|
Last Promise บทที่ ๘ (YURI)
๘ และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง พิจิตราไปที่ยัวร์คอนโด โดยนัดกับเมทินีไว้ล่วงหน้า เมื่อเธอไปถึงก็พบหล่อนนั่งรออยู่ก่อน ที่โซนรับรองแขกของคอนโด หลังทักทายกันเสร็จ “ขอเซ็นสัญญาเลยได้รึเปล่าคะ? คุณจะได้ไม่เสียเวลา” พิจิตราถามเจ้าของห้อง “น้องจิตแน่ใจนะคะ ว่าจะเช่าที่นี่จริงๆ?” สาวสวยถามย้ำ เธอสบสายตากับหล่อน แต่เลือกที่จะไม่ตอบคำถามตรงๆ “หรือคุณเปลี่ยนใจคะ?” ค่าเช่าเดือนละ 15,000 บาทสำหรับคอนโดระดับนี้ ถือว่าถูกมาก หากหล่อนเปลี่ยนใจไม่ให้เช่า พิจิตราก็พร้อมจะหาที่ใหม่ เพียงแต่จะรู้สึกไม่ค่อยดีกับหล่อน ในฐานะคนที่พูดจากลับไปกลับมา “พี่ไม่ใช่คนโลเลนะคะ และพี่เป็นคนที่รักษาคำพูดมาก” เมทินีพูดเสียงเรียบแฝงไปด้วยความจริงจัง แล้วทวงถามเรื่องที่คุยไว้ “ว่าแต่เรื่องสอนพิเศษวัน?” โธ่เอ๊ย! นึกว่าเรื่องอะไร อาจารย์สาวหัวเราะเบาๆ “แลกกับอาหารสองมื้อสามมื้อ ก็ไม่เสียหายนะคะ” สาวสวยอดถามย้ำไม่ได้ “แปลว่าตกลง?” “ค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” หล่อนคลี่ยิ้มกว้างดีใจ ก่อนเลื่อนแฟ้มใส่เอกสารมาให้อีกฝ่าย “เซ็นชื่อสองชุดนะคะ” “ค่ะ” พิจิตราอ่านอย่างละเอียด ก่อนลงลายมือชื่อ เมทินีเซ็นชื่อทีหลัง แล้วส่งเอกสารให้เธอเก็บไว้ 1 ชุด “น้องจิตจะย้ายเข้าเมื่อไหร่คะ พี่จะให้เด็กทำความสะอาดห้องให้อีกรอบ” “คงเป็นพรุ่งนี้ช่วงบ่าย” เธอตอบ หลังพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ และมีสอนวันจันทร์ “โอเคค่ะ” “เรื่องค่าเช่ากับค่าประกัน ฉันจะรีบโอนให้คุณ ขอหมายเลขบัญชีด้วยค่ะ” “พี่ส่งให้ทางไลน์นะคะ” หล่อนบอกเสียงอ่อนหวาน “ยินดีต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” เมทินีผุดยิ้มมุมปาก แล้วนึกอะไรขึ้นได้ “น้องจิตชอบว่ายน้ำรึเปล่าคะ? ที่นี่มีสระว่ายน้ำ ฟิตเนส แล้วก็ร้านค้า เดี๋ยวพี่ทำสมาชิกคอนโดให้ดีกว่า จะได้ใช้สิทธิ์ได้เต็มที่” “ดีจัง ขอบคุณนะคะ” พิจิตราซาบซึ้งในจิตบริการของหล่อน “ขอตัวก่อนนะคะ ฉันจะกลับไปจัดของ” “พรุ่งนี้เจอกันค่ะ” “ค่ะ” “เอาของไปครบรึเปล่าน่ะ” ธัญวลัยถามในเช้าวันอาทิตย์ รู้สึกใจหายที่เห็นลูกสาวขนกระเป๋าเดินทางใบโต เหมือนจะย้ายออกจากบ้านไปอีกคน...ตามรอยพิชญะ ในวันธรรมดาบ้านนี้ก็จะเหลือแค่เธอ กับป้านิ่มและสาวใช้อีกคน จึงรู้สึกว้าเหว่ใจอย่างบอกไม่ถูก …แต่คนเป็นแม่ไม่คิดจะพูดออกมา ไม่อยากให้ลูกลำบากใจ ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า ‘เดี๋ยวไม่กี่วันลูกก็มา’ “น่าจะครบค่ะ” พิจิตราตอบ ในกระเป๋ามีชุดทำงาน ชุดไปรเวท และชุดนอนพอใช้ทั้งอาทิตย์ ส่วนพวกของใช้ส่วนตัวมีไม่กี่อย่าง แล้วก็สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ หนังสือประกอบการสอน และโน้ตบุ๊ค ...ถ้าขาดเหลือค่อยกลับมาเอาทีหลัง “โทรมาบ้างล่ะ” แม่กำชับ “ค่ะแม่ ไปนะคะ” “ตื่นเต้นชะมัด” พิจิตราพึมพำกับตัวเอง ลงจากรถพร้อมกระเป๋าใบโต เพื่อขึ้นไปอยู่คอนโดสูงตระหง่านตรงหน้า ถ้าเป็นห้องธรรมดาก็คงไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่ ไม่เคยคิดฝันว่า ชาตินี้จะได้อยู่เพนท์เฮ้าส์หรูหราแบบนี้กับเขา ทำงานเป็นอาจารย์อีกสามชาติ ยังไม่มีเงินซื้อห้องแบบนี้ ยกเว้นแต่เปลี่ยนงาน พอคิดถึงเรื่องเงิน เธอได้แต่ถอนใจเบาๆ อาชีพอาจารย์ก็คือมนุษย์เงินเดือน คือปุถุชนธรรมดา เป็นคนมีค่า...ค่าบัตรเครดิต ค่าน้ำค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าบ้าน ค่ารถ ฯลฯ ไม่ต่างจากอาชีพอื่น เพียงแต่ได้รับความเคารพยกย่องมากกว่านิดหน่อย ก็เท่านั้นเอง ...ชีวิตนี้คงหวังเป็นเศรษฐีกับเขาบ้าง คงเป็นเรื่องไกลเกินฝัน สาวหน้าคมก้าวผ่านประตูกระจกเลื่อน มียามวัยกลางคนโค้งหัวต่ำ ส่งยิ้มทักทาย กุลีกุจอมาช่วยลากกระเป๋าไปส่งที่หน้าลิฟท์ บริการดีไม่ต่างจากโรงแรมหรู “เพิ่งย้ายมาเหรอครับ?” “ค่ะ” “ผมลุงชา มีอะไรให้รับใช้ ก็เรียกได้นะครับ” “ขอบคุณค่ะ หนูจิตค่ะ” “ห้องไหนครับ?” “ห้องเบอร์ 4 ชั้น 25 ค่ะ” ยามวัยกลางคนชะงักไป เปลี่ยนเป็นอ่อนน้อมกว่าเดิม “เชิญทางนี้ครับ” ลุงชานำเธอมาหาผู้จัดการคอนโด “สวัสดีครับคุณพิจิตรา” บัญชายิ้มทักทายแขกหน้าใหม่ “สวัสดีค่ะ” “ขึ้นชั้นบนนะครับ?” “ค่ะ” “เชิญทางนี้ครับ” บัญชาผายมือไปทางลิฟท์ โดยมีลุงชาช่วยลากกระเป๋าไปส่ง ใช้คีย์การ์ดรูดในลิฟท์ เพื่อให้แขกสาวขึ้นชั้น VIP ซึ่งเมทินีได้แจ้งเขาว่า เธอจะเข้าอยู่วันนี้ “เรียบร้อยครับ” “ขอบคุณนะคะ” “ยินดีครับ” เขาปล่อยให้อีกคนขึ้นไปเพียงลำพัง พอก้าวออกจากลิฟท์ พิจิตราหยุดหน้าประตูห้องเบอร์ 1 ด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม จนต้องยืนตั้งสติหลายวินาที ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก ก่อนยกมือเคาะเบาๆ รอไม่นานมณีวรรณ ลูกสาวคนเล็กของหล่อนก็มาเปิดประตู “น้าจิต สวัสดีค่ะ” เสียงใสๆ ทักทาย ก่อนไหว้อย่างสวยงาม “สวัสดีค่ะวัน” อาจารย์สาวทักทายอย่างเป็นมิตร “คุณแม่อยู่ไหมคะ?” “อยู่ค่ะ น้าจิตเข้ามาก่อนสิคะ” เด็กน้อยเชิญแขก “แม่ขา น้าจิตมาค่ะ” วิ่งไปตามมารดาที่อยู่อีกห้อง พิจิตราได้แต่ลากกระเป๋าตามเข้าไปในห้อง สมาชิกส่วนใหญ่อยู่กันพร้อมหน้าดูโทรทัศน์จอยักษ์ ดูการ์ตูนเรื่อง ‘มู่หลาน’ มธุรินมองเธอด้วยสายตานิ่งๆ ไม่ค่อยเป็นมิตรเช่นเคย ก่อนหันกลับไปดูหนังต่อ ส่วนนิต้าพยักหน้าให้ สาวร่างสูงจึงผงกหัวตอบ ก่อนหันไปเห็นเจ้าของห้อง “สวัสดีค่ะคุณเม” “มาแล้วเหรอคะ สวัสดีค่ะ” สาวสวยทักทายเสียงหวาน คว้าคีย์การ์ดห้องกับบัตรอีกใบติดมือมาด้วย “เมื่อวานพี่ให้คนทำห้องให้แล้ว ไปดูกันว่าเรียบร้อยไหม” “เอ่อ ค่ะ” เธอกระซิบถาม หลังยืนอยู่หน้าห้อง “ฉันมารบกวนคุณรึเปล่า?” นึกเกรงใจที่มาในเวลาครอบครัว “ไม่หรอกค่ะ” เมทินีสำรวจข้าวของที่อีกคนนำมา มีแค่กระเป๋าเสื้อผ้ากับกระเป๋าโน้ตบุ๊ค “มีของแค่นี้เหรอคะ?” “เอามาแค่เสื้อผ้าพอใช้ก่อนค่ะ” หล่อนพยักหน้าเข้าใจ แล้วเปิดประตูห้อง “ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกนะคะ พี่มีสำรองหลายอย่าง” “เข้าใจแล้วค่ะ” “นี่คีย์การ์ด กับบัตรสมาชิกคอนโด พี่ทำให้แล้ว นี่ค่ะ” สาวสวยยื่นบัตรทั้งสองให้เธอ จากนั้นพูดต่อ “เย็นๆ สองสาวจะลงไปว่ายน้ำ น้องจิตจะไปด้วยไหมคะ? ว่ายน้ำเสร็จก็มาทานมื้อเย็นฉลองกัน” ร่างสูงอดสงสัยไม่ได้ “ฉลองเรื่องอะไรคะ?” สาวสวยเอียงคอมองคนถาม “ฉลองที่เราได้เป็นเพื่อนบ้านกันค่ะ ป้าแมวเตรียมกับข้าวไว้แล้ว น่าจะอร่อยถูกปากน้องจิต” อะไรจะขนาดนั้น “มะ ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ ฉันเกรง-” เธอพูดไม่ทันจบประโยค ปลายนิ้วชี้ก็ทาบทับที่เรียวปาก ปะ ปากฉัน! “ไม่ต้องคิดมาก แค่เรื่องเล็กน้อยเอง” เมทินีบอกเสียงหวานเจี๊ยบ นัยน์ตาคู่สวยเป็นประกายที่สะกดใจคนมอง หัวใจพิจิตราสั่นรัวเร็วผิดจังหวะ หลังอยู่ใกล้หล่อนมาก จนได้กลิ่นน้ำหอมโชยมาชวนให้หลงใหล จึงเผลอจ้องหน้าสวยไปหลายวินาที อย่าเต้นแรงสิ เดี๋ยวคุณเมได้ยิน “ขะ ขอบคุณค่ะ” หล่อนค่อยๆ ลดนิ้วที่แตะริมฝีปากเธอลงอย่างอ้อยอิ่ง จ้องเรียวปากที่เคลือบลิปสติกสีอ่อน “เปลี่ยนคำขอบคุณ เป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ?” อาจารย์สาวทำหน้าสับสน “เป็นอะไรคะ?” “รอยยิ้มสวยๆ ค่ะ” เธอหลุดขำ “คุณยิ้มสวยกว่าฉันอีกนะคะ” หล่อนอ้อนขอเสียงอ่อนหวานกว่าเดิม “ยิ้มให้พี่หน่อยสิคะ...นะคะ” ไม่รู้ทำไม คำว่า ‘นะคะ’ ของเมทินี ถึงได้ทำให้พิจิตรารู้สึกใจอ่อนยวบ...จนปฏิเสธไม่ได้ มุมปากจึงคลี่ยิ้มออกช้าๆ เมทินียิ้มกว้างอย่างพอใจ “เป็นยิ้มที่สวยมากค่ะ ยิ้มบ่อยๆ นะคะ แต่ถ้าจะให้ดียิ้มแบบนี้...แค่กับพี่คนเดียวก็พอ” ประโยคสุดท้ายพูดเบาลง หืม? พิจิตราไม่เข้าใจความหมายประโยคสุดท้ายเท่าไหร่ แต่ไม่ทันจะถามก็มีแขกไม่ได้รับเชิญปรากฎตัวขึ้น “แม่คะ” ทั้งคู่หันไปทางต้นเสียง...มธุริน ที่ยืนทำหน้านิ่ง เหมือนกำลังไม่สบอารมณ์อะไรบางอย่าง “รินมีอะไรลูก?” คนเป็นแม่ถาม “ลงไปว่ายน้ำได้รึยังคะ? เกือบห้าโมงแล้วค่ะ” เด็กสาวทวงถาม “ไปเตรียมตัวสิ เดี๋ยวแม่ตามไป” หล่อนบอก “ไปว่ายน้ำด้วยกันไหมคะ?” เด็กปีหนึ่งหันหน้าไปทางเพื่อนบ้านคนใหม่ “หนูอยากแข่งกับคุณ” แข่ง? พิจิตราทำหน้างง ที่โดนเด็กสาวท้าทายซึ่งหน้า แต่ไม่คิดปฏิเสธ “ได้สิ ขอเปลี่ยนชุดก่อนนะ” “งั้นหนูไปรอที่ห้อง เร็วๆ นะคะ” มธุรินย้ำ ก่อนเดินออกไป “อะไรของเขา?” อาจารย์สาวพึมพำอย่างไม่เข้าใจ รินนี่จริงๆ เลย เมทินีหัวเราะคิกคัก เดาได้ว่าลูกสาวคนโตคิดอะไรอยู่ ทุกคนที่เข้ามาใกล้ชิดกับหล่อน ล้วนแล้วแต่โดนมธุรินเล่นงานจนน่วม โดยเฉพาะผู้ชายที่คิดมาจีบ “รินคงอยากรู้จักน้องจิตน่ะค่ะ” “นี่เรียกวิธีทำความรู้จักเหรอคะ?” “สำหรับริน คงใช่ค่ะ” หล่อนพูดยิ้ม เป็นเด็กที่แปลกจริงๆ พิจิตราทำหน้างง เย็นนั้นสระว่ายน้ำกลายเป็นสนามประลอง ของอาจารย์สาวกับนักศึกษาปี 1 ทั้งสองแข่งกันว่ายจากฝั่งหนึ่งไปกลับหลายรอบ จนนับไม่ถ้วน แต่ไม่มีใครคิดจะยอมใคร พิจิตราเป็นฝ่ายชนะมากกว่า ด้วยได้เปรียบเรื่องความสูง แต่ก็ถือว่าสูสีมาก จนสุดท้ายเมทินีต้องเรียกให้เลิก เพราะค่ำแล้วอากาศเย็น ไม่อยากให้ป่วยไข้ไป “ครั้งหน้าแข่งกันอีกนะคะ...น้าจิต” มธุรินกล่าวเสียงเย็น กัดฟันกรอด นึกเจ็บใจที่ตัวเองพ่ายแพ้ สาวร่างสูงยิ้มบาง แล้วตอบรับอย่างมั่นใจ “ได้สิ ไม่มีปัญหา” คืนนั้นหลังทานอาหารเสร็จ พิจิตราก็ขอตัวกลับห้องด้วยอาการอ่อนล้าไม่น้อย นานมากแล้วที่ไม่ได้ว่ายน้ำเยอะขนาดนี้ ...ถ้าไม่ติดที่แรงฮึด คงแพ้มธุรินไปหลายรอบเหมือนกัน รินไม่ชอบหน้าฉันรึเปล่า? เธอคิดสงสัย หลังสังเกตเห็นเด็กสาวทำตัวเหมือนตนเป็นศัตรูมาแต่ชาติปางก่อน แต่สะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป หลังมองเวลา รีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้มีสอนเดี๋ยวลุกไม่ไหว ส่วนเมทินี หลังลูกๆ เข้านอนอาบน้ำเสร็จก็มาดื่มไวน์ นั่งเหม่อมองไปยังวิวเมืองกรุงยามค่ำคืน ที่มีแสงไฟสว่างวิบวับ โดยมีนิตานั่งอยู่เป็นเพื่อนดื่ม หล่อนยอมรับว่า ตอนที่เห็นพิจิตราในชุดว่ายน้ำวันพีชสีดำ หัวใจที่เหี่ยวแห้งไร้ความรักมาเนิ่นนานเต้นแรงรัว เผลอจ้องอีกคนนานจนนิตาสังเกตเห็น “หุ่นดีมากเลยนะคะ คิดว่าเป็นนางแบบซะอีก” เลขาสาวพูดขึ้นลอยๆ ขณะนั่งเก้าอี้ข้างเจ้านาย มองไปทางพิจิตรา มธุริน และมณีวรรณที่อยู่ในชุดว่ายน้ำ ก็คิดงั้นแหละ “หมายถึงใคร?” เมทินีแกล้งถาม ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่า อีกคนพูดถึงพิจิตรา นิตาเอียงหน้ามองหล่อน แล้วยิ้มมุมปาก “อย่าช้านะคะ มัวแต่ขี่ม้าเลียบค่าย คนอื่นจะคาบไปรับประทาน” เลขาสาวเตือน เหมือนเข้าไปในใจของอีกฝ่าย รู้ดีเกินไปรึเปล่านิตา สาวสวยแอบค่อนในใจ แต่ไม่พูดอะไร ตาจ้องไปยังสระว่ายน้ำ มองลูกสาวคนเล็กเป็นระยะ สลับกับมองพิจิตราที่กำลังว่ายแข่งกับมธุริน หล่อนเห็นหนุ่มๆ หลายคนจ้องอาจารย์สาว ประหนึ่งจะลวนลามด้วยสายตา บางคนไม่เก็บอาการถึงกับน้ำลายยืดเลยทีเดียว ไม่มีมารยาทเลยจริงๆ หล่อนนึกต่อว่าในใจ คาดว่าชายโสดเมียเผลอเหล่านี้ คงหาทางสืบเสาะว่า พิจิตราอยู่ห้องไหนแน่ คิดถูกจริงๆ ที่ชวนมาอยู่ชั้นบนสุด เกือบตลอดเวลาที่อยู่ริมสระน้ำ หล่อนแทบไม่อยากจะละสายตาไปจากเธอเลย จนอดฉงนสนเท่ห์ไม่ได้ว่า เกิดอะไรกับตัวเอง? นี่ฉันไม่สบายไปรึเปล่า? “นิตา” “คะ?” เลขาสาวเบนสายตามองเจ้านายสาว ที่ตอนนี้วงหน้าสวยเริ่มขึ้นสี หลังจิบไวน์ไปสองแก้ว แต่เธอรู้ว่าอีกฝ่ายยังไม่เมามาย จนขาดสติหรือพูดไร้สาระ “ถ้าฉันจะชอบใครอีกครั้ง จะได้ไหม?” น้ำเสียงของเมทินีเบาหวิวเหมือนไม่มั่นใจผิดกับทุกครั้ง แสดงว่า... นิตาคลี่ยิ้มมุมปาก “ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ” “ฉันไม่มั่นใจ” หล่อนยอมรับตรงๆ เมทินีมีความสามารถหลายอย่าง แต่เรื่องที่ไม่เก่งสักเท่าใดคือ...เรื่องหัวใจ หลังโดนสามีคนที่สองนอกใจ หล่อนไม่คิดให้โอกาสเขา ด้วยเป็นพวกเจ็บแล้วจำฝังใจ เข็ดขยาดอยู่นานหลายปี ไม่คิดจะเริ่มต้นใหม่กับใคร จนกระทั่งเจอพิจิตรา “เรื่องแบบนี้ ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกนะคะ” เลขาสาวตอบ ก่อนชี้ช่อง “แต่ฉันมั่นใจว่า ถ้าคุณต้องการ ไม่มีใครปฎิเสธคุณแน่ค่ะ” “งั้นเหรอ” สาวสวยพึมพำ นัยน์ตาคู่หวานกลับมาเป็นประกายแจ่มใสกว่าเดิม แต่แฝงความวิตกกับบางสิ่งที่ไม่เคยทำ จีบเหรอ เริ่มอย่างไรดีล่ะ? OoXoO ในที่สุดเมทินีก็คิดจะเดินหน้าจีบพิจิตราแล้ว ต้องมาลุ้นกันนะคะว่า หล่อนจะใช้วิธีไหน? เรื่องนี้ตัวละครที่ไรท์ค่อนข้างชอบมากคือ มณีวรรณ กับ มธุริน จะมีบทบาทเยอะในการช่วยแม่...ไว้ตามต่อนะคะ ^^ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ และทุกหัวใจนะคะ ไรท์มีความสุขที่ได้อ่านค่ะ สัปดาห์นี้มาเร็วไปหนึ่งวัน เพราะพรุ่งนี้อาจจะไม่ว่างค่ะ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 24 กันยายน 2563 |
|
0 comments |
| Last Update : 24 กันยายน 2563 17:50:46 น. |
| Counter : 737 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
