หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 9 (ต่อ)

“พริกหวาน”
นั่นเป็นการเรียกชื่อเต็มของพริกหวานซึ่งมีเพียงไม่กี่ครั้งนัก
ที่พีรภัสจะใช้เรียก พริกหวานมองแววตาเขาก็รู้ว่าเขาเริ่ม
โกธรเธอจริงๆแล้ว แต่เธอก็ยังรักษาฟอร์มของตัวเองไว้
ไม่งั้นเขาจะนึกว่าเธอกลัวเขาประไร
พีรภัสเมื่อเห็นว่าพริกหวานยังดื้อดึงจึงคว้ามือของพริกหวาน
แล้วดึงเขามาหาตัวเองพร้อมทั้งรวบเอวคอดกิ่วไว้ด้วยแขนข้างที่เหลือ
ด้วยอารมณ์อยากสั่งสอนพริกหวานมากกว่า
แค่อยากจะแกล้งเหมือนทุกทีว่าอย่ามาท้ายทายคนอย่างเขา
พริกหวานไม่ทันระวังตัวจึงถลาเข้าไปประทะอกของเขาอย่างจัง
ความร้อนจากผิวเนื้อที่ไร้เสื้อปกปิดได้แทรกผ่านเสื้อที่
พริกหวานใส่กระจายไปสู่ผิวขาวเนียนของพริกหวานจนขนลุกซู่
แม้จะมีเสื้อกั้นกลางไว้แต่ก็แทบช่วยอะไรไม่ได้เลย
พริกหวานเริ่มดิ้นแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกพีรภัสรัดแน่นเข้าไปอีก
จนแทบจะหายใจไม่ออก
“ปล่อย”
พริกหวานพูดผ่านลำคออย่างอยากเย็น ลำคอแห้งผากหัวใจเต้นระรัว
อย่างกับว่าผ่านการวิ่งมานับกิโลก็ไม่ปาน แขนทั้งสองข้าง
ถูกหนีบไว้ข้างลำตัวด้วยแขนของพีรภัส ตอนนี้พริกหวานไม่สามารถ
ช่วยตัวเองได้อย่างสิ้นเชิง
“เธออย่าเรื่องมากได้ไหม”
เสียงพีรภัสแหบพร่าไปเล็กน้อย พริกหวานไม่รู้หรอกว่ายิ่งเธอยิ่งดิ้นเท่าไหร่
หน้าอกของเธอยิ่งเบียดเสียดกับหน้าอกของเขามากขึ้น
มันสร้างความปั่นป่วนให้เขาไม่น้อย นี่เขากำลังจะสั่งสอนเธอ
หรือว่าสร้างกับดักตัวเองกันแน่ พีรภัสนึกในใจ
“ใครเรื่องมาก คุณมันคนฉวยโอกาส บอกให้ปล่อย”
พริกหวานยังไม่เลิกดิ้น พีรภัสจึงกระชับเอวของพริกหวานเข้ามาอีก
เพื่อเป็นการหยุดเธอ แต่เขาคิดผิดถนัดจมูกเขาสัมผัสกับ
กลิ่นสาปสาวที่หอมยั่วยวนริมฝีปากอวบอิ่มทีกำลังเผยอเล็กน้อย
จนเขาอยากจะก้มลงไปดูดซับความหอมหวานให้สาใจ
“หยุดดิ้นสักทีหวาน”
พีรภัสบอกออกไปในที่สุดเมื่อเขาเริ่มทนไม่ได้กับร่างกายที่ถูกเสียดสี
จากพริกหวาน ความหวั่นไหวและอารมณ์ของเขากำลังจะกระเจิดกระเจิง
ด้วยการกระทำที่รู้เท่าไม่จึงการของพริกหวาน
“ไม่หยุดคุณจะทำไม”
พริกหวานพูดเสียงดัง แล้วยังส่งสายตาท้าทายไปให้เขาอีก
พยายามกลบเกลื่อนเสียงของหัวใจที่เต้นระรัว เธอกลัวเสียฟอร์มจะตาย
หากจะต้องอ่อนข้อให้เขาอีก ในเมื่อทุกครั้งเธอจะแพ้เขาตลอด
“ถ้าเธอไม่หยุดดิ้น ฉันจะ..”
พีรภัสพูด้างไว้แค่นั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย แล้วเขาก็โน้มใบหน้า
เข้ามาใกล้แก้มเนียน พริกหวานมัวแต่สายหน้าหนีจมูกโด่งของเขาจึง
ไม่ได้เห็นนัยน์ตาสินิลของพีรภัสเป็นประกายกรุ่มกริ่ม
“คุณไม่กล้าหรอก..”
พริกหวานเห็นใบหน้าของพีรภัสเรียบเฉยจึงไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือ
เพียงแค่ขู่เท่านั้น จึงได้พูดท้าทายเขาออกไป
พริกหวานเธอจะรู้ไหมว่าได้เล่นกับไฟเสียแล้ว
พริกหวานยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ ริมฝีปากของพีรภัสก็ฉกลงมา
บนริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูดอ่อนๆของพริกหวานทันที
โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว พริกหวานเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
ร่างกายเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ สมองเบลอจนคิดอะไรไม่ออก
ตัวอ่อนปวกเปียกจนพยุงตัวเองแทบไม่ไหวจนพีรภัสต้องประครองร่าง
ของพริกหวานไว้ ไม่ให้ร่วงลงไปกองที่พื้น ร่างสองร่างแนบสนิท
จนได้ยินเสียงหัวใจเต้นระรัวแข่งกัน
เวลาจะผ่านไปนานท่าไรไม่อาจทราบได้ เมื่อพริกหวานเริ่มขัดขืน
และพยามดันตัวเขาออกไปเพื่อตัวเองจะได้สูดอากาศหายใจ
พีรภัสดูดซับความหอมหวานจนพอใจ จึงถอนริมฝีปากออกอย่างช้าๆ
อย่างแสนเสียดาย
เมื่อพีรภัสถอนริมฝีปากออกไปแล้วน้ำตาแห่งความละอาย โกรธ
สับสนความรู้สึกผสมปนเปกันจนแยกไม่ออกว่าอันไหนไหลลงมา
ตามแก้มเนียนอย่าช้าๆแม้กระทั้งตัวเองก็ไม่รู้สึกตัว
พีรภัสเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้อย่างทะนุถนอมเบามือ
แววตาสีนิลของพีรภัสบ่งบอกว่ากำลังสำนึกผิดในการกระทำ
ของตัวเองเหมือนกัน เมื่อเห็นน้ำใส่ๆไหลมาตามแก้มเนียน
พริกหวานผิดหวังในตัวของเขาจนมองมองข้ามแววตาคู่นั้นไป
เธอสะบัดหน้าหนีพร้อมกับปัดมือของเขาออกไปไม่ยอมรับ
การกระทำอันอ่อนโยนนั้น แล้วจึงวิ่งหนีไป ก่อนที่พริกหวานจะวิ่งไปนั้น
พีรภัสมองเห็นความไว้วางใจในตัวเขาได้สูญสลายไปพร้อมกับการ
กระทำของเขาฉายชัดในแววตาสีน้ำตาลอ่อน
แววตาของพริกหวานที่ฉายแววความผิดหวังทำให้พีรภัสก้าวขาไม่ออก
แล้วเขาก็ไม่รู้จะไปขอโทษเธออย่างไรดี
จึงได้แต่ปล่อยให้พริกหวานวิ่งหนีไป


*ช้าไปหน่อย ช่วยกันวิจารณ์สักติ๊ดนะคะ อันว่าตัวข้าพเจ้ายังไร้ประการ
หากเห็นว่าข้อความใดไม่เหมาะสม หรือว่าขาดตกบกพร้องไป
ก็เชิญแนะนำกันได้นะคะ....จบบทที่9ซะที

Create Date : 26 กันยายน 2550 Last Update : 13 ตุลาคม 2550 21:45:08 น. Counter : 1011 Pageviews.		78 comments
Share Tweet