทำให้บ้านหลังน้อยๆไม่เงียบเหงาเกินไป ยอมรับอย่างไม่อาย บางทีก็แอบเหงาเหมือนกัน พอพี่ไม่อยู่ไม่มีคนโวยวายโหวกเหวก “ไหนบอกชั่วโมงนึงไง นี่เกือบสองชั่วโมง ” ฉันแกล้งว่า ตอนที่เปิดประตูรั้วให้ “ ถ้ารู้ว่ามีคนคิดถึงอยากเจอหน้าเร็วๆจะโดดงานภาคบ่ายแล้วตรงดิ่งมาเลย ” “ เชอะ ! ” เดินนำเข้าบ้าน ในขณะที่เขาเดินตาม หูแว่วได้ยินเสียงคนเดินตามหัวเราะหึ หึ “ เหนื่อยจัง วันนี้งานยุ่งทั้งวัน ” ใครบางคนบ่น “ งานยุ่งดีกว่าไม่มีงานนะ ” ฉันเดินไปรินน้ำเย็นมาให้ เห็นว่าเหนื่อยหรอกนะ “ ขอบคุณครับ ” อาจเป็นเรื่องบังเอิญเมื่อปลายนิ้วของเขาโดนปลายนิ้วของฉัน ฉันอุ้มเหยือกน้ำใส่ดอกกุหลาบจากโต๊ะรับแขก เดินไปวางบนโต๊ะอาหาร มันดูกินพื้นที่ของโต๊ะไปเยอะ อุ้มไปวางบนหลังตู้เย็น ส่ายหน้าไม่เหมาะ “ ทำอะไร ” เขาคงทนไม่ได้เห็นฉันเดินวนไปวนมา “ ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนดี หิวมากมั้ยรอเดี๋ยวนะ ” “ กุหลาบไม่กี่ดอกทำไมยุ่งยากจัง คิดยังไงซื้อกุหลาบไหนบอกไม่ชอบ ” “ มันก็ดูสวยดี คนขายน่ารัก ซื้อเพราะคนขายน่ารัก ” เขาลุกขึ้นเดินตรงมาหา อุ้มเหยือกกุหลาบวางลงในซิงค์น้ำ เปิดชั้นลอยเหนือซิงค์หยิบแก้วทรงสูงมาสามใบ หยิบมีดในลิ้นชัก ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ไปหมดว่าอะไรอยู่ที่ไหน ไม่แปลกหรอก ก็บ้านหลังนี้เขาเทียวเข้าเทียวออกตั้ง 4-5 ปี ตัดก้านตัดใบของกุหลาบออกให้พอดีกับความสูงของแก้ว แล้วแบ่งดอกกุหลาบใส่แก้วสามใบ ในแก้วมีดอกกุหลาบอยู่ใบละสามถึงสี่ดอก แล้วเขาก็นำไปวางบนโต๊ะรับแขก โต๊ะทานอาหารและหลังตู้เย็น ฉันยืนมองเขาจัดการกับดอกกุหลาบทั้งหมด พอเสร็จเขาหันมามองหน้าฉัน ยักไหล่นิดๆ “ เป็นไง ใช้ได้มั้ย มีตรงไหนที่คุณคิดจะนำไปวางอีก จะได้หาแก้วมาแบ่งอีก ” ฉันหัวเราะเบา “ ทำไมฉันคิดไม่ได้นะ อย่างนี้น่ะ ” “ เสร็จแล้วทานข้าวกัน เดี๋ยวอุ่นกับข้าวแป๊บนึงนะ ” เอาใจเสียหน่อย “ เดี๋ยวมานะ ลืมของไว้ในรถ ” คนตัวโตเดินออกไปนอกบ้าน ในขณะที่ฉันเอากับข้าวเข้าไมโครเวฟ เขากลับเข้ามาพร้อมกล่องกระดาษใบโตในอ้อมแขน บนกล่องมีถุงพลาสติกขนาดย่อมใส่อะไรสักอย่างคล้ายหนังสือ ฉันช่วยเลื่อนจานกับข้าวออกเพื่อให้เขาวางได้ง่าย “ ของที่คุณผู้หญิงสั่ง ” เขาว่าพลางเปิดกล่อง น้ำองุ่น 4 ขวดจากไร่ แถวสระบุรี ฉันทำตาโต “ บังเอิญไปสัมมนา จำได้ว่าคุณชอบเลยซื้อมา ” เขาบอกยิ้มๆ “ ขอบคุณค่ะ แล้ว..บรอมมีเลียดล่ะ ” อย่างนี้เรียกโลภมากรึเปล่า “ มีแต่นี่จะแทนได้มั้ย ” เขายื่นหนังสือในถุงให้ “ ดอกไม้และพืชพันธุ์ในป่าอะเมซอน ” โดยมากาเร็ตต์ มีร์ ฉันหยิบหนังสือมาดูปกเป็นรูปวาดกล้วยไม้ และบรอมมีเลียด พลิกดูคร่าวๆยังไม่ได้อ่านก็ยิ้มแก้มปริ ภาพประกอบสวยมาก ส่วนใหญ่เป็นบรอมมีเลียดที่ฉันโปรดปราน “ โหย ถูกใจมาก มากที่สุด ขอบคุณค่ะ ” “ เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย ” เขาว่า “ ประโยคนี้เชยสุดๆตั้งแต่ได้ยินมา ” ฉันว่า ก็มันจริง อ่านนิยายเจอออกบ่อย “ เอ๋า!เป็นงั้นไป ” -4- หลังอาหารพื้นที่ว่างหน้าทีวีเป็นพื้นที่ประจำที่ถูกยึด เขาเลื่อนโต๊ะออกเพื่อจะได้เหยียดขายาวๆ เอนหลังพิงเก้าอี้รับแขก มีเก้าอี้แต่ไม่นั่ง คนบางคนทำตัวเป็นเจ้าของบ้านมือหนึ่งถือแก้วน้ำองุ่น อีกมือถือรีโมททีวี กดหาช่องที่อยากดู แต่ดูเหมือนว่ายังไม่เจอ ฉันเดินมานั่งลงข้างๆ ระหว่างเราถูกกั้นด้วยจานผลไม้และขนม “ จะดูอะไรก็เลือกสักช่อง ” ฉันชักจะรำคาญ กดอยู่นั่น เขามองหน้าแล้วเลือก “ รายการเพลงลูกทุ่ง ” จะดูนี่ เขาว่าแถมยักคิ้วให้อีกต่างหาก ฉันแย่งรีโมทมาถือ นี่มันบ้านของฉันนะ ทีวีก็ของฉัน “ จะดูนี่ ” รายการสารคดีที่กำลังพูดถึงสภาวะโลกร้อน ความตื่นตัวของคนทั่วโลก หลายประเทศลงนามร่วมกันแก้ปัญหา ลดใช้พลังงาน เพื่อช่วยโลก เพื่อช่วยตัวเอง เรานั่งดูทีวีเงียบๆ จู่ๆคนที่นั่งดูด้วยก็พูดขึ้น “ แต่งงานกันมั้ย ” ฉันกำลังดื่มน้ำองุ่น ถึงกับไอสำลัก เขาลูบหลังลูบไหล่ให้ พอค่อยยังชั่วฉันก็มองหน้าเขา “ เมาน้ำองุ่นรึไง ” เขาทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนหันมามองฉัน มองที่ตา “ พูดจริงๆนะ แต่งงานกันเถอะ ” คราวนี้เป็นฉันที่นิ่งและครุ่นคิด “ ลองบอกทีว่าทำไมต้องแต่งงาน ” “ กล้าอยากให้เราแต่งงานกัน ” กล้าคือพี่ชายของฉัน “ เขาเป็นห่วงคุณไม่อยากให้อยู่คนเดียว ” “ แล้วยังไง ” ฉันซักต่อ “ ผมก็เป็นห่วง อยู่บนคานมันโดดเดี่ยวนะ ” เฮ้อ! ผู้ชายเขาขอผู้หญิงแต่งงานยังไงนะฉันอยากรู้นัก “ และเราก็รู้จักกันมาพอสมควร รู้จักซะยิ่งกว่ารู้จัก ” ดูยังหาเหตุผลข้างๆคูๆ “ อืม แล้วยังไง ” ฉันทำตาใสรอฟัง “ คือ เพื่อช่วยกันแก้ปัญหาสภาวะโลกร้อนไง พลังงานหารสอง ประหยัดจะตาย ” จะตกคูมั้ยนั่นน่ะ ฉันแกล้งถอนหายใจเสียงดัง “ ขออีกเหตุผลเดียว เอาเหตุผลที่ดีที่สุดทำไมต้องแต่งงาน ” เขาจ้องหน้าฉัน และบอกว่า “ เหตุผลสุดท้ายที่เราควรแต่งงานกันก็คือ ไม่มีใครที่จะรักคุณได้มากเท่าผมอีกแล้ว ผมรักคุณ ” เฮ้อ! ฉันแกล้งถอนหายใจก่อนแสร้งทำหน้าครุ่นคิด ขอแต่งงานหรือชวนเข้าหุ้นทำธุรกิจนะนั่น “ ว่าไง จะแต่งมั้ย ” จริงจังไปหรือเปล่านะ “ ฟังเหมือนขู่กรรโชกยังไงไม่รู้นะนั่น ” ฉันว่า “ แล้วจะแต่งมั้ย ” เขาว่า ฉันเลยหัวเราะเบาๆก่อนตอบว่า “ เพื่อเห็นแก่มวลมนุษยชาติ เพื่อลดสภาวะโลกร้อน และเพราะไม่มีใครจะรักฉันได้มากเท่าคุณ ก็คงต้องแต่ง ตกลงฉันจะแต่งงานกับคุณ ” เราทั้งคู่จะแต่งงานเพื่อลดสภาวะโลกร้อน “ พลังงานหารสอง ” แล้วคุณล่ะ หารเฉลี่ยอีกส่วนของชีวิตกับใครหรือยัง :-)   Create Date : 16 มีนาคม 2551 19 comments Last Update : 31 มีนาคม 2551 8:31:23 น. Counter : 633 Pageviews. Share Tweet

อ่านจนจบแล้ว น่ารักมากค่ะ...โดยเฉพาะท่อนนี้ “ เหตุผลสุดท้ายที่เราควรแต่งงานกันก็คือ ไม่มีใครที่จะรักคุณได้มากเท่าผมอีกแล้ว ผมรักคุณ “   โดย: nikanda 17 มีนาคม 2551 3:15:07 น.

... " เขา " น่ารักเนอะ คุณnikadaว่างั้นมั้ยคะ (เป็นความฝันของคนเขียน อยากเจอจังผู้ชายแบบนี้น่ะ) :-)   โดย: สิงห์อมบ๊วย 17 มีนาคม 2551 23:24:11 น.

อ่านแล้วตาร้อนทันที อิจฉาง่ะ TT TT   โดย: f a i f u n (oHsINa ) 23 มีนาคม 2551 18:32:58 น.

... หาน้ำพรมตาสิจ๊ะ f a i f u n   โดย: สิงห์อมบ๊วย 24 มีนาคม 2551 10:08:28 น.

ลองแล้วไม่ได้ผลค่ะคุณสิงห์ฯ วิธีรักษาที่ดีที่สุดคงเป็นการหาคนขอแต่งงานบ้างแล้วค่ะ ^^   โดย: f a i f u n (oHsINa ) 24 มีนาคม 2551 21:20:36 น.

.. เอ่อ..จะรบกวนเกินไปหรือเปล่า..หาเผื่อด้วยนะคะ..อิอิ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 24 มีนาคม 2551 21:34:12 น.

ทุกวันนี้ก็แทบดักตีหัวแล้วลากเข้าบ้านอยู่แล้วค่ะคุณสิงห์ฯ แต่ผู้ชายสมัยนี้ระวังตัวแจ แผนนี้เลยล่มไม่เป็นท่าน่ะคะ ^^   โดย: f a i f u n (oHsINa ) 25 มีนาคม 2551 19:20:22 น.

แอบตามมาอ่านจ้าคุณสิงห์ฯ แหะๆ ไม่รู้จะเรียกไรดีขอเรียกแบบนี้เลยแล้วกันนะคะ ยังหาคนมาร่วมพลังหารสอง เพื่อลดภาวะโลกร้อนไม่ได้เรย เหอๆ ตามหาอยู่น้า   โดย: หนึ่งเดียวในใจ 25 มีนาคม 2551 20:52:57 น.

... เห็นด้วยกับคุณไฟฝันค่ะ ตามมาจริงๆด้วยคุณหนึ่งฯขอบคุณค่ะขอบคุณ   โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 61.7.133.186 26 มีนาคม 2551 10:01:34 น.

อ๊ายย ~ อ๊ายยย คุณสิงห์ฯ คะ ฝ้ า ย ฝั น ค่ะ ฝ้ า ย ฝั น บ่ไจ้ ไฟฝัน TT TT มีแต่คนอ่านชื่อเค้าผิด   โดย: f a i f u n (oHsINa ) 26 มีนาคม 2551 11:31:38 น.

... แสดงว่าอ่านผิดเป็นส่วนใหญ่ คุณฝ้าย..ควรเปลี่ยนชื่อนะ..ขอบอก   โดย: สิงห์อมบ๊วย 26 มีนาคม 2551 13:16:04 น.

เปลี่ยนจาก eng เป็น thai แล้ว คงไม่มีใครเข้าใจผิดอีก (มั้ง) TT TT   โดย: ฝ้ า ย ฝั น (oHsINa ) 26 มีนาคม 2551 15:47:56 น.

เอ่อ... ทำไมสาวๆถึงได้น่ากลัวขนาดนี้เนี่ย ...งือ..... เอ๊ะ แต่เราก็โดนหลอกล่อตีหัวเข้าบ้านไปแล้วนี่นา ...เอิ๊กๆๆๆ ปลอดภัยๆๆๆ คุณสิงห์อมบ๊วย ผมเดาชื่อคุณ f a i f u n อยู่ตั้งนานเลยล่ะ 5555 แวะมาทักทายพร้อมกับทวงเรื่องน่ารักๆเรื่องต่อไป   โดย: กลิ่นกาแฟ IP: 202.139.223.18 1 เมษายน 2551 19:52:00 น.

... คุณฝ้ายฯเลยต้องเปลี่ยนชื่อเพราะเดาผิดเยอะ..อิอิ เอาน่า..ประชานิยม ลุงกลิ่นกาแฟแวะมาถึงนี่ ยินดีๆ แต่เรื่องน่ารักๆนี่ ต้องไปหาข้อมูลแถวมหา'ลัย จะได้รอดจากข้อหาพรากผู้เยาว์   โดย: สิงห์อมบ๊วย IP: 61.7.133.179 1 เมษายน 2551 20:52:48 น.

อุ้ย ๆๆ ถูกพาดพิง อิอิ ร้อนตัวๆ เข้ามารอเรื่องใหม่เหมือนกันค่ะ สู้ๆ นะคะคุณสิงห์ฯ คุณกลิ่นฯ โมเมว่าถูกหลอกล่อตีหัวเข้าบ้าน โกรธแทน 'เธอคนนั้น' ของคุณเลยนะเนี่ย   โดย: ฝ้ า ย ฝั น (oHsINa ) 1 เมษายน 2551 23:09:53 น.

น้องสิงห์จ๋า..กอดๆ เป็นผู้ชายที่กวน ผสมกับความอบอุ่นเหนือคำบรรยาย พี่รุจชอบจ้ะ   โดย: พี่รุจ IP: 125.25.14.251 31 กรกฎาคม 2553 1:15:25 น.

... ขอบคุณค่ะพี่รุจ กวนพอกันทั้งคู่... เรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจจากนักท่องเที่ยวคนนึงที่เจอบนภูกระดึง คุยกันระหว่างเดินขึ้น สิงห์พูดเรื่องดูนก ดูผีเสื้อ เขาบอกว่า ไปซุ่มดูทำไม โยนไม้เข้าไปนกมันก็บินออกมาให้ดูเอง ฮา..มาก เลยจดใส่กระดาษไว้ แล้วนำมาเขียนค่ะมีอีก หลายเรื่องเหมือนกันจับมาผสมๆกันค่ะพี่รุจ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 31 กรกฎาคม 2553 8:08:23 น.

wow so relax reading this story..muan lai der nong sing..!!   โดย: Camille IP: 71.81.178.101 11 พฤศจิกายน 2553 11:19:24 น.

.. พี่คอนแฟนพันธุ์แท้เรื่องสั้น อิิอิ   โดย: สิงห์อมบ๊วย 12 พฤศจิกายน 2553 14:58:26 น.