หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 4

หลังจากสอบเสร็จได้สองวันพริกหวานต้องเริ่มไปทำงานกับพีรภัส ซึ่งพริกหวานออกจะเซ็งๆจึงลงมาจากห้องด้วยท่าทางเนือยๆ ไม่กระฉับกระเฉง
“หวานพี่เขามารอตั้งนานแล้วนะทำไมลงมาช้านักล่ะลูก”
คุณกฤษเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นพริกหวานเดินลงบันไดมา
“วันนี้หวานไม่ไปได้ไหมค่ะ”
พริกหวานถามเนือยๆหลังจากเข้าไปหอมคุณกฤษฟอดใหญ่แล้วเดินมานั่ง
“ไม่ได้พ่อรับปากพี่เขาไว้แล้วยังไงก็ต้องไป”
คุณกฤษไม่เห็นด้วยกับพริกหวานจึงทำให้พริกหวานหน้างอด้วยความไม่พอใจ
“งั้นก็ไปกันเถอะค่ะ”
พริกหวานลุกจากเก้าอี้ทั้งที่ยังไม่ทานอาหารเช้า
“ไม่ทานอะไรหน่อยเหรอหวาน”
พีรภัสกล่าวขึ้นเมื่อเห็นว่าพริกหวานจะไม่ทานอาหารเช้า
“ไม่ค่ะสายแล้วคุณก็ไปกันได้แล้วนั่งลอยหน้าลอยตาอยู่นั่นแหละ”
เมื่อไม่ได้ดังใจก็เลยพาลกับพีรภัสแทนแล้วเดินไปรอที่รถ
“นี่นมอุ่นฝากมาให้ทานอะไรซักหน่อยซิเดี๋ยวเป็นเป็นแล้งไปจะแย่”
พีรภัสยื่นแซนวิทให้หลังจากขึ้นมานั่นบนรถกันแล้ว โดยอ้างนมอุ่นไว้ก่อนถ้าบอกว่าเขาเอามาให้เดี๋ยวจะไม่ทาน
“ขอบคุณ”
พริกว่าบอกขอบคุณเบาๆ ที่เห็นว่าพีรภัสมีน้ำใจเอามาให้ซึ่งจริงๆแล้วก็หิวอยู่เหมือนกันแต่กลัวเสียฟอร์ม
“นี่ถ้าเธอไม่พร้อมเอาไว้ค่อยไปพรุ่งนี้ก็ได้นะ”
พีรภัสแสร้งกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแค่รู้สึกว่าจะนอนไม่พอแค่นั้นเอง”
“นี่เธอตื่นเต้นที่จะได้ไปทำงานกับฉันจนนอนไม่หลับเลยเหรอ”
พีรภัสถามล้อๆ
“บ้าซิใครจะไปตื่นเต้นกันอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
พริกหวานแหวใส่อย่างหงุดหงิด
“อ้าวฉันนึกว่าเธอตื่นเต้นก็เห็นบอกว่านอนไม่พอ”
พีรภัสยังยียวนไม่เลิก
“หยุดพูดเลยฉันขอนอนซักหน่อย”
พริกหวานพูดตัดบทแล้วก็เอนหลังพิงพนักแล้วก็หลับไป
พีรภัสไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งหลับแต่ก็ไม่รบกวนอีกจนกระทั่งรถไปจอดที่หน้าตึก
“หวานตื่นได้แล้ว”
พีรภัสสะกิดเรียกพริกหวานเบาๆ
“ถึงแล้วเหรอ”
พริกหวานลืมตาขึ้นมองพีรภัสด้วยดวงตาใส่แจ๋ว แปลว่าพริกหวานแกล้งนอนหลับแล้วจึงเดินตามพีรภัสขึ้นตึกไป รปภ.โค้งคำนับและเปิดประตูให้พนักงานยกมือไหว้ตามรายทางที่พีรภัสเดินผ่านไป
แล้วก็มองเลยมายังพริกหวานที่เดินตามหลังมาด้วยสายตาแปลกใจ ที่นานๆจะเห็นประธานบริษัทควงสาวสวยมาทำงานตั้งแต่เช้า จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องประธาน
“คุณมล นี่คุณพริกหวานที่จะมาเริ่มงานวันนี้”
มลฤดีแต่งกายด้วยชุดสูทเรียบร้อยแต่ทันสมัยผมเกล้าขึ้นจนเรียบตึง
แต่ดูมีเสน่ห์อายุน่าจะประมาณสามสิบต้นๆดูกระฉับกระเฉงตลอดเวลา
“สวัสดีค่ะ”
มลฤดีกล่าวทักทาย แล้วก็รอบพิจารณาดูสาวน้อยที่พีรภัสพามาทำงานด้วย
พริกหวานแต่งกายด้วยเสื้อผ้าเรียบๆแต่ทันสมัยผมยาวถูกรวบไว้ด้านหลัง ใบหน้าหวานรูปไข่ตาเป็นประกายเข้มริมฝีปากบางเม้นสนิท
“สวัสดีค่ะ”
พริกหวานกล่าวตอบพร้อมกับยกมือไหว้จนมลฤดีรับไหว้แทบไม่ทัน เพราะมั่วแต่มองพริกหวานอยู่
“ผมจะให้พริกหวานช่วยคุณไปก่อนนะ ยังไงก็ฝากดูแลด้วยนะครับ”
“คุณพริกหวานเชิญทางนี้ค่ะ”
พริกหวานเดินตามมลฤดีไป
“จะให้หวานทำอะไรก่อนดีค่ะ”
พริกหวานถามเมื่อเดินตามหลังมลฤดีไปที่โต๊ะอีกตัวหนึ่งที่อยู่ตรงเยื้องโต๊ะของมลฤดี
“โต๊ะของคุณพริกหวานอยู่ตรงนี้ค่ะถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามได้เลยนะคะ แล้วก็นี่แฟ้มเอกสารทั้งหมดที่คุณพริกหวานต้องอ่านค่ะ”
มลฤดีเอามือวางลงบนกองแฟ้มที่ตั้งไว้บนโต๊ะ จนพริกหวานมองหน้าอย่างไม่แน่ใจ
“ทั้งหมดนี่เลยเหอรคะ”
พริกหวานถามย้ำด้วยความไม่แน่ใจ
“ใช่ค่ะ คุณพีบอกให้เตรียมไว้ให้คุณ”
แล้วมลฤดีก็กลับไปนั่งที่ตัวเอง พริกหวานมองแฟ้มทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี
กริ๊งๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พริกหวานยกขึ้นรับอย่างเบื่อหน่าย
“เป็นไงบ้างจ้ะสาวน้อย อ่านเอกสารทั้งหมดหรือยัง”
เสียงถามมาอย่างเหย้าๆ
“จะบ้าเหรอเอกสารกองเท่าภูเขใครจะอ่านเข้าไปภายหมดในวันเดียว แล้วฉันก็ไม่ค่อยถนัดอ่านภาษาไทยด้วย”
พริกหวานต่อว่าอย่างโมโห
“อ้อโทษทีฉันลืมไปว่าเธอเป็นเด็กนอก”
“ไม่ต้องมาประชด”
พริกหวานทำหน้างอใส่โทรศัพท์
“งั้นเดี๋ยวฉันเปลี่ยนงานให้ใหม่”
“นี่คุณจะใช้ฉันให้คุ้มเลยหรือไงนะให้พักหายใจหายคอบางซ
ิฉันเพิ่งเริ่มงานวันแรกนะคุณจะหยัดเหยียดอะไรให้นักหนา”
พีรภัสยิ้มกับตัวเองที่พอจะนึกภาพพริกหวานนั่งหน้าง้ำใส่โทรศัพท์ได้
“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไห้คุณมลเอาเอกสารไปไห้เธอช่วยแปลก็แล้วกันง่ายกว่าและเธอก็ถนัดด้วย”
พีรภัสวางโทรศัพท์ลง แล้วกดโทรศัพท์หามลฤดี
“คุณมลเอกสารที่ให้คุณช่วยแปลน่ะเอาไปให้คุณหวานเขาดูหน่อย”
มลฤดีวางโทรศัพท์ลงอย่างแปลกใจเพราะเอกสารสำคัญมลฤดีจะเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง
“คุณพีบอกเอาให้คุณพริกหวานช่วยแปลคะ”
พริกหวานรับมาอย่างเบื่อๆ
“ต้องการวันไหนคะ”
พริกหวานถามเมื่อเห็นท่าทางไม่แน่ใจของมฤดี
“พรุ่งนี้ค่ะ”
พริกหวานพยักหน้าเข้าใจ มลฤดีจึงเดินกลับไปนั่งโต๊ะ พริกหวานนั่งทำงานอย่างขะมักเขม้นด้วยว่าได้งานที่ถนัดจนลืมเวลาพักเที่ยง
“คุณหวานค่ะจะทานอาหารที่ไหนคะถ้าทานที่นี่มลจะให้แม่บ้านตั้งโต๊ะให้ค่ะ”
มลฤดีเดินมาตั้งแต่เมื่อไรพริกหวานไม่ทันมอง
“พักเที่ยงแล้วเหรอคะ โอ๊ยเมื่อยจังเลย คุณมลทานที่ไหนคะให้หวานไปทานด้วยคนได้ไหม”
“ได้ซิคะ มลทานที่โรงอาหารของบริษัทนะค่ะอยู่ชั้นล่างของตึกนี่เอง”
พริกหวานเดินตามมลฤดีไป แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมกระเป๋าจึงบอกให้มลฤดียืนรอแล้วตัวเองเดินกลับมาเอากระเป๋าที่ลืมไว้ ด้วยความเร่งรีบพริกหวานจึงไม่ได้เดินอ้อมโต๊ะแต่ใช้มือเอื้อมหยิบกระเป๋า
แล้วหันหลังกลับมาอย่างกะทันหันจนชนพีรภัสเข้าซึ่งมายืนข้างหลังพริกหวานตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ จึงทำให้พริกหวานเกือบล้มดีที่พีรภัสรวบเอวไว้ได้ทัน
เลยกลายเป็นว่าพริกหวานอยู่ในอ้อมกอดของพีรภัสโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อุ้ย”
พริกหวานตกใจที่ถูกพีรภัสกอดมากกว่าที่ตัวเองเกือบจะล้ม
“เป็นอะไรหรือเปล่าหวาน”
พีรภัสถามด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณปล่อยฉันได้แล้ว”
พริกหวานดิ้นขลุกขลักเมื่อเห็นว่าพีรภัสกอดนานไปแล้ว แต่สำหรับพีรภัสถือว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่ควรจะปล่อยให้โอกาสที่จะได้แกล้งพริกหวานผ่านเลยไป จึงแสร้งไม่ยอมปล่อย
“ใครอนุญาตให้เธอไปทานข้าวกับคุณมล”
พริกหวานยิ่งดิ้นพีรภัสยิ่งแกล้งกระชับเอวเข้าไปอีก
“ไม่ต้องมีใครอนุญาตฉันก็ไปเองได้ ปล่อยฉันได้แล้ว”
พริกหวานสะบัดตัวหลุดออกจากอ้อมกอดได้สำเร็จ
“เธอต้องไปทานข้าวกับฉัน”
พีรภัสพูดพร้อมกับขยับตัวเดินเข้าไปหาพริกหวาน
“ไม่ ฉันจะไปทานข้าวกับคุณมลเรานัดกันแล้ว”
พริกหวานถอยหลังออกมาให้พ้นระยะมือของพีรภัสแล้วรีบจ้ำเดินหนีไป พีรภัสหัวเราะเบากับตัวเองแล้วเดินตามพริกหวานที่เดินลิ่วไปโดยไม่รอ จนมาทันที่หน้าลิฟ
“คุณมลจะไปทานข้าวที่ไหนเหรอครับ”
พีรภัสถามยิ้มๆจากด้านหลังของพริกหวาน พริกหวานตกใจเล็กน้อยหันไปมองตามเสียงไม่นึกว่าพีรภัสจะเดินตามมา มลฤดีมองเจ้านายของตัวเองอย่างแปลกใจ ที่จะไปทานอาหารด้วยซึ่งส่วนใหญ่จะไปทานข้างนอกหรือไม่ก็ให้มลฤดีจัดให้บนห้อง
“ทานที่โรงอาหารของบริษัทค่ะ”
มลฤดีตอบออกไป
“ถ้างั้นผมไปทานด้วนคนนะไม่ได้ไปนานแล้วเหมือนกัน”
โรงอาหารที่มีพนักงานมากมายส่งเสียงจอแจเมื่อเห็นว่าใครเดินมาจึงหยุดเสียงลงทีละนิดจนกระทั่งเงียบเสียงลง มลฤดีนำประธานบริษัทและผู้ช่วยเลขาคนใหม่ไปนั่งมุมหนึ่งที่เป็นที่ประจำของตัวเอง
“เชิญทุกคนทานอาหารกันตามสบาย”
พีรภัสบอกกับพนักงานทุกคนที่ทานอาหารอยู่ แต่พนักงานก็ยังเกรงใจอยู่ดีไม่กล้าส่งเสียงดัง
“คุณไม่รู้จะตามมาทำไม ดูซิคนมองกันใหญ่เลย”
พริกหวานบ่น เมื่อหันไปมองรอบๆเห็นพนักงานบางคนกำลังมองมาทางที่ตัวเองนั่งอยู่
“นานๆมาทานอาหารที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะคุณมล”
พีรภัสกล่าวอย่างอารมณ์ดี เมื่อทุกคนนั่งลงแล้วแม่บ้านจึงเอาเอาหารมาเสิร์ฟแค่เพียงสองที่เท่านั้น
ขาดอาหารของพีรภัสไป
“เดี๋ยวมลไปสั่งอาหารให้นะคะ”
มลฤดีถือโอกาสปลีกตัวเองออกไปจากวงสนทนา
“คุณนี่เอาแต่ใจตัวเองชะมัด”
“แต่คงน้อยกว่าเธอนิดหน่อยมั่ง”
พริกหวานค้อนประหลับประเหลือก
“ที่คุณพูดหมายความว่าอย่างไร”
พริกหวานพูดเสียงดังขึ้น จนพีรภัสปราบด้วยสายตาว่าเสียงดังไปแล้วนั่นแหละจึงรู้ตัว
“เธอนี่นาขยันหาเรื่องจริงๆพูดอะไรนิดอะไรหน่อยขยันแปลความซะจริง”
“มาแล้วค้าไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณพีหรือเปล่านะคะ”
มลฤดียกอาหารมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง ขัดจังหวะสงครามน้ำลายลง
“ไม่ได้มาทานอาหารที่นี่ตั้งนานก็พอทานได้ แต่ไม่อร่อยเท่าฝีมือนมอุ่นว่าไหมหวาน”
พีรภัสเงยหน้าขึ้นถามพริกหวานที่ดูไม่พูดไม่จาเอาแต่ทานอย่างเดียว พริกหวานไม่ตอบเพราะรู้ว่านั้นเป็นแค่การพูดแหย่จึงเงียบไม่ตอบโต้ หลังจากทานอาหารมื้อกลางวันผ่านไปเรียบร้อยแล้ว พีรภัสก็กลับเข้าไปทำงานต่อจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน

Create Date : 11 สิงหาคม 2550 Last Update : 13 ตุลาคม 2550 22:05:42 น. Counter : 483 Pageviews.		30 comments
Share Tweet