ช่อมะลิลา
ช่อมะลิลา : แก้วเก้า
พิมพ์ครั้งที่ 1 , 2554 / 685 หน้า / สนพ. ศรีสารา
ราคา 500 บาท
คำโปรยจากปกหลัง....
ร่มพฤกษากว้างใหญ่ของตระกูลเก่าแก่ ย่อมแตกกิ่งก้านจำนวนลูกหลานมากมาย สามารถผลิดอกออกใบงามตาสืบทอดกันมาหลายชั่วคน แต่มีความเป็นไปได้มากว่า ในความงามน่าชื่นชมเหล่านี้ กิ่งใดกิ่งหนึ่งจะมี "โครงกระดูก" ซุกซ่อนอยู่ โครงกระดูกที่ว่า คือเรื่องอื้อฉาวที่เกิดขึ้นกับคนใดคนหนึ่ง รู้กันทั่วในครอบครัว แต่คนอื่นๆ ไม่อยากพูด ไม่อยากให้คนนอกรู้ ด้วยความอับอายว่าจะถูกติฉินนินทา หรือด้วยความแค้นเคืองผู้เป็นต้นเหตุ เกินกว่าจะให้อภัย โครงกระดูกหลายโครงจึงถูกซุกซ่อนอยู่ในเงามืด รอการเสื่อมสลายไปตามกาลเวลา
ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน พอแตกใบอ่อนเป็นมะลิลา "ช่อมะลิลา"
"ช่อมะลิลา" แก้วเก้า / ** ชวนคุย
"เพราะเขาหรือฉันความรักของเราจึงแปรเปลี่ยน"
นี่เป็นการกลับมาเปิดอ่านนิยายเล่มหนาเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง หลังจากที่อ่านจบไปแล้วเมื่อ 2 ปีก่อน ผมเป็นคนความจำปลาทอง คือเคยอ่านเรื่องนี้ไปแล้ว แต่กลับจำเรื่องราวได้เลือนรางเหลือเกิน เลยกลับไปหยิบนิยายเล่มหนานี้ขึ้นมาอ่านอีก ผ่านไปแค่สองสามบทเท่านั้นแหละ แทบไม่อยากวางหนังสือเลย สำนวนการเขียน+ เนื้อเรื่องน่าติดตาม ความรู้สึกเหมือนได้หยิบอ่านเป็นครั้งแรกเลย เสียแต่ว่าปวดแขนเมื่อยมือไปหน่อย หนังสือเล่มหนาเหลือเกิน 685 หน้า
เรื่องนี้คิดว่าชอบที่สุดของนามปากกาแก้วเก้า และต้องเป็นปกศรีสารา (รูปคุณหญิงปิ่นเมืองนะฮ่าๆ) หนังสือแพงก็ต้องซื้อ แต่ว่ามันก็คุ้มค่าเงินที่เสียไปแหละครับ ซื้อมาก็ต้องอ่าน
เข้าเรื่องก็แล้วกันครับ ส่วนตัวชอบอ่านนิยายประเภทนี้จริงๆไม่รู้เป็นอะไร แนวๆบีบคั้นหัวใจ อ่านแล้วไม่มีความสุขกับตัวละครในเรื่อง คิดไปว่าตัวละครจะหาทางออกกับปัญหาที่เกิดขึ้นยังไง แต่ด้วยเนื้อหาที่น่าติดตามทำให้ไม่อยากวางหนังสือเลย (นั่นสิทำไมเป็นแบบนี้ไปได้) มีความรู้สึกอึดอัดยังงัยไม่รู้ สงสัยอินจัดแน่ๆ...
เรื่องย่อถ้าใครอยากรู้ไปหาเซิร์จหาอ่านในบล็อกนะครับ จขกท.ย่อไม่เป็น ฮ่าๆ
หลังจากอ่านจบเมื่อเช้านี้ (ไม่มีคนคุยด้วยอึดอัด เพื่อนไม่อ่านนิยาย) / บอกไม่ถูกเหมือนกันครับว่าจะเห็นใจใครดี คุณหญิงปิ่นเมือง เจ้าพระยาเสมามนตรี หรือคุณหลวงพิรัชช์เมธี ทุกคนล้วนแล้วแต่มีเหตุผลที่ทำไป
ปิ่นเมือง ตัวละครเอกดำเนินเรื่อง ที่มาในรูปแบบของวิญญาณ เล่าถึงอดีตอันขมขื่นและน่าอับอายของตัวเอง อ่านไปสงสารไป แต่บางทีมันก็ไม่ใช่ หรือจะเห็นใจอยู่มันก็บอกไม่ถูก อารมณ์ก้ำกึ่ง ถูก/ผิด แต่ไปทางผิดซะมากกว่าที่ยอมให้เกิดเรื่องตามอารมณ์ของพิรัชไป
พระยาเสมาเมือง พระเอกหนุ่มรุ่นใหญ่บุคลิกสุขุมนุ่มลึก นี่ก็ปากหนักไปหน่อย (ไม่หน่อยละปากหนักมากๆๆๆ) แต่คิดว่าชอบในความรักที่หนักแน่นจริงๆ ชอบอารมณ์ที่บอกรักคุณหญิงปิ่นเมือง แม้เป็นคนไม่แสดงความรักให้ใครเห็นแต่เมื่อบทจะสวีทกับแม่ปิ่น พระยาเสมาเมืองก็โรแมนติกไม่แพ้ใครเหมือนกัน
พิรัช ชนวนเหตุของเรื่องราว "รักสามเส้า" อ่านไปแล้วก็นึกไปถึงพระเอกอายุน้อยอารมณ์ร้อนที่ยังไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์มากพอ เขาเป็นคนตรงไปตรงมา ใช้ความรักความรู้สึกเป็นตัวนำจนล้ำเส้นมากเกินไป รู้ทั้งรู้ว่าปิ่นเมือง อยู่ในสถานะไหนก็ยังไม่ห้ามใจตัวเอง ลากทุกอย่างลงมาจนบานปลายไปหมด
บทสรุปตัวละครทุกตัวมันสมจริงไม่มีใครดี-เลวไปสุดขั้ว ทุกคนมีจุดบอด ตัวละครเป็นสีเทา การกระทำทุกอย่างมันมีเหตุผลรองรับ ที่ปิ่นเมือง เผลอใจให้พิรัชหนักหนาดนี้ก็เพราะความสนิทสนมจนเผลอใจไป อีกทั้งยังเข้าใจผิดเรื่องเจ้าคุณเสมาเมืองกับแม่ประกาย /เจ้าคุณก็ปากหนักเหลือเกินไม่พยายามที่จะอธิบายให้มันคลี่คลาย / พิรัชเองก็ดื้อดึงที่จะรัก / ก็เห็นใจทั้งสามฝ่าย เฮ้ออออ...อ่านจบเเล้ว เครียดฮ่าๆๆ
ปิ่นเมืองน่าจะเกิดผิดยุคผิดสมัยไป ถ้าเกิดในสมัยนี้ที่ค่านิยาทางสังคมมันเปลี่ยนไป คงจะชิวๆกับเรื่องแค่นี้ ไม่ถูกใจหรือไม่ใช่ก็หาใหม่ได้ เหมือนที่เลขาธิการภูมิไทกล่าวไว้
ปล.แอบจินตนาการว่าอยากให้ตัวละครออกมาโลดแล่นบนจอทีวีบ้าง (ปกติไม่ดูละคร) แต่คิดไปคิดมาถ้าทำไปแล้ว ผู้ชมเค้าจะมองคุณหญิงปิ่นเมืองว่ายังไงดี ถ้าทำแล้วถ่ายทอดออกมาได้ดีก็คงจะเข้าใจความรู้สึก แต่ถ้าทำออกมาแล้ว กลายเป็นผู้หญิงเล่นชู้สองใจ ชาวบ้านต้องด่ากันทั้งเมืองแน่ๆ เพราะเนื้อหามันสุ่มเสี่ยงกับเรื่องศีลธรรม (ก็คิดกันไป) คงทิ้งเอาไว้แค่ในจินตนาการ
ปล.2 นิยายเรื่องนี้ได้รับรางวัลชมเชย ประเภทนวนิยาย จากการประกวดหนังสือดีเด่นของ สพฐ. ปี พ.ศ. 2555.
จบครับ
| Create Date : 28 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 9 ธันวาคม 2558 17:18:47 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 3130 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
สนุกจริงๆค่ะ อ่านแล้วซึมไปหลายวันเลย มันอึดอัด ไม่มีคนคุยด้วย เพราะเพื่อนไม่อ่านนิยายเหมือนกันค่ะ5555 ต้องเข้ามาอ่านตามรีวิวว่ามีความรู้สึกอย่างไร เหมือนมีเพื่อนพูดคุยด้วย555