หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 7

พีรภัสมองตามศศิด้วยสายตาตำหนิที่ทำกริยาไม่เหมาะสม
ส่วนพริกหวานได้แต่มองตามงงๆ
“ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธหรือเปล่าคะ ดูซิเดินหนีไปเฉยเลย”
พริกหวานถามพีรภัสอย่างแปลกใจที่เห็นศศิเดินดุ่มๆหนีไป
“หึหึ เธอคงรีบไปไหนล่ะมั่ง”
พีรภัสตอบไปอีกทาง แล้วก็เรียกพนักงานเสิร์ฟมาเพื่อยกเลิกโต๊ะที่้จองไว้
“คุณจะทำอะไรน่ะโต๊ะคุณอยู่ตรงโน้นไม่ใช่เหรอ”
พริกหวานพูดขัดขึ้นเมื่อได้ยินที่พีรภัสบอกพนักงานเสิร์ฟว่าจะยกเลิกโต๊ะที่จองไว้
“ก็ฉันจะนั่งตรงนี้มีอะไรมั๊ย”
พีรภัสถามเสียงกวนๆ แล้วนั่งลงหน้าตาเฉย พริกหวานได้แต่ค้อนอย่างเคืองๆ
แล้วก็จะย้ายไปนั่งที่อื่น
“เฮ พี”
เสียงทักมาจากด้านหลัง จึงทำให้พีรภัสหันไปมอง
“เชอะ! ฉันไปนั่งที่อื่นก็ได้ เชิญตามสบายเลยเจ้าคะ”
พริกหวานพูดพร้อมกับลุกขึ้น แต่รัชนนท์ทักขึ้นเสียก่อน
“อ้าวพริกหวานไม่ใช่เหรอนั้นนะ จะรีบไปไหนอยู่คุยกับพวกเราก่อนซิ”
รัชนนท์รีบเดินเข้ามาห้ามก่อนที่พริกหวานจะเดินไป
“สวัสดีดีค่ะคุณนนท์”
พริกหวานยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนหวาน
รัชนนท์อึ้งไม่คิดว่าพริกหวานจะยิ้มหวานให้กับตน ตัวใจกระตุกครั้งที่สองหลังจากเจอกันจังๆ
เพียงแค่สองครั้ง พีรภัสมองพริกหวานที่ยิ้มให้กับรัชนนท์แล้วรู้สึกหงุดหงิดในหัวใจ
“นายมาช้าไปหรือเปล่านนท์”
พีรภัสถามด้วยเสียงเหน็บแนม
“มาช้ายังดีกว่าไม่มาไม่ใช่เหรอ ไม่นึกว่าจะเจอพริกหวานที่นี่
ี่แหมถ้ารู้ว่านอกจากนายพีแล้วยังมีพริกหวานมาคอยด้วยก็จะรีบบึ่งรถมาทันที”
รัชนนท์ตอบคำถามของพีรภัสแล้วจึงหันไปคุยกับพริกหวานพร้อมกับเชิญให้นั่งลง พริกหวานชำเลืองไปทางพีรภัสที่ดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไร
แต่ก็นั่งลงตามคำเชิญของรัชนนท์
“นายมีอะไรถึงได้นัดฉันออกมา”
พีรภัสถามเสียงเครียด ที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาโดยที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว
“อย่าเครียดไปเลยนะพี ฉันแค่อยากจะชวนนายมาหาอะไรกินหน่อยเท่านั้นเอง”
รัชนนท์พูดโดยไม่ละสายตาไปจากใบหน้าของพริกหวาน
แต่พอพูดจบจึงหันไปมองหน้าพีรภัส รัชนนท์รู้ว่าพีรภัสอารมณ์เสียเพราะอะไร
แต่เขาทำเป็นไม่สนใจ พีรภัสก็เช่นเดียวกันเมื่อรู้ว่ารัชนนท์มองด้วยสายตาเหมือนจะรู้ทันเขา
จึงปรับน้ำเสียงและอารมณ์ให้เป็นปกติ
“คุณนนท์คะถ้าไม่มีอะไรแล้วหวานขอตัวนะคะ”
พริกหานออกตัวพร้อมกับลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรทักทายกันตามมารยาทเรียบร้อยแล้ว
ตัวเองควรจะไปสักที
“จะรีบไปไหนน้องหวาน นานๆ พี่จะได้เจอหวานสักครั้งก็อยู่ทานอะไรด้วยกันก่อนซิ”
รัชนนท์รีบขัดขึ้นแล้วก็แทนตัวเองว่าพี่น่าตาเฉย ตัวเขาเองก็อยากจะรู้กระต่ายน้อยของเจ้าพีมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ยังเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ ถ้าถามว่าพีนายคิดถึงใครบ้างที่บ้านเขามักจะได้ยินคำตอบว่าคิดถึงแม่กระต่ายน้อยเสมอ
จนทำให้เขาอยากเห็นหน้าแม่กระต่ายน้อยสักทีว่าหน้าตาเป็นอย่างไร และแล้วเขาก็ได้เห็นรูปถ่ายของกระต่ายน้อยที่ยืนจับชายเสื้อของพีรภัส
ยิ้มจนตาหยีถักเปียสองข้างใบหน้ารูปไข่ ขนตายาวงอนเหมือนตุ๊กตา ก็น่าอยู่หรอกที่จะทำให้นายพีคิดถึงออกจะน่ารักปานนั้น
แต่เขาก็เริ่มเลือนๆไปเมื่อมีเรื่องให้ต้องทำมากขึ้น
“จะรั้งเขาไว้ทำไมนนท์เขาอยากกลับก็ให้เขากลับไปซิ”
พีรภัสพูดด้วยเสียงเรียบๆ ทั้งที่ยังไม่เงยหน้าจากเมนูอาหาร
จึงทำไห้พริกหวานอยากเอาชนะจึงลงต่อ
“ก็ได้ค่ะพี่นนท์ หวานเรียกพี่นนท์นะคะง่ายดี หวานยินดีรับคำเชิญของพี่นนท์คะ”
พริกหวานเน้นเสียงว่าพี่นนท์อย่างชัดเจนเพื่อให้พีรภัสได้ยินอย่างถนัด
โดยไม่ต้องคะแคงหูฟัง แล้วก็เริ่มดูเมนูของตัวเองบ้าง
แล้วก็สั่งอย่างที่ต้องการพีรภัสกับรัชนนท์ใจตรงกัน
คือสั่งน้ำที่มีแอลกอฮอล์มาดื่มก่อนพร้อมกับกับแกล้มสองสามอย่าง
พริกหวานกับรัชนนท์คุยกันอย่างถูกคอจนไม่มีใครสนใจพีรภัส
ซึ่งได้แต่นั่งฟังเงียบๆเริ่มเบื่อหน่ายพร้อมกับหงุดหงิดทุกครั้ง
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของพริกหวาน
ซึ่งต่างจากชั่วโมงที่ผ่านที่ดูเหมือนว่ามีอะไรในใจ เมื่อเห็นว่าทั้งสองคุยกันโดยไม่มีใครสนใจเขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกขึ้น
“นนท์นายไม่มีอะไรจะคุยกับฉันใช่ไหมฉันจะได้กลับ”
พีรภัสพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“อืม!ฉันได้เพื่อนแล้วนายจะกลับก็กลับไปเถอะ”
รัชนนท์พูดพร้อมกับโบกมือไล่อย่างไม่สนใจ
แล้วหันมาคุยกับพริกหวานต่ออย่างติดลม
เมื่อพีรภัสเดินออกไปได้สักพักพริกหวานจึงขอตัวกลับบ้าง
“พี่นนท์คะหวานขอตัวกลับก่อนดีกว่า เอาไว้วันหลังเราค่อยคุยกันใหม่”
เดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งรัชนนท์ขันอาสาอย่างสุภาพบุรุษพึ่งกระทำ
“ไม่เป็นไรคะ หวานให้คนขับรถที่บ้านมารับ”
พริกหวานยกมือไหว้รัชนนท์เพื่อตัดบทแล้วจึงเดินออกไป
พริกหวานโกหกรัชนนท์จริงๆแล้วไม่มีใครมารับ
“เดินยิ้มหน้าบานมาเชียวนะ”
พีรภัสทักเสียงขุ่น ในท่าทางของพริกหวานที่เดินออกมาด้วยอย่างอารมณ์ดี
“ก็แน่ละพี่นนท์เขาออกจะคุยสนุก ไม่เหมือนใครบางคน
ที่เอาแต่นั่งเก๊กท่าวางมาดอย่างเดียว”
พริกหวานพูดประชด แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เขาออกมา
ก่อนเธอแต่ยังไปไม่ถึงไหน
“เดี๋ยวเธอจะไปไหน”
พีรภัสพูดพร้อมกับดึงแขนพริกหวานไว้
“ก็กลับบ้านนะซิ คุณปล่อยฉันนะ”
พริกหวานสะบัดแขนเพื่อให้หลุด แต่พีรภัสไม่ยอมปล่อย
“ขึ้นรถซิเรากลับบ้านทางเดียวกันอยู่แล้ว”
พีรภัสลากพริกหวานไปที่รถที่เขาจอดรอไว้ด้านหน้าโรงแรม พริกหวานหน้างอเดินไปพลางก็สะบัดแขนเขาไปด้วยแต่ก็ไม่สำเร็จ
เมื่อเห็นว่าพริกหวานจะใช้ท่ายูโด พีรภัสจึงเปลี่ยนวิธีใหม่โดยใช่วิธีการขู่แทน
“หวานถ้าไม่ยอมเดินมาด้วยกันดีๆฉันจะอุ้มขึ้นรถหรือไม่ก็อาจจะทำมากกว่านั้น”
พีรถัสพูดอย่างช้าๆเน้นที่ละคำอย่างชัดเจนพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม
แล้วดึงพริกหวานเข้ามาหา
“คุณจะทำอะไร ปล่อยนะคนบ้า”
พริกหวานรีบยกมือขึ้นมายันหน้าอกเขาไว้
“เอาละคราวนี้เธอจะขึ้นรถได้หรือยัง”
พีรภัสพูดพร้อมรวบมือพริกหวานไว้ทั้งสองข้าง พริกหวานเริ่มดิ้นเมื่อเห็นว่าหน้าเขากับหน้าเธออยู่ใกล้ชิดกันจนเกินไป พอหันไปดูรอบตัวเริ่มมีคนหันมามองบ้างแล้ว แต่พีรภัสกับพริกหวานจะรู้ไหมว่าตัวเองได้ตกอยู่ในสายตาของใครบางคน
“ก็ได้ฉันยอมขึ้นรถแล้ว ปล่อยฉันซะทีซิ”
พริกหวานพูดเสียงอ่อน พยายามสะบัดมือไปมาเพื่อให้หลุด
“ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะพูดกับฉันเพราะๆ”
พีรภัสพูดพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ทั้งที่ก็ใกล้กันอยู่แล้ว
“พี่พีขาปล่อยหวานเถอะค่ะ หวานยอมขึ้นรถแล้วค่ะ”
พริกหวานรีบขึ้นพูดอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเขาเริ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้
ถึงลมหายใจที่ปัดผ่านแก้มเนียน แล้วแก้มของเธอคงจะแดงเป็นลูกตำลึงแล้วแน่นๆ
“อืม! แบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย”
พีรภัสยิ้มอย่างพอใจที่พริกหวานยอมพูดกับเขาดีๆ จึงยอมปล่อยมือ ทั้งที่ยังเสียดายที่นานๆทีพริกหวานจะยอมพูดกับเขาเพราะๆสักที
แม้จะต้องใช้บังคับกันก่อนก็เถอะ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ถึงทีหวานเมื่อไหร่จะรู้สึก”
พริกหวานรำพึงเบาๆ แต่พีรภัสก็ยังได้ยินจนได้
“ฝากไว้แล้วรีบๆมาเอาคืนด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่ธนาคารไม่มีดอกให้เธอหรอกนะ”
พีรภัสโต้ตอบอย่างอารมณ์ดี พริกหวานพูดไม่ออกได้แต่สะบัดหน้าพรืดขึ้นรถไป โดยไม่พูดกับพีรภัสอีกเลยจนเขาขับรถเข้าไปส่งหน้าบ้าน

Create Date : 10 กันยายน 2550 Last Update : 13 ตุลาคม 2550 21:58:50 น. Counter : 544 Pageviews.		84 comments
Share Tweet