Bloggang.com : หนูปูน :

วันที่ต้องเดินตามนาย

วันที่ต้องเดินตามนาย
“น้ำปูนใส”

ในวันแรกที่ต้องเดินตามนาย ฉันรู้สึกคล้ายลมหายใจของตนเองเกิดอาการติดขัด กระแสความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้นเป็นก้อนถ่วงในกระบอกตาจนปวดไปหมด ท้องไส้พาลป่วนปั่นกลายเป็นความคลื่นเหียนจนสุดบรรยาย

หากจะถอยเวลากลับไปในอาทิตย์ก่อน ฉันยังคงอยู่ในสภาพหมาล่าเนื้อ มีชีวิตที่เปี่ยมอิสระเสรีและเป็นสุขจนเพื่อนพ้องหมามีนายต่างอิจฉา ฉันไม่เคยมีปลอกคอใส่สวม แต่ก็เชิดหน้าเดินได้ด้วยภูมิใจในทุกวินาทีที่เป็นสมบัติของฉันโดยสมบูรณ์ ยามหิวออกล่าหาเนื้อประทังหิว แม้ไม่อิ่มหนำ แต่ก็ไม่อดโซ ยามท้องอิ่มฉันเอนกายพักได้อย่างสนิทใจ แม้จะมีบ้างที่หวาดหวั่นถึงชะตาของปากท้องในวันหน้า แต่ก็ยังเป็นสุข

แต่ชีวิตหมาล่าเนื้อก็เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อนึกได้ถึงภาระและอนาคตที่รออยู่ ฉันจะใช้ชีวิตไปวันๆ โดยปราศจากความมั่นคงได้อย่างไรเมื่อชีวิตฉันไม่ได้อยู่ลำพัง แต่ยังมีพ่อ มีแม่ มีครอบครัวในอนาคตที่รอความรับผิดชอบจากฉันอยู่ ฉันถามตัวเองว่าความมั่นคงคืออะไร ฉันถามคนรอบข้างว่าฉันจะแสวงหามันได้จากที่ไหน สรรพเสียงจากรอบทิศตอบกลับมาว่า ..ฉันต้องมีนาย

แม้จะรักชีวิตหมาล่าเนื้อที่อดอยากแต่เสรี แม้จะเชื่อมั่นว่าหากฝึกฝนฝีมือในการล่าจนเชี่ยวชาญแล้วจะไม่มีวันอดตาย แต่ด้วยนานาเหตุผลที่ซัดกระหน่ำเข้ามา ฉันจึงต้องกล่าวลาชีวิตหมาล่าเนื้อ และยอมรับปลอกคอมาสวมใส่เช่นเดียวกับบรรดาหมามีนาย และจำนนต่อรูปแบบการดำเนินชีวิตตามอย่างที่หมาทั่วไปพึงกระทำ

ฉันแลก ‘อิสระ’ ของฉัน กับ ‘ความมั่นคง’ และสังคมรอบข้างก็ยินดีกับการยอมจำนนของฉันในครั้งนี้

วันแรกของการสวมปลอกคอ ฉันรับรู้ได้ถึงน้ำหนักส่วนเกินที่เข้ามาในชีวิตของฉัน มันทำให้ฉันอึดอัด วุ่นวายใจ กระสับกระส่ายอยากจะกระชากมันทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด แล้ววิ่งหนีไปให้ไกลแสนไกล ฉันโหยหาวันคืนเก่าๆ ที่เปี่ยมสุข จมูกของฉันยังโหยหากลิ่นไอแห่งเสรี ..แต่ทว่า มันไม่มีอีกแล้ว

ฉันต้องเรียนรู้ที่จะอยู่นิ่งๆ ในกรอบที่นายเป็นผู้กำหนด เรียนรู้ที่จะทำทุกอย่างตามที่นายสั่ง หากนายปรารถนาให้ฉันวิ่งไปทางขวา ฉันเองที่ต้องหักใจไม่ให้ตนเองวิ่งไปทางซ้าย เดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้ล่าเนื้อกินเองอีกต่อไป แต่ต้องล่าเนื้อมาให้นาย และเงื่อนไขในการล่านั้นก็ไม่มีข้อแม้ใดๆ แม้ฉันปราศจากความต้องการที่จะล่า ฉันก็ยังคงต้องล่า เพราะมันเป็นคำสั่งของนาย

วันแรกที่ฉันเดินตามนาย ในฐานะหมาของนาย สายตาของฉันยังคงแลเห็นเส้นขอบฟ้าอยู่ลิบๆ หัวใจที่โหยหาวันเวลาเก่าก่อนจึงร่ำร้องอยากจะออกวิ่งไปให้ถึง ณ ที่นั้น ไปให้ไกลแสนไกล ให้พ้นจากพันธนาการหนักหน่วงที่ทำให้ลมหายใจของฉันติดขัดอยู่ในตอนนี้ แต่เมื่อนึกถึง ‘ความมั่นคง’ ในวันหน้า ฉันต้องกระซิบห้ามตัวเองไว้ ฉันต้องทน ต้องอดทน…

ฉันสู้กลืนก้อนความรู้สึกคลื่นเหียนนั้นกลับลงไปในกระเพาะ แล้วก้าวขาเดินตามนายต่อไป
เพราะถึงอย่างไรการอยู่กับนายก็ยังมีข้อดีอยู่อย่างหนึ่ง นั่นคือ นายได้สอนวิธีการล่าให้กับฉัน!! ดังนั้นฉันจึงยอมอยู่ เรียนรู้ที่จะเป็นหมาที่ดีสำหรับนาย ทั้งที่แท้จริงแล้วฉันยังคงหวงแหนสัญชาตญาณ และจิตวิญญาณเสรีของฉันอยู่ และฉันก็ถนอมมันไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

รอให้ถึงวันที่ฉันเป็นนักล่าที่แข็งแกร่งเสียก่อนเถิด ..ขอบฟ้า รอฉันก่อน

แล้วฉันจะกลับไป…

หมายเหตุ : เรื่องนี้เขียนขึ้นราวๆ สี่ปีมาแล้ว ผ่านรอบแรกในการประกวดเรื่องสั้นของ เวป Thaiwriter แต่ไม่ได้รางวัล (แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ) ต่อมาได้ลองส่งไปที่นิตยสารขวัญเรือน ได้ตีพิมพ์ ได้เงินกินข้าวนิดหน่อย..แต่ยังปลื้มมาจนถึงปัจจุบันค่ะ

Create Date : 10 มีนาคม 2551

1 comments

Last Update : 10 มีนาคม 2551 21:32:56 น.

Counter : 620 Pageviews.

มาลงชื่อว่าอ่านแล้วค่ะ...

เจเจหลุดพ้นสภาพนี้มาได้สักพัก จนเริ่มรู้สึกว่าการมีนายคุ้มกบาลมันก็ดีนะ ไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องกังวัล

ทีแรกก็อึดอัด แต่พอต้องออกมาล่าเหยื่อเอง ก็เข้าใจตัวเอง เจเจมันพวกสมองฝ่อคิดเองทำเองไม่ค่อยได้ ต้องมีนายมาสั่งให้ทำโน่นทำนี่

เลยลองคิดๆดูว่าขอบฟ้าอยู่ไหน เจเจอยากได้อะไรกันแน่ เริ่มงงแล้วซิ

โดย: Jolly Joey 23 เมษายน 2551 8:06:36 น.