ถือก็หนัก-วางก็เบา

ได้อ่านจากหนังสือผาสุก

บอกว่าคนเราต้องหัดปล่อยวางลงบ้าง

อย่าถืออะไรมากนัก..เพราะมันจะทำให้หนัก.กับตัวเอง

แบบนิทานเรื่องนี้

มีพระสงฆ์บวชใหม่รูปหนึ่ง...ได้ออกบิณฑบาตรตอนเช้า

ขณะที่เดินไปตามทางนั้น...ได้มีชายคนหนึ่งสวมสุทอย่าดี

ผูกเน๊กไทสีสวย..รองเท้าหนังมันขลับ..เดินมาชี้หน้าด่าทอ

พระอย่างเสียๆหาย...พระได้ยินชายผุ้นั้นด่าทอ..ก็รีบเดิน

หลีกหนีไป...เดินไปทางไหนชายผุ้นั้นเดินตามด่าลั่นผู้คน

มองกันยกใหญ่...พระก็รีบรุดเดินหนี..รีบกลับเข้าวัด

เมือไปถึงวัดพระหนุ่มก็นั่งลงคิดถึงคำด่าของชายผุ้นั้น

เราไปรู้จักผู้ชายคนนั้นที่ไหน..นะ

เขามาด่าทอเราเรื่องอะไร

เราไปทำอะไรให้เขาเจ็บแค้นใจมากเชียวหรอ

พระหนุ่มนั่งคิดไปคิดมาก้อรู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ

คิดไปก้โกรธไป...บ่นในใฝจ....ไม่ได้ต้องไปถามว่าเขามา

ด่าเราเรื่องอะไร...พระหนุ่มรีบเดินออกจากวัดไปตามหา

ชายผู้นั้น...เดินตามหาเรื่อยๆไม่พบสักที....เดินไปคิดไป

หน้าดำหน้าแดงด้วยความโกรธ......ไม่พบก้อกลับวัด

วันที่สองเดินออกตามหาอีก......ไม่พบ

วันที่สามเดินออกตามหาอีก...คราวนี้พบ...

เห็นชายผู้สวมสูตผูกไทสวยงามนอนให้สุนัขเลี่ยหน้า..

ตรงริมถนนทางเท้า...กอดรัดฟัดเหวี่ยงกะหมา...

เนื้อตัวมอมแมม......ก้อสอบถามคนแถวนั้นว่าเขาเป็นใคร

ชาวบ้านก้อตามว่าเป็นคนบ้า....มาขอทานแถวนี้นานแล้ว

พระหนุ่มเห็นดัวนั้น.ก็นึกละอายใจตนเอง....

ที่คิดหนัก..โกรธได้แม้แต่คนบ้า.......

พระหนุ่มเริ่มปลดวางความโกรธ...

เพราะเห็นว่าตนเองถือหนัก

กับอารมณ์มานานถึง3วัน..


เกิดความละอายใจ......ในความถือของตนเอง

เป็นไงบ้างคะ.......คิดเห็นไงบ้างโปรดเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ

Create Date : 20 มีนาคม 2550 Last Update : 20 มีนาคม 2550 16:38:08 น. Counter : 470 Pageviews.		4 comments
Share Tweet