บล็อกนี้จะขอแวะมาส่งข่าวค่ะ ว่าดิฉันกำลังจะออกไปประจำการ เดินทางตอนปลายปีค่ะ กำลังหนาวพอดีเลย ที่ ๆ จะไป เรียกว่าเป็นโพสต์สำหรับคน "ขี้หนาว" อย่างดิฉันและครอบครัวจริง ๆ แต่ถึงจะขี้หนาว ก็ไม่กลัวหนาวนะคะ

เมื่อสักวันที่ 10 กรกฏาคมที่ผ่านมา มีเหตุให้ดิฉันต้องลุ้นจนตัวโก่ง....ก็จะเรื่องอะไรอีกล่ะคะ นอกจากเรื่องผลการประชุมโยกย้ายข้าราชการไปประจำการประจำปี เคยบอกไปในบล็อกก่อนหน้านี้แล้วว่า กระทรวงฯ มีการพิจารณาส่งข้าราชการไปประจำการปีละ 2 ครั้ง คือเดือนมิถุนายน (พิจารณากันในเดือนมีนาคม) และเดือนธันวาคม (พิจารณากันในเดือนสิงหาคม) ปีนี้ พิจารณาค่อนข้างเร็ว ตอนแรกได้ยินข่าวว่าจะประชุมกันในช่วงปลายเดือน แต่กลายเป็นช่วงต้นเดือนเสียนี่

วันทั้งวัน ดิฉันแทบไม่ได้นั่งทำงานเป็นชิ้นเป็นอัน เพราะมัวแต่พะวักพะวนว่าชะตากรรมจะเป็นอย่างไร จะได้ไปที่ไหน จะเป็นที่ที่เราเลือกไว้หรือเปล่า ตลอดวันเสียงโทรศํพท์ดังอยู่เป็นระยะ ๆ จากพี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่ร่วมลุ้นด้วย ข่าวลือกระพือกันตลอดวันว่าคนโน้นได้ไปที่โน่น คนนี้ได้ไปที่นี่ ทำเอาหวาดผวาไปทุกทีที่มีเสียงโทรศํพท์ แน่นอนว่าดิฉันก็เป็นมนุษย์ปถุชนคนหนึ่งที่มีรัก โลภ โกรธ หลง มีโมหะจริตเหมือนคนอื่น ๆ ดิฉันอยากไปหลายที่ ไม่ว่าจะเป็นไทเป ฮ่องกง สิงคโปร์ หรือแม้แต่ประเทศทะเลทรายอย่างโอมาน(อย่างที่บอกว่าดิฉันเป็นคนโลภ อิๆๆ) นอกจากนี้ กระทรวงฯ ยังมีภาคบังคับให้ข้าราชการที่ออกประจำการประเทศกำลังพัฒนา เลือกเมืองที่อยู่ในข่ายที่เรียกว่า Hardship Post หรือเมืองที่มีสถานการณ์ยากลำบากด้วย 1 เมือง ซึ่งดิฉันเลือกไปเคนยา กรุงไนโรบี เพราะฝันเห็นภาพตัวเองนั่งรถจิ๊บท่องแอฟริกา เหมือนในหนังเรื่อง Out of Africa กระนั้น

ดิฉันเห็นภาพตัวเองนั่นทำกิจกรรมต่าง ๆ เช่น ปีนตึกที่สูงที่สุด และไปช่วยพี่น้องแรงงานไทยในไต้หวัน ไปจัดโครงการส่งเสริมการค้าและ Enjoy อาหารจีนที่ฮ่องกง ไปจัดโครงการนาฏศิลป์ไทยลุยถิ่นทะเลทรายในโอมาน....แน่นอน ในบรรดาความฝันของดิฉันไม่เคยมียุโรปอยู่เลย

เมื่อดิฉันกลับมาจากการประจำการที่โคเปนเฮเกน ดิฉันก็เลยไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้กลับไปยุโรปอีกครั้งแม้ว่าจะมีสิทธิ์ได้ลุ้นก็ตาม เพราะ Post ในยุโรปบางแห่ง ถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มประเทศกำลังพัฒนา ที่ผ่านมา ตอนที่ชื่อของดิฉันถูกส่งเข้าประกวดในการประชุมพิจารณาโยกย้ายข้าราชการถึง 2 ครั้ง 2 ครานั้น มีเมืองในประเทศยุโรปหลุดมาให้ลุ้นกันเหมือนกัน คือ กรุงวอร์ซอ ประเทศโปแลนด์ และกรุงมอสโก ประเทศรัสเซ๊ย ส่วนอีกเมืองหนึ่งคือกรุงบูคาเรสต์ ประเทศโรมาเนีย ก็อยู่ในกลุ่มประเทศกำลังพัฒนาเหมือนกัน แต่ว่ายังไม่ว่าง ทั้งสองครั้งที่ผ่านมา มีคนแย่งกันไปมากมาย และดิฉันก็อยู่ในกลุ่มปิ๋วตลอด แล้วจะไปหวังอะไรให้เมื่อยเล่า

แต่คุณ ๆ เชื่อกันไหมคะ ว่าโชคชะตามักเล่นตลกกับชีวิตของเราเสมอ ใครเลยจะคาดคิดว่าดิฉันจะถูกส่งไปมอสโก....ทั้ง ๆ ที่เป็นคนขี้หนาวสุด ๆ

นายของดิฉัน ท่านอธิบดีสารนิเทศ ท่านธฤต จรุงวัฒน์ ที่หลาย ๆ คนคงคุ้นหน้าตาและชื่อของท่านในเวลานี้กันมากทีเดียว (จากเรื่องปราสาทพระวิหารนั่นแหละ)เรียกพวกเราที่อยู่ในข่ายออกประจำการมาพบหลังจากเสร็จสิ้นจากการประชุมแล้ว...

"หนูแดง....ยินดีด้วยนะ กระทรวงฯ ส่งคุณไปมอสโก ผมคิดว่ามันเป็นโพสต์ที่ดีมาก มีอะไรให้เรียนรู้มากมาย ผมคิดว่าเป็นที่ที่คุณจะทำงานได้อย่างมีความสุขอีกที่หนึ่ง...."

ใจดิฉันวูบไหวด้วยความตื่นเต้น....อะไรนะ ฉันจะได้ไปรัสเซียเหรอ?? โอ้นี่มันข่าวดีสุด ๆ เลยนะเนี่ย

"หวังว่าคุณคงชอบนะ" นายผู้ใจดีถามต่อ ล้อเล่นหรือเปล่าคะท่าน (อันนี้ ดิฉันได้แต่อึงอลในใจ) ยิ่งกว่าชอบอีกค่ะ ถูกใจสุด ๆ

ดิฉันมีความผูกพันกับภูมิภาคยุโรปมาก รู้สึกว่าที่โน่นเป็นเหมือนบ้านอีกแห่งหนึ่ง คงเพราะสามีเป็นชาวภูมิภาคนั้นกระมัง ดิฉันกดหูโทรศํพท์หาสามี ส่งข่าวบอกพี่แจส บอกทางบ้าน ทุกคนตื่นเต้นไปกับดิฉันด้วย เพราะที่บ้านของเรายังไม่มีใครเคยไปรัสเซียเลยสักคน ยกเว้นคุณอาของดิฉันคนหนึ่งเท่านั้น

มีพี่ท่านหนึ่งแซวแกมหมั่นไส้ว่า นี่เธอบอกข่าวไปทั่วโลกหรือยังจ๊ะ ดิฉันตอบไปว่ายัง เพราะยังไม่ได้มาป่าวประกาศในบล็อกเลย หุๆๆ ส่วนน้องสาวร่วมโลกที่ดิฉันรักเหมือนน้องสาวจริง ๆ น้องมิ้ง (MingDK) น้องโอม และน้องโอ๊ะ สามสาวคู่หูคู่ฮา เมื่อครั้งยังอยู่เดนมาร์กได้รับทราบข่าวเป็นรายต่อไป ตามด้วย น้อง ๆ จากวงการการ์ตูนเก่าของดิฉัน มิ้ง msn มาแบบถูกใจจริงๆ ที่ว่า

"ดีจริง ๆ งี้พี่ก็ได้ใช้เสื้อผ้าข้าวของที่หอบกลับไปจากเดนมาร์กแล้วจิ..." นี่ก็เรื่องหนึ่ง ดิฉันหอบเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นสำหรับเมืองหนาวกลับมาหลายชิ้นทีเดียว มีทั้งของเก่าและของที่ไปซื้อมาจากตลาดเก่าในเดนมาร์ก ดิฉันเป็นคนบ้ารองเท้ามือสองน่ะค่ะ มีรองเท้าบู้ตเก๋ ๆ หลายคู่เลย ถือว่าเป็นการใช้ชีวิตแบบคุ้มค่าและพอเพียงจริง ๆ เรียกได้ว่าไม่ต้องตระเตรียมซื้อของอะไรกันให้มาก ประหยัดเงินไปได้เยอะเลย แต่ก็ไม่รู้ว่า เครื่องกันหนาวพวกนี้จะเพียงพอไหม คิดไปถึงสมัยไปเรียนต่อ ที่อุตส่าห์ซื้อเสื้อหนาวจากเมืองไทยมาหลายตัวอยู่ แต่ปรากฏว่านำไปใช้สู้ลมหนาวในอังกฤษไม่ค่อยได้ สุดท้ายก็ต้องซื้อใหม่ กลายเป็นการสิ้นเปลืองด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ไป..

ประเทศรัสเซียยังคงเป็นเหมือนดินแดนประหลาดอีกฟากโลกหนึ่ง เป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความลึกลับ ยังมีกลิ่นอายของชีวิตหลังม่านเหล็กที่หนาหนัก แถมเป็นม่านเหล็กเคลือบเกล็ดน้ำแข็ง ที่ชวนให้สาวจากเมืองร้อนอย่างดิฉันอยากไปค้นหาความจริงเสียเหลือเกิน อยากรู้จัก KGB อยากไป St. Petersburg อยากไปจตุรัสแดง อยากไปวังเครมลิน อยากรู้จักคนรัสเซีย ก็ตามประสาคนชอบผจญภัยนั่นแหละค่ะ(แม้หัวใจจะยังหวั่นอยู่ ก็ด้วยข่าวลือที่ว่าสาวรัสเซียทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ ที่อาจจะทำให้สามีใจแตกได้ก็ตาม)

จะว่าไปแล้ว ดิฉันก็แทบไม่รู้อะไรจริง ๆ สักกะอย่างเกี่ยวกับประเทศที่มีอาณาเขตใหญ่โตน้อง ๆ อเมริกาที่ยิ่งใหญ่และมีความผูกพันเหลือล้นกับประเทศไทยเลยสักนิด นอกจาก "ความหนาว" ที่ดูจะเป็นที่ขึ้นชื่อลือชา...

ดิฉันเคยเจอพี่นักการทูตคนหนึ่งที่เดินทางกลับเมืองไทยจากกรุงมอสโก และไปเปลี่ยนเครื่องที่โคเปนเฮเกน ดิฉันได้ไปเจอพี่ท่านนี้ และพาเดินช้อบปิ้งซื้อของฆ่าเวลาก่อนขึ้นเครื่องกลับเมืองไทย วันนั้น อากาศในโคเปนประมาณ 0 องศา ดิฉันปล่อยไก่ไปเล้าใหญ่ ด้วยการบอกพี่ท่านนั้นว่า

"วันนี้อากาศหนาวหน่อยนะพี่ วันก่อนอุ่นหน่อย แต่วันนี้หนาวอ่ะ" ประสาคนขี้หนาวอย่างดิฉัน อย่าว่าแต่ติดลบเลย แค่ 0 องศาดิฉันก็แย่แล้ว พี่ท่านนั้นมองหน้าแล้วยิ้ม ๆ
"วันนี้ที่มอสโกติดลบ 6 จ้า บางวันก็เฉียดลบ 10 ด้วยนะ" จำได้ว่าความรู้สึกตอนนั้นคือ....อย่าส่งฉันไปที่อย่างนั้นเด็ดขาดเลยนะ หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไปแน่ ๆ โชคชะตาช่างเล่นตลกกับเราจริง ๆ ใครจะไปรู้เล่าว่าจากนั้นอีกเกือบ 6 ปีจะเป็นวันที่ดิฉันต้องไปประจำการที่นั่น...

อย่างที่บอก ดิฉันรู้จักรัสเซียไม่กี่อย่าง ถ้าไม่นับสถานที่ท่องเที่ยวที่พอจะได้ยินชื่ออยู่บ้าง ก็คงไม่พ้นเหล้าวอดก้า ที่มีดีกรีเหลือรับ ไข่ปลาคาเวียร์ที่แพงลิบ ตุ๊กตาแม่ลูกดก และอำพัน...อีกอย่างที่ดิฉันคิดถึงเสมอ ก็คือ แคทยา ใครที่เคยอ่านหนังสือประวัติศาสตร์เล่มโต Katya and the Prince of Siam คงจะนึกถึงสาวรัสเซียหน้าหวานที่จับผลัดจับผลูเป็นที่ต้องใจของเจ้าชายหนุ่มจากประเทศสยาม และเป็นที่มาของตำนานรักหวานอมตะที่อยู่ในใจของใครหลายคน แม้ว่าตอนจบจะแสนเศร้า แต่ความพยายามของทั้งสองฝ่ายที่จะประคับประคองความรักไว้ช่างแสนกินใจ แคทยามีส่วนทำให้ดิฉันนึกรักคนรัสเซีย...มิใยที่จะมีเสียงเตือนว่า คนรัสเซียดูเครียด และไม่ใจดีอย่างที่คิดก็ตาม แถมเริ่มมีพวกรัสเซียที่เหยียดชาวเอเชียอย่างเรา ๆ มากอีกด้วย

แต่ดิฉันเริ่มนับถอยหลังที่จะสยายปีกบินออกจาก "รัง" ไปสู่โลกกว้างอีกครั้งหนึ่ง แม้จะหนักใจอยู่บ้าง ทว่าด้วยความคิดเชิงบวกที่เปิดกว้างเสมอ และความพร้อมที่จะผจญภัย ทำให้ดิฉันตื่นเต้นมากกว่ากลัวอีกค่ะ

การออกประจำการแต่ละครั้ง มีขั้นตอนมากมายค่ะ ยิ่งสมัยนี้ มีมากกว่าเมื่อดิฉันออกประจำการครั้งแรกหลาย ๆ ปีก่อนอีก เริ่มต้นก็คือ การตรวจร่างกายว่าเป็นผู้มีสุขภาพแข็งแรง การตรวจสอบของสันติบาล การตวจสุขภาพจิต ว่าไปแล้วจะไม่เพี้ยนไม่สติแตก (อันนี้ ก็ว่าไม่ได้นะ บางคนไปเจอความเครียด ฯลฯ พาลให้ประสาทเสียเอาได้ง่าย ๆ ถ้าจิตไม่แข็ง ก็อาจแย่ได้เหมือนกัน) การตรวจพวกนี้เป็นการตรวจขั้นพื้นฐาน จากนั้นก็จะเริ่มกระบวนการฝึกอบรม ให้ความรู้แก่ข้าราชการที่จะออกประจำการในด้านต่าง ๆ เพื่อตระเตรียมความพร้อมในทุกด้านเท่าที่จะทำได้ ทั้งกาย ทั้งใจ และความรู้ เพื่อจะได้ปฏิบัติภารกิจที่ได้รับมอบหมายให้ได้อย่างเต็มที่ และก่อให้เกิดผลประโยชน์สูงสุด สมกับที่ผู้เสียภาษีต้องมาจ่ายเงินเดือน และเงินพิเศษสำหรับข้าราชการที่เรียกว่าเงิน พ.ข.ต. เงินส่วนนนี้จำเป็นมาก ลำพังเงินเดือนข้าราชการในเมืองไทย คงจะไม่พอยาไส้ในการออกโพสต์เป็นแน่แท้

จะมาอัพเดทประสบการณ์เกี่ยวกับการอบรมก่อนออกประจำการให้ทราบเป็นระยะ ๆ นะคะ อดใจรออ่านกันด้วยนะจ๊ะ

สำหรับการเตรียมตัวส่วนตัวหลังจากที่ทราบผลการพิจารณาน่ะเหรอคะ ดิฉันวิ่งโร่ไปซื้อหนังสือ Guide Book ของสำนักต่าง ๆ มา ไม่ว่าจะเป็น Lonely Planet, Eye Witness Travel และหนังสือที่เขียนโดยพี่ภัทรัตน์ หงษ์ทอง หรือที่แป้งที่ดิฉันนับถือความเป็นหญิงแกร่งของพี่เค้ามาก ๆ เล่มใหม่แกะกล่องเพิ่งเปิดตัวตามแผงหนังสือชื่อ "รัสเซีย เรื่องเก่าที่เราคิดว่ารู้" หนังสือสวย ๆ น่าอ่านอีกเล่มที่รวบรวมเรื่องราวน่ารู้เกี่ยวกับรัสเซียไว้ได้อย่างน่าสนใจ...อ่านแล้วได้ความว่าไงจะมาขยายต่อนะคะ

หนังสือคู่มือท่องเที่ยวที่เริ่มกว๊านซื้อมาเก็บไว้อ่าน แสวงหาข้อมูลไปเรื่อย ๆ ดิฉันชอบ Eye Witness เพราะเป็นคนชอบดูรูปสวย ๆ น่ะค่ะ



ภาพแคทยา เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริง ๆ



หนังสือแคทยากับเจ้าชายสยาม เล่มนี้ซื้อมาเป็นภาษาอังกฤษ เพราะหาซื้อภาษาไทยไม่ได้แล้ว แต่อ่านภาคภาษาไทยจบมาแล้วประมาณสองรอบ



หนังสือ "รัสเซียเรื่องเก่าที่เราคิดว่ารู้" โดยคุณภัทรัตน์ หงษ์ทอง






แค่เห็นภาพประกอบจากหนังสือ "รัสเซียเรื่องเก่าที่เราคิดว่ารู้" แถมด้วยรูปเล่มที่ทำไว้อย่างน่ารัก ถึงไม่ได้ไปรัสเซียก็น่าซื้อมาเก็บจริงๆ นั่นแหละ

ปิดท้ายกันหน่อย

น้องแบงค์อุตส่าห์ถามไถ่ และอยากให้เขียนเกี่ยวกับเรื่องปราสาทพระวิหาร ดิฉันก็ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าจะฟังข่าวจากไหนดี ช่วงที่ผ่านมา ข่าวคราว ทั้งลบ และบวก (ส่วนใหญ่จะเป็นข่าวในเชิงลบเสียมากกว่า) เกี่ยวกับกระทรวงการต่างประเทศและเหตุการณ์ปราสาทพระวิหาร ได้กลายเป็นชนวนทำให้เกิดความสับสน แตกแยก ความคิดต่างมากมายในสังคมไทย ซึ่งดิฉันขอเลี่ยงไม่พูดถึง (เมื่อไม่อยู่ในฐานะคนที่รู้เรื่องดี อีกทั้งไม่ได้อยู่ในส่วนที่ทำข้อมูลในเรื่องนี้ ดิฉันจึงไม่ได้รู้อะไรมากไปกว่าข่าวที่ปรากฎตามเวบไซต์ หน้าหนังสือพิมพ์ วิทยุและโทรทัศน์เหมือนกับทุกท่าน)

ทว่าในฐานะข้าราชการกระทรวงฯ คนหนึ่ง

แน่นอนดิฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ ที่เห็นสถาบันที่เรารัก เทิดทูน และมีความเชื่อมั่น ต้องถูกด่าว่า โจมตีแบบนั้น หลายเรื่องที่เห็นด้วย และไม่เห็นด้วย แต่ดิฉันก็ยังเชื่อมั่นเหลือเกินว่า พวกเราที่เป็นข้าราชการ ก็เป็นคนไทยด้วยเช่นกัน ความรักชาติ และเทิดทูนในเกียรติภูมิของชาติและพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวย่อมมีไม่แพ้ชาวไทยคนไหน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานับร้อยปี กระทรวงการต่างประเทศ หรือกระทรวงบัวแก้วของเรา ยืนหยัดสู้ เพื่อปกป้องผลประโยชน์ของไทย และเกียรติภูมิของชาติมาโดยตลอด แม้ว่าอาจจะมีเหตุการณ์บางเหตุการณ์ เช่น กรณีปราสาทพระวิหารในศาลโลก ที่เราต้องประสบความพ่ายแพ้ในเวทีการเมืองระหว่างประเทศ แต่ดิฉันยังเชื่อมั่นและศรัทธาในองค์กรไม่เสื่อมคลาย และหวังว่าเราจะแก้ไขปัญหาต่าง ๆ ที่รุมเร้าได้อีกครั้ง เฉกเช่นที่เราทำได้มาเป็นเวลาร้อยกว่าปี และตลอดไป....