|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
love..6..
ตอนที่ 6....
ก้องกำลังทำกายภาพให้คนไข้ที่ห้องออกกำลังกายรวม...ที่มีทั้งผู้สูงอายุ รุ่นคุณลุง คุณป้า บ้างก็ต้องปั่นจักรยานเพิ่มกำลังของกล้ามเนื้อขา บ้างก็มาฝึกความแข็งแรงของกล้ามเนื้อแขน
พี่เต้ยืนมองก้องเงียบๆ...เห็นอากัปกิริยาที่ก้องปฏิบัติกับคนไข้อย่างอ่อนโยนก็ยิ้มพอใจ...คุณช่างน่ารักและแสนดีจริงๆนะ...ก้องบดินทร์...ที่รักของผม.....
"น้องก้องครับ"...พี่เต้ส่งเสียงหวาน
"เที่ยงนี้ไปกินข้าวกับพี่นะครับ ...ถือซะว่าตอบแทนที่พี่ช่วยก้องเมื่อวาน ....แล้วเจอกันนะครับ".
..พี่เต้ยักคิ้วให้ พูดเองเออเองเสร็จสรรพ แล้วเดินยิ้มแก้มปริออกไป
ก้องได้แต่อ้าปากค้าง กำลังงงๆอยู่
"คุณหมอรูปหล่อค๊ะ...จะกายภาพให้ป้าต่อได้รึยังค๊า...ป้าก็ชักหิวข้าวเที่ยงแล้วเหมือนกัน "
.."เอ้อ.ครับ... ".ก้องยิ้มเจื่อนๆแล้วทำกายภาพให้คุณป้าต่อ..
....แต่ในใจเริ่มเป็นกังวล
ที่ร้านอาหารใกล้ๆโรงพยาบาล ก้องนั่งทานอาหารเงียบๆ
"คิดอะไรอยู่ครับน้องก้อง. ". พี่เต้ ทำลายความเงียบลง พร้อมตักกับข้าวให้ก้อง... ก้องขอบคุณเบาๆ ยิ้มแห้งๆ ..
.เฮ้อออไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เลยจริงๆ ...อึดอัดจัง...โชคดีที่มีนะโมกับพี่แอ้มาด้วย ไม่อย่างงั้นก้องคงเครียดมากกว่านี้ พี่แอ้ขอตัวไปห้องน้ำ นะโมเดินออกไปดูขนมที่จะซื้อไปทานตอนเย็น (ที่จะต้องเข้าเวรกับก้อง)...เลยดูเหมือนว่าก้องมากับพี่เต้ 2 คน ....
ก้องใช้ช้อนเขี่ยข้าวเงียบๆ
."ก้อง....ใช่ก้องจริงๆด้วย"
.แอนนาน่ะเอง เดินตรงเข้ามา
ก้องหันไปเห็นก็ลุกขึ้นยืนยิ้มน้อยๆให้
"สวัสดีครับ แอนนามาทำอะไรแถวนี้เหรอ ทานข้าวมาหรือยังครับ "
ก้องถามแก้เก้อ เมื่อเห็นแอนนามองหน้าพี่เต้ และหน้าตนสลับกันอย่างสงสัย .... แต่ก็ไม่เอ่ยอะไรออกมา
."พอดีแอนนามาเยี่ยมเพื่อนเลยแวะมาทานอาหาร....เพื่อนแอนนาอยู่ทางโน้นน่ะ....เอ้อ...ก้องพรุ่งนี้แอนนาจะบินไปญี่ปุ่นแล้วนะ จะไปเชียร์พี... ก้องจะไปพร้อมแอนนามั้ย"...แอนนาเอียงหน้ารอฟังคำตอบ
ก้องส่ายหน้าน้อยๆ
"ผมไปไม่ได้หรอกแอนนา...งานเยอะมากเลย...ขอบใจนะ ฝากบอกพีว่า...ทำให้ดีที่สุด.....
".อื้อ...งั้นแอนนาไปก่อนนะ."แอนนาเดินจากไปนานแล้ว ก้องนั่งเงียบ...ทานอะไรไม่ลง ...
...คิดถึงพีรวิชย์....ก้องบดินทร์ก็น้ำตารื้นขึ้นมาอีก
.
"พี่เต้ครับ..ก้องขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ"
.
.
...เสียงมือถือก้องดังขึ้น พี่เต้มองรูปคนโทรเข้าก็นึกหมั่นไส้ ...เออมันหล่อ...สายตัดไปแล้วพี่เต้หยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นรูปหน้าจอเป็นรูปก้องกับพีถ่ายคู่กัน...ใกล้ชิดกันมาก...
...นี่หรือคนรักของน้องก้อง...ฮึ!รักกันจังนะ...รู้สึกอิจฉาพี....ที่ได้ใกล้ชิดคนที่เขาหมายปอง...ก็ชักหงุดหงิด....
สักครู่พีก็โทรเข้าอีก นะโมจำเสียงริงโทนของก้องได้หันมองไปที่โต๊ะ ....
....อ๊ะ!!!พี่เต้....
นะโมเห็นว่าพี่เต้รับโทรศัพท์ของก้อง ....ตอนแรกพี่เต้ ก็ลังเลนิดนึงหันไปมองทางห้องน้ำยังไม่เห็นก้องออกมาก็ถือวิสาสะกดรับโทรศัพท์ กรอกเสียงลงไป
สวัสดีครับ. ...
พีอึ้ง....เอ๊ะ!!!ใครน่ะ เอ้อ...ขอสายคุณก้องบดินทร์ครับ ตกใจเล็กน้อยที่ปลายสายไม่ใช่คนเสียงหวาน แต่...ก็พยายามควบคุมอารมณ์ทำเสียงให้เป็นปกติ
น้องก้องไม่สะดวกรับสาย พอดีเรามาฉลองที่ก้องทำงานวิชาการเสร็จ ...กินข้าวกลางวันกัน 2 คน ที่ร้านประจำของเรา ...ตอนนี้น้องก้องไปห้องน้ำ... คุณจะฝากอะไรมั้ยครับ ผมจะบอกน้องก้องให้. พี่เต้แกล้งพี...
ฝากบอกว่า...ผม...พีรวิชญ์โทรมา...ให้โทรกลับด้วย...ขอบคุณ
พีหงุดหงิดมาก...หลังวางสาย ..
รู้สึกไม่ชอบใจคนพูดสายด้วยเลย ดูเหมือนเขาพยายามจงใจจะบอกว่ามากัน 2 คน หันไปทุบกำแพงดังปัง เพื่อระบายความโกรธ นานแล้วนะที่เขาไม่ได้รู้สึกโกรธ...หงุดหงิดแบบนี้ ... ..
ก้องคุณไปกินข้าวกับคนอื่นทำไม...
เฮ้ย...พีรวิชญ์..นายคิดมากไปเองรึเปล่า...อาจเป็นเพื่อนกันก็ได้...ก้องคนน่ารักก็ต้องมีเพื่อนๆไปกินข้าวด้วยบ้างหรอกน่า...ใจเย็นๆ...
เอามือจับแหวนที่นิ้วนางซ้าย...รู้สึกเจ็บแปลบๆในใจ...ใจเย็นๆ..พีรวิชญ์...ควบคุมอารมณ์ไว้
บอกตัวเองไปแบบนั้นแต่ก็รู้ว่าทั้งตัวร้อนผ่าว...เย็นไม่ไหว
.
.
.
พี่เต้กดวางสายแล้วแต่ยังถือโทรศัพท์ไว้ในมือ แอบยิ้มน้อยๆ มองรูปหน้าจออย่างสะใจ
ทำอะไรน่ะพี่เต้.....นะโมขมวดคิ้วไม่พอใจ
เปล่า...โทรผิดน่ะ.... พี่เต้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หัวเราะเสียงดัง จนก้องที่เดินมาถึงทำหน้าเหรอหรา
ขำอะไรเหรอครับ
นะโมอึดอัดแต่ยังไม่แน่ใจในเหตุการณ์ เลยไม่กล้าบอกก้อง
"เปล่าเรากลับกันเถอะ พี่เต้หันมายิ้มหวานให้ก้องแล้วชวนกลับ
ฮึ.!!!!..ดูเขาอารมณ์ดีจังนะ ขับรถฮัมเพลงมาตลอดทาง นะโมอดสงสัยไม่ได้ว่าพี่เต้โกหก....แต่ก็ต้องเก็บเงียบไว้ ....
คงไม่มีอะไรหรอกน่า....คิดมาก...เพราะเขาห่วงก้องบดินทร์เกินไปหรือเปล่า...
.แอบมองหน้าสวยของก้องที่พักนี้หมองไปมากก็ใจหวิวๆ.......
ก้องอยู่เวรช่วงเย็น. ..
ใจลอยๆจนลืม...ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า ....คนไข้มากเลยไม่มีเวลาดูว่าแบตฯโทรศัพท์ใกล้จะหมด พีโทรหาก้องหลายครั้ง ก้องไม่ได้รับสาย จนอารมณ์เสีย
ครั้งสุดท้ายเป็นเสียงบอกไม่มีสัญญาณตอบรับ ยิ่งทำให้พีพลุ่งพล่านมาก
ฮึ....ก้องทำไมคุณทำอย่างนี้ โทรไปก็ไม่รับสาย ฝากให้โทรกลับก็ไม่โทร ...นี่คุณจะแกล้งผมไปถึงไหน...
ฮึ!!!...คุณก้องบดินทร์....
.
.
.
เพราะเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน เมื่อก้องอาบน้ำเสร็จทิ้งตัวลงนอนได้ ก็หลับไปในทันที ทำให้ไม่รู้ว่าแบตฯมือถือหมด พีโทรเข้าเบอร์บ้าน พี่ตุ่มเป็นคนรับสาย เมื่อพีบอกจะคุยกับก้อง...พี่ตุ่มขึ้นไปเรียกอยู่นาน...ก็ไม่มีทีท่าว่าก้องจะตื่น จนพี่ตุ่มยอมแพ้
.
"น้องพี น้องก้องหลับไม่ยอมตื่นเลย ...นี่ก็ดึกแล้วไว้พรุ่งนี้ ค่อยโทรใหม่นะคะ พี่ตุ่มจะบอกน้องก้องว่าน้องพีโทรมา"
.พี่ตุ่มวางสายไปแล้ว
ดึกมากแล้ว...แต่พีรวิชญ์ยังข่มตาหลับไม่ลง...
...พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงรู้สึก วุ่นวายใจ ก้องผมคิดถึงคุณ...อยากฟังเสียงคุณ ...พรุ่งนี้ผมก็จะแข่งแล้ว...
...ผมอยากได้กำลังใจจากคุณนะ ...ก้องครับ...ผมอยากได้ยินเสียงคุณ...
.....พีเพลียหลับไป...
อ๊ะ!!!ก้อง...ก้องจริงๆด้วย ก้องหันมาโบกมือให้...
"พี...พี ทางนี้... เสียงหวานๆของก้องดังอยู่ในหู... ใกล้มาก
...ใจพีอยากจะรั้งร่างนั้นมากอดแนบอก พยายามวิ่ง...หวังจะคว้าข้อมือเรียวนั้น...แต่...ไม่ว่าจะออกแรงวิ่งเร็วเท่าไรก็ดูเหมือนภาพของก้องจะยิ่งไกลออกไปทุกทีๆ
เขารวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายกระโดดไปสุดแรง คว้ามือก้องไว้ได้แต่...โอ๊ะ!!!!
...พีตกเตียง...
เข่าขวากระแทกพื้นอย่างแรง...เจ็บแปลบ...ถึงหัวใจ...
บ้าจริง!!!...ฝันหรือนี่...พีมองนาฬิกา...เช้าแล้ว........
................................................................................................................................................................................
น้องก้องคะ น้องก้อง..อุ๊ย....ไม่ทันเลย จะบอกว่าเมื่อคืนน้องพีโทรมา...ทำไงดีน้า
พี่ตุ่มเกาหัวแกรกๆ เมื่อกะเวลาว่าก้องถึง โรงพยาบาลแล้วพี่ตุ่มก็โทรเข้าแผนกไปหาก้อง บอกเรื่องพี ก้องตกใจรีบไปเปิดโทรศัพท์
อ๊ะ!!!แบตหมดทำไงดี ...เขานี่สะเพร่าจริงๆ...ไม่ไหวแล้ว...น้ำตาคลอๆอยากจะปล่อยสะอื้นออกมาซะจริงๆ...หาที่ชาร์ตแบตโทรศัพท์ได้ก็รีบโทรหาพีทันที..
ไม่มีคนรับสาย ดูเวลา ตอนนี้พีคงกำลังอยู่ที่สนามแข่งแล้ว... ก้องวุ่นวายใจ ไม่รู้จะทำยังไงดี ...กลัวพีโกรธ...คิดถึง...อยากคุย...อยากบอกว่ารัก....อยากขอโทษ....
โอย!!!.นี่เขาจะทำไงดี.....
ก้องกด ส่งข้อความ"พีผมขอโทษ...ผมจะเป็นกำลังใจให้คุณนะ ....พีผมรักคุณ... "ส่งไปพร้อมกับใจลอยๆ...
"เฮ้ย...ก้องทำงานได้แล้ว... นะโมเตือน ก้องหน้าแหยๆ ตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้...รีบขอตัวเข้าห้องน้ำทันที...
นะโมเห็นอาการก้องไม่ค่อยดีก็เดินตามไป ....
"มีอะไรเหรอก้อง...ก้องบอกเรื่องที่ไม่สบายใจ นะโมจึงตัดสินใจบอกเรื่องที่พี่เต้รับโทรศัพท์ก้องเมื่อวาน ตอนไปกินข้าวกลางวัน
ก้อง...โกรธ...ที่พี่เต้ทำเกินไป...ริมฝีปากอิ่มเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง..
.ร่างบางเริ่มสั่นน้อยๆ น้ำตาปริ่มที่ปลายตา.
....อยากดึงคนตรงหน้ามากอด ปลอบใจ...แต่....นะโมตบบ่า...เขาทำได้เพียงเท่านี้...........
ที่สนามแข่ง..
พีเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า สีหน้าไม่ค่อยดี...เขาพยายามรวบรวมสมาธิ...ไม่คิดเรื่องก้องบดินทร์...แต่ก็ทำได้ยาก... พีนึกถึงใบหน้าหวานที่มักจะมีรอยยิ้มอยู่เสมอ...
"...พี... "..
ก้อง!!!...เสียงก้อง...หันไปตามเสียงเรียก...แอนนาโบกมือให้วิ่งเข้าไปหา กอดพีแล้วถือโอกาสหอมแก้ม1ที (อ๊ะ!!!ทำงี้ได้ไง...แก้มพีของก้องนะครับ)
แอนนา...มากับใครน่ะ ...พีมองหาหวังว่าจะเห็นคนแก้มใส
แอนนามากับธีร์กับจอนห์น่ะ ...อยู่ทางโน้น ชี้ไปที่ฝั่งที่นั่ง...พีมองตามเห็นธีร์กับจอนห์โบกมือให้ก็โบกมือตอบ ยิ้มนิดๆ
"พี...เมื่อวันก่อนแอนนาเจอก้องด้วย...พอดีไปทานอาหารร้านเดียวกัน...แอนนาชวนก้องมาเชียร์พีด้วยนะ...แต่ก้องไม่ว่าง เห็นพี่ผู้ชายคนที่มาด้วยเขาบอกว่าก้องต้องทำงานOTทุกวันเลย..แอนนาคุยไปเรื่อยโดยไม่ทันสังเกตว่าพีมีสีหน้าแย่ขนาดไหน
...ก้อง...ก้องบดินทร์...คุณไปกับคนอื่นจริงๆ...
...หัวใจกระตุกวูบ...
พี..เตรียมตัวได้แล้วนะ ใกล้เวลาแล้วผู้จัดการเดินมาบอก พีพยักหน้ารับ ยิ้มให้แอนนาแล้วเดินไปเตรียมตัว ...
....รู้สึกเจ็บแปลบที่เข่าขวา...ใช่หรือ...
....อาจเป็นที่หัวใจมากกว่า......
ธีร์...แอนนาว่าพีเขาดูเครียดๆนะ...ดูไม่สบายใจยังไงไม่รู้แอนนาบอกสีหน้าเป็นกังวล..
ธีร์หันมายิ้ม.. . คงตื่นเต้นมั้ง เพราะเขาหวังไว้มาก...ว่าจะเอาถ้วยแชมป์ไปฝาก...ใครบางคน ธีร์ละชื่อก้องไว้...
"แต่น่าเสียดายเขาไม่ได้มาเชียร์ที่สนาม
.ธีร์หันไปมองหน้าจอนห์ แอบจับมือ บีบเบาๆยิ้มให้ด้วยสายตาห่วงใย ...เอื้ออาทร...
หวังว่าพีกับก้องคงสมหวังเหมือนกับเรานะ จอนห์รับรู้สายตาของธีร์ ...ยิ้มอายๆหันมองไปยังสนามแข่ง....
เสียงมือถือธีร์ดังขึ้น...เอ??..ก้องโทรหาเขาทำไม..คงเป็นห่วงพี.... บอกจอนห์แล้วเดินไปรับตรงที่เงียบๆ
ว่าไงครับก้อง....อื้อออ...ผมอยู่ที่สนามกับจอนห์และแอนนา...ตอนนี้พีกำลังจะแข่งแล้วนะ...ว่าไงนะ พีไม่รับโทรศัพท์คุณเหรอ ..มีปัญหากันหรือเปล่า"
ก้องบอกเรื่องที่พี่เต้รับโทรศัพท์เมื่อวาน คิดว่าอาจทำให้พีเข้าใจเขาผิด ก้องสะอื้นมาตามสาย ธีร์ปลอบใจไม่ให้ก้องเป็นห่วง...เขาจะบอกกับพีเอง
หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว ธีร์เดินหน้าเครียดกลับมา
"มีอะไรเหรอธีร์ "จอนห์กระซิบถาม
เอ้อ...พีกับก้อง...เขามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อย...ก้องไม่สบายใจเลยโทรมาปรึกษาผมน่ะ...จอนห์พยักหน้าน้อยๆ
แล้วพี....เขาจะเป็นไรไหมเนี่ย. คว้ามือธีร์มาบีบเบาๆสีหน้าเป็นกังวล.......
การแข่งขันเริ่มขึ้น.....
ผ่านไปหลายรอบแล้ว...พียังคงทำได้ดี...เขาพยายามควบคุมรถให้ดีที่สุด...
อีก1รอบ เท่านั้น ผ่านโค้งสุดท้ายข้างหน้า...ก็จะนำรถเข้าเส้นชัยแล้ว...อีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น...เหยียบคันเร่งเต็มแรง...
อ๊ะ!!!
..
รู้สึกเจ็บแปลบที่ขาขวา ปวดจนงอเข่าไม่ได้ ปวดมากจนควบคุมสติไม่อยู่ ...ใจกระตุกวูบ...ตกใจ... พลาดไปแตะเบรก รถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงก็หมุนหลายตลบ ....จนไปชนเข้ากับกำแพงข้างสนาม!!!!
..พี....พี.....ผมรักคุณนะ...เสียงใครนะหวานจับใจ...ใครนะใคร หน้าหวานๆนั้นใครกัน...
พยายามเอื้อมมือออกไป....แต่....คว้าไม่ได้..
พีรวิชญ์หมดสติ เขาถูกพาเข้าโรงพยาบาลที่ใกล้และดีที่สุด ตรวจร่างกายอย่างละเอียด ขาข้างเดิมร้าว แขนขวาหัก ใส่เฝือกเรียบร้อย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ..
มีเพียงแต่...ความทรงจำของเขา...หายไปบางช่วง...เขาลืมอะไรบางอย่างไป...
....บางอย่าง....ที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขา.......
ก้องบดินทร์ถึงกับเข่าอ่อน แทบทรงตัวไม่อยู่ เมื่อรู้ข่าวว่าพีประสบอุบัติเหตุ และที่ทำให้หัวใจของก้องบดินทร์แทบแตกสลายคือ..
เขา...พีรวิชญ์ ...เขาจำก้องบดินทร์ไม่ได้...
เขาลืมความทรงจำที่เกี่ยวกับเราไปหมดแล้ว..
ก้องร้องไห้โฮ ธีร์กับจอนห์กอดปลอบใจ...ลูบหลังลูบไหล่ให้ก้องเบาสะอื้น...
..... เขาลืมเราแล้ว ...พีรวิชญ์ลืมก้องบดินทร์ไปแล้ว...แต่...ไม่นะ...ต้องไม่เป็นแบบนี้
เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
....ก้องบดินทร์อย่ายอมแพ้.....อย่ายอมแพ้ง่ายๆ....
ก้องพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงที่ยังเหลืออยู่ ...ปาดน้ำตาออกไป
ธีร์...ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม . ก้องมองตาธีร์...อ้อนวอน...ธีร์พยักหน้าเข้าใจ...บีบมือก้องเบาๆ...เป็นเชิงปลอบโยนและให้กำลังใจ....
หลังจากหมอให้กลับไปพักฟื้นได้แล้ว พีรวิชญ์กลับมาพักที่คอนโดเหมือนเดิม...
....เขารู้สึกแปลกๆ.... เหมือนมีอะไรค้างคาในใจ...พยายามคิด...ค้นหาสิ่งที่เหมือนขาดหายไป ...ยิ่งคิดก็เริ่มปวดหัวตื้อๆ
.
.....เลิกคิดเถอะ...พีรวิชญ์....ช่างเถอะ............
TBC
| Create Date : 10 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 6 เมษายน 2554 6:49:24 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 621 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: sky IP: 124.121.183.193 วันที่: 1 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:27:22 น. |
|
|
|
| โดย: keamdeang1@smile IP: 58.11.38.8 วันที่: 28 มกราคม 2554 เวลา:20:35:35 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [