Bloggang.com : weblog for you and your gang
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 3
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดทายพริกหวานจึงรีบลงมาจากห้อง ไม่ได้อ้อยอิ่งเหมือนทุกวัน
ปิดเทอมนี้หวานไปดูงานที่บริษัทนายพีนะ
คุณกฤษเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งทานอาหารกันได้ซักพัก หญิงสาวชะงักเมื่อได้ยินเกือบจะสำลักข้าวต้ม
ไม่ไปนะคะที่โรงแรมของเรามีงานอีกตั้งเยอะที่หวานยังไม่รู้เลย
หญิงสาวทำหน้างอไม่พอใจที่ถูกบังคับให้ไปทำงานกับพีรภัส หางตาตะวัดค้อนให้ชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม
ยายหวานนี่เรื่องมากจริง พอให้ไปทำที่โรงแรมก็ทำอิดออดไม่อยากจะทำ พอให้ไปทำงานกับพี่เขาก็ทำเป็นเล่นซะตัวอีก
เมื่อถูกพ่อดุ หญิงสาวจึงหแหวใส่หญิงสาที่ทำเป็นไม่สนใจจะเข้ารวมการสนทนาด้วยทั้งที่มีชื่ออยู่ในวงสนทนาด้วยแท้ๆ
คุณพูดอะไรบางซิ ทานอยู่ได้
หญิงสาวบอกเผื่อจะได้คำยินคำปฏิเสธจากชายหนุ่ม
ก็แล้วแต่คุณกฤษจะเห็นสมควร ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ดีเสียอีกจะได้ ..
ชายหนุ่มพูดค้างไว้แค่นั้น ทำให้หญิงสาวแทบเต้น
จะได้..อะไรพูดมาให้จบนะ คุณพีรภัส
หญิงสาวพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นไปหาเรื่องพีรภัส แต่คุณกฤษพูดแทรกขึ้นมาก่อน
ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน หวานเตรียมตัวไว้ได้เลยนะ พอสอบเสร็จก็ไปเริ่มงานได้เลย
คุณกฤษพูดตัดบทก่อนที่หญิงสาวจะปฏิเสธ
พ่อค่ะหวานไม่
หญิงสาวปฏิเสธไม่ทันเสียแล้ว คุณกฤษพูดจบก็เดินออกจากห้องอาหารไป หญิงสาวเลยหันไปเล่นงานชายหนุ่มแทน
คุณปฏิเสธพ่อไปซิ ใครอยากไปทำงานกับคุณไม่ทราบไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรเลย
หญิงสาวทำท่ารังเกียจ
ใครบอกเธอว่าไม่มีความจำเป็น
ชายหนุ่มทำซุ้มเสียงมีเลศนัยแล้วเดินอ้อมโต๊ะมาหาหญิงสาวที่นั่งทานอยู่ฝังตรงข้าม เอามือจับพนักก้าวอี้ไว้ด้วยมือทั้งสองข้างกันหญิงสาวไม่ให้ลุกขึ้น โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ข้างแก้มเนียน
คุณจะทำอะไรน่ะ
หญิงสาวนั่งตัวแข็งไม่กล้าขยับตัว ถึงแม้ว่าจะเติบโตที่เมืองนอกแต่ก็ถูกอบรมให้รักนวลสงวนตัวในขณะที่ชายหนุ่มยิ้มกริ่มด้วยความพอใจ ที่เห็นพริกหวานทำตัวไม่ถูก ใบหน้าของหญิงสาวเริ่มระเรื่อเป็นสีแดง
ใครบอกว่าไม่จำเป็น ก็อีกไม่นานเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว
เสียงกระซิบเบาระรื้นหู ลมหายใจของขายหนุ่มเป่ารดแก้มเนียนจนทำให้หญิงสาวไม่กล้าขยับตัว พอพูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้หญิงสาวนั่งตัวแข็งงงกับคำพูด กว่าจะรู้ตัวชายหนุ่มก็เดินไปถึงประตูห้องเสียแล้ว และยังมีหน้าหันมาโบกมือพร้อมกับยิ้มหวานให้หญิงสาวด้วยท่าทางยั่วเหย้าอีกต่างหากที่สามารถแกล้งเธอให้โกรธได้สำเร็จ
เดี๋ยวก่อนมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนนะ
หญิงสาวตะโกนตามหลังด้วยความขัดใจ ชายหนุ่มหันมามองข้างหลังอีกครั้งจึงเห็นหญิงสาวใบหน้าแดงด้วยความโกรธก่อนที่ตัวเองจะขับรถไปทำงาน
หญิงสาวใบหน้างอง้ำกระแทกตัวลงนั่งข้างแพรพรรณด้วยความหงุดหงิด
เป็นอะไรพริกหวานหน้าบึ้งเชียว
ภาวินีถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตั้งแต่หญิงสาวมาถึงไม่พูดไม่จาทำหน้าบึงอย่างเดียวอย่างกับโกรธใครมาซักปีเห็นจะได้
เปล่าไม่มีอะไร
พริกหวานตอบเสียงห้วน ยังโกรธพีรภัสไม่หาย
เนี่ยนะไม่มีอะไรแกดูซิแพร ถ้าใครมาเห็นยายหวานของเราตอนนี้มีหวังกระเจิง
ภาวิณีอดแซวไม่ได้ที่เห็นพริกหวานยังทำหน้าบึงอยู่
นั่นซิ ใครทำให้โกรธเหรอจ๊ะบอกเราได้นะเดียวคุณแพรคนนี้จะส่งคนไปจัดการให้
แพรพรรณทำท่าจริงจัง แต่น้ำเสียงล้อเลียน ทำให้พริกหวานอดหัวเราะไม่ได้
โธ่! นึกว่าจะไปช่วยจริง ๆ ที่แท้จะส่งคนไปช่วย ไม่มีอะไรมากหรอกแค่เปิดเทอมต้องทำงานน่ะ
พริกหวานปรับอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปกติได้แล้ว จึงตอบคำถามเบาๆ
โธ่! เอ๋ยนึกว่าเรื่องอะไรเรื่องแค่นี้เอง แต่ก็น่าเห็นใจนะปิดเทอมทั้งทีไม่ได้ไปเที่ยว
แพรพรรณแสดงท่าทางเห็นใจพริกหวานเต็มที่ แต่ท่าทางของหญิงสาวคงไม่ใช่เรื่องแค่นี้เด็ดขาดจากการสังเกต ของภาวิณี เพราะท่าทางหงุดหงิดแบบนี้คงไม่ใช้เรื่องเล็ก ๆ แน่นอน แต่เมื่อพริกหวานไม่อยากจะพูดจึงไม่ได้เซ้าซี้ถาม
นี่สอบเสร็จไปฉลองที่ไหนดีล่ะ
ภาวิณีชักชวนเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่ตรึงเครียดให้ผ่อนคลาย
ไม่รอให้ผลสอบออกมาก่อนเหรอ
แพรพรรณแย้งอย่างไม่เห็นด้วยซึ่งนานๆจะมีซักครั้งที่เธอจะปฏิเสธการกิน
ไม่ต้องรอเพราะยังไงฉันก็แน่ใจว่าสอบผ่านทุกวิชาอยู่แล้ว แล้วเธอว่าไงหวาน
ภาวิณีพูดออกมาอย่างมั่นใจ แล้วจึงหันมาถามพริกหวาน
แต่ฉันว่าเราไปสอบวิชาสุดท้ายก่อนดีไหม
พริกหวานพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
จริงด้วย
แพรพรรณรับคำแล้วลุกขึ้นเดินตามหลังพริกหวานไป
นี่ไม่มีใครสนใจฉันเลยเหรอ
ภาวิณีโอดครวญที่ไม่มีใครสนใจ แล้วจึงลุกตามทั้งสองอย่างเกียจคร้านไปทันกันที่บันไดก่อนขึ้นตึก
อ๊อดๆๆ
เสียงจอแจดังลั่นเมื่อหมดเวลาในการทำข้อสอบ ต่างค่อยๆทยอยออกจากห้อง
ภาเป็นไงบ้างทำไมทำหน้าอย่างนั้น
แพรพรรณทักขึ้นเมื่อเห็นว่าภาวิณีสีหน้าไม่ดีเลยตอนเดินออกมาจากห้องสอบ
ฉันไม่ชอบวิชานี้เลยจริงๆ
งั้นก็แปลว่าแกทำไม่ได้ เสียใจด้วยนะเพื่อน แต่ไม่เป็นหรอกมันไม่ใช่วิชาที่แกถนัดนี่นา
แพรพรรณแสดงความเสียใจ แล้วเดินเข้าไปตบหลังภาวิณีเบา ๆ เป็นการปลอบใจ
ใครบอกว่าฉันทำไม่ได้ วิชานี้กินหมูเห็นๆ นี่ต้องยกความดีให้พริกหวานนะเนี่ย
ภาวิณียิ้มหน้าบานที่ตัวเองทำได้
ยายภาบ้า ฉันรึหลงเป็นห่วงเห็นเดินหน้าจ๋อยออกมา ไปกันเถอะหวานปล่อยให้ยายภายืนหลงตัวเองอยู่ตรงนี้แหละ
แพรพรรณโกรธที่ภาวิณีเอาความเป็นห่วงของตัวเองมาล้อเล่น
โธ่คุณแพรเจ้าขาข้าน้อยผิดไปแล้วยกโทษให้ขอน้อยด้วยเถอะเจ้าคะ งั้นเอาอย่างนี้มือนี้ฉันเป็นเจ้ามือเองก็แล้วกัน
เย้.. อุ๊บ..
แพรพรรณรีบเอามือปิดปากตัวเองไว้
นี่เธอไม่ได้โกรธฉันจริง ๆ ใช่ไหม เจ้าเล่ห์จริงนะ
แพรพรรณหัวเราะออกมาที่เห็นภาวิณีหน้าบึง
ก็เธออยากชวนไปฉลองสอบเสร็จไม่ใช่เหรอ ฉันแค่หาคนเป็นเจ้ามือเท่านั้นเองแล้วเธอว่าไงหวาน
แพรพรรณหันมาถามพริกหวานเพื่อหาพวก
ว่าไงก็ว่าตามกัน
พริกหวานพูดพร้อมกับพยักหน้าเออออไปด้วย
ฉันรักเธอที่สุดเลยพริกหวาน
แพรพรรณดีใจที่จะได้ล้มทัพภาวิณีซึ่งนาน ๆ ครั้งจะเป็นเจ้ามือซักที รีบเดินนำหน้าไปขึ้นรถ เมื่อถึงร้านอาหารแห่งหนึ่งจึงสั่งอาหารโดยไม่ต้องรอให้ใครบออก
แพรเธอสั่งมาทำไมเยอะแยะจะทานหมดไหมเนี่ย
พริกหวานได้แต่นั่งมองอาหารที่ถูกว่างลงบนโต๊ะด้วยสายตาปริบๆ
นั่นซิ
ภาวิณีกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อเห็นว่าแพรพรรณสั่งอาหารมาจนเต็มโต๊ะ
ไม่ต้องห่วงทั้งสองคน ถ้าไม่หมดเขาบริการห่อกลับบ้านได้
ภาวิณีกับพริกหวานมองหน้ากันแล้วส่ายหน้า กว่าจะทานอาหารกันเสร็จก็ใช้เวลาไปเป็นชั่วโมง แล้วไปเดินซื้อของกันต่อ
นี่หวานเธอไม่คิดจะซื้ออะไรหน่อยเหรอ
แพรพรรณอดถามไม่ได้เมื่อเห็นว่าเดินกันมาหลายชั่วโมงแล้วพริกหวานยังไม่มีอะไรติดไม้ติดมือเลย
ไม่ล่ะฉันยังมีเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใส่อีกหลายตัว เดี๋ยวนมอุ่นว่าฉันฟุ่มเฟือยอีก ครั้งที่แล้วที่ซื้อไปยังไม่ได้ใส่เลย
แพรพรรณพยักหน้าอย่างเข้าใจ เพราะเคยเจอมาแล้วตอนที่ไปหาพริกหวานที่บ้านแล้วแต่ตัวไม่เรียบร้อยโดยเทศน์ไปตั้งหลายกัณฑ์ กว่าทั้งสามสาวจะแยกย้ายกันกลับก็ปาเข้าไปจนเกือบเที่ยงคืนโดยภาวิณีขับรถไปส่งแพรพรรณก่อนแล้วส่งพริกหวานเป็นคนสุดท้าย
Create Date : 03 สิงหาคม 2550
Last Update : 12 มีนาคม 2551 23:34:57 น.
Counter : 430 Pageviews.
18 comments
Share
Tweet
มาแว้ววว
มาอ่านกันแล้วก็อย่าลืม
ให้คำแนะนำกันด้วยนะค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค้า
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 3 สิงหาคม 2550 เวลา:22:54:09 น.
มาลงชื่อว่าอ่านแล้วค่ะ ยายพริกหวานนี่เจ้าอารมณ์จริง ๆ ค่ะ
โดย:
แซนด์ซี
วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:12:18:21 น.
ขอบคุณค่ะคุณแซนด์ซี
ที่แวะมาอ่านเป็นคนแรก
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 4 สิงหาคม 2550 เวลา:18:28:16 น.
สวัสดีค่ะ..
แวะมาทักทายค่ะ..
อ่านแล้วน่ารักจังเลยคะ..คราวหน้าจะแวะมาอ่านอีกคะ..เขียนเก่งจัง..
โดย:
พิจักษณา
วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:0:42:51 น.
โห...เป็นห่วงรถ..ซะงั้น..555รถก็เป็นพอควร...จี..คนไม่เป็นไรเลยช่างมาน..
โดย: tai (
taibangplee
) วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:9:15:40 น.
อ่านแล้ว
อยากเป็นพริกหวานจะได้ไปทำงานกะคุณพีรภัทร
ภาษาสละสลวยจัง
โดย:
botanichuman
วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:11:46:24 น.
คุณขอบค่ะคุณพิจักษณาที่แวะมาทักทายและขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ
คุณtaiเป็นอะไรมั่งหรือเปล่าค่ะ(สายไปหรือเนี้ย)
อย่าลืมไปให้หมอตรวจร่างกายด้วยนะค่ะเผื่อจะช้ำในหุหุ
ขอบคุณค่ะคุณbotanichumanที่แวะมาเยี่ยมกันเสมอๆ
อยากไปทำงานกับคุณพีเหรอค่ะจะได้เอาชื่อใส่เขาไปด้วย
แต่คงเป็นได้แค่ตัวประกอบนะเพราะคุณพีมีพริกหวานเป็นหวานใจซะแล้ว
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:14:51:49 น.
..แวะมาอ่านนิยายค่ะ น่ารักจัง..
โดย: หทัยชนก (
Nok_Noah
) วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:17:25:42 น.
รอวันเห็นพริกหวานทำงานวันแรก หุหุหุ
โดย: CynCyfer (
สาวน้อยแมนัวร์
) วันที่: 5 สิงหาคม 2550 เวลา:19:13:56 น.
ขอบคุณค่ะคุณนกที่แวะมาอ่าน
และขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณซินที่แวะมาอ่าน
กำลังรอให้คุณซินอัพเรื่องของตัวเองอยู่น้าค้า
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:20:00:26 น.
ยังไม่ว่างมาอ่านนิยายนะครับ มาเยี่ยมแบบธรรมดาก่อน
ขอบคุณที่ไปทักทาย ขอให้ประสบผลสำเร็จในสิ่งที่หวังนะครับ
โดย: ลุงบูลย์ (
pantamuang
) วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:21:15:08 น.
ขอบคุณค่ะลุงบูลย์
ขอให้พรนั้นสำเร็จผล
ในเร็ววันด้วยเถอะ
สาธุ
และขอให้พรนั้นสำเร็จผลแด่คนที่แวะมา
อ่านนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 6 สิงหาคม 2550 เวลา:22:30:54 น.
...แวะมาเยี่ยมครับ...
โดย:
big-lor
วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:11:49:07 น.
ทักทายนักเขียน..ยามค่ำค่ะ
โดย: tai (
taibangplee
) วันที่: 7 สิงหาคม 2550 เวลา:22:13:44 น.
มองเห็นความตั้งใจที่ใฝ่ฝัน....
มองเห็นความสำคัญที่มั่นหมาย....
มองเห็นความแหลมคมที่คมคาย...
มองเห็นความสำเร็จตะกายอยู่ไม่ไกล...
โดย: ลุงบูลย์ (
pantamuang
) วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:19:43:17 น.
ขอบคุณค่ะคุณbig-lorที่เอารูปน่ารักๆมาฝาก
(สับสนว่าเป็นแมวหรือกระต่าย)
ขอบคุณค่ะคุณtaiที่แวะมาทักทายกัน
ขอบคุณค่ะลุงบูลย์สำหรับกำลังใจจะพยายามต่อไปค่ะ
โดย:
ไลเดเลีย
วันที่: 8 สิงหาคม 2550 เวลา:20:51:41 น.
หวัดดียามค่ำมืด
โดย: tai (
taibangplee
) วันที่: 10 สิงหาคม 2550 เวลา:21:56:54 น.
รูปในกล่องคอมเม้นท์สวยดีค่ะ ยายพริกหวานหรือเปล่าคะ
โดย:
แซนด์ซี
วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:16:08:21 น.
ชื่อ :
Comment :
*ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
ไลเดเลีย
Location :
กรุงเทพฯ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
?
]
ร้อยรส...กลอนกานท์
O ฤดูลม...O
O ฉับพลันฝนก็เร้นเก็บเส้นสาย
ดวงวันฉายแสงช่วงโลมห้วงหน
ขับความชื้นลบเลือนรอยเปื้อนปน
ลบหมองหม่นแผ่นฟ้าจนพร่าเลือน
O คล้ายเมฆสีเทาทึมเมื่อครึ้มฝน
ถูกแสงสรวงเบื้องบนเข้าปนเปื้อน
ย้อมสีเทาเป็นขาว..เมื่อหนาวเยือน
มาตามเตือนเลื่อนยามให้งามตา
O ลมต้นหนาวเกรียวกรูเสียงวู่ไหว
โลมกิ่งใบไม้ตื่นทั้งผืนป่า
เขยื้อนขยับยวบไหวอยู่ไปมา
เหมือนบอกลาล่วงพ้น..คาบฝนปลาย
O ความเปลี่ยนแปลงผ่านสู่..ให้รู้เห็น
จากเมื่อสีเลื่อนเส้น..แล่นเป็นสาย
เสียงครืนครั่นก้องอยู่ไม่รู้วาย
แปลบปลาบว่ายเวียนย้ำโลมค่ำคืน
O จนฟ้าเปลี่ยนไม้ใบสั่นไหวระริก
น้ำก็พลิกแผ่นผิว..เป็นริ้วตื่น
จึงบัดนั้น..ภูมิทัศน์ก็หยัดยืน
ด้วยสายลมเย็นชื่น..เพื่อฟื้นตัว
O ถึงคราลมเย็นรื่น..วกคืนย้อน-
พรมสายอ่อนโอนระลอกเข้าหยอกยั่ว
ยอดหญ้าเรียวโค้งนั้น..ย่อมสั่นรัว
รอเกลือกกลั้วรับรู้..ฤดูลม
O จากยึดโยงรากแทงลงแหล่งดิน
ตราบฝนรินหยาดหลั่งลงสั่งสม
คลายความชุ่มความชื้นเหนือพื้น, พรม-
ภาวะอันอุดม..ห้อมห่มไพร
O เหยียดยอดเสียดขึ้นแทงรับแรงฝน
ที่คอยหล่นร่วงหยาด..ก่อนลาดไหล
ยืนต้นตั้งเป็นแถว..เป็นแนวไป
รอลมไหววาดวี..จักมีมา
O ไม่นานเลย..จากฝนฟ้าหม่นหลัว
จนยอดไม้ส่ายรัวอยู่ทั่วหน้า
โลกต่ำ-ใบขาบเขียวทุกเรียวคา-
จะออดอ้อนลมถา..อยู่คาพื้น
O ระบำแถวยอดหญ้าตรงหน้านั้น
จะค่อยสั่นใบพลิ้วเป็นริ้วตื่น
เขียวจากฝนฝากตอนจะย้อนคืน-
เป็นแพรผืนโยนระลอกยั่วหยอกลม
O ร้อนจะรุมสุมมาจากฟ้าไหน
เรียวจะไหววาดรับช่วยขับข่ม
รอค่ำคืนน้ำค้างมาพร่างพรม
เพื่อรับฉมชื่นมาลย์..กลิ่นซ่านซ้อน
O กาลย่อมผ่านโดยช่วงของดวงวัน
จากเม็ดพันธุ์แตกหน่อเป็นช่ออ่อน
จนกลีบใบเรียวแรกเริ่มแตก..ชอน-
ไชขึ้นอ้อนออดรู้ฤดูกาล
O ฝน..หนาว..ร้อนรุ่มถึงขุมขน
แล้วเวียนรอบให้ฝน..อีกฝนผ่าน
เพื่อหยัดกลีบเรียวช่อ..ขึ้นรอบาน
พร้อมเรณูหอมซ่านขึ้นหว่านรส
O ช้าเร็ว..มวลผึ้งภู่ย่อมรู้กลิ่น
เมื่อลมรินรวยเท..หันเหบท
คอยดูเถิดอีกประเดี๋ยว..การเลี้ยวลด-
เข้าจ่อจดหวานหอม..จะพร้อมแล้ว
O ฤดูลมพรมพรำ..อยู่ค่ำเช้า
อาจรุมเร้า, อ่อนโรย..จนโชยแผ่ว
รอกวัดใบหญ้าเต้นจนเป็นแนว
ซ้ำบทแล้วบทเล่า..แต่เช้าวัน
O เมื่อสายลมผ่านสู่..ฤดูล่อง
และฟ้าผ่องแผ้วงามสีครามนั่น
ก็เมื่อผิวต้องหนาวจนหนาวครัน
จึงบัดนั้นโลกกว้างย่อมวางรอ
O ให้ฟังเสียงลมเท..มาเห่กล่อม
สูดกลิ่นหอมเรณูที่ชูช่อ
ทั้งเสียงไม้เสียดยอด..แสงทอดทอ-
ลอดพุ่มกอก้านใบ..ที่ไหวรับ
O พอลมล่องลาดเทมาเห่กล่อม
โลกที่ล้อมรอบล้วนคล้ายครวญขับ-
ผ่านบทเพลงร่ายรำ..เพื่อสำทับ-
การเขยื้อนการขยับลำดับนั้น
O ก็ใช่- เป็นเพียงฤดูลม
หมุนรอบมาห้อมห่มให้ซมสั่น
เปลี่ยนผ่านสภาพธรรมเข้าค้ำยัน
ให้จิตใจทั้งนั้นรู้ผันแปร
O เมื่อเม็ดน้ำขาดช่วงจากห้วงหน
เมฆขาวบนฟ้าพลอย..เลื่อนลอยแผ่
เมื่อขาวครามกลมเกลียวให้เหลียวแล
ก็เห็นแต่ภาพงามของยามนี้
O โอบโลกให้งดงามอยู่ท่ามกลาง-
ดวงวันพร่างแสงพร้อยเรียงสร้อยสี
ลมหนาวร่ำสายผ่านลงคว้านตี
เมื่อปีกผีเสื้อลายบินบ่ายย้อน
O ช่องโสตก็จะแว่วเสียงแจ้วเจื้อย-
ของนก, ลมโชยเฉื่อยคล้ายเหนื่อยอ่อน
ผืนแผ่นน้ำครวญครางในต่างตอน
จักซ้ำซ้อนภาพลวงอีกดวงวัน
O ให้มองเห็นลอยดวงบนสรวงฟ้า
ทั้งแจ่มจ้ายิ่งล้ำกลางน้ำนั่น
เท็จ-จริง..ที่มองผ่านก็ปานกัน
ย่อมแปรผันโดยจิต..การคิดตรอง
O ก็ใช่ ที่เป็นเพียงธรรมชาติ
ทั้งดวงวันโอภาสคอยสาดส่อง
หรือคลื่นน้ำไหลลาดลงฟาดฟอง
และปีกผีเสื้อล่องบนท้องฟ้า
O เห็นไหมเล่ากลีบผการะย้าย้อย
ทุกช่อที่เคยช้อยอยู่คอยท่า
รอฝน..ต้องฝน..หมดฝนพา-
กันอ่อนโรยอ่อนล้า..ซบคาพื้น
O ฤๅ - อาจรู้ลูบโลมด้วยลมหนาว
หรือแสงงามวับวาวจากดาวดื่น
ครั้นสิ้นรอบลมร่ำกลางค่ำคืน
ฤๅ อาจรู้ฉ่ำชื้นของพื้นดิน
O เพียงกาลผ่านเวียนแล้วเปลี่ยนช่วง
งามทั้งปวงถ้วนบทก็หมดสิ้น
ปีกลวดลายลมโชยเคยโบยบิน
อาจลาถิ่นไพรเถื่อนลับเลือนแล้ว
O ที่ไหนเล่าโลกกว้างและทางแคบ
เพียงหนีบแนบกลีบใบที่ไหวแผ่ว
ที่ไหนเล่าดีร้ายที่ปลายแนว-
ของเทือกแถวดอกมาลย์หอมหวานนั้น
O ก็นั่นแหละรูปธรรมในธรรมชาติ
ลมไหววาดแสงฉายน้ำพรายสั่น
ปีกลวดลายบินหยุด..ดอมบุษบัน
เกสรกลั่นหวานรส..อาจหมดฤๅ
O หากอีกสภาพธรรมในธรรมชาติ
เมื่อลมลาดล่องอยู่อาจรู้หรือ-
ว่าร้อน..ฝน..จนหนาว..อีกหนาวคือ-
การยึดถือตีความเอาตามใจ
O ฤดูลม-ยอดไม้ส่ายไหวอยู่
ปีกลวดลายหรุบชูก่อนลู่ไหล-
ลอดกลีบดอกนุ่มบางแทรกร่างไป
หวานเยี่ยงไรเล่าหนอ..จึ่งพอเพียง ?
O ฤดูลม..หวนระลอก, ดวงดอกไม้-
ก็หอมให้แถวถิ่นรู้กลิ่น, เสียง-
นกไพรเถื่อนก้องกรู..คล้ายอยู่เคียง-
ศัพท์สำเนียงก้องรัว..บางหัวใจ !
จากบล็อกพี่
สดายุ
ค่ะ
Group Blog
<<
สิงหาคม 2550
>>
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
3 สิงหาคม 2550
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 3
All Blog
"หวานใจ" (หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น) บทที่ 20
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 19
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 18(ต่อ)
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 18
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 17
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 16
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 15
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 14
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 13 (ต่อ)
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 13
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 12
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 11
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 10
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 9 (ต่อ)
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 9
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 8
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 7
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 6
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 5
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 4
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 3
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 2
หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 1
Friends Blog
สดายุ...
Nok_Noah
พิจักษณา
taibangplee
ทะเลที่ไร้คลื่น
มัยดีนาห์
โลมาน้อยน่ารัก
mameehanako
runch
มหาสำลี
กะว่าก๋า
ปลิวตามลม
เพรง.พเยีย
ห่วงใย
ปิดตาหารัก
ดุจเดือน
Webmaster - BlogGang
[Add ไลเดเลีย's blog to your weblog]
Link
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน
Color Code ป้ามด
lozocat table
Dictionary
ฝากรูป
เฉดสี
เนยสีฟ้า
Paradijs
kobnon
N_BEE810
huytumhuy
Bloggang.com
Pantip.com
|
PantipMarket.com
|
Pantown.com
| © 2004
BlogGang.com
allrights reserved.
มาอ่านกันแล้วก็อย่าลืม
ให้คำแนะนำกันด้วยนะค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค้า