เมื่อเร็ว ๆ นี้ มีญาตบินเข้าอเมริกามาทางแอลเอ โดยเจ้าจำปี ระหว่างอยู่บินเครื่องได้คุยกับหญิงสาว
อายุราว ๆ 30 กว่า ๆ เธอคนนี้ให้ญาตเราช่วยกรอกใบเข้าเมืองให้ ญาตเราก็ช่วยตามแบบฉบับคนไทยใจดี

เครื่องลงที่ LAX ทั้งสองคนยืนเข้าแถวกันคนละแถว ญาตเรากำลังจะเดินผ่านออกจากต.มแล้ว แต่เจ้ากรรม หญิงสาวท่านนั้นตะโกนข้ามแถว พร้อมทั้งบอกกับเจ้าหน้าที่ว่า ญาตของเราเป็นคนกรอกเอกสารให้ … อ่า … ซวยซิค่ะ งานนี้

เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง จับทั้งคู่ไปสัมภาษณ์เรียงตัว แยกกันสัมภาษณ์ด้วย ผลออกมาว่า เจ้าหน้าที่เข้าใจว่า ญาตเราพยายามจะนำผู้หญิงคนนี้เข้าประเทศ แล้วหาทางให้อยู่ต่อเลย (ว่าไปโน้น)โดนซักกันอยู่ตั้งนาน สุดท้ายญาตต้องโทรให้เจ้าหน้าที่จากสถานทูตไทย มาช่วยจัดการ เนื่องจากตัวเธอเอง ภาษาก็ไม่ค่อยแข็งแรงซะด้วย

ญาตรอดไป เพราะว่าเป็นการเข้าใจผิด เนื่องจากญาตบอกว่า เค้ารู้จักผู้หญิงคนนี้บนเครื่องบิน แล้วก็แค่ช่วยกรอกเอกสารให้เท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แต่กว่าจะออกมาได้ ก็เล่นไปหลายชั่วโมงค่ะ ก่อนออกไปก็เห็นผู้หญิงคนนี้ นอนหลับอยู่ในห้องสัมภาษณ์ ภายหลังได้ความว่า เธอจะโดนส่งกลับ เนื่องจากมีหลักฐานมามัดว่า ถ้าเธอเข้าอเมริกาได้ เธอโดดแน่นอน !

*************************************
สำหรับตัวเราเอง ก็ผ่านประสบการณ์คล้าย ๆ ระทึกขวัญมาก เรื่องราวจะเป็นยังไงนั้น ไปติดตามกันเลยค่ะ

ปีนั้นเราเดินทางมาอเมริกากับย่า เรานั่งริมหน้าตา ย่านั่งตรงกลาง ข้าง ๆ เป็นฝรั่งอายุคราวคุณปู่ สูงยาวเข่าดีที่เดียว เครื่องทะยานขึ้นฟ้าไม่นาน สจ๊วต (หน้าตาเหมือน นิโคลัส เคจ มาก ๆ ) ก็มาถามคุณปู่ว่า จะช่วยย้ายที่หน่อยได้มั้ย พร้อม ๆ กับถามเราว่า จะช่วยดูแลคุณยายคนไทยให้หน่อยได้มั้ย เพราะว่าคุณยายสื่อสารอะไรไม่รู้เรื่องเลย เมื่อคุณปู่ตกลง เราก็ตกลงด้วยคน กลัวเค้าหาว่าเราใจร้ายยยยยยยย

ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้าย คุณยายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับย่าเรา นั่งปุ๊ปคุณยายก็เม้าท์แตกเลยค่ะ เออ…สองคนเม้าท์กันใหญ่ ไอ้เราก็ขอนอนดีกว่า ดีวุ้ยไม่ต้องฟังย่าเล่าเรื่องอดีตให้ฟัง เป็นครั้งที่สามพัน แต่โชคร้ายคือ สองท่านนี้คุยจ้อไม่หยุดเลยค่ะ

คุณยายคนนี้ จะเดินทางมาหาลูกสาวที่เมืองดีทรอยต์ รัฐมิชิแกน แกก็สามารถมาก พูดภาษาอังกฤษได้แค่ Coke กับ Chicken แกไม่ดื่มไม่กินอะไรอย่างอื่นเลย แต่แกก็พูดแบบมั่นใจมาก ๆ แกไม่กลัวอะไรเลย ใจถึงจริง ๆ ลูก ๆ แกที่อยู่ทางกรุงเทพก็ใจถึง ส่งแกมาได้ไกลขนาดนี้

ไอ้เราพอจับสังเกตได้ เราก็พยายามจะถามแกว่า คุณยายอยากทานหรือดื่มน้ำอย่างอื่นบ้างมั้ย แกเลยชอบใจ เพราะอยากดื่มน้ำเย็น ๆ แต่ว่าพูดไม่เป็น

ถึงเวลาที่จะต้องกรอกใบเข้าเมือง เอาล่ะสิ แน่นอนว่าต้องกรอกให้แก เพราะแกกรอกไม่เป็นเลย ก็ช่วยแกกรอก ไม่นึกว่าจะแจ๊กพ๊อตแตก ส่วนที่ต้องกรอกว่า จะไปพำนักอยู่ที่ไหนเมืองถึงประเทศสหรัฐ เราถามคุณยาย แกบอกว่า “ไม่รู้ดิ ฉันจะไปอยู่กับลูกสาว“…หา ? อะไรนะ ? ไม่รู้ได้ไง ?

เอ่อ…ไม่รู้จะทำไง ก็เลยลุกไปถามแอร์ แอร์บอกว่าต้องมีที่อยู่ ไอ้เราก็ไม่รู้ว่าจะกรอกที่อยู่อะไรดี ยื่นให้แอร์กรอกให้ เค้าก็บอกว่า เค้ากรอกให้ไม่ได้…ผิดกฎบริษัท อ้าว… จะทำไงดีว่ะ เอ่อ…ถามแอร์ต่อว่า แล้วถ้าจะโกหกที่อยู่ล่ะ ทำได้มั้ย ? พี่แอร์ชาวยุ่นบอก “I wouldn’t do that if I were you” อ้าว ซวยแล้วซิ งั้นเว้นว่างไว้เลยก็แล้วกัน ไว้ไปว่ากันข้างหน้า

ใบเข้าเมืองจบ ถึงเวลากรอกใบศุลกากร เราก็แปลทุกตัวให้แกฟัง พร้อมกับเน้นว่า ไม่มีอาหารประเภทเนื้อสัตว์ ผลไม้ และยาเสพติดมาแน่ ๆ นะ แกก็บอกว่า แน่น๊อนนนนนนน ทั้งเนื้อทั้งตัวแกมีแต่ข้าวเกรียบกุ้ง !

ก่อนเครื่องลง คุณพี่สจ๊วตมีการกลับมาถามว่า จะช่วยดูแลคุณยายให้ผ่านตรวจคนเข้าเมือง และศุลกากรหน่อยได้มั้ย คนใจดี ๆ อย่างดิช้านนนน ก็รับปากซิค่ะ ก็แหม…อาคุงสจ๊วตหล๊อหล่ออ่ะ ปฎิเสธไม่ลง

ที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง เรากับย่าผ่านตลอด แต่คุณยาย แป่วววววววค่ะ คือ เจ้าหน้าที่ก็นึกว่าเรามากับแก เราก็บอกว่า ไม่ช๊าย ไม่ใช่ค่ะ เจอกันบนเครื่องค่ะ สจ๊วตเค้าฝากมาให้ช่วยดูแล ปัญหาอยู่ตรงที่ เค้าไม่รู้ว่าคุณยายจะไปพักที่ไหน เนื่องจากคุณยายบอกได้คำเดียวว่า ลูกสาวจะมารับ คงจะรออยู่ข้างนอกแล้ว

โอ้ย…ถามกันไปถามกันมา กะเหรี่ยงมองนาฬิกา ตายแน่ ๆ ตูจะไปทันเครื่องบินลำต่อไปมั้ยเนี่ย ? คุณยายก็นะ แหม ลำบากหนูอีก สุดท้ายกะเหรี่ยงตกดอย ยื่นคำขาดกับต.มว่า โทรไปหาลูกสาวเค้าล่ะกัน เพราะชั้นจะต้องไปแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน ต.มหนุ่มมอง ๆ คุณยายแล้วก็ปล่อยไปค่ะ คงนึกว่า ยังไง ๆ คุณยายคงไม่อยากมาเป็นนักยิงธนูแน่ ๆ

เฮ้อ…โล่งอก ด่านต่อไปคือ ศุลกากร ตอนกรอกใบถามแล้วถามอีกนะคะ คุณยายก็นั่งยันนอนยันว่า ไม่มี๊ไม่มีอะไรผิดกฎหมาย กระเป๋าเราสองย่าหลาน ผ่านออกมาได้สะดวก แต่ของคุณยาย ติดแง่กอีกแล้วค่ะ เจ้าหน้าที่เอาไปเข้าเครื่องเอ็กซ์เรย์ พอได้ออกมา เค้าถามว่า คุณมีอะไรจะบอกมั้ย ?

เอ่อ…อะไรอีกว่ะ ? เรื่องมากจริ๊ง กะเหรี่ยงตัดปัญหา บอกเค้าไปตรง ๆ เลยว่า เรื่องราวมันเป็นยังไง จะได้ไม่ต้องมากักเราอีก เนื่องจากว่า เค้าเปิดมาเจอมะม่วงเขียวเสวยตรึมเลยค่ะ คุณยายก็ช่างเจ้าเลห์นะคะ ห่อมะม่วงไว้ในถุงเท้าดำซะด้วย นี่ถ้าให้ไปขึ้นศาล คงจะสู้คดีว่า “หนูไม่รู้“ ไม่ได้เลย เพราะแหม แกห่อซะ ยั่งกะกลัวมะม่วงจะหนาว แกคงนึกว่า ถ้าเอามะม่วงห่อในถุงเท้า เจ้าหน้าที่คงจะหาไม่เจอ !

เจ้าหน้าที่เป็นผู้หญิงซะด้วย เลยพูดกันลำบากหน่อย โอ้โห้…คุณเธอก็ออกโรงมาก ๆ จะปรับลูกละ 100 เหรียญให้ได้ เดี๋ยวนับก่อน มีกี่ลูกฟ่ะ ? คุณยายบอกว่า อีหนูบอกเค้าไปว่า ทั้งเนื้อทั้งตัว ยายมีเงินแค่ 70 เหรียญ

ปวดหัวค่ะ ปวดหัว ถึงเวลาต้องไปแล้ว ถ้าไม่ไปตอนนี้ตกเครื่องแน่ ๆ ขออำลาเลยล่ะกัน บอกเจ้าหน้าที่ว่า ลูกสาวเค้ารออยู่ข้างนอกนะ ไปเรียกเค้ามาคุยล่ะกัน เจ้าหน้าที่รำคาญจัง เลยปล่อยคุณยายไป (แต่ยึดมะม่วง…ฮู้ยยยย เสียดาย เขียวเสวยเชียวนะหล่อน !)

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ให้ทุก ๆ ท่าน อย่าใจดีจนเกินไปค่ะ ยิ่งสมัยนี้อะไร ๆ ก็น่ากลัวซะด้วย นี่ถ้าคุณยายขนโคเคนเข้ามา ไม่รู้จะออกมาท่าไหนนะคะ ไอ้เราคนช่วยเขียนเอกสารซะด้วย จะพลอยซวยไปอีก


แวะทักทายและช่วยกันแชร์ประสบการณ์กันหน่อยนะคะ

Create Date : 29 พฤศจิกายน 2549
Last Update : 29 พฤศจิกายน 2549 12:42:09 น.		42 comments
Counter : 3903 Pageviews.
Share Tweet