|
||||||||||||
แม่ที่ลูกลืม เรื่องมีอยู่ว่า..มีผู้หญิงคนหนึ่ง..อายุประมาณ..58 ปี เธอมีอาชีพ..ขี่รถพ่วงรับจ้างรับส่งเด้กไปโรงเรียน.. สามีตาย..และลุกก้อโตๆแล้วก้อออกไปมีครอบครัวหมดแระ ก้อนานจะมาหาสักครั้ง...เธอเลี้ยงชีพด้วยตนเอง.. เวลาว่างจากการส่งเด้กเรียบร้อยแล้ว..จะไปกวาดลานวัด.. ทำความสะอาดวัดที่อยู้ใกล้บ้าน...เราเรียกเธอว่า..ป้าตุ๋ย ขณะที่ป้าตุ๋ย..ทำความสะอาดลานวัดนั้น ก้อพบมีหญิงอีกคนหนึ่ง..อายุ.ประมาณ70กว่า.. ก้อมาช่วยทำความสะอาดวัดด้วย.. ป้าตุ๋ยก้อเข้าไปทำความรู้จัก..ผู้หญิงคนนนั้นชื่อ.ยายบุญหลง ยายบุญหลงบอกว่าบ้านอยู่สารภี..อยู่คนเดียว..ลูกก้อออกไปมีครอบ ครัวหมดสามีก้อตายไปแล้ว...ได้รับเงินเดือนจากลูกสาวคนที่สอง เดือน..500 บาทในการดำรงชีวิต..วันนี้โชคดีที่มาเจอป้าตุ๋ยเพราะ ยายบุญหลงจะมาที่วัดนี้เสมอ..บางวันไม่มีตังกลับบ้านก้อนอนที่ศาลา วัดและพระจะเอาอาหารให้ทานเสมอ...และวันนี้ก้อไม่ได้กลับบ้านไม่มี ตังคงนอนที่ศาลาวัดนี้แระ...ป้าตุ๋ยได้ฟังก้อรู้สึกสงสาร..เพราะตนเอง ก้อเหงาและตกอยุ่ในสภาพเดียวกัน...จึงชวนยายบุญหลงไปนอนที่บ้าน และอาศัยอยู่ด้วยกันช่วยกันมาทำงานวัดขอข้าวจากพระกินเพื่อยังชีพ .....อยู่กันมาได้...2..ปี.. โดยที่..ป้าตุ๋ยจะไปส่งยายบุญหลง...ไปรับเงินเดือน. จากลูกสาว..คนกลางเดือนละ...500บาท ทุกครั้งที่ไปบ้านลุกสาว...ยายบุญหลงได้แค่เกาะรั้วบ้าน..เพราะลูกสาว จะไม่ยอมให้ยายบุญหลงเข้าบ้าน...ถ้าประตูบ้านกำลังเปิดอยู่และ ยายบุญหลงไปถึงพอดี..และหลานชายยายบุญหลงจะไปเรียกแม่ว่า ยายมาลูก สาวยายบุญหลงจะสั่งให้ลุกชายไล่ยายบุญหลงออกบ้านให้ไปรอที่ ประตูรั้วหน้าบ้านแล้วบอกว่าห้ามไม่ให้เข้ามาในบ้านเด้ดขาด วันหนึ่งยายบุญหลงป่วยหนักนอนที่บ้านป้าตุ๋ย ป้าตุ๋ยรีบไปบอกลูกสาวยายบุญหลงว่าแม่ป่วยหนัก ขอให้รีบพาไปโรงพยาบาล... ลูกสาวยายบุญหลงกลับบอกว่า..ให้พากันไปเอง และถ้ามีอะไรมากกว่านี้ค่อยมาบอก..จะไปจัดการเอง.. ป้าตุ๋ยไม่รู้จะทำอย่างไร..ตนเองก้อไม่มีเงินมากมาย ไม่รู้จะพายายบุญหลงไปโรงบาลไหนได้... จึงโทรศัพท์..ไปในรายการร่วมด้วยช่วยกัน.. ขอให้เขาเอารถมารับยายบุญหลงไปโรงพยาบาล... และขอให้ติดต่อสถานสงเคราะห์คนชรารับยายบุญหลงเอาไป เลี้ยงด้วย..เจ้าหน้าที่ก้อมารับไปและติดต่อสถานสงเคราะห์คนชราให้ ยายบุญหลงได้พักพิง. เจ้าหน้าที่ร่วมด้วยช่วยกัน..ก้อเอา ป้าตุ๋ยกับยายบุญหลงมาซักถามในรายการร่วมด้วยช่วยกัน ทางเคเบิ้ลทีวี ออกอากาศไปทั่วประเทศ ป้าตุ๋ยเป็นคนเล่าให้ฟังตามคำบอกของยายบุญหลง ยายบุญหลงยังป่วยอยู่...พูดมากไม่ได้ ยายบุญหลงมีลูก3คน.. คนโตได้สามีอยู่ยีปุ่น..หายเงียบไป คนกลางแต่งงานสามีทำงานบริษัท...ตนเองทำงานบริษัทเหมือนกัน คนเล้กเป้นภรรยาของคนในเครื่องแบบอยู่ทางภาคใต้ มีบ้านที่สารภี..แต่งลุกสาวทำเป็นบ้านเช่า..เก็บเงินมาให้แม่ เดือน..500..บาท... ป้าตุ๋ยก้อเล่าว่า..หลังจากยายบุญหลงหายป่วยและไปพักบ้าน สถานสงเคราะห์คนชรา..ก้อนำข่าวไปบอกลุกสาวคนกลาง เขาก้อบอกว่าดีแล้ว..ต่อไปก้อไม่ต้องมาบอกอะไรอีก นอกจากมีถ้ามีการเสียไป..ค่อยมาบอก... ป้าตุ๋ย..ยังบอกว่าตอนนี้ก้อไปเยี่ยมยายบุญหลงที่สถานสงเคราะห์ คนชราอย่างสม่ำเสมอ..ดดยป้าตุ๋ยบอกว่าป้ายังดีที่ยังทำงานเลี้ยงตน เองได้แต่อนาคตไม่แน่..อาจจะได้ไปอยู่ที่เดียวกับยายบุญหลง อ่านแล้วรู้สึกถึงคำนี้ค่ะ ลูกสิบคนแม่เลี้ยงได้
แต่แม่คนเดียวลูกสิบคนเลี้ยงไม่ได้ ใจคนเรามันทำด้วยอะไรหนอ อยากรู้จริงๆ โดย: บัวริมบึง วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:14:54:37 น.
หวัดดีค่ะ เราเองมีความรู้สึกคล้ายๆ เจ้าของบล๊อคนะ ต่างตรงที่แม่มีลูกหลายคน แต่เราเป็นลูกคนเล็ก ธรรมชาติของลูกคนเล็กคือจะถูกแม่เลี้ยงแบบติดตัวมากๆ เราเองจะคิดทำอะไรที่ไกลๆ ออกไป เช่นย้ายไปอยู่คนเดียว ก็ต้องคิดถึงแม่ก่อน เพราะรู้ว่าแม่คงเป็นห่วงและกังวลมากๆ ทุกวันนี้ฉันอาจถูกญาติบางคนมองว่าทำงานก็ดีทำไมยังไม่คิดจะย้ายไปไหน ฉันได้แต่ยิ้มๆ ไปเพราะเหตุผลในใจฉันคือ ไม่ได้ห่วงแม่เท่ากับที่ห่วงว่าแม่นั่นแหละจะเป็นห่วงเรา ...
โดย: เสี่ยวลี่ วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:15:27:33 น.
ที่ทำให้แม่ ที่อยู่กับแม่
ได้ความสุขมากมาย หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว โดย: กายแก้ว วันที่: 8 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:19:24:23 น.
|
gripenator
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
Group Blog All Blog
Friends Blog
|
|||||||||||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |
เลยมีคำถามว่า "แล้วเราได้ทำอะไรให้แม่บ้างหรือยัง"
ฉันเองเป็นลูกคนเดียว เรียนจบก็ได้งานที่ต่างจังหวัด ต้องออกมาทำงานคนเดียว ส่งเงินให้แม่ทุกเดือน กลับบ้านได้ช่วงหยุดเทศกาล แต่ฉันกับแม่จะคุยกันทุกวัน ผ่านทางโทรศัพท์
ความจริงฉันเองมีความฝันที่อยากจะไปอยู่ต่างประเทศนะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะทำได้รึป่าว และถ้าถึงเวลานั้นฉันทำได้ แล้วฉันจะไปอยู่ได้มั้ย เพราะฉันมีแม่อยู่ที่นี่
ลูกคนเดียวลำบากเหมือนกันนะ เพราะบางทีอะไรที่ฉันอยากทำฉันจะทำไม่ได้ เพราะฉันคิดถึงแม่ก่อนตัวฉันเองเสมอ บางทีก็ต้องปล่อยให้ความฝันของฉันเองผ่านไป เพราะฉันเลือกแม่คนเดียวของฉันมากกว่าใคร ๆ