น้ำตา น้ำฝน และน้ำตา ดึกสงัด ในความเงียบงันที่คล้ายจะสุขที่สุด มีเส้นคั่นบางบางขีดแบ่งระยะของความเศร้าเอาไว้ ให้ไกลห่างออกไป เส้นคั่นบางบาง… และเมื่อความเศร้าเข้ามารุกราน ก็คล้ายกันกับน้ำหวานที่มีรสขมของบอระเพ็ดเข้ามาเจือปน ความสุขนั้นยังงดงาม ยังคงหอมหวาน ทว่ามีความขมติดปลายลิ้น ติดปลายลิ้น… และคงจะติดไปอีกนาน ความสัมพันธ์กับความคาดหวัง หลายครั้งสองอย่างนี้มักจะอยู่ด้วยกัน เป็นคู่ ที่ไม่ควรจะคู่กันอย่างที่สุด แหงนมองฟ้า รอคอยเม็ดฝน เมื่อไรก็ตามที่เราเฝ้ารอให้ฝนตกอย่างที่สุด ฝนจะไม่มีวันตก ความสัมพันธ์ก็เช่นเดียวกัน ความคาดหวังไม่เคยส่งผลดี หากฉันคาด หวัง, เสมอมา ในวันที่บอกตัวเองว่าเป็นวันที่ดีวันหนึ่ง ฉันมีน้ำตา. ด้วยเปราะบาง ด้วยคาดหวัง ด้วยผิดหวัง ด้วยรัก. ด้วยให้รัก. จึงหวัง หวัง รักตอบ รู้ ทุกคนบอก การให้ไม่ควรหวังผลตอบแทน รู้ แต่กระนั้น เพราะรัก จึงคาด ผิดหรือ? ในห้วงยามที่รอคอยหยาดฝน วันนั้นฤดูฝนไม่เคยมาถึง ไม่เคย หากหยดน้ำที่ได้รับ ก็คือหยดน้ำอันพรั่งพรู…จากนัยน์ตาของเราเอง หาใช่น้ำจากฟ้าที่ไหนไม่ หยดน้ำที่จะไม่มีวันแห้งเหือด หากเรายังมีความสัมพันธ์ และยังคง”คาดหวัง” และตัวฉันเอง ยังคงรอคอยเม็ดฝน... เช่นเดิม   Create Date : 25 มกราคม 2556 4 comments Last Update : 25 มกราคม 2556 2:50:38 น. Counter : 1607 Pageviews. Share Tweet

เราไม่จำเป็นต้องแบกบาดแผลเข้าไปในสังคม เพราะแต่ละคนก็ล้วนบาดเจ็บแห่งความแปรปรวนด้วยกันทั้งนั้ง เปนกะลังจัยให้ จ๊ะ   โดย: บ้าได้ถ้วย 25 มกราคม 2556 10:03:00 น.

อ่านเเล้ว อยากเเชร์ นิทานเรื่องหนึ่งมั้ง เรื่องมีอยู่ว่า มีเด็กน้อยคนหนึ่งต้องการจะโตเป็นนักปลูกดอกไม้ที่เก่งที่สุดในโลก เด็กน้อยคนนี้พยามปลูกดอกไม้ทุกชนิดที่เขารู้จักให้เติบโตเเละผลิบาน เเต่มีดอกไม้ดอกหนึ่งที่เเม่เขาเเนะนำให้ลองปลูก พร้อมให้เมล็ดพันธุ์มา เขาพยามเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมงอกซักที เขาเลยถามเเม่เขาว่า "ทำไมดอกไม้ไม่ยอมงอกซักที" เเม่เขาตอบกลับมาว่า ดอกไม้ต้นนี้พิเศษกว่า ดอกไม้อื่น เพราะ ดอกไม้ต้นนี้ งอกเงย จาก "สัมพันธ์" เติบโต ด้วย "ความหวัง" ผลิบาน เพราะ "อารมณ์" หลังจากวันนั้น เขาเริ่มคุยกับกระถางดอกไม้ทุกวันๆ โดยหวังว่ามันจะได้ยินเสียงของเขาเเละยอมงอกเป็นดอกไม้ในสักวัน เเละเเล้วความพยามของเด็กน้อยก็สัมฤทธิ์ผล ดอกไม้ก็งอกเงยขึ้นมา เด็กน้อยดีใจมาก ยิ่งเริ่มคุยกับดอกไม้ดอกนั้นมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น หวังว่าอีกไม่นานดอกไม้จะผลิบานให้เขาได้ยลโฉม เเต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างที่คาด ไม่ว่าเด็กน้อยจะคุยกับดอกไม้มากเท่าไหร่ ดอกไม้ก็ไม่มีวี่เเว่วจะเบ่งบานซะที เขาจึงกลับไปถามเเม่ว่าเหตุใดดอกไม้จึงไม่บานซะที เเม่เขาถามเขากลับว่า เเล้วทำไมลูกถึงอยากให้ดอกไม้บาน เด็กน้อยเงียบไปสักพักเเล้วตอบกลับมาว่า เพราะผมอยากเห็นดอกไม้สวยๆ เเม่เขาจึงถามต่อไปว่า เเล้วถ้าดอกไม้ทีลูกคุยกับมันทุกวัน มันออกดดอกมาไม่สวยหล่ะ เด็กน้อยไม่ตอบเเล้วเดินหันหลังไป วันต่อมาเขายังคงคุยกับดอกไม้เหมือนเดิมเเต่เเตกต่างตรงที่ วันนี้เขาบอกความรู้สึกของเขาต่อดอกไม้ว่า "ฉันรักเธอเพราะเธอเป็นดอกไม้ที่ฉันปลูกเอง จากความรู้สึก ความเอาใจใส่ของฉัน ไม่ว่าเธอจะผลิบานหรือไม่ ฉันจะไม่ใส่ใจอีกต่อไป" นี้เป็นครั้งเเรกที่เด็กน้อยบอกความรู้สึกของเขาต่อดอกไม้ ปล.ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นดอกไม้ดอกนั้นผลิบานหรือไม่   โดย: คนผ่านทาง IP: 161.200.211.146 25 มกราคม 2556 13:43:43 น.

อ่านเเล้ว อยากเเชร์ นิทานเรื่องหนึ่งมั้ง เรื่องมีอยู่ว่า มีเด็กน้อยคนหนึ่งต้องการจะโตเป็นนักปลูกดอกไม้ที่เก่งที่สุดในโลก เด็กน้อยคนนี้พยามปลูกดอกไม้ทุกชนิดที่เขารู้จักให้เติบโตเเละผลิบาน เเต่มีดอกไม้ดอกหนึ่งที่เเม่เขาเเนะนำให้ลองปลูก พร้อมให้เมล็ดพันธุ์มา เขาพยามเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมงอกซักที เขาเลยถามเเม่เขาว่า "ทำไมดอกไม้ไม่ยอมงอกซักที" เเม่เขาตอบกลับมาว่า ดอกไม้ต้นนี้พิเศษกว่า ดอกไม้อื่น เพราะ ดอกไม้ต้นนี้ งอกเงย จาก "สัมพันธ์" เติบโต ด้วย "ความหวัง" ผลิบาน เพราะ "อารมณ์" หลังจากวันนั้น เขาเริ่มคุยกับกระถางดอกไม้ทุกวันๆ โดยหวังว่ามันจะได้ยินเสียงของเขาเเละยอมงอกเป็นดอกไม้ในสักวัน เเละเเล้วความพยามของเด็กน้อยก็สัมฤทธิ์ผล ดอกไม้ก็งอกเงยขึ้นมา เด็กน้อยดีใจมาก ยิ่งเริ่มคุยกับดอกไม้ดอกนั้นมากขึ้น มากขึ้น มากขึ้น หวังว่าอีกไม่นานดอกไม้จะผลิบานให้เขาได้ยลโฉม เเต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างที่คาด ไม่ว่าเด็กน้อยจะคุยกับดอกไม้มากเท่าไหร่ ดอกไม้ก็ไม่มีวี่เเว่วจะเบ่งบานซะที เขาจึงกลับไปถามเเม่ว่าเหตุใดดอกไม้จึงไม่บานซะที เเม่เขาถามเขากลับว่า เเล้วทำไมลูกถึงอยากให้ดอกไม้บาน เด็กน้อยเงียบไปสักพักเเล้วตอบกลับมาว่า เพราะผมอยากเห็นดอกไม้สวยๆ เเม่เขาจึงถามต่อไปว่า เเล้วถ้าดอกไม้ทีลูกคุยกับมันทุกวัน มันออกดดอกมาไม่สวยหล่ะ เด็กน้อยไม่ตอบเเล้วเดินหันหลังไป วันต่อมาเขายังคงคุยกับดอกไม้เหมือนเดิมเเต่เเตกต่างตรงที่ วันนี้เขาบอกความรู้สึกของเขาต่อดอกไม้ว่า "ฉันรักเธอเพราะเธอเป็นดอกไม้ที่ฉันปลูกเอง จากความรู้สึก ความเอาใจใส่ของฉัน ไม่ว่าเธอจะผลิบานหรือไม่ ฉันจะไม่ใส่ใจอีกต่อไป" นี้เป็นครั้งเเรกที่เด็กน้อยบอกความรู้สึกของเขาต่อดอกไม้ ปล.ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากนั้นดอกไม้ดอกนั้นผลิบานหรือไม่   โดย: คนผ่านทาง IP: 161.200.211.146 25 มกราคม 2556 13:43:43 น.

นานมาแล้วที่ไม่ได้มาอ่านบล็อคของนิ ตั้งแต่ตอนเรายังเป็นเพื่อนร่วมห้องกันอยู่เลย ฮ่าๆๆ มากี่ครั้งๆก็ยังรู้สึกดีเหมือนเดิม อิอิ มาอ่านแล้วรู้สึกมันตรงใจมากกก ตอนนี้ก็แอบมีความรู้สึกนี้อยู่เหมือนกัน เฮ้อออออออออออ จริงด้วยแหละนะ แต่เราก็อดความหวังไม่ได้นี่นา เง้อออ อ่านแล้วรู้สึกเหมือนค่อยๆมีน้ำเย็นไหวผ่าน ทำให้จิตใจสงบขึ้นแฮะ เหมือนเราลองหยุด อยู่กับตัวเองมากขึ้น ก็คงจริงแหละเนอะ ยังไงก็ตาม ขอบคุณทุกตัวอักษรที่นิเขียนนะ รู้สึกเหมือนมันมีชีวิตจิตใจยังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ ก็มันมาจากความรู้สึกนี่นา อิอิ   โดย: เพื่อนร่วมห้อง (หนังสือ) IP: 180.180.59.138 27 มกราคม 2556 16:04:55 น.