เปมทัต ชายผู้เคยใช้ชีวิตธรรมดามาตลอด ก็ต้องตกต่ำถึงขีดสุด เมื่อถูกปลดจากงานกระเป๋าโดนล้วง ที่สำคัญเลยคือ...มีผีกล่องเพลงตามรังควาน เพราะบังเอิญไปเก็บได้จากลานจอดรถทำให้ต้องพึ่งพาแม่หมออย่างภูวรินทร์ผ่านการแนะนำของรุ่นพี่ที่สนิทกัน

ภูวรินทร์หรือไอ้พู่...มีความสามารถพิเศษ(ที่ใครๆก็คงไม่อยากมี)มองเห็นวิญญาณและสามารถติดต่อสื่อสารได้ ทำให้เธอต้องกลายเป็นผู้ปลดปล่อยวิญญาณที่ยังมีเรื่องค้างคาอยู่ตลอดเวลาเมื่อได้รับการขอร้องจากเพื่อนพี่ชายตอนแรกก็ไม่อยากจะช่วยเพราะเปมทัตไม่ เชื่อถือแถมยังคิดจะลองดีอีกตะหาก แต่ไปๆมาๆก็เพราะสงสารวิญญาณเด็กน้อยในกล่องเพลงนั่น ทำให้คิดจะช่วยเหลือหาสิ่งที่ติดค้างให้

แต่การตายของเด็กหญิงที่หนังสือพิมพ์ลงข่าวว่าเพราะป่วยด้วยโรคภัยไข้เจ็บกลับไม่เป็นอย่างนั้นเมื่อมีเงื่อนงำบางอย่างรอการพิสูจน์อยู่ ทำให้ทั้งเปมทัตและภูวรินทร์ต้องร่วมมือกันหาความจริงแถมอยู่ๆไปเปมทัตก็ดันจะเห็นวิญญาณได้ซะงั้นอีก เอ่อ...ไม่ดีมั้ง

อ่านจบไปแบบเสียวสันหลัง...กำลังพยายามก้าวข้ามความกลัวด้วยการอ่านนิยายที่มีผี(แต่ขอแบบนิดๆหน่อยๆพอนะ)อยู่ค่ะ ผีเรื่องนี้ไม่ได้น่ากลัวแถมบางตนยังน่ารักซะอีก ไม่ว่าจะผีคุณจันทร์หญิงสาวยุคโบราณ หรือผีหมาอ้วนที่จะดีใจทุกครั้งที่เห็นนางเอกพล็อตเรื่องก็ประมาณพระเอกนางเอกช่วยกันสืบหาความจริงเพื่อช่วยปลดปล่อย วิญญาณของเด็กหญิงคนหนึ่งทำให้ใกล้เคียงนิยายสืบสวนแบบที่ชอบ เลยทำให้ผ่านเรื่องผีไปได้อย่างไม่ยากเย็นเท่าไหร่ค่ะอ่านเพลินๆ แต่ที่ลำบากใจที่สุดเห็นจะเป็นเพราะว่าพอหยิบมาอ่านแล้วพบว่า นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายชุดโดยคนเขียนคนเดียวกันเล่มนี้เป็นเล่มแรก และแม้ว่าอีกสองเล่มจะเป็นเรื่องที่แยกต่างหากแต่ตัวละครหลักก็คือเปมทัตกับภูวรินทร์ แล้ว...แล้ว...จะไปตามอีกสองเล่มที่เหลือจากที่ไหน นี่มันนิยายเก่ามากแล้วซะด้วยสิเฮ่ออออ