การเดินทางที่ยากลำบากของคนอยากเป็นแม่ ตอนที่ 1

หนูแดงกับพี่แจสแต่งงานกันมาได้ 3 ปีแล้วค่ะ เรา (เอ...หรือจะเรียกให้ถูกก็คือ หนูแดง) เริ่มรู้สึกว่า มันถึงเวลาที่เราน่าจะมีนางฟ้า หรือเทวดาน้อย ๆ สักคนในชีวิตของเราได้แล้วก็เมื่อย่างเข้าสู่ปีที่สามของการแต่งงาน

จู่ ๆ เท้าสองข้างก็จ้ำพรวด ๆ ไปที่แผนกสูตินรีเวช ของโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่ทำงานเพียงแค่เดินถึง (10 นาที) ได้พบหมอ และปรึกษาว่าเราอยากจะไปที่คลีนิคผู้มีบุตรยาก ในที่สุด คุณหมอก็ทำใบส่งตัวให้ และในเดือนเมษายนนี่เอง เราก็ได้เข้าสู่กระบวนการที่ผู้มีบุตรยากทั้งหลายต้องประสบพบเจออย่างเต็มภาคภูมิ

เดือนเมษายน

เราพบหมอครั้งแรก ปลายเดือนเมษายน ไปพร้อมกับพี่แจส และได้ไปเจาะเลือดตรวจ ส่วนพี่แจสก็ต้องตรวจในส่วนของคุณพ่อเหมือนกัน ผลออกมาว่า เราเป็นผู้หญิงไร้ไข่ คือ ไข่ไม่ตกในเวลาที่ควรจะตก และฝ่อไปก่อนวัยอันควรเสียอีก

นอกจากเป็นหญิงไร้ไข่แล้ว เรายังเป็นโรคเยื่อบุโพรงมดลูกเจริญผิดที่ มีทั้งถุงน้ำ และผังผืด คุณหมอบอกให้เราไปฉีดสีเพื่อดูสภาพรังไข่และท่อนำไข่

เดือนพฤษภาคม

พอไปฉีดสีแล้ว (ค่อนข้างน่ากลัวนะ สำหรับความรู้สึกของเรา สยองมาก แต่เราไม่แพ้สารฉีดสีก็ค่อยยังชั่ว) ผลปรากฏว่า เรามีติ่งเนื้อที่หน้าท่อนำไข่ข้างซ้าย ประมาณ 0.5 มิล ซึ่งมันไปบล็อกท่อนำไข่ ทำให้ท่อของเราข้างซ้ายเกิดอาการตัน

เดือนสิงหาคม

หมอนัดผ่าตัดแบบส่องกล้องในเดือนสิงหาคม (หมอน่ารักมาก โทรมาจัดการเรื่องนัดเองด้วย ทั้ง ๆ ที่เรารักษาที่โรงพยาบาลรัฐนะ แต่เราประทับใจการบริการมาก ๆ) ผลการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี แต่เราเจ็บมาก นอนโรงพยาบาลไปหนึ่งคืน บ่ายวันรุ่งขึ้นก็ออกจากโรงพยาบาล มาพักฟื้นอีก 2 อาทิตย์

แผลผ่าตัดมี 3 จุด คือที่สะดือ ใต้สะดือ และบริเวณหัวเหน่าด้านซ้าย

หมอบอกว่า ตื่งเนื้อมีขนาดเล็ก 0.8 มิล ไม่ใช่เนื้อร้าย และหมดขูดผังผืดที่ไปเชื่อมติดกับลำไส้เล็กออกจำนวนหนึ่ง

แฟนเราเศร้ามากที่เห็นเราเจ็บ จับมือเราแล้วบอกว่า ถ้ามันทรมาน และยูต้องฟันฝ่าขนาดนี้จะเลิกก็ได้ทุกเวลา แม่เราก็ไม่สนับสนุนให้เราเดินหน้าต่อ เพราะทุกคนมองว่า ทำไมเราต้องเจ็บตัวขนาดนี้ เพื่อสิ่งที่....เราอาจจะไม่มีโอกาสได้มี เหมือนคนอื่นเขา

เดือนกันยายน

เดือนนี้ เราไม่ได้ไปพบหมอ และแอบหนีไปเที่ยวพักผ่อนที่เวียดนาม ได้ไปเจอพี่สะใภ้ของแฟน มาพร้อมลูกชายวัยขวบครึ่ง ยิ่งทำให้เราอยากมีลูกอีก เราแอบเศร้าที่เห็นเขาได้มีลูก เมื่อมือเล็ก ๆ คู่นั้น จับฉวยที่นิ้วมือของเราไว้ และยิ้มให้เรา หัวใจของเราพองโต....บอกกับตัวเองว่า เราจะพยายามทุกอย่าง เพื่อให้เราได้มีวันนั้นกับเขาบ้าง

เดือนตุลาคม

เดือนนี้ ได้พบหมอก็ปลายเดือนแล้ว หมอดูชาร์ตแล้วบอกให้เรากลับไปฉีดสีอีกครั้ง เพราะหลังการผ่าตัดไม่ได้ฉีดดูว่า ท่อหายตันหรือยัง เรารู้สึกวูบไปทั้งตัว เพราะเรากลัวการฉีดสีมาก แต่มาถึงตรงนี้ แล้ว เราจะถอยได้อย่างไร

เดือนพฤศจิกายน

ในที่สุดก็ได้ไปฉีดสี สยองขวัญมาก ๆ เพราะหมอมือใหม่ หามดลูกเราไม่เจอ และมันก็อยู่ลึกจนเครื่องมือสอดไปไม่ถึง โอ้ พระเจ้า เราแทบน้ำตาไหลเลย ไม่นึกว่าตัวเองต้องมาเจอสภาพแบบนี้ ได้แต่กัดฟัน คิดว่าทุกคนที่อยากมีลูกก็ต้องเจอแบบเรานั่นแหละ รู้สึกดีขึ้นนิดหนึ่ง พอฉีดสีเสร็จ หมอมาบอกว่า ท่อไม่ตันแล้ว สีวิ่งเข้าไปตามท่อได้สวยงามดี

ขากลับมา เราจับไข้ ไม่สบายไปเลย ปวดหัวสุด ๆ เดาว่าเพราะความเครียดที่เกิดจากความกลัวเรื่องการฉีดสี ถึงแม้มันจะไม่เจ็บ แต่มันก็ใช้เวลา และสภาพบรรยากาศต่าง ๆ ที่เพียงแค่คิด ก็รู้สึกวาบไปทั้งตัวแล้ว ไม่ได้เล่าให้พี่แจสฟัง เพราะคิดว่า เขาคงต้องบอกให้เราเลิกอีกนั่นแหละ

อาทิตย์ถัดมา หมอนัดให้ไปพบ และอธิบายกระบวนการทั้งหมดให้ฟัง เราได้ฟังมาหลายครั้งก็จริง แต่ก็ยังอยากฟังอยู่ หมอบอกว่า ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เป็นโรคเยื่อบุโพรงมดลูกเจริญผิดที่อย่างเรา แทบจะไม่มีโอกาสมีลูกได้เองโดยธรรมชาติ ต้องอาศัยมือหมอ และเทคโนโลยีด้านการเจริญพันธุ์ทั้งนั้น ที่สำคัญเราอ้วน และน้ำหนักขึ้นมาก ยิ่งทำให้เราระบบฮอร์โมนผิดปกติ จนเพี้ยนได้ (เพราะเรามีประจำเดือนไม่สม่ำเสมอ เคยหายไปเป็นเดือน ๆ แล้วก็มาเป็นเดือนเหมือนกัน)

หมอบอกว่าเราต้องใช้วิธีฉีดเชื้อเข้าโพรงมดลูก หรือ Intrauterine Insemination ชื่อย่อ "IUI" หรือเรียกง่าย ๆ ก็คือการผสมเทียมนั่นแหละค่ะ เป็นวิธีที่ใกล้เคียงกับธรรมชาติมากที่สุดแล้ว

โดยหมอบอกว่า ต้องกระตุ้นการเจริญเติบโตของไข่ โดยใช้ยา ซึ่งจะเป็นยากิน หรือยาฉีดก็ได้ ยากินถูกมาก แต่ยาฉีดแพงถึง 10,000 บาท หมอคิดว่าสำหรับการลองครั้งแรก เราอาจจะเริ่มจากการทานยาก่อน เพื่อดูปฏิกิริยาของร่างกายและการตอบสนองต่อยา เมื่อกินยาแล้ว 12 วันหลังจากเรามีรอบเดือน เราก็ต้องไปพบหมอ เพื่อดูว่ามีไข่กี่ฟอง และต้องฉีดยาให้ไข่ตก เพื่อผสมกับเชื้อที่จะฉีดเข้าไป

เรารู้สึกเครียดเหมือนกัน ทำไม ชีวิตเรา ที่พร้อมจะเป็นแม่คน ทั้งทางด้านจิตใจ และเราสามารถเลี้ยงลูกให้เติบโตได้อย่างมีคุณภาพแน่ ๆ (เรามั่นใจเช่นนั้น) แต่กลับไม่มีโอกาส บ่อยครั้งที่อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ แล้วเห็นข่าวแม่ทอดทิ้งลูก เราก็ได้แต่เศร้าใจ ทำไมเรื่องแบบนี้ ต้องเกิดกับเรา และคนที่อยากเป็นแม่อีกหลาย ๆ คน เฮ้อ กลุ้ม

รอบเดือนหน้า เราคงได้ลองทานยา และได้มีประสบการณ์แปลก ๆ มาเล่าสู่กันฟังอีกนะคะ

Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2550 14:02:36 น. Counter : 2662 Pageviews.		11 comments
Share Tweet