เป็นคุณจะเลือกอะไร ??

คู่คนแก่ที่นี่ส่วนใหญ่ที่เห็นจะดูรักกันดีจัง อย่างตัวอย่างคู่ของคุณตา Bob ที่อาศัยอยู่ที่ nursing home ที่พู่ทำงานอยู่ กับคุณยาย Elaine ภรรยาของคุณตา Bob ที่อยู่อพาร์ทเม้นท์ติดกัน เล่าให้เห็นภาพก่อนนะว่า nursing home ที่นี่จะมีทั้งส่วนที่เป็น nursing home จริง ๆ และส่วนที่เป็นอพาร์ทเม้นท์สำหรับคนแก่ที่ยังดูแลตัวเองได้เท่านั้น (ไม่มีหนุ่มสาวมาอยู่ปะปนให้รำคาญใจ) ตึกต่าง ๆ จะเชื่อมต่อกันหลายตึก เจ้าของรวยแย่เลย

หลายคู่ที่เห็นก็ถ้าคนหนึ่งไม่สามารถดูแลตัวเองได้แล้ว และอีกคนก็แก่เกินกว่าจะช่วยเหลือได้ เขาก็จะแยกกันอยู่โดยคนหนึ่งอยู่ nursing home และอีกคนอยู่ที่อพาร์ทเม้นต์ แต่ก็จะเดินมาเยี่ยมได้ตามสะดวก คุณตา Bob อยู่ที่ nursing home แห่งนี้มานานแล้ว แกเป็นโรค Parkinson's โรคที่คนส่วนมากจำกันแม่นก็คืออาการสั่นแบบควบคุมไม่ได้นั่นแหล่ะ แต่อาการเสริมน่ะยังมีอีกหลายรายการเช่น สื่อสารหรือพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง หน้าเฉยไม่แสดงความรู้สึก(แต่รับรู้นะ) มีปัญหาเรื่องการกลืนอาหาร อย่างรายคุณตา Bob นี่ก็จะกินอาหารช้ามาก มื้อนึงก็กินนานประมาณ 1-2 ชั่วโมง โดยมีคุณยาย Elaine มานั่งเป็นเพื่อนกินข้าวทุกวัน พร้อมเป็นล่ามสื่อสารให้คุณตา ใครฟังคุณตาพูดแต่ละทีแล้วเหนื่อย พูดกันนานก็ไม่รู้เรื่อง มีแต่คุณยายนั่นแหล่ะที่ฟังออก น่าจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมานาน ไม่ต้องพูดก็รู้กันหรือมองตาแล้วรู้ใจ คุณยายแกจะมาพร้อม walker กับหนังสือเล่มโต มาอยู่เป็นเพื่อนจนแดดร่มลมตกแล้วก็กลับไป

คุณยาย Elaine เป็นผู้หญิงที่ส้วยสวย ถ้ายังสาวอยู่นี่คงเป็นนางงามได้เลย แถมอัธยาศัยดีด้วย หลายครั้งเวลาคุยกับแก สายตาเจ้ากรรมก็โลมเลียไปที่หน้าอก ไม่ได้ทะลึ่งนะแต่มันสะดุดตากับแผ่นกอเอี๊ยะยักษ์ที่โผล่มาให้เห็น ความอยากรู้หรือภาษาชาวบ้านเรียกสาระแน เลยถามคุณยายว่าเป็นอะไร แกเป็นมะเร็งทรวงอกที่ตัดหน่มน๊มข้างซ้ายออกไปแล้ว ผลกระทบของการตัดทรวงอกออกนี่ จะทำให้แขนข้างนั้นบวมน้ำ ใหญ่ผิดรูปผิดร่างเลยล่ะ ถ้าเคยเห็นผู้หญิงที่เดินมาแล้วแขนใหญ่ข้างเดียวก็นั่นแหล่ะ วันดีคืนดีคุณยายเดินไปชนหรือไปเกี่ยวอะไรเข้าก็จะเป็นน้ำใส ๆ ซึมออกมาเรื่อย ๆ ใช้เวลานานเป็นครึ่งค่อนวันหรือเป็นวันเลยกว่าจะหยุดสนิท แกเคยเดินเกี่ยวประตูตอนมาเยี่ยมคุณตา Bob พู่ก็แอบไปพันผ้าให้แก หรือบางทีก็แอบทำแผลเปลี่ยนกอเอี๊ยะที่หน้าอกให้ แอบนี่ต้องแอบจริง ๆ นะ เคยโดนเพื่อนเตือนว่าห้ามให้บริการคนที่ไม่ใช่คนป่วยที่นี่ เพราะอะไรมันเป็นเงินเป็นทองไปหมด วัสดุแพงห้ามเอาไปใช้ ค่าแรงแพง แต่ไม่เป็นไรค่าแรงพู่ฟรีค่ะคุณยาย ไม่คิดตังส์

อยู่มาช่วงนึงคุณตา Bob บ่นเจ็บขาซ้าย เดินไม่ถนัด คุณตาก็ได้ยาแก้ปวดไปกินอยู่หลายวันเลย ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นอาการเดิม ๆ ที่แกเคยเป็น แกเคยมีประวัติล้มแล้วสะโพกซ้ายหัก X-ray แล้วก็ไม่เจออะไร คุณตาก็ยังกินยาแก้ปวดไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่งขามันก็เริ่มแดง ๆ ม่วง ๆ กว่าจะตรวจเจอคุณตาก็เป็น Deep vein thrombosis ไปซะแล้ว อย่าหาว่างู้นงี้เลยนะพู่เรียกไม่ถูก เอาเป็นว่าพู่อธิบายให้ฟังแล้วกันเป็นอาการเส้นเลือดอุดตันที่ขา ทำให้มีเลือดลงไปเลี้ยงไม่พอ ถ้าเป็นรายที่เจอแต่เนิ่น ๆ ก็ยังมีวิธีอื่นรักษา แต่อาการของคุณตา Bob มันหนักกว่ารายอื่น คือเซลล์ตายหมดแล้วค่ะ วิธีรักษาสำหรับคุณตามีทางเดียวคือต้องตัดขาทิ้ง

หมอก็อธิบายให้คุณตาและคุณยายฟัง เกลี้ยกล่อมให้คุณตารักษาและลงชื่อในใบให้ความยินยอมเพื่อผ่าตัด ผลก็คือคุณตาไม่ยอมค่ะ ทั้งหมอและคุณยายก็พยายามช่วยกันพูด เพราะถ้าไม่รักษาแล้วปล่อยเอาไว้ คุณตาตายแน่ จนสุดท้ายหมอก็ถามว่า

"Are you sure that it is a final decision?"

คุณตาพยักหน้ารับและเลือกที่จะไม่ตัดขา แกยอมตาย ทุกคนก็ได้แต่อึ้งแต่จะทำอะไรได้ ในเมื่อเจ้าของชีวิตเขาเลือกแล้ว สงสารก็แต่คุณยายว่าแกคงรู้สึกแย่มากที่ต้องเห็นคนรักตายต่อหน้า
แบบมีเวลาให้ทำใจไม่ถึงอาทิตย์ คุณยายยังมาเยี่ยมคุณตาทุกวัน หน้าแกเศร้าผิดไปเป็นคนละคนเลย แกใช้เวลาช่วงสุดท้ายให้คุ้มค่าโดยอยู่กับคุณตาให้นานที่สุดจนดึกกว่าจะกลับ อาการคุณตาทรุดลงตามลำดับ ไข้ขึ้นสูงพร้อมขาที่เริ่มม่วงคล้ำและเย็นเฉียบ

ประมาณ 2 ทุ่มกว่าคืนหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงเพื่อนประกาศเรียกหัวหน้าออกไมค์
"2 West Stat" คำแปลแบบบ้านบ้าน ก็คือมาที่ 2 West เดี๋ยวนี้จะทำอะไรอยู่ก็ช่างหัวมัน จงทิ้งงานมาด่วนที่สุด

สักพักใหญ่ก็เห็นคุณยาย Elaine เดินตัวปลิวคล้ายเหาะผ่านหน้าไป พู่ไม่ได้ตามไปแต่พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ประมาณชั่วโมงให้หลัง คุณยายลงลิฟท์มาพร้อมผู้ช่วยพยาบาลชายตัวใหญ่ยักษ์ประคองมา แกเห็นพู่ก็ร้องไห้โฮแล้วโผมากอด ละล่ำละลักพูดได้สั้น ๆ แค่ว่า
"พู่...Bob เสียแล้ว"

คนแถวนั้นมองกันแตกตื่น เห็นคุณยายร้องไห้แบบนี้แล้วใจมันแกว่งพิกล สงสารแกจังเลย พู่เดินไปส่งแกที่อพาร์ทเม้นท์พร้อมผู้ช่วย ระหว่างเดิน ๆ ไปแกทรุดถึงสองครั้ง ดีนะที่รับแกทัน ส่งแกถึงเตียงนอนคลุมผ้าห่มให้เรียบร้อย แกร้องไห้ไปก็กอดของสองสิ่งในมือแน่น มันเป็นของที่แกเอามาจากห้องคุณตา Bob ของชิ้นแรกเป็นโล่รางวัลของคุณตา พู่ก็เพิ่งรู้ว่าแกเป็นนักวิทยาศาสตร์ ประดิษฐ์อะไรก็ไม่รู้เกี่ยวกับไฟฟ้า กับของอีกชิ้นคือหมอนหนุนหัวของคุณตา แกกอดไว้แน่นเหมือนของล้ำค่าที่เหลือยู่

ที่น่าเศร้าใจที่มารู้ภายหลังก็คือ คุณตาคุณยายคู่นี้ไม่มีลูกหลานหรือญาติพี่น้องเลย แกมีกันแค่สองคน แล้วคุณยายจะอยู่ต่อไปยังไงล่ะเนี่ย

 

Create Date : 15 มีนาคม 2550		2 comments
Last Update : 24 พฤศจิกายน 2550 20:37:50 น.
Counter : 764 Pageviews.
Share Tweet