BlogGang.com : : ชมพู่แก้มแหม่มของแม่ตุ๊กตา : ศิราณีจำเป็น

ศิราณีจำเป็น

เรื่องของคุณตาลองของ ภาค 2 ติดไว้ก่อนนะ ไว้มีอารมณ์เขียน แล้วจะมาเล่าให้ฟังต่อ ตอนนี้ขอขัดจังหวะ เขียนเรื่องที่อยากจะเขียนก่อน ที่ทำงานนอกจากเรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยของคนไข้แล้ว ก็มีปัญหาของคนที่ทำงานปนอยู่ด้วย บางครั้งก็เห็นว่าคนนู้นคนนี้มีปัญหา แต่พู่ไม่เคยไปถามไถ่จากเจ้าตัว หรือจากเพื่อนร่วมงานคนอื่น ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ แต่ไม่อยากไปละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของใคร คิดง่าย ๆ ว่าเป็นเรา ถ้ามีปัญหาเอง แล้วมีคนมาถาม ก็อาจจะต้องจำใจตอบ พู่คิดเอาเองว่าถ้าเขาอยากเล่า ก็คงเล่าเอง คนรู้มากคนก็มากความ ส่วนมากมีเรื่องคับข้องใจอะไร ก็จะเล่าสู่กันฟังอยู่สองคนคือพู่กับเพื่อนญี่ปุ่น รู้กันเองว่าเราสองคนจะเงียบ ๆ ไม่ค่อยไปเข้าวงเม้าท์กับใคร ที่ใช้คำว่าไม่ค่อยเพราะ บางสถานการณ์วงเม้าท์เคลื่อนที่ก็มาตั้งอยู่ข้างหูเราเอง

วันหนึ่งขณะที่กำลังทำงานง่วนอยู่กับคนไข้ ก็มีผู้ช่วยพยาบาลสาว Hispanic ตาคมผมดำ ผู้ช่วยของพู่เองล่ะ หน้าหมองมายืนตาละห้อย เกาะรถเข็นจ่ายยา พู่ก็นึกว่าเขามีปัญหาอะไรกับคนไข้ เพราะไม่เคยมีประวัติว่าน้องเขาจะมาปรึกษา หรือเล่าเรื่องส่วนตัวให้พู่ฟัง

“ยูเคยทะเลาะกับแฟนมั้ย”

จะมาไม้ไหนหว่า ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง เจ้านาย ยังเคยทะเลาะเลย จะเรียกให้ถูกคือ ทะเลาะกับเขาไปทั่ว แล้วแฟนจะเหลือเหรอ

“เคยสิ”

“แล้วแฟนยู เคยนอกใจไปมีคนอื่นมั้ย”

เอาแล้วไง เริ่มมองเห็นเงาลาง ๆ แล้วว่า งานนี้ได้เป็นศิราณีแน่เลย สมัยเรียนนี่พู่เป็นศิราณีประจำกลุ่มเลยนะ ไม่ได้ให้คำปรึกษาดีเด่นอะไรหรอก แต่นั่งฟังนิ่ง ๆ เก่ง คนทุกข์ใจส่วนมาก อยากพูดอยากระบาย เราก็นั่งฟังไปเรื่อย ๆ เพื่อนน้ำตาไหลมา ก็คอยเช็ด หรือคอยส่งกระดาษทิชชูให้ หรือไม่ก็นั่งตบบ่ามันสองสามที เรียกสติ

“ไม่มีนะ” หรือมี แต่พู่ไม่รู้ พู่ก็ถือว่าไม่มี

“ดีเนอะ”

น้องเขาพูดได้เท่านั้น ไม่ต้องรอให้พู่ถามอะไรมาก เรื่องราวต่าง ๆ ก็พรั่งพรูออกมา น้องเขายังเด็ก อายุเพิ่งจะยี่สิบ ถ้าเป็นเมืองไทยก็ยังเป็นนักศึกษาอยู่เลย แต่สาว ๆ ที่นี่มีชีวิตนอกเหนือตำรา เป็นผู้ใหญ่เกินตัว ออกมาทำงาน เรียนไปด้วย ใช้ชีวิตอยู่กินกับแฟนไปด้วย ด้วยวัยเพียงยี่สิบ แต่น้องก็มีลูกเล็ก ๆ สองคน ผู้ชายคน ผู้หญิงคน เขาเคยพาลูกมาที่ทำงาน ลูกสาวยังเดินเตาะแตะ พูดไม่ได้เลย ท้องกลมป็อก ตัวเป็นปล้อง ๆ หน้าตาน่ารักน่าชัง

น้องกับแฟนเป็นคู่หมั้นกันอยู่ มีแผนจะแต่งงานกันภายในปีสองปีหน้า เรื่องที่เกิดขึ้นก็คือ ผู้ชายมีผู้หญิงคนอื่น ๆ ไปทั่ว น้องเขาจับได้มาหลายที แต่ก็ให้อภัยมาตลอด พร้อมกับคำสัญญาของฝ่ายชาย ว่าจะไม่ทำอีก จนครั้งสุดท้ายก็คือฝ่ายชายดันไปยุ่งกับเพื่อนของน้องเขา งานนี้ก็เข้าตำราเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด มันก็เลยเหมือนฟางเส้นสุดท้าย

คำถามที่น้องเขา ถามพู่ก็คือ

“ถ้าเป็นยู ยูจะทำยังไง”

ตอบได้ง่ายมาก แต่ตอบไปแล้ว จะกลายเป็น สร้างความร้าวฉานเป็นงานของเรา หรือเปล่าอ่ะ

ในใจพูดว่า : ถ้าเป็นตัวเอง ก็คงเลิก ไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อ

ปากพูดว่า : “ยูลองถามตัวเองก่อนนะ ว่ายังรักอยู่หรือเปล่า แล้วที่สำคัญลูกอีกสองคนนี่ล่ะ คิดให้หนักก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป”

“รัก แต่ตอนนี้มันหมดแล้ว มันไม่เหลือแม้แต่ความรู้สึกดี ๆ”

น้องเขายืนกรานว่า ลูกสองคนเขาเลี้ยงเองได้ พู่ก็ถามว่า ถ้ามาทำงานแล้วใครจะช่วยดูลูก ใครจะไปรับส่งลูกจากสถานรับเลี้ยงเด็ก น้องบอกจะไปฝากให้แม่ช่วยเลี้ยง เพราะตัวน้องเขาเอง นอกจากทำงานแล้ว ก็ยังเรียนพยาบาลควบไปด้วย พู่ก็บอกว่าแล้วลำพังรายได้ตัวเองคนเดียว จะพอค่าใช้จ่ายต่อเดือนเหรอ น้องเขาก็ยืนยันว่าเขาต้องทำได้

เวลาผ่านไปอีกอาทิตย์ จนมาเข้าเวรตรงกันอีก เห็นน้องเดินแบบขาลาก ๆ เดินไปทุบขาตัวเองไป พู่ก็พาลสงสัยว่าน้องเป็นอะไร สรุปก็คือน้องทำงานสองกะค่ะ ทำมาตั้ง 6 โมงเช้า แล้วลากต่อกะบ่าย ไปออกเอาประมาณเที่ยงคืน น้องบอกว่าเมื่อยขามาก เดินจนจะเดินไม่ไหวแล้ว แถมยังไม่สบายอีก ก็เพราะทำอย่างนี้มาหลายวันแล้ว ร่างกายคงพักผ่อนไม่พอ ไหนจะต้องดูลูกและไปเรียนอีก และน้องคงต้องทำไปอีกไม่รู้ถึงเมื่อไหร่ เพราะน้องเขาเลิกแล้วกับแฟนแล้ว แฟนไปแต่ตัว ขนข้าวของกลับไปอยู่กับแม่ ทิ้งลูกไว้สองคนให้ผู้หญิงเลี้ยง

“ถ้าไม่ทำ จะเอาเงินที่ไหนไปเลี้ยงลูก” นี่คือคำตอบสั้น ๆ ที่น้องตอบ ตอนพู่ปรามให้ลดชั่วโมงทำงานลง

เห็นน้องแล้วสงสารอ่ะ นี่คงเป็นอีกหนึ่งชีวิตของ single mom ชีวิตที่เลือกจะเป็น จริง ๆ จะเรียกว่าเลือกก็ไม่ถูกสักทีเดียว มันเหมือนถูกบีบให้เลือก ใครจะทนอยู่ ถ้าอีกฝ่ายขาดความรับผิดชอบ ทำแต่เรื่องให้เจ็บช้ำน้ำใจ ตามธรรมดาผู้หญิงน่ะเป็นเพศที่อดทนจะตาย เรื่องเล็กน้อยก็ทน เห็นแฟนไปมีอะไรกับคนอื่น น้องเขาก็หรี่ตาทำเป็นมองไม่เห็นมาตั้งนาน อย่างนี้ล่ะมั้งที่เขาเรียกว่าความรักทำให้คนตาบอด

Create Date : 14 มิถุนายน 2551

Last Update : 14 มิถุนายน 2551 16:49:29 น.

11 comments

Counter : 865 Pageviews.

ยังไง เราก็อดทน

โดย: โยเกิตมะนาว IP: 117.47.141.72 วันที่: 14 มิถุนายน 2551 เวลา:17:26:49 น.

ง่ะ

น่าสงสารเนอะ เค้าคงคิดดีแล้วอ่ะพี่พู่ คนเราต้องยืนหยัดได้ด้วยตัวเอง
ขาดใครไปสักคนมันคงไม่ตายหรอก

โดย: ตุ๊กตาซัง

วันที่: 15 มิถุนายน 2551 เวลา:16:14:46 น.

น่าสงสารเนอะ
แต่จะว่าไปก็แอบเห็นด้วยที่เค้าตัดสินใจแบบนี้
แต่อีกใจก็สงสารอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าถ้าเป็นตัวเองจะทำยังไง
ถ้าไม่มีลูกคงตัดสินใจง่าย แต่พอมีนี่สิ เฮ้อออออออ

หนังสือที่คุณพู่ถามน่ะค่ะ ไม่น่ามีภาษาไทยนะ
เพราะรู้สึกเหมือนคนเขียนเค้าเรียบเรียงข้อมูลมาเองอ่ะ
ที่ปกหนังสือก็ไม่เห็นมีบอกว่าแปลมาจากไหน

โดย: หัวใจสีชมพู

วันที่: 16 มิถุนายน 2551 เวลา:10:14:54 น.

น่าเห็นใจอ่ะคุณพู่ เพื่อนไก่ก็กำลังเป็นแบบนี้เลย แฟนนอกใจซ้ำแล้วซ้ำอีก ยังไม่เข็ดเลยนะ เป็นเราหน่อยไม่ได้
พอบอกให้มี self esteem รักตัวเองเยอะๆ..ยังมีหน้ามาบอกไก่ว่า มิน่าละ ถึงครองโสดมาจนถึงทุกวันนี้ เอ้า.....

โดย: Sweet evil

วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:16:01:29 น.

โถ.. ความเป็นแม่..

ปล. งานนี้ศิราณีเจอเคสหนักเลยแฮะ ^_^

โดย: ภัทร IP: 68.79.154.94 วันที่: 19 มิถุนายน 2551 เวลา:0:50:09 น.

น่าเห็นใจน้องเขา...ขอให้เขาสู้สู้นะคะ

// คุณพู่ สบายดีไหมค่ะ..ไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมเลยค่ะ.. คิดถึงนะค่ะ... ^ ^

โดย: yoko

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:8:13:25 น.

จ๊ะเอ๋ หวัดดีค่ะคุณพู่..... สบายดีไม๊คะ.... คิดถึงมากมายเลยค่ะ

..........................................

.... น่าสงสารน้องเค้าจังเลยค่ะ คุณพู่....

แต่รัตน์ว่า เค้าคงตัดสินใจถูกแล้วล่ะค่ะ... เหนื่อยกายแสนสาหัสแค่ไหน แต่ถ้าใจยังสู้ ทุกอย่างที่เราทำมันจะผ่านไปได้ด้วยดี...... ในสักวันค่ะ... ขอเพียงแต่อย่าเพิ่งท้อเสียก่อน....

.... รัตน์ว่ายังดีกว่า.... จะต้องทนเจ็บช้ำหัวใจ ทนเห็น และทนอยู่กะสามีที่ไม่เอาไหน เห็นแก่ตัว และทำตัวทุเรศแบบนี้นะคะ....

.... ฝากเป็นกำลังใจให้น้องเค้าด้วยนะคะ.... พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้ค่ะ.... สักวันต้องเป็นของเรา และอะไร ๆ จะคลี่คลาย หายเหนื่อยค่ะ.... ขอให้น้องเค้าอย่าเพิ่งท้อนะคะ...

.... เดี๋ยวนี้ มี single mom เยอะมากเลยค่ะ... ผู้ชายดี ๆ ที่มีความรับผิดชอบหายากค่ะ.... (((ยกเว้นพี่บ่าวของรัตน์นะัคะ 5555))
...................................

ขออภัยค่ะ ที่หายไปนาน.... แบบว่าด้วยภาระหน้าที่ เลยไม่มีเวลา และโอกาสได้เข้ามาทักทายจริง ๆ ค่ะ...

หวังว่าคุณพู่ยังคงไม่ลืมกันนะคะ... อิอิ....

..... วันนี้แวะมาส่งข่าวคราวความเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วค่ะ.... จะได้รู้ว่า ที่หายไปนานน่ะ ไปทำอะไร ที่ไหน ยังไงบ้าง... ((จะได้เชื่อว่าไม่ได้ลืมกัน แต่มันไม่มีเวลาจริง จริ๊งงงง... อิอิ))

รักษาสุขภาพด้วยนะคะ..... ด้วยความคิดถึงและเป็นห่วงค่ะ

โดย: largeface

วันที่: 21 มิถุนายน 2551 เวลา:19:41:56 น.

เรื่องเครียดเลยนะคุณพี่
ดีนะที่คุณน้องไม่คิดแต่งงาน เพราะยังชั่วอยู่...อิอิอิ

ถ้าไม่พร้อมที่จะหยุดก็อย่าเพิ่งเอาใครมาทรมานด้วยการอยู่ด้วยกัน

โดย: Escobar

วันที่: 22 มิถุนายน 2551 เวลา:23:18:05 น.

เคสเนี่ยไม่หนักหรอกภัทร เพราะน้องเขาคงไม่ต้องการคำปรึกษาจากพู่จริงจังหรอก
เขารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง
เพียงแต่เวลาคนทุกข์มาก ๆ ก็อยากระบาย

แล้วชีวิตสาวการเงิน เป็นยังไงบ้างจ้ะ...ยู้ฮู

โดย: ชมพู่แก้มแหม่มของแม่ตุ๊กตา

วันที่: 23 มิถุนายน 2551 เวลา:17:52:47 น.

อ่ะ เพิ่งเห็นว่าที่เม้นไปตอนนู้นไม่ติด

น่าเห็นใจเค้าจัง .. แต่ชีวิตคนเราต้องเข้มแข็ง>< ตัดสินใจจบในวันนี้จะได้ไม่ต้องช้ำแผลเดิมไปเรื่อยๆ

เอ๋เพิ่งซ้อมรับปริญญาไปวันอาทิตย์ที่ผ่านมาเองพี่พู่ แบบซ้อมที่มีถ่ายรูปด้วย เหนื่อยมั่กแต่ก็สนุกมั่กเลยค่ะ
คิดถึงนะคะ

โดย: *~~thymos~~*

วันที่: 24 มิถุนายน 2551 เวลา:23:25:41 น.

แวะมาทักทายคุณพู่ค่ะ
สบายดีนะ เงียบไปเลย
คิดถึงนะจ๊า

โดย: หัวใจสีชมพู

วันที่: 27 มิถุนายน 2551 เวลา:9:19:24 น.