Bloggang.com : womam in love : love..5..

love..5..

ตอนที่5........

หลังจากส่งงานให้พี่แอ้ตรวจเรียบร้อยแล้ว พี่แอ้พอใจชมก้องไม่ขาดปากทีเดียว......

“ก้องทำดีมากพี่ หวังว่ารายงานฉบับนี้คงผ่านการประเมินแน่นอน...ไว้ฉลองกันหลังประกาศผลนะจ๊ะ”...พี่แอ้พูดยิ้มๆ ก้องไหว้ พร้อมกล่าวขอบคุณที่พี่แอ้ให้ความช่วยเหลือตลอดมา...และรีบขอตัวกลับบ้านเมื่อเลยเวลาเลิกงานมานานโขแล้ว...

ก้องเดินออกมาหน้าโรงพยาบาลเงียบๆ...รู้สึกเพลียและเหนื่อย....ใจลอยๆถึงคนอยู่ไกล.....

.... เดินลงจากฟุตบาทไปบนถนนตอนไหนไม่รู้...

เสียงแตรรถดังขึ้นด้านหลัง ก้องสะดุ้งเฮือกหันไปตามเสียง...ยืนตะลึง....นึกถึงเรื่องเมื่อปีกลาย ขาแข็งก้าวไม่ออก....ชนแน่...โดนชนแน่ๆ.....

ก้องยืนตัวเกร็ง...หลับตาปี๋...มือใหญ่ๆของใคร...ดึงตัวเขาให้หลบรถที่แล่นมาด้วยความเร็วสูงคันนั้น....

ก้องเซถลาตามแรงล้มลงกระแทกกับพื้นถนนอย่างแรง...

“โอ๊ย!!!”ก้องร้องเสียงหลง....

“ก้อง!!เป็นอะไรมากหรือเปล่า” เสียงพี่เต้นะเอง ...พี่เต้เป็นคนดึงก้องออกมาจากถนน.... ให้หลบรถคันนั้น....

“เอ้อ...ไม่เป็นไรครับ..ขอบคุณพี่เต้มาก...ผม ..ผมไม่เป็นไร” ก้องตอบพยายามฝืนยิ้ม ทั้งๆที่ปวดตัวไปหมด

พี่เต้พยายามจะเข้ามาหวังช่วยพยุง...แต่ก้องเบี่ยงตัวหลบ พี่เต้หน้าเจื่อนไป... นึกเสียดายที่ก้องหวงตัว...

ก้องเจ็บเข่าอยู่มากแต่พอเดินไหว...มีแผลถลอกตามร่างกายเล็กน้อยจากการครูดกับพื้นถนน...

“ไปทำแผลก่อนนะก้อง”...พี่เต้มองก้องด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“ ครับ” ก้องพยักหน้าเดินโขยกเขยกตามพี่เต้ไปช้าๆ...พี่เต้ระร้าระรังหันมองก้องเป็นระยะๆ...

....อยากโอบร่างบางนั้นไว้แนบอก ...อยากแบกรับความเจ็บปวดไว้แทน...ก้องบดินทร์...

ที่ห้องฉุกเฉิน .........

หลังทำแผลเสร็จแล้ว ก้องนั่งเงียบอยู่ที่เตียง รู้สึกหดหู่ในใจอย่างไรก็ไม่รู้ ...เฮ้อออ...กลับบ้านดีกว่า ...พยายามลุกลงจากเตียงด้วยความลำบาก รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด

“เป็นอะไรมากมั้ยก้อง ” หันไปตามเสียง นะโม น่ะเองกำลังเดินเข้าประตูห้องฉุกเฉินมา ก้องยิ้มแหยๆ ส่ายหัวแทนคำตอบ
“ปะกลับบ้านเถอะ...เดี๋ยวผมไปส่ง..” ช่วยก้องถือกระเป๋ากำลังจะเดินออกประตูห้องฉุกเฉิน

พี่เต้ก็เดินสวนเข้ามาพอดี

“อ๊ะ!!!ๆๆ น้องก้องเดินเองทำไม...เดี๋ยวพี่ตามคนเปลมาแล้ว ให้เข็นไปส่งที่รถพี่...พี่จะไปส่งบ้านนะ” พี่เต้ยิ้มหวานหวังทำคะแนนเพิ่ม

..“ไม่ต้องหรอกพี่เต้ ...วันนี้ผมเอารถมา...จะไปทำวิชาการที่บ้านก้องอยู่พอดีน่ะ ...” นะโมพยักหน้าชวนก้อง พร้อมทั้งคว้าสัมพาระของก้องเดินนำออกไปก่อน

ก้อง หยุดกล่าวขอบคุณพี่เต้ “ขอบคุณพี่เต้มากนะครับที่ช่วยก้องไว้... ก้องกลับก่อนนะครับ” บอกพี่เต้แล้วเดินตาม
นะโมไปอย่างเงียบๆ

พี่เต้ หงุดหงิด...ฉุนวุ๊ย... หมั่นไส้ไอ้นะโม ...หวงก้างดีนักนะ...แฟนรึก็ไม่ใช่...พี่เต้ทำหน้าโหด คิดเหรอว่าจะขวางฉันได้...พี่เต้ยิ้มร้าย............
.
.
.

“ว้าย!!น้องก้องๆ...เป็นอะไรคะทำไมเดินแบบนี้ ” พี่ตุ่มระล่ำระลักถามเมื่อเห็นสภาพก้อง เดินโขยกเขยก มีนะโมพยุงเข้าประตูรั้วมา รีบเข้ามารับช่วงพยุงก้องต่อ พร้อมสำรวจดูตามตัวก้อง เห็นมีรอยเบตาดีนตามแขนขาเป็นจุดๆ

“ดีนะคะที่หน้าไม่เป็นรอย” พาไปนั่งที่ห้องรับแขก นะโมเดินตามเข้ามายกมือไหว้ …

“เพื่อนก้องเองชื่อนะโม....ขอบใจมากนะ... อยู่ทานข้าวกันก่อนล่ะ” ประโยคหลังหันไปบอกคนตัวสูง นะโมพยักหน้ารับ นั่งลงที่โซฟาด้านตรงข้ามก้อง

แอบมองก้องที่นั่งเหม่ออย่างเงียบๆ ...

‘คงคิดถึงเขามากสินะก้อง...คุณ ถึงได้ใจลอยจนเกิดอุบัติเหตุจนได้..โธ่ก้อง’

.........รู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ.......

.
.
.
หลังอาหารค่ำ.

.“ไม่ต้องออกมาส่งผมก็ได้....ยังเจ็บขาอยู่ไม่ใช่เหรอ “นะโมบอกยิ้มๆ แต่ก็แอบดีใจ ที่ก้องมาส่งที่รถ

“ขอบคุณมากนะ ขับรถดีๆล่ะ ...เอ้อ...ลืมไปเลยว่านะโมจะให้ผมช่วยทำรายงานไม่ใช่เหรอ”…

นะโมยิ้ม...‘.ก้องเพราะคุณเป็นแบบนี้ไง...ใครๆถึงได้หลงรักคุณ...รวมทั้งผม’…

.นะโมหยุดความคิดไว้แค่นั้น... รู้สึกว่าตัวเองหน้าแดง ดีนะที่ไฟหน้าบ้านก้องไม่ค่อยสว่าง...ก้องคงไม่ได้สังเกต

“เอาไว้วันหลังก็แล้วกัน....วันนี้ดึกมากแล้ว..ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะ ผมกลับก่อนล่ะ พรุ่งนี้คงไปทำงานได้นะ.”

ก้องยิ้มพยักหน้ารับ “แค่นิดหน่อยเอง...ไกลหัวใจเยอะ”….ก้องหัวเราะเบาๆ

หลังจากอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก้องเดินไปปิดไฟกลางห้อง เหลือไว้เพียงโคมไฟหัวเตียงเท่านั้น กลับมา กึ่งนั่งกึ่งนอนที่เตียง ...กดเบอร์พีรวิชญ์ ...ฟังเสียงเพลงรอสายอยู่นานจนสายตัดไป ...

“ทำไมพีไม่รับสาย”.

..รู้สึกว้าวุ่นใจ...อยากคุย...อยากได้ยินเสียง...พยายามกดเบอร์อยู่นานก็ไม่เป็นผล...พีคุณทำอะไรอยู่นะ...ผมคิดถึงคุณ...

กดส่งข้อความฝากไปให้…

"ผมรักคุณนะครับพี"

…..ก้มจูบแหวนที่นิ้วนางด้านซ้าย...แหวนที่พีสวมให้...รู้สึกว่าแหวนเย็นวาบขึ้นเฉยๆ....เย็นจนจับขั้วหัวใจ...

วันนี้ ก้องบดินทร์เจอเรื่องร้ายๆมาทั้งวัน เฮ้อออ เหนื่อยจัง...เผลอหลับไป...ด้วยความเพลีย...

.....พี...ช่วยผมด้วย....ผมกลัว ...โอ๊ย!!!รถ ...รถจะชนผมแล้ว.....พี....พีคุณอยู่ไหน....

ก้องสะดุ้งตื่น....เหงื่อออกจนชุ่มตัว ...ฝันร้ายหรอกหรือนี่...

เหมือนจริงมาก ...เหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อปีก่อน แต่ตอนนั้นเรายังมี พีรวิชญ์ อยู่ใกล้ๆคอยปลอบโยนและให้กำลังใจ ...

แต่ตอนนี้ผมเหงาเหลือเกินพี...พี...ผมคิดถึงคุณ....

..ก้องนอนคิดจนหลับไปอีกครั้ง....พร้อมหยาดน้ำตาเปื้อนใบหน้าสวย
.
…………….TBC……………………….

Create Date : 10 พฤษภาคม 2553

Last Update : 6 เมษายน 2554 6:48:18 น.

0 comments

Counter : 585 Pageviews.