Saikano : เมื่อเซ็กซ์รุนแรงเท่าสงคราม โดย คันฉัตร รังษีกาญจน์ส่อง ช่วงเดือนเมษายนที่ผ่านมา ผมได้รับงานชิ้นหนึ่งว่าด้วยการหาข้อมูลวิจัยเกี่ยวกับการ์ตูนญี่ปุ่น หรือ มังงะ (Manga) เพื่อจัดเป็นนิทรรศการศิลปะ หัวข้อที่ผมต้องทำก็เช่น ประวัติศาสตร์มังงะ, เอกลักษณ์ของมังงะ, ความแตกต่างระหว่างมังงะกับคอมมิคส์ของอเมริกา ไปจนถึงอิทธิพลของมังงะต่อการ์ตูนไทย แน่นอนว่าทั้งหมดเป็นงานที่หนักหนาเอาการ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้ทำเพราะได้ความรู้เป็นอย่างมาก การทำงานชิ้นนี้ทำให้ผมได้กลับมาอ่านมังงะอย่างจริงจังอีกครั้ง หลังจากที่ห่างเหินไปตั้งแต่ช่วงเข้ามหาวิทยาลัย นอกจากนั้นยังทำให้ตระหนักว่ามังงะหลายเรื่องมีความล้ำลึกหรือความคมคายไม่แพ้สื่ออื่นๆ อย่างที่มีผู้กล่าวไว้ว่าสังคมญี่ปุ่นมองว่ามังงะคือวรรณกรรม ในขณะที่สังคมโลกก็มองว่าสไตล์ของมังงะเป็นรูปแบบศิลปะ (Art Form) ชนิดหนึ่ง โลกของมังงะมีความซับซ้อนและหลากหลายเอาการ มีการแบ่งประเภทของมังงะแยกย่อยมากมาย มีมังงะกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า Sento Bishojo อันหมายถึงการ์ตูนที่มีตัวละครเอกเป็นสาวสวยที่เป็นนักรบ/หุ่นยนต์อาวุธหนัก หลายเรื่องที่มีอาวุธเครื่องกลขนาดใหญ่ อาทิ Battle Angel Alita หรือ Ghost in the Shell ว่ากันว่ามังงะประเภทนี้เป็นการสนองแฟนตาซีของเพศชายอย่างเต็มที่ เพราะมันเป็นการหลอมรวมความสวยงาม ความเซ็กซี่ และความรุนแรงเข้าไว้ด้วยกัน มังงะสำคัญของแนว Sento Bishojo อีกเรื่องคือ Saikano (2000-2001) ของ ชิน ทาคาฮาชิ การ์ตูนเรื่องที่มีลิขสิทธิ์ในบ้านเราของค่าย NED ในชื่อ ‘อาวุธสุดท้ายคือเธอ’ โดยวางจำหน่ายออกมา 6 เล่ม ส่วนเล่มสุดท้ายอย่างเล่ม 7 ไม่สามารถผลิตออกมาได้ เนื่องจากมีฉากโป๊เปลือยอย่างชัดเจน ส่วนตัวผมเองเคยอ่าน Saikano ตั้งแต่สมัยอยู่ปีสอง แต่พอเล่มสุดท้ายไม่ยอมออกมา ก็เลยลืมการ์ตูนเรื่องนี้ไป จนเมื่อมาทำงานวิจัยที่กล่าวไปข้างต้น ผมเลยเอา Saikano มานั่งอ่านอีกครั้ง ส่วนเล่มสุดท้ายโหลดจากอินเตอร์เน็ตเอา และได้ข้อสรุปกับตัวเองว่านี่น่าจะเป็นการ์ตูนที่ท้าทายที่สุดเรื่องหนึ่งนับจาก Neon Genesis Evangelion จุดเริ่มต้นของ Saikano เกิดจากการที่ทาคาฮาชิลืมพกหนังสือไปอ่านขณะนั่งรถไฟ เมื่อไม่มีอะไรทำ เขาจึงมองตามป้ายโฆษณาต่างๆ แล้วสะดุดกับคำว่า อาวุธสุดท้าย (Ultimate Weapon) และ แฟนสาว (Girlfriend) เมื่อนั้นเองเขาเลยได้ไอเดียสำหรับผลงานเรื่องใหม่ว่า “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าแฟนสาวของเรากลายเป็นอาวุธสุดท้าย” เนื้อเรื่องของ Saikano ว่าด้วย ชูจิ ชายหนุ่มจอมแข็งกระด้าง กับ จิเสะ สาวน้อยอ่อนแอซุ่มซ่าม ที่ตกลงเป็นแฟนกัน ทั้งคู่ต้องพบกับอุปสรรคเกี่ยวกับการแสดงความรู้สึกต่อกันและกัน เริ่มแรกการ์ตูนเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบวัยรุ่น แต่แล้วทุกอย่างก็พลิกผลัน เมื่อมีการเฉลยว่าจิเสะได้รับเลือกเป็นอาวุธขั้นสูงของกองกำลังป้องกันตนเองของญี่ปุ่น โดยร่างกายของเธอถูกดัดแปลงให้เป็นอาวุธร้ายแรง ประเทศญี่ปุ่น (หรืออาจจะทั่วโลก) เข้าสู่ภาวะสงครามโดยฉับพลัน ผู้เขียนไม่ได้ให้ข้อมูลเลยว่าสงครามครั้งนี้เกิดจากอะไรกันแน่ มีทั้งกองกำลังของสหรัฐอเมริกา, ฝรั่งเศส และนานาชาติ เข้าร่วมรบกัน ทาคาฮาชิให้สัมภาษณ์ว่าเขาตั้งใจทวีความรุนแรงของสงครามในการ์ตูนเรื่องนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เพราะช่วงที่เขียน Saikano ได้เกิดเหตุการณ์ 9/11 พอดี (ในที่นี้จึงน่าคิดอย่างยิ่งว่า เหตุการณ์ 5/19 ในบ้านเราจะส่งผลอย่างไรต่อวงการศิลปะบ้าง โดยเฉพาะภายใต้กรอบของการเซ็นเซอร์ที่อ้างความมั่นคงของชาติ) อย่างไรก็ดี ผู้เขียนไม่ได้เน้นไปที่สงครามหรือการฆ่าฟันมากนัก เพียงแต่ใช้มันเป็นบริบทล้อมรอบตัวละครหลักทั้งสอง เพราะสิ่งที่การ์ตูนเรื่องนี้เน้นก็คือ ความสัมพันธ์อันเปราะบางของชูจิกับจิเสะ ในขณะที่มีรถถังยิงกล่มกัน พล็อตหลักของเรื่องกลับว่าด้วยการแลกไดอารี่กันอ่านของตัวเอก, การหนีตามกัน, การเลิกราและกลับมาคบกันใหม่ รวมถึงความอยากรู้เห็นทางเพศตามประสาวัยฮอร์โมนพลุ่งพล่าน เหตุที่การ์ตูนออกมาในรูปแบบนี้ก็เพราะทาคาฮาชิต้องการเน้นธีมของเรื่องไปที่ว่า “วัยรุ่นสองคนจะประคับประคองความรักของพวกเขาในสถานการณ์อันเลวร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร” การ์ตูนเรื่องอื่นๆ ตัวละครอาจมีอุปสรรคเป็นพ่อแม่ที่ขัดขว้างหรือปัญหารักสามเส้า แต่สิ่งที่ชูจิและจิเสะต้องพบเจอคือ สงครามอันโหดร้ายและบ้านเมืองที่ล่มสลาย นี่ยังไม่รวมข้อที่ว่าจิเสะเองก็ต้องเป็นส่วนหนึ่งของสงครามด้วย การที่ Saikano เน้นไปที่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ประกอบกับสไตล์ภาพของเรื่องที่แปรปรวนไปมาระหว่างภาพแบบจริงจังกับทีเล่นทีจริง (ภาพตัวละครแบบย่อส่วน หรือ Super Deformed (SD)) อาจทำให้ผู้อ่านบางคน -รวมถึงผมด้วย-รำคาญในความงุ้งงิ้งง้องแง้งของมันอยู่บ้าง แต่สิ่งที่การ์ตูนเรื่องนี้ทำได้ดีคือการจับความรู้สึกของวัยรุ่นที่ว่าในช่วงนั้นคงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่อง ‘ความรัก’ หรือ ‘แฟน’ หลายครั้งที่เราอาจมองว่าความรักของชูจิกับจิเสะช่างเป็นเรื่องที่น่ารำคาญหรือไร้สาระสิ้นดี แต่หากมองในอีกด้าน ทั้งสองก็คงคิดเหมือนกันว่าสงครามที่เกิดขึ้นรอบตัวพวกเขาก็ช่างไร้สาระเช่นกัน ผู้เขียนเน้นย้ำเรื่องนี้เข้าไปอีก ด้วยการให้ข้อมูลพ่อแม่ของชูจิและจิเสะน้อยมาก พวกเขามีตัวตนแต่แทบไม่มีบทบาทอะไรเลย (ยกเว้นแม่ของชูจิที่อาจจะมีบทมากหน่อย) ตัวละครเพื่อนๆ ของตัวเอกกลับมีอิทธิพลมากกว่าเสียอีก แน่นอนเพราะ ‘เพื่อน’ เป็นอีกสิ่งสำคัญในช่วงวัยรุ่น ถึงกระนั้น Saikano ทั้งเรื่องก็เป็น ‘โลกของชูจิกับจิเสะ’ อยู่ดี ตัวละครเอกทั้งสองไม่มีนามสกุลด้วยซ้ำ ผู้เขียนตั้งใจให้ผู้อ่านแทนตัวเองกับพวกเขาได้ ให้รู้สึกว่าเรื่องแบบนี้อาจเกิดขึ้นกับเราก็ได้ อีกสิ่งที่น่าสนใจมากใน Saikano ก็คือเรื่องของเซ็กซ์ หากติดตามอ่านการ์ตูนเล่มนี้ เราจะพบว่ามีฉากที่ตัวละครหวิดจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันหลายครั้งมาก (จนบางคนตำหนิว่าผู้เขียนหมกมุ่นกับประเด็นนี้มากเกินไป) แต่อย่างที่กล่าวไปว่าการ์ตูนเรื่องนี้คือการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของวัยรุ่น (โดยเฉพาะเพศชาย) ความอยากกระหายในเพศรสเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ นอกจากนั้นหากสังเกตดีๆ เราจะพบว่าดีกรีของฉากเลิฟซีนในการ์ตูนแต่ละเล่มจะทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ ไม่เฉพาะในแง่ความโป๊เปลือย แต่ยังในแง่ความรุนแรงหรือความสะเทือนขวัญ เช่น ภาพร่างกายของจิเสะที่มีบาดแผลขนาดใหญ่ หรือชูจิที่เล้าโลมกับจิเสะที่ร่างครึ่งคนครึ่งจักรกล ระดับความรุนแรงของเรื่องเซ็กซ์ถูกดำเนินคู่ขนานไปกับเรื่องสงคราม และทั้งสองก็ปะทุถึงจุดสูงสุดในเล่มจบ จึงอาจกล่าวได้ว่าเซ็กซ์ในการ์ตูนเรื่องนี้มีความรุนแรงพอๆ กับสงคราม (ต่อจากนี้มีการเปิดเผยเนื้อหาของ Saikano เล่มจบ) ในขณะที่ฉากเซ็กซ์ของเล่ม 7 มีภาพที่โจ่งแจ้งทั้งการออรัลกับส่วนลับของนางเอก หรือภาพองคชาติที่ชัดเจนของพระเอก เรื่องของสงครามก็มีการเปิดเผยว่ามนุษยชาติกำลังจะเผชิญหน้ากับวันสิ้นโลก เช่นเคยว่าผู้เขียนไม่เปิดเผยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เพียงแต่มีการบอกเป็นนัยว่าสาเหตุเกิดมาจากมนุษย์ทำร้ายโลกมานานเกินไปแล้ว หลังจากลุ้นกันมานาน ในที่สุดชูจิกับจิเสะก็ได้มีเซ็กซ์กันจริงๆ เสียที (แถมยังเป็นการร่วมรักแบบที่พระเอกนิยามว่า ‘ดิบเถื่อนดั่งสัตว์ป่า’) ผู้เขียนใช้เซ็กซ์ในนัยยะที่น่าสนใจมาก กล่าวคือ ในช่วงแรกจิเสะบอกว่าเธอได้ผ่านการซ่อมแซมมา และไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับชูจิหลงเหลืออยู่ แต่ในขณะที่ทั้งสองร่วมรักกัน จิเสะก็ค่อยฟิ้นคืนความทรงจำขึ้นเรื่อยๆ และกลับมาสมบูรณ์ดังเดิมในที่สุด ในฉากนี้ จิเสะยังพัฒนาด้านความรู้สึกทางกายภาพ เริ่มจากการที่ไม่รู้สึกอะไรกับการสอดใส่ของชูจิ มาเป็นความเจ็บปวด และมาถึงการบรรลุจุดสุดยอด ขณะเดียวกันเธอก็เริ่มพูดถึงการผลิต ‘ลูก’ ของเธอกับชูจิ แม้จิเสะจะบอกว่าอวัยวะสืบพันธุ์ของเธอใช้การไม่ได้เสียแล้ว แต่ฉากดังกล่าวตอกย้ำว่าชูจิและจิเสะกำลังจะกลายมนุษย์คู่สุดท้ายของโลก (อดัมกับอีฟของยุคใหม่?) การผลิตลูกของทั้งสองอาจเป็นความหวังของโลกหลังความหายนะ หลังจากฉากเซ็กซ์อันแสนยาวนาน จิเสะบอกกับชูจิว่าวันสิ้นโลกเดินทางใกล้เข้ามาแล้ว และขอให้เขากลับมาพบกับเธอที่นี่ สถานที่ที่ทั้งสองร่วมรักกัน เหตุการณ์หลังจากนั้นเต็มไปด้วยความพังพินาศ เราไม่อาจแน่ใจได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มีความเป็นไปได้ว่าจิเสะอาจจัดการฆ่าผู้คนทั้งหมด เพราะเธอมักพูดเสมอว่า วิธีการของเธอรวดเร็วจนมนุษย์ไม่ทันรู้สึกเจ็บปวดอะไร ชูจิกลายเป็นมนุษย์คนสุดท้ายที่รอดชีวิต เขากลับไปพบจิเสะอีกครั้ง แต่เธอไม่อยู่ในสภาพของมนุษย์อีกต่อแล้ว จากนั้นชูจิเข้าไปใน ‘ร่าง’ ของจิเสะ ซึ่งไม่ทราบได้ว่าเป็นการดูดกลืนเข้าไปเชิงกายภาพหรือเป็นการข้ามผ่านมิติ แต่ชวนให้คิดว่าชูจิได้เข้าไปอยู่สิ่งที่คล้ายกับ ‘มดลูก’ ของจิเสะ อันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับมนุษย์ การ์ตูนเรื่องนี้จบลงด้วยภาพชูจิกับจิเสะ (ในรูปของภาพเสมือนคล้ายโฮโลแกรม) จูบกันอย่างดูดดื่ม โดยมีฉากหลังเป็นพื้นผิวโลก พร้อมกับคำโปรยว่า “เราสองคนกำลังตกหลุมรักกัน” อันเป็นการย้ำธีมถึงความรักของตัวเอกที่ทาคาฮาชิทำมาตลอด ผู้เขียนปล่อยให้เราคิดต่อเอาเองว่าชะตากรรมและความรักของทั้งสองจะเป็นอย่างไรต่อไป ในตอนจบร่างของจิเสะแปรสภาพคล้ายเป็นยานอวกาศที่ลอยอยู่เหนือพื้นโลก ไม่ว่าภาพที่เราเห็นจะเป็นของจริงหรือมโนภาพที่จิเสะสร้างขึ้นมา แต่มันก็แปลความได้ว่าทั้งสองจะไม่อยู่ที่โลกเดิมอีกต่อไปแล้ว เพราะดูเหมือนว่าโลกมนุษย์ใบนี้จะโหดร้ายเกินกว่าที่ชูจิและจิเสะจะประคับประคองความรักของพวกเขาได้   Create Date : 22 พฤษภาคม 2553 6 comments Last Update : 23 พฤษภาคม 2553 0:09:58 น. Counter : 16169 Pageviews. Share Tweet

Note: รู้สึกดีใจที่เขียนบทความชิ้นนี้สำเร็จได้ เพราะด้วยสถานการณ์ทางการเมืองที่ผ่านมา ทำให้ผมไม่อาจตั้งสมาธิเขียนอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไ้ด้เลย และขอแถมด้วยหนังที่ดูในช่วงนี้ Films 1. Synecdoche, New York (2008, Charlie Kaufman, A++++++++++) Should this masterpiece be defined as film of the decade or film of the next decade? It is so ambitious, challenged, provocative, complicated, whatever. But the director didn't forget the most important thing - a human touch. Essentially, this film is so real and f**king SADDDDDDDDDDDDD. กราบตีน ชาร์ลี คอฟแมน ดิฉันหมดข้อกังขาใดๆ ในตัวคุณ 2. Vive L’Amour (1994, Tsai Ming-liang, A++++) เดียวดายอย่างไม่โรแมนติก (= มันโคตรน่ากลัว!!) Now, I understand why Tsai was defined as a remarkable Asian director of 90's. (All his films I've seen before are the ones in Post-Millennium era.) The acting of Lee Kang-sheng & Yang Kuei-Mei in the last scene is extremely stunning. I can feel the coldness in my heart. ขอกราบตีน 50 ครั้ง 3. Frozen (2010, Adam Green, A-) 4. Chloe (2009, Atom Egoyan, A/A-) 5. Kick-Ass (2010, Matthew Vaughn, A) 6. Martyrs (2008, Pascal Laugier, A)   โดย: merveillesxx 22 พฤษภาคม 2553 21:36:15 น.

ในเล่มสุดท้าย ผมชื่นชมและชอบการนำเสนอภาพ ที่ทั้งสับสนอลหม่าน และบางฉากนั้นก็เบาบางจนคล้ายกับว่า เป้นบทกวีเปล่าๆ... ฉากเซ๊กส์นั้นพูดตรงๆ... ผมว่านี่เป็นงานศิลปะชั้นดี การวางภาพอารมณ์ ดูสะอาดหมดจด สรุป คำปิดในหน้าสุดท้ายที่ ทาคาฮาชิ เขียนผมหลังรักมัน   โดย: โย IP: 113.53.98.137 22 พฤษภาคม 2553 21:54:22 น.

ไปหาอ่านฉบับจบจากในเน็ตเหมือนกันค่ะ ชอบเรื่องนี้นะคะ   โดย: Clear Ice 22 พฤษภาคม 2553 23:20:44 น.

ยังไม่ได้อ่านจริงๆจังๆเพราะรอเล่มจบนี่แหละ เพิ่งรู้นะนี่ว่าต้องโหลดเอาเท่านั้น T_T ขอบคุณที่เอามาสปอยล์นะ เล่าซะอยากเห็นภาพเลย 555   โดย: แฟนผมฯ IP: 112.142.209.8 23 พฤษภาคม 2553 15:11:42 น.

ขอบคุนคร๊ที่เอาเน้อหาในเล่ม7มาฝาก ชอบมากเลยคร๊ เสียดายจังที่เล่ม7ออกมาไม่ได้ อะนิเมก้อเศร้ามาก ดูไปน้ำตาก้อจะไหลเลย ซึ้งมากๆเลยคร๊   โดย: Chise IP: 203.156.21.210 4 กันยายน 2553 20:06:11 น.

นั่งหาอนิเมะเกี่ยวกับความรักดู จนมาเจอบล็อกนี้เข้า เล่าเรื่องได้ดีมากๆเลยค่ะ ทั้งๆที่เขียนยาวนะ แต่มารู้ตัวอีกทีก็ตอนอ่านจบแล้ว การ์ตูนเรื่องนี้เศร้าจิงๆ   โดย: zoh IP: 124.121.35.80 20 ธันวาคม 2555 10:00:19 น.