| All Blog
|
ย้อนวันวาน : บินไปเยี่ยมฮิโร...ครั้งที่หนึ่ง (9-21 เมษายน 2551) ช่วงนี้ฮิโรไม่อยู่บ้านตั้งเกือบอาทิตย์ ทิ้งให้สาวเหลือน้อยอย่างเราอยู่บ้านคนเดียว...5555...กิจกรรมแต่ละวันก็ไม่มีอะไรนอกจากนั่งอยู่หน้าคอมฯ...ซึ่งดูไร้ค่าจริงๆ...สะบัดความขี้เกียจทิ้งไปมาเขียนบล๊อกต่อดีกว่าเรา...  บล๊อกนี้เขียนต่อจากบล๊อกที่แล้วซึ่งกล่าวไว้ว่า พระเอกกะนางเอกได้หมั้นและจดทะเบียนกันเรียบร้อยแล้ว ส่วนคุณแม่ก็ไฟเขียวให้ลูกสาวเดินทางไปหาพระเอกที่ญี่ปุ่นได้...^_^ เสร็จเรา...จัดการจองตั๋วทันที...วีซ่าไม่ต้องทำ...เพราะ...  ...กำหนดเดินทางไปช่วงวันหยุดสงกรานต์นี่แหล่ะ เพราะได้หยุดยาว (ใช้พักร้อนให้เต็มที่ไปเลย) แถมเป็นช่วงซากุระบานอีก ทิ้งความยุ่งเหยิงของงานไว้ก่อน...ขอไปหวานกับฮิโรสองคนแบบไม่มี กขค นะคะ...แม่... ก่อนไปฮิโรก็ส่งรูปถ่ายบ้านเขา และห้องต่างๆในบ้านมาให้ วาดเป็นแปลนคร่าวๆมาด้วย กลัวสาวเจ้าตกใจเมื่อมาเห็นบ้านเขาครั้งแรก ช่วงที่ไปอย่างที่บอกเป็นช่วงซากุระบานพอดี มองไปทางไหนก็สีชมพู...หวาน...มีความสุขมาก...ฮิโรวางแผนจะพาส้มไปเที่ยวหลายที่เลย ช่วงแรกเราไปเที่ยว...จังหวัดโอกายาม่า...ค่ะ...เป็นจังหวัดที่อยู่ใกล้ฮิโรชิม่า เขาอยู่ที่นี่มาตั้ง 9 ปี คุ้นเคยดี และเค้าจะพาเราไปเยี่ยมครอบครัวเพื่อนรักของเขาด้วย... เราเดินทางเช้าวันเสาร์ ที่แรกที่ไปก็คือ โคลั่กเอง (เขียนถูกไหมเนี่ย) เป็นสวนสวยสไตส์ญี่ปุ่น ปลูกต้นซากุระเต็มไปทั้งสองข้างทางเข้าสวน รวมถึงภายในสวนด้วย และจากสวนก็สามารถมองเห็นปราสาทโอกายาม่าได้อีก     เราเดินชมสวนและถ่ายรูปไปเรื่อยๆ พอตกเย็นก็เดินทางไปเยี่ยมครอบครัวเพื่อนของฮิโร โอซุมิซังเป็นเพื่อนกับฮิโรตั้งแต่สมัยเรียน เขามีลูกชายและลูกสาวที่น่ารักอย่างละหนึ่งคน ลูกชายคนโต ยูโตะคุง อายุประมาณ 7-8 ขวบ (ณ ตอนนั้น) ส่วนคนเล็ก มานามิจัง อายุประมาณเกือบๆขวบ คนโตชอบเล่นเกมส์ Wii กับฮิโร ส่วนคนเล็กติดพ่อมาก ไปไหนไปด้วยตลอด เราอยู่ทานข้าวเย็น เล่นเกมส์ กันจนดึก แล้วขอตัวกลับ ร.ร ช่วงเดินทางกลับ มานามิจังนั่งรถไปด้วย เธอนั่งคาร์ซีตด้านหลังกับส้ม และก็มองส้มตลอดเวลา ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าตลอดทาง ด้วยความที่เป็นคนสวยรักเด็ก...ก็เข้าไปเล่นกับเธอบ้างเพราะเรานั่งใกล้กันด้านหลังรถ เล่นไปเล่นมา...เธอร้องไห้จ๊ากเลย...ไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ เธอกลัวคนแปลกหน้ามากๆ...โอซุมิซังต้องหยุดรถ และปลอบเธอ...แต่เธอไม่หยุดร้องค่ะ ยังไงก็ไม่หยุด...  ...งานนี้คนสวยเศร้าเพราะทำเด็กร้องไห้ตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ...5555...วันรุ่งขึ้นเราขับรถกลับฮิโรชิม่า ระหว่างทางก็แวะเที่ยว...เมืองโอโนมิจิ...อยู่ในจังหวัดฮิโรชิม่า...เราไปเที่ยวเมืองโบราณ อยู่บนเขา มีวัดอายุนับร้อยปี และมีซากุระด้วย (จำได้แค่เนี้ย)...ได้ชมความงามของซากุระสะเต็มอิ่มเลย...    พอกลับมาถึงฮิโรชิม่า โปรแกรมที่ฮิโรวางไว้ก็ยังไม่หมด เขาพาไปเยี่ยมครอบครัวเพื่อนเขาอีกคน โคนิชิซังเป็นเพื่อนรักสมัยทำงานที่เดียวกัน แต่ตอนนี้เขาย้ายไปทำงานที่อื่นแล้ว ซึ่งก็ยังไปมาหาสู่กันอยู่ ส้มเคยมาเยี่ยมครอบครัวของโคนิชิซังแล้วครั้งนึง สมัยยังจีบกันอยู่ เขาทำซูกิยากี้ให้กิน...จำได้...เขามีลูกชายหนึ่งคนชื่อ โคตะคุง อายุตอนนั้นประมาณ 3 ขวบ โคตะรักฮิโรมาก เพราะฮิโรไปหาบ่อย แล้วชอบพานั่งรถเที่ยวด้วย...เราไปทานอาหารนอกบ้านกัน...โคตะจำส้มได้ ไม่ร้องไห้เหมือนมานามิจัง...5555...(รูปโคตะคุงด้านบนอ่ะค่ะ) วันต่อมา ฮิโรพาส้มไปแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมงานและหัวหน้าเขาที่ทำงาน...ซึ่งก็ไม่มีอะไรมากเพราะส้มรู้จักทุกคนดี แต่มาคราวนี้สถานะส้มเปลี่ยนไป จากก่อนหน้านี้มาในฐานะ คนไทยที่มาฝึกงานที่นี่ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นภรรยาของคุณฮิโรไปแล้ว...:P ตอนบ่ายเขาก็ชวนไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้าน เขาอยากให้บ้านของเราดูสะดวกสบาย และมีความเป็นครอบครัวมากขึ้น เราไปเดินหาซื้อเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านกันในเมือง ฮิโรอยากได้ตู้ใส่เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้งให้ส้ม และตู้กับข้าวในห้องครัว เราไปเดินเลือกและตัดสินใจซื้อเลยในวันนั้น อีกสองวันเขาก็มาส่ง ราคาเฟอร์นิเจอร์ที่นี่แพงมากเลย...ซื้อทีก็จนไปเลยอ่ะ...แต่คุณภาพดีมาก...ชอบๆ...^^ จากนั้นก็ถึงเวลาสำคัญ...แท่น...แท้น...แท๊น...พ่อกะแม่ฮิโรจะมาเยี่ยมค่ะ...แม่ฮิโรรู้ว่าส้มทำกับข้าวไม่เป็นก็เลยส่งของใช้ในครัวทุกอย่างมาให้ กล่องใหญ่มากและหนักมาก แกส่งของมาก่อนแล้วตัวแกจะตามมาทีหลัง...แต่...ช้า...แต่...น่ากลัวจริงๆ (กลัวไว้ก่อน)...แม่ฮิโรจะมาสอนความเป็นแม่บ้านญี่ปุ่นให้ส้ม ตั้งแต่ทำกับข้าว ดูแลบ้าน ดูแลสามี...แต่...แต่...แต่...ก่อนหน้าที่พ่อแม่ฮิโรจะมาสักสองสามวัน...ส้มไม่สบายมาก...เป็นไข้หวัด...นอนซมแบบทำอะไรไม่ได้เลย...กินยาก็ไม่หาย...ยาที่เอาไปก็ลดไข้ได้เล็กน้อยแล้วตัวร้อนขึ้นมาอีก...โชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้...พ่อฮิโรเลยยกเลิกการเดินทางให้แม่มาคนเดียว และแม่ก็เลยไม่ได้มาสอนอะไรส้ม เพราะไม่สบายมาก แถมมาทำกับข้าวให้กินอีก...  แม่ฮิโรมาอยู่แค่สองวันกับหนึ่งคืนแล้วก็กลับ จากนั้นส้มก็นอนซมอยู่บ้านตลอด แผนการเที่ยวก็ยกเลิกทั้งหมด...อดเลย...นอนซมจนถึงวันกลับเมืองไทยเลย...ใจนึงก็ไม่อยากกลับเพราะคิดถึงอีกใจก็อยากกลับไปหาหมอเมืองไทยอยากหายสักที...T_T ระหว่างเดินทางกลับไทย ได้ที่นั่งกลางขนาบข้างด้วยหนุ่มญี่ปุ่นสองคน ส้มนั่งเอาผ้าปิดปากมาตลอดทาง ไอด้วย ไม่สบายตัวเอาสะเลย เขาคงรังเกียจส้มน่าดู นังนี่เป็นโรคติดต่อหรือเปล่าเนี่ย...เพิ่งรู้ว่าถ้าเป็นหวัดมากๆ ไม่ควรนั่งเครื่องบิน เพราะเวลาเครื่อง landing จะปวดหูมากๆ และเครื่องไม่ได้ landing แค่ 5-10 นาทีแล้วแตะพื้น...ช่วงเวลานั้นมันเหมือนนานเป็นช.ม จะบ้าตาย ปวดหูมาก...  กลับถึงบ้านอย่างแรกที่ทำคือไปหาหมอก่อนเลย สรุปเป็นไข้หวัดใหญ่ค่ะ ฉีดยาและได้ยามากิน วันรุ่งขึ้นเดินได้เลย...คุณหมอเมืองไทยนี่ดีจริงๆ...ฮิโรถามไถ่ว่าหายดีหรือยัง และพูดคุยถึงเรื่องทริปต่อไปของฮิโรทันที...ฮิโรจะมาเยี่ยมส้มที่เมืองไทยอีกแล้ว...ดีจริงๆ...แล้วเจอกันทริปย้อนวันวานทริปหน้านะคะ...บ๊ายบายค่ะ... 
บรรยากาศดีจังเลยค่ะ...
 พี่ส้มก้อสวยเชียว  โดย: natto (natto-kita
 ) วันที่: 5 มิถุนายน 2553 เวลา:9:14:41 น.ขอบคุณที่ทักทายกันค่ะ
จะเข้ามาขอบคุณ แต่แอบตาร้อนนิ๊ดนึงค่ะอิอิ  โดย: คนไกลหัวใจเป็นไทย
วันที่: 6 มิถุนายน 2553 เวลา:8:04:37 น.หวัดดีค่ะพี่ส้ม ได้เที่ยวเลยนะคะ
ดีจังเลยบ้านใกล้เรือนเคียง อิอิ อยากไปฮโรชิมาบ้าง ฮ่าๆ มาเที่ยวโอคายาม่าอีกอย่าลืมเคาะเรียกนะคะ มาร์ชก็เร่ร่อนไปทั่ว อิอิ แล้วเมื่อไหร่ จะมาอยู่ญี่ปุ่นล่ะคะ โดย: moccachan
วันที่: 9 มิถุนายน 2553 เวลา:10:53:40 น. |
หัวใจสีส้ม
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] อยากมีสมุดบันทึกสักเล่ม เอาไว้บอกกล่าวเรื่องราว ความสุข ความทุกข์ ที่ได้พบเจอเมื่อได้มาอยู่ในประเทศนี้ ช่วยกันลุ้นดูสิว่าจะสามารถจดบันทึกเรื่องราวต่างๆในสมุดบันทึกเล่มนี้ได้นานสักเท่าไร.....^_^ **สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามผู้ใดละเมิด ไม่ว่าการลอกเลียน หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของรูปภาพ และ ข้อความใน blog แห่งนี้ไปใช้ ทั้งโดยเผยแพร่และเพื่อการอ้างอิง โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร จะถูกดำเนินคดี ตามที่กฏหมายบัญญัติไว้สูงสุดนะคะ** Friends Blog
Link |
||||||||||||
อยากไปฮิโรชิม่ามาก เป็นเมืองที่อยากไปมากที่สุดตอนนี้เลย
แต่พอนั่งรถออกจากบ้านแค่ชั่วโมงเดียวก็ร้อง
กลับบ้านแล้วค่ะ เพราะท้องโตอึดอัดนั่งรถนานๆ ไม่ไหว