Bloggang.com : womam in love : love..2..

love..2..

ตอนที่ 2.......
ที่ห้องนอน.....หลังจากเดินเล่นที่ชายหาด

ก้องยืนลังเลอยู่ที่ปลายเตียง...เครียดจริงๆ...‘ทำไงดี..คืนนี้เขาต้องนอนกับพีในห้องนี้...เตียงเดียวกันแบบนี้จริงๆหรือนี่ โอย...ไม่อยากจะคิด’ แก้มใสแดงระเรื่อขึ้นมา ก้องบดินทร์รู้สึกหนาวๆร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้

ความกลัว ...ความสับสน ...ว้าวุ่นใจ...ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีระคนกับความอยากรู้อยากเห็นประเดประดังเข้าสู่ดวงใจน้อยๆของก้องบดินทร์...กำลังตัดสินใจจะเดินออกไปดูว่ามีห้องอื่นๆที่เขาพอจะพักได้หรือไม่ในคืนนี้ ก็พอดีที่พีเดินเช็ดผมยิ้มกริ่มออกมาจากห้องน้ำ

เดินมาหยุดตรงหน้าก้อง แกล้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จนก้องได้กลิ่นสบู่เหลวหอมกรุ่นลอยออกมา ยิ่งทำให้หน้าแดงจัด พียิ้มเดินเช็ดผมต่อ เมื่อรู้สึกว่าผมแห้งดีแล้วก็พาดผ้าขนหนูกับราวพาดในห้องนอนพร้อมกับเดินมานั่งที่เตียงด้านหนึ่งยกขาขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนพร้อมกับบอกก้อง

“นี่... คุณก้องบดินทร์ ทำไมยังยืนอยู่อีกละไม่ง่วงเหรอครับ” ตบไปที่เตียงด้านตรงข้าม และพยักหน้า เป็นเชิงเรียก....
ก้องยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ที่ประตู “เอ้อ....ผม...ผมยังไม่ได้แปรงฟันเลย ....เดี๋ยวผมไปแปรงฟันก่อนนะ”แล้วก็รีบเปิดประตูออกไปทันที

“อ้าวก้อง ...จะไปไหนน่ะ ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะ ก้อง....ก้อง... ก้องเดี๋ยวสิ ” รีบลุกวิ่งตามก้องออกไป ........

…ก้องยืนอยู่ที่ระเบียงในความมืดมีเพียงแสงจันทร์ สาดส่องให้พอมองเห็นเพียงรางๆ พีเพ่งมองฝ่าความมืดออกไปเห็นก้องยืนกอดอกใช้ความคิดอยู่เงียบๆ....ท่าทางกลุ้มใจอยู่มาก.... พีรู้สึกผิดที่ทำอะไรตามแต่ใจตนเองและทำให้ก้องไม่สบายใจ เขาเดินกลับไปที่ห้องนอน รู้สึกเสียใจอย่างมาก

‘ก้อง...คุณคงกลัวผม...คงโกรธผม ....จะให้อภัยผมไหมนะ’..เขานอนคิดทบทวนการกระทำของตัวเอง จนกระทั่งหลับไป....รู้สึกตัวอีกทีเมื่อเตียงด้านหนึ่งไหวยวบ

‘ก้องกลับมาแล้ว ’....พีคิดในใจ...แต่ก็เงียบแกล้งทำเป็นหลับ ก้องเอนตัวลงนอนที่ข้างๆเขา...ห่างไปไม่ถึงคืบ...

“ก้อง...คุณยังโกรธผมอยู่เหรอครับ” พีตัดสินใจหันไปถามก้อง ยันศอกไว้ข้างหนึ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าของก้อง จ้องมองด้วยสายตาเศร้าๆ

“เปล่าหรอกพี...ผม...รู้สึกสับสนนิดหน่อย...ขอเวลาผมสักนิดเถอะนะ”….เอื้อมมือไปลูบแก้มพีเบาๆ... “นอนเถอะ”

ก้องหลับตาลง เหมือนเหนื่อยล้ามาแรมปี พียังคงจ้องมองใบหน้างามนั้นเงียบๆก่อนล้มตัวลงนอนและหลับไปในที่สุด แต่ก้องบดินทร์...สะดุ้งตื่น...ตกใจ...รู้สึกกลัวทุกครั้งที่พีดิ้นมาสัมผัสถูกตัวเขา...เฮ้อออ...ก้องบดินทร์หลับไม่ได้เลยทั้งคืน
..........................................................................................................................................................................................................

ก้องตื่นแต่เช้าทำอาหารง่ายๆสำหรับเขาและพี ...ยังสับสนว้าวุ่นใจ และคงเพราะนอนไม่เต็มอิ่ม...จึงรู้สึกว่าวันนี้อารมณ์ไม่ค่อยดีเลย
‘ไปตามพีมากินอาหารเช้าดีกว่า ...แหมนอนหลับอุตุ สบายอารมณ์จริงๆนะ’...อดหมั่นไส้คนที่ทำให้เขานอนไม่หลับทั้งคืนไม่ได้...เริ่มรู้สึกหงุดหงิดน้อยๆ

“พี...พี ..ตื่นได้แล้วสายแล้วนะ ”..พูดไปก็พยายามดึงผ้าห่มออกจากตัวพีแต่ดึงเท่าไหร่ก็ไม่หลุดจากตัวพีสักที ส่วนพีแอบยิ้มทะเล้นอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ก้องออกแรงดึงผ้าห่มจนเหนื่อย...และโมโห “ไม่ตื่นใช่ไหมพี ...งั้นผมจะกลับบ้านแล้วนะ ”..
…
ได้ยินคำว่ากลับบ้าน พีก็ดีดผึงออกจากเตียงลงมายืนข้างๆก้องอย่างว่าง่าย “ก้อง...จะรีบกลับแล้วเหรอ ....ก็ไหนว่าหยุด 3 วันไงครับ เรายังไม่ได้เที่ยวกันเลยนะ ”..ทำเสียงออดอ้อน พยายามจะคว้ามือคนรักไว้แต่..ก้องสะบัดมือหนี หน้างอรีบเดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วนั่งกินอาหารเช้าเงียบๆ

“โห...ก้องง่า ...ก้องจะโกรธผม งอนผมไปถึงไหนนะ. ”..ตามมาที่โต๊ะอาหาร หยิบอาหารขึ้นใส่ปากก่อนจะยิ้มหวาน ที่อาหารอร่อยถูกใจ
“...แหมรู้สึกดีจัง ....มีคุณทำอาหารให้กินทุกเช้า มาปลุกผมทุกเช้าอย่างนี้ตลอดไปก็ดีนะ. ”พูดจบก็ส่งยิ้มหวานมาให้ (ช่างไม่รู้เล้ยยย...พีรวิชญ์...ว่าตกอยู่ใน...บรรยากาศมาคุ???)

“ก้องคุณชอบบ้านหลังนี้ไหม... ผมผูกพันกับบ้านหลังนี้มากนะ ...ตั้งแต่เด็กๆผมกับธีร์มักจะมาที่นี่บ่อยๆ...บางครั้งผมก็มาคนเดียวนะ... เวลาผมเหงา ..แต่เมื่อเร็วๆนี้ ธีร์โทรบอกผมว่า คุณแม่จะขายบ้านหลังนี้แล้ว ผมรู้สึกใจหาย ผมอยากเก็บบ้านหลังนี้ไว้ ..สำหรับเรานะครับก้อง...เอาไว้เป็นเรือนหอของเรา...นะครับ”

พีมองมาด้วยสายตาจริงจัง ก้องบดินทร์หน้าแดงเมื่อได้ยินคำว่า...เรือนหอ... ก้มหน้าซ่อนยิ้มอายๆ…แต่แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้...ก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

“คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่..พี…”ก้องหน้าเครียด
“รีบๆกินเข้าเถอะ...ผม...ผมอยากกลับบ้าน แม่คงเป็นห่วงแย่แล้ว” ก้องพูดจบก็ลุกเดินลงไปที่ชายหาด
ปล่อยให้พีนั่งงงอยู่คนเดียว ..นี่เราพูดอะไรผิดไปหรือไง???

พีวิ่งตามก้องไปรู้สึกหงุดหงิดที่ก้องงอนไม่เลิก คว้ามือได้ก็ดึงให้หันมาจนก้องเซ “ก้อง...คุณชักจะพาลใหญ่แล้วนะ ...งอนอะไรกันนักกันหนาเนี่ย ”..เสียงดุพร้อมกับทำตาดุส่งไป ใบหน้างามตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่วายเหวี่ยง พยายามบิดมือออกจากมือแข็งแรงนั้น

“พีปล่อยนะผมเจ็บ ”..พูดไปก็พยายามดึงมือออกสุดแรงจนมือหลุดแต่ตัวเองก็เสียหลักล้มลง
“โอ๊ะ!!!โอ๊ย..”ก้องล้มลงไปคลุกกับทราย หน้างอปัดทรายออกจากตัวแล้ว นั่งกอดเข่านิ่ง ...พีส่ายหัวอย่างระอาแล้วนั่งลงข้างๆ

“ก้องคุณเป็นอะไรน่ะ....คุณมีปัญหาอะไร ทำไมไม่พูดกับผม ผมรับฟังคุณทุกอย่างนะ...เรา...เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ.”โอบไหล่ก้องไว้พร้อมกับเชยคางคนรักขึ้นจ้องมองไปในดวงตากลมโตพยายามค้นหาปริศนา ที่ยากจะหาคำตอบได้ ก้องเม้มปากนิ่งไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไรดี ได้แต่เอนตัวลงซบกับไหล่พีนิ่งเงียบ

เงียบกันไปนานจนพีเป็นฝ่ายดันก้องให้นั่งตรง ถอนหายใจยาว ยิ้มน้อยๆ
“กลับกันเถอะ....ผมจะไปส่งคุณที่บ้านนะ”....ใจหายวูบ พีคงโกรธเขามาก ทำไมนะก้องทำไม...
ทำไม นายช่างทำอะไร..ไม่ตรงกับใจตัวเองเลย....จริงๆ............

พีเก็บของเงียบๆเขาไม่พูดอะไรเลยหลังจากกลับจากชายหาด ...ก้องรู้สึกวุ่นวายใจอยากจะขอโทษพี..พยายามรวบรวมความกล้า ..สูดหายใจเข้าลึกๆเดินเข้าไปหา สวมกอดพีจากด้านหลัง

“พี...ผมขอโทษ .”ก้องหลุดสะอื้นโฮออกมาหลังจากพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไว้นาน ...
..พีตกใจหันกลับมากอดก้องไว้ลูบหลังลูบไหล่ปลอบใจ.... “ก้อง...ก้อง.....ไม่เป็นไรนะ... ผมไม่ได้โกรธคุณหรอกนะ....ก้อง....อย่าร้องไห้”พีปลอบโยนพร้อมกับพาก้องนั่งที่เตียง ก้องยังคงสะอื้นอย่างหนัก ปากคอสั่นพูดอะไรไม่ออกได้แต่กอดพีไว้แน่น

อยากจะกอดพีไว้อย่างนี้ให้สมกับที่เขาอยากกอด....ให้สมกับที่ใจตัวเองปรารถนา .....อยากเก็บช่วงเวลาแสนสุขที่อยู่ด้วยกันให้นานที่สุด...แต่...ก็ต้องตัดใจ ดันตัวเองออกจากอกพี พยายามเช็ดน้ำตาที่ยังไหลอาบแก้มไม่หยุด

“ขอบคุณนะพี...ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ผม...ขอบคุณที่รักผม...แต่ผมกลัว..พี...ผมกลัวมาตลอด....กลัวว่าผมจะหลงระเริงกับความสุขนี้จนเพลิน....แล้วถ้าวันหนึ่งมันไม่เป็นอย่างที่ผมหวัง..ผม...ผมกลัวความผิดหวัง..กลัวการพลัดพราก..พี ...ผมกลัวที่จะเสียคุณไป...ผม....ผมยอมเสียใจตอนนี้..ดีกว่าที่จะต้องเสียใจ...เมื่อผมรักคุณมากกว่านี้..พี..ผมขอโทษ ..ผมสับสน..ผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ..ขณะนี้ตอนนี้ผมก็ยังสับสน...ในใจผมมีแต่คุณ...ผมไม่รู้ว่าผมจะอยู่ได้อย่างไรเมื่อไม่มีคุณ...พี...ผม..ผ...”……

ก้องไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อได้...ริมฝีปากของพีก็ประทับลงไปบนริมฝีปากอิ่มของก้อง......
‘ไม่ต้องพูดอะไรอีกก้อง ผมเข้าใจคุณดี...เข้าใจคุณทุกอย่างแล้ว ...เพราะผมเองก็ กลัวเหมือนกัน....ทำไมผมจะไม่รู้ว่าการสูญเสียมันเจ็บปวดเพียงใด...ผมก็เคยสัมผัสมันมาแล้ว...ไม่น้อยไปกว่าคุณนะก้อง... ก้องผมสัญญานะผมจะไม่ทิ้งคุณ ไม่มีวัน ...เชื่อผมนะคนดีของผม’....
กอดก้องไว้แนบอกพลิกตัวดันให้ก้องนอนราบไปบนเตียง ถอนปากจ้องมองใบหน้าสวย..ยิ้มน้อยๆ.....เมื่อเห็นก้องจ้องมองมาอย่างตื่นๆก็จูบปลอบใจอย่างอ้อยอิ่งเนิ่นนาน ...

...
แม้จะตื่นเต้นอยู่บ้างแต่ก้องก็ตอบรับจูบของพีอย่างเต็มใจ ...ปล่อยใจไปกับพีไม่ว่าพีจะทำอะไรก็ไม่ขัดขืน ...รู้สึกตัวลอยๆเหมือนอยู่บนปุยเมฆ...โดนพีถอดเสื้อออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้...เหมือนลมหายใจจะขาดเป็นช่วงๆ...เมื่อพีเริ่มเลื่อนริมฝีปากไปบนร่างกายเขา...พรมจูบไปทั่วร่าง...ตั้งแต่ซอกคอ...หน้าอก...หน้าท้อง....
อ๊ะ!!!!..ก้องพยายามรวบรวมสติที่กำลังจะเตลิดกลับมา เมื่อพีเริ่มปลดเข็มขัดกางเกงที่เขาสวมอยู่
“พี..พ..พ..พี...ผม..ผมยังไม่พร้อม.” บอกพีเสียงสั่นยึดมือพีไว้แน่น หายใจหอบ ใจเต้นแรง...หน้าแดงจัด ...รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว... เหงื่อซึมที่หน้าผาก ...
พีหยุดมือไว้ กระซิบที่ข้างหู…คนตัวสั่น.... “ไม่ต้องกลัวนะก้อง...เชื่อใจผมนะ...คนดี”พียิ้มหวานจูบที่หน้าผากก้อง...ค่อยๆเลื่อนริมฝีปากมาที่เปลือกตา ลงมาเรื่อยๆ... แต่!!มือคนซน...ยังคงสาระวนกับการพยายามปลดกระดุมต่อ....ก้องหายใจถี่กระชั้นเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ ….
“พี...พี...หยุด....ก่อน...เถอะ ผม..ผม..กลัว ... ผมกลัวนะพี.”คว้ามือพีมากอดไว้อีก... “ขอ...ขอเวลาผมอีกนิดนะ..นะ...เมื่อผมพร้อม....ผมจะบอกคุณเอง...นะครับ... พี ”....ส่งสายตาอ้อนวอน น้ำตาปริ่มที่ปลายตาคู่สวย เสียงเริ่มสั่นน้อยๆ ใกล้จะร้องไห้เต็มที...font>

พีจ้องหน้าก้องเริ่มลังเล....นึกสงสาร...ถ้าเขาหักหารน้ำใจก้องในวันนี้ ....เขาอาจจะต้องสูญเสียสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตไปก็ได้ พีเบี่ยงตัวจากท่าเดิมเอนตัวลงนอนข้างๆก้อง...หลับตาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนาที่ยังคงพลุ่งพล่านอยู่ให้ดับลง.. หายใจลึกยาว ใบหน้าเครียด...
เมื่อเป็นอิสระ..ก้องรีบคว้าเสื้อที่ตกอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวมไว้ ...การหายใจเริ่มเป็นปกติ ...แต่ใจยังคงเต้นแรง....หันมามองคนข้างกายสายตาเต็มไปด้วยความเห็นใจ....แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่พีไม่ล่วงเกินเขา...ไปมากกว่านี้....
‘สักวันนะครับพี... สักวัน....เมื่ออะไรๆลงตัวมากกว่านี้ ...เมื่อผมทะลายกำแพงในหัวใจลงได้ ....ผมจะไม่ยอมให้คุณหลุดมือไปแน่นอน’ ....ยิ้มนิดๆที่มุมปากก่อนก้มลงสัมผัสที่แก้มของคนตรงหน้า
“ขอบคุณมากนะพี..ขอบคุณมาก...ผมรักคุณจัง” พีลืมตามองคนแก้มป่องที่จ้องเขาตาแป๋ว แล้วก็หัวเราะ.....
.“ก้อง.....อย่าแหย่ผมสิ.....ผมจะอดใจไม่ไหวก็แบบนี้นี่แหละ.....ฮื่ยยย..”
..............................................TBC.........................................

ขอบคุณเพลงประกอบฟิค..ความรู้สึกดีดีที่ไม่อาจบอกใคร..Bossa with love

Create Date : 09 พฤษภาคม 2553

Last Update : 18 พฤษภาคม 2554 2:32:07 น.

6 comments

Counter : 808 Pageviews.