เช้าอันแสนวุ่นวาย ข้าพเจ้าผู้ซึ่งโง่เขลามีสอบคาบแรก "ฟิสิกส์" คือวิชาผู้เป็นคู่กัด

กลางคืน ข้าพเจ้าจึงต้องขยันเป็นพิเศษ แบกหนังสือฟิสิกส์เล่มหนาเตอะ เปิดออก ถือดินสอในมือพร้อม

เดินไปอ่านบนเตียง ผลปรากฏว่า      หลับ!!! อย่างมิทันตั้งตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น ชีวิตจึงวุ่นวาย

"แกเรายังไม่อ่านเลยอ่ะ ทำไงดี(ฟระ)"

"เราก็ไม่รู้เรื่องเลยเรื่องนี้ เตรียมตกได้เลย"

"แกๆข้อนี้ใช้สูตรอะไรแล้วอ่ะ"

"ไม่รู้ๆ"

เฮ้อ

หลังจากนั้นไม่นานความซวยก็มาเยือน !!!

เนื่องจากข้าพเจ้ามิได้ทำเวร

เวรเวียนมาถึงข้าพเจ้าและเพื่อนตั้งแต่เมื่อไรไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าตายล่ะ วันนี้เวรครูเฮี๊ยบซะด้วย

(ต้องบอกก่อนว่าเวรห้องข้าพเจ้าไม่เหมือนห้องชาวบ้านเขา ห้องข้าพเจ้ามีเวรวันละ 2 คน เวียนกันไปเรื่อย และด้วยความโง่+ซื่อบื้อ+เฟอะฟะอย่างไรมิอาจทราบได้ ข้าพเจ้าและเพื่อนจึงลืม และเมินเฉยต่อการทำเวร ซะงั้น)

เวรครูเอี๋ยบก็ เฮี๊ยบจริงๆ

ในคราแรกข้าพเจ้าคาดว่าคงโดนไปเรียกพบเพื่อทำความดีทดแทน เพียงเท่านั้น

แต่ผิดถนัด!!!!

ครูกลับเรียกหน้าเสาธง

"ห้องที่ไม่ทำเวร (น้ำเสียงโหดน่าขนลุก บรื๊อ) 2206 เวรวันพุธออกมายืนหน้าแถว"

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ข้าพเจ้า ช็อคกี้ซีนิมาร์(ศัพท์จากไหนเนี่ย)ไปเรียบร้อยแล้ว

ตก ตะ ลึง !

ข้าพเจ้าและเพื่อนหันมองหน้ากันเลิกลั่ก เอาก็เอาวะ ไม่มีอะไรให้เสียแล้วนี่

ข้าพเจ้าด้วยความที่นั่งหน้าสุดของห้อง(บอกไว้ก่อนนั่งหน้าสุดไม่ได้หมายความว่าเตี้ยเสมอไป!!!) ก็ลุกขึ้นเป็นคนแรก

เมื่อไปยืนหน้าเสาธงแล้ว ก็เขินอายสุดชีวิต หน้าหายหมดแล้ว อยากจะมุดแผ่นดินหนีไปจริงๆ

เท่านั้นยังไม่พอ

ยังโดนสั่งวิ่งรอบสนามอีก 3 รอบ วิ่งรอบสนาม ต่อหน้าธารประชาที่นั่งอยู่ทั้งหลาย

โอ้ ม่ายยยยยนะ

วิ่งลงสนาม ตอนวื่งก็ยังอุตสาห์หัวเราะได้อีก แถมคุยกับเพื่อนอีกต่างหาก

"แก ฮ่าฮ่า ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตว่ะ แฮ่กแฮ่ก ฮ่าฮ่า แฮ่กแฮ่ก"

เพื่อนหันมาจ้องข้าพเจ้าทีหนึ่งด้วยสายตาที่ว่า มันบ้าไปแล้ว

"เหอะ อยู่นี่มา 4 ปีไม่เคยโดน อาทิตย์นี้อาทิตย์สุดท้ายก่อนปิดเทอมแล้วแท้ๆ"

รอบแรก : ยังแรงฮึด เอ้าวิ่ง ในใจคิดตอนกีฬาสีซ้อมมาแล้ว แค่นี้เบาะๆ

รอบสอง : แกคอยเราด้วย ม่ายหวายแล้ว แฮ่กๆ

รอบสาม : รอบสุดท้ายแล้ว วิ่งหน่อย เดี๋ยวเสียหน้า (ทั้งที่ความจริงมันไม่มีให้เสียแล้วแท้ๆ)

วิ่งเสร็จก็กลับมายืนหน้าแถวต่อ เหงื่อข้าพเจ้าออกเยอะมาก หยดติ่งๆ หน้าแถวเลย จะยกมือเช็ดก็ไม่กล้า สภาพคงดูไม่จืด

สักพักครูก็พูดขึ้นมา

"นี่เป็นตัวอย่างของคนไม่รับผิดชอบ"

'ฉึก' มีดเล่มที่หนึ่ง แทงเข้าไปแล้ว ก็มันไม่ได้ตั้งใจนี่นา (แอบเถียงในใจ)

"เราไม่ต้องการคนเก่ง เราต้องการคนมีวินัย มีความรับผิดชอบ"

'ฉึก ฉึก' มีดเล่มที่สอง แทงลึกเข้าไปอีก แทงใจดำเลยคราฟ ไม่ได้ไม่มีความรับผิดชอบ แต่ครั้งนี้มันลืมจริงๆ(โว้ย)

"ดูเป็นตัวอย่างไว้นะ ห้องอื่นก็ดูไว้ จะได้ไม่มีอย่างนี้อีก"

'ฉึก ฉึก ฉึก' โอ้ววว ข้าพเจ้าเป็นไก่ ถูกเชือดให้ลิงดูหรือนี่

ข้าพเจ้าเงยหน้าขึ้น อยากรู้ปฎิกิริยาของคนที่นั่งอยู่ พลันสายตาก็ไปสบสายตากับรุ่นน้องในชุมนุมที่ส่งสายตาและรอยยิ้มล้อเลียนมาให้

คิดผิดจริงๆที่เงยหน้าขึ้นมา

หลังจากเข้าแถวเสร็จก็เป็นช่วงเวลาที่รอคอย (รึเปล่า?)

สอบ !!!!

ตายละหว่า เพิ่งวิ่งมาเมื่อกี้ เหนื่อยๆอยู่เลย อ่านก็ยังไม่จบ เรียนก็ไม่เคยเรียน แถมไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก  ไม่ตกก็ให้มันรู้ป๊ายยยยยยยยย

 ข้าพเจ้าเปิดข้อสอบออกดู เจอะกับข้อแรก ตาก็เบิกกว้างอย่างตกใจ

แว้ก นี่มันอะไรกันนี่ สัมประสิทธิ์แรงเสียดทานอะไรกันนนน จุดC.G.บ้าอะไร

หันมองซ้ายขวา พวกเพื่อนผู้แสนดีต่างก้มหน้าก้มตาทำ

แงๆ แล้วข้าพเจ้าจักทำเยื่ยงไรดี

ใครก็ได้ช่วยที่

บทเรียนที่ได้จากวัน (ซวย) นี้

1. เวรต้องทำ!!

2. ถ้าไม่แน่ใจอะไร ควรตรวจสอบให้มั่นใจไปเลย อย่าด่วนสรุปอะไรเอง มิฉะนั้น คุณ อาจซวยได้

และ 3. อย่าเอาหนังสือเรียนขึ้นไปอ่านบนเตียงเด็ดขาด !!!

Create Date : 19 กันยายน 2551
Last Update : 19 กันยายน 2551 22:16:01 น.		16 comments
Counter : 431 Pageviews.
Share Tweet