ปลาหนีน้ำ : สิริมา อภิจาริน

พิมพ์ครั้งที่ 5, 2549 / จำนวน507 หน้า / สนพ.อรุณ

  ราคาปก 335 บาท

คำโปรยจากปกหลัง

   ความเป็นคนดีกับความเป็นคนโง่ บางทีมันเฉียดกันอยู่นิดเดียว แต่ละคนมีความรักบางครั้งก็อาจจะดูโง่เง่าเสียจริงๆ ด้วยหรือโดนมานานเต็มทีแล้ว จนลืมนึกถึงหัวอกคนอื่น ก็ความรักมันเข้าใครออกใครเสียที่ไหนกัน...

วาปีหนีน้ำ   

   วาปี จากพนักงานราชการสาวหน้าตาธรรมดา วันหนึ่งเธอเกิดได้รับทุนเพื่อไปศึกษาต่อปริญญาโทที่อเมริกา จากผู้หญิงบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเปรียบเหมือนมะลิขาวแรกแย้มเธอได้มีโอกาสพบกับแฟนหนุ่มนักเรียนนอกอย่าง “ทักษ์” ชายหนุ่มมาดคุณหนูฐานะทางบ้านร่ำรวย เขาและเธอรักกันมากและสัญญากันว่าหลังจากที่เรียนจบกลับเมืองไทยทั้งสองจะได้แต่งงานกัน วาปี มีโอกาสได้เจอ เกื้อชายหนุ่มหน้าคมเข้มที่เข้ามาพัวพันในชีวิตเธอ เธอได้รู้จักและแอบคบกันอย่างลับๆในระหว่าที่เธอยังเป็นแฟนกับทักษ์ อยู่นั่นเองเธอให้เหตุผลในการคบกันในครั้งนี้ว่า เกื้อเป็นเหมือนผู้ชายที่เธอต้องการจริงๆเขาไม่ได้ใช้ชีวิตโอ่โถง รักความสะดวกสบายอย่างทักษ์ วาปีต้องใช้ความพยายามในการร่ำเรียนให้จบภายใต้สัญญาของทุนที่เธอได้รับมาเธอจึงสำเร็จการศึกษาและทิ้งชายหนุ่มทั้งสองที่เธอรักไว้อยู่เบื้องหลังทั้งสองคน โดยทักษ์สัญญาสว่าจะรีบเรียนให้จบและกลับมาภายใน6 เดือน เธอยังติดต่ออยู่กับทักษ์อย่างสม่ำเสมอ

หลังจากที่วาปีกลับมาอยู่กับวิเลปผู้เป็นพี่สาวที่เมืองไทยเธอกลับมาทำงานที่หน่วยงานเดิม แต่เธอยังรู้สึกเหงา และว้าเหว่ถึงแม้ว่าเธอจะยังติดต่ออยู่กับทักษ์อย่างสม่ำเสมออยู่ก็ตาม วาปีจึงอยากหางานพิเศษทำเพื่อทำตัวเองให้ยุ่งๆและจะไม่ต้องอยู่คนเดียวให้คิดฟุ้งซ่าน เธอไดรับการแนะนำจากเพื่อนของวิเลปว่ามีงานแปลเอกสาร จากไวกูณฐ์ หนุ่มใหญ่วัย 50 กว่าๆจากการสังเกตุของวาปีเขาเป็นผู้ชายที่ยังดูหนุ่มกว่าอายุจริงและเจ้าชู้ และความสัมพันธ์ของเขาและเธอก็เป็นอันต้องจบลงเมื่อวันหนึ่งไวกูณฐ์นัดหญิงสาวทานอาหารที่บ้านและเขาก็ได้ลงมือปลุกปล้ำเธอ

หลังจากเหตุการณ์วาปีได้พบกับ”ลพ “ หนุ่มหน้าตาดีแต่จนอดีตแฟนของเพื่อนเธอนั่นเองวาปีเริ่มสนิทกับลพและมีความสัมพันธ์กันของทั้งสองก็ได้เกิดขึ้นอีกเมื่อเขาพาเธอไปทานข้าวที่บ้าน วาปีปล่อยตัวปล่อยใจไปกับอารมณ์ชั่ววูปอีกครั้งแต่ความสัมพันธ์อันฉาบฉวยของวาปีกับลพก็ดำเนินไปได้ไม่นาน เธอเคยคิดที่จะฝากชีวิตไว้กับเขาเพราะเธอคิดว่าเธอคงไม่สามารถกลับไปมองหน้าคนที่เธอรักทั้งสองอย่างเกื้อและทักษ์ได้...

สุดท้ายแล้วลพก็เริ่มออกลายตีตัวออกห่างเพราะว่าเธอได้ตกเป็นของเขาแล้ว..เพราะเมื่อไรที่เขาต้องการเธอเขาก็จะเอาอกเอาใจเพียงเพื่อต้องการร่างกายเธอเท่านั้น...

ด้วยความคิดถึงวาปีและความพยายามของทักษ์เขาจึงสามารถเรียนจบและกลับเมืองไทยเพื่อมาหาวาปี ทักษ์และวาปีได้แต่งงานกัน แต่หลังจากแต่งงานไม่นานความสัมพันธ์ของเขาและเธอเริ่มสั่นคลอน เพราะวาปีคิดว่าตัวเธอเองสกปรกเกินไปที่ทักษ์ผู้ชายที่แสนดีที่รักเธออย่างสุดหัวใจจะมารักมากมายขนาดนี้ ทักษ์เกิดความน้อยใจคิดว่าวาปีไม่ได้รักเขา เธอไม่ได้รักเขาแล้ว เขาจึงเริ่มทำตัวเสเพลดื่มเหล้าเมามายกลับบ้านดึกดื่นทุกวัน ชีวิตครอบครัวของหล่อนกำลังจะจบเพราะเจ้าหล่อนคิดว่าตัวเธอเองสกปรกเหลือเกินที่ปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครต่อใครที่ผ่านมาในชีวิต.

สุดท้ายแล้ววาปีจะสามารถประคับประคองให้ชีวิตคู่ของเธอกลับมาได้หรือไม่หรือเธอจะจบชีวิตคู่เพราะว่าเธอสงสารทักษ์ที่เขาต้องมาแต่งงานกับคนเลวๆอย่างเธอ วาปีซึ่งเปรียบเสมือนปลาที่ดิ้นรนหาในสิ่งที่คิดว่าตัวเองขาด ทั้งๆที่สิ่งที่ตัวเองมีนั้นก็ดีที่สุดแล้วเหมือนไก่ได้พลอยจริงๆ ผลสุดท้ายเธอ จะสามารถกลับมาอยู่ในน้ำเหมือนเดิมได้หรืเปล่าหรือว่าเธอจะถลำลึกเกลือกกลั้วสิ่งสกปรกโสมมนั้นต่อไป ติดตามอ่านในเล่มนะครับ..(ไม่สปอยล์ละกัน)

ความคิดเห็นหลังจากที่ได้อ่าน...

    หยิบผลงานของสิริมา อภิจาริน มาอ่าน ดูจากชื่อเรื่องแล้วสะดุดตาที่เทียว“ปลาหนีน้ำ” หลังจากเห็นคุณ Serverlus รีวิวเอาไว้ที่บล็อก น่าสนใจทีเดียวเลยไปหามือสองมาอ่านซะให้รู้ เป็นสำนวนภาษาที่อ่านเข้าใจง่ายดี เนื้อเรื่องน่าติดตามอีกหละ อยากรู้อยากเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับวาปีอีก...

   ชอบประโยคนี้ของผู้เขียน “วาปีจำได้ว่า หล่อนมาถึงเมืองนี้อย่างบริสุทธิ์ผุดผ่อง ราวดอกไม้แรกแย้มแล้วก็กลับไปด้วยชีวิตที่มีส่วนหนึ่งเป็นสีเทา หล่อนทิ้งหัวใจไว้ที่นี่ทิ้งความสุขและความรัก อันมากมายไว้ที่นี่ เจ้าประคุณเอ๋ย... ขอให้ความรักทั้งหลายคงอยู่เถิดด้วยว่ามันมีความหมายต่อชีวิตของหล่อนเสียเหลือเกิน...”

    ชีวิตที่ได้กลายเป็นสีเทานั้นไม่ได้หมายถึงว่าเธอไม่บริสุทธิ์แล้วแต่นั่นหมายถึงว่า เธอได้เลือกเส้นทางเดินชีวิตของเธอในด้านที่เป็นสีเทาทั้งๆที่ตัวเธอเองก็ยังคบอยู่กับทักษ์แต่เธอก็ยังถลำตัวและใจไปคบกับเกื้อเพียงเพราะเธอคิดว่าเกื้อมีอะไรที่แตกต่างจากทักษ์เขาเป็นผู้ชายธรรมดาที่มีอยู่จริงๆ ที่เธอจะสามารถรักเขาได้โดยไม่มีฐานะเป็นตัวกั้นกลาง

   อ่านไปคิดไป ว่าทำไมวาปีทำตัวแบบนี้ จะว่าเหงานั่นก็เป็นเพียงเหตุผลส่วนหนึ่งแต่คิดว่าเธอเรื่องที่เธอทำตัวแบบนี้มันน่าจะอยู่ที่ใจเธอมากกว่า เพราะตอนที่เธออยู่กับทักษ์ เธอยังเผลอตัวเผลอใจตกเป็นของเกื้อได้เลยอ่านไปลุ้นไปว่าวาปีจะไปเจอใครเข้าอีกและก็คงต้องวนเวียนอยู่กับเรื่องแบบนี้ จะมีทางใดที่จะทำให้เธอหยุดกับพฤติกรรมแบบนี้ได้ จะว่าไปสังคมทุกวันนี้มันก็แปลก มันฉาบฉวย เห็นแก่ตัว ดิ้นรนอยากมีอยากได้ โดยไม่เห็นค่าในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ “คือเห็นคุณค่าของตัวเอง ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเองหรอก”