หนุ่มมาดเท่ห์กับสาวจอมแก่น บทที่ 5

วันที่สองของการทำงานพริกหวานตื่นเช้ากว่าทุกวันเนื่องจากไม่อยากนั่งรถไปทำงาน
พร้อมพีรภัสพอเปิดประตูรั้วออกไปรถของพีรภัสก็จอดเทียบพอดิบพอดีอย่างกับว่าพริกหวาน
ไปเปิดประตูรอรับเลยแหละ
“หวานรีบมากถึงกับมาเปิดประตูเองเลยเหรอ”
พีรภัสเปิดกระจกลงยื่นหน้าออกมาถามเสียงยั่วและส่งสายตายิ้มๆ ทำให้พริกหวานฉุนอย่างมาก
“ใครเค้ามาเปิดประตูรอคุณ ฉันจะไปทำงาน”
พริกหวานตอบเสียงห้วน ไม่พอใจที่ถูกพีรภัสแหย่
“ขึ้นรถซิหวาน”
พริกหวานยืนเฉยไม่สนใจจะขึ้นรถตามคำสั่งของพีรภัส
“คุณไม่เข้าไปทานอาหารก่อนเหรอ นมอุ่นอุตส่าห์ทำของชอบให้คุณทาน”
พริกหวานพูดไปอีกทางแล้วทำท่าจะเดินหนี
“หวานขึ้นรถ”
พีรภัสเสียงเข้มขึ้นเมื่อพริกหวานไม่ยอมขึ้นรถ
“ฉันจะไปเอง แล้วต่อไปนี้คุณก็ไม่ต้องมารับฉันอีกแล้ว”
พริกหวานเองก็เริ่มพูดเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้
“เธอจะขึ้นมาเองหรือให้ฉันลงไปอุ้มเธอ”
พีรภัสเปิดประตูรถลงมาจริงๆตามที่บอก จนพริกหวานต้องถอยไปตั้งหลัก
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะไปเอง”
พริกหวานยังดื้อดึง พีรภัสส่ายหน้าอย่างระอาในความดื้อดึงของพริกหวาน จึงเดินเข้าไปคิดจะจัดการให้พริกหวานรู้สำนึกว่าเขาพูดจริงไม่ได้พูดเล่น พริกหวานมองสายตาของพีรภัสรู้แล้วว่าเขาเริ่มเอาจริง จึงวิ่งอ้อมรถไปเปิดประตูด้านคนขับปีนขึ้นไปนั่งข้างคนขับก่อนที่พีรภัสจะโกธรมากกว่านี้
“ก็แค่นั้นแหละเรื่องมากจริง”
พีรภัสบ่นกำลังจะก้าวขึ้นรถพอดีรถของคุณกฤษขับมาจอดด้านหน้ารถของพีรภัสซึ่งจอดขว้างทางเข้าออก
“อ้าวสองคนนี้ยังไม่ไปกันอีกเหรอ”
คุณกฤษกล่าวทักจนป่านนี้แล้วทั้งสองยังไม่ไปทำงาน ทั้งที่พริกหวานออกมาจากบ้านตั้งนานแล้ว
“สวัสดีครับคุณกฤษกำลังจะไปครับ พอดีหวานอยากออกกำลังนิดหน่อยก่อนไปทำงานผมก็เลยเล่นเป็นเพื่อนเธอนะครับ”
พีรภัสตอบคุณกฤษหน้าตาเฉยทั้งที่มันไม่ได้เป็นเลยอย่างนั้นสักนิด
.....................................................................................
“สวัสดีค่ะคุณพี เป็นอะไรหรือเปล่าคะท่าทางดูไม่ดีเลย”
มลฤดีทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าพีรภัส
“คุณมลขอยาแก้ปวดหัวให้ผมหน่อยนะครับ ปวดหัวกับเด็กคนนั้นแหละ”
พีรภัสบุ้ยปากไปทางพริกหวาน ซึ่งเดินไปนั่งประจำที่แล้ว
พริกหวานไม่ทันได้สังเกตเพราะมัวแต่เคืองพีรภัสที่จู่ๆก็มาแต่เช้าทั้งที่คิดว่าตัวเองออกจากบ้านเช้าแล้ว แต่พริกหวานไม่รู้หรอกว่ามีคนโทรไปบอกพีรภัสตั้งแต่เห็นพริกหวานตื่นเช้ากว่าปกติ พีรภัสจึงมารับพริกหวานทันพอดีจนกระทั่งมลฤดีทักขึ้นจึงได้สังเกตหน้าพีรภัส
“ขนาดไม่สบายยังมาทำงานอีกอย่างนี้เราก็โดดงานไม่ได้ซิแย่จังที่มีเจ้านายขยันเกินเหตุ ไม่รู้ว่ามาคอยจับผิดลูกน้องหรือเปล่านะคะคุณมล”
พริกหวานอดพูดประชดได้เสียเมื่อไหร่ มลฤดียิ้มอย่างแห้งแล้งกลัวพีรภัสจะโกรธพริกหวานเพราะอยู่ในช่วงอารมณ์ไม่ปกติอาจจะโมโหก็ได้ แต่พีรภัสทำตรงกันข้ามกับที่มลฤดีคิดคือการเดินเข้าไปยีหัวพริกหวานแทนแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
“เธอนี่น้า”
พูดแค่นั้นแล้วก็เดินเข้าห้องไปพริกหวานได้แต่มองงงๆที่พีรภัสไม่ยักจะโกรธ ส่วนมลฤดีมัวแต่ยืนมองเจ้านายที่ดูจะเอ็นดูพริกหวานมากๆ นี่ขนาดถูกยั่วโมโหยังไม่โกรธเลย ซึ่งมลฤดีไม่ค่อยจะได้เห็นเจ้านายในบุคลิกสบายๆแบบนี้มากนัก ซึ่งบุคลิกของพีรภัสที่แสดงออกจะสุขุมเยือกเย็นอยู่เสมอจึงไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาวุ่นวาย
จนกระทั่งพีรภัสเรียกหากาแฟ
“พริกหวานขอกาแฟฉันหน่อยซิกาแฟสามช้อนคอฟฟิเมตสามช้อนน้ำตาลหนึ่งช้อนนะอย่าลืม”
เสียงสั่งดังมาตามสาย พริกหวานทำหน้าไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะในการทำงาน
“เจ้าค่ะเจ้านาย”
เสียงรับประชดๆ ทำให้มลฤดีหันมามองแล้วยิ้มเล็กน้อยที่เห็นพริกหวานทำท่าคาดโทษโทรศัพท์ อย่างกับว่ามันจะรู้เรื่องอย่างนั้นแหละ
“คุณหวานคะคุณพีขอกาแฟเหรอคะ เดียวมลไปเอามาให้คะ”
มลฤดีถามเมื่อเห็นว่าถึงเวลากาแฟของพีรภัสแล้ว ตัวเองมั่วแต่ทำงานจนลืมเวลา
“ไม่ต้องค่ะเดี๋ยวหวานไปเอาให้เอง”
เสียงพูดกระหยิ่มยิ้มย่องตาเป็นประกาย มลฤดีมองสายตาของพริกหวานแล้วนึกเอ๊ะใจนี่คงจะไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
มลฤดีนึกในใจอย่างกังวล
คุณพีรภัสเสร็จฉันแน่ ถึงทีของฉันบ้างล่ะ กาแฟสามช้อนเหรอมันน้อยไปต้องสักเท่านี้พริกหวานตักกาแฟใส่ไม่หยั้ง
แล้วตามด้วยคอฟฟิเมตใส่เกลือแทนน้ำตาลแล้วจึงยกเข้าไปให้พีรภัส
“มาแล้วค่ะเจ้านาย”
พริกหวานพูดประชดแล้ววางถ้วยกาแฟลงแต่ยังไม่ยอมเดินออกจากห้อง พีรภัสกำลังจะยกกาแฟขึ้นดื่ม แล้วเหลือบเมองพริกหวานที่ยังยืนมองอยู่ที่เดิม พริกหวานเลยแกล้งเฉไฉมองอย่างอื่นแทน แล้วเดินออกมาจากห้องช้าๆ แต่สายตาอดที่จะเหลือบมองพีรภัสไม่ได้ ยังไม่ทันที่จะได้ดื่มกาแฟเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน จึงทำให้พีรภัสต้องวางถ้วยกาแฟลงแล้วหันไปรับโทรศัพท์แทน พริกหวานจึงไม่ได้เห็นว่าพีรภัสดื่มกาแฟถ้วยนั้นหรือเปล่า
พริกหวานนั่งจ้องหน้าห้องของพีรภัสอย่างกระสับกระส่ายรอผลที่จะเกิดขึ้น แต่ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นซักทีทุกอย่างยังอยู่ในภาวะที่เงียบเชียบเหมือนเดิม เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจึงสะดุ้งเล็กน้อยรีบคว้าโทรศัพท์ยกขึ้นรับ และพยามยามปรับเสียงไมให้ตื้นเต้น
“ต้องการอะไรอีกคะเจ้านาย”
“หวานช่วยเปลี่ยนกาแฟถ้วยใหม่ให้ฉันหน่อยซิถ้วยนี้มันเย็นแล้ว”
พริกหวานวางโทรศัพท์ลงอย่างผิดหวังที่แกล้งพีรภัสไม่สำเร็จ แต่ไม่เป็นไรยังมีโอกาสแก้ตัวอีกครั้ง แต่เมือเดินถือกาแฟเข้าไปในห้องจึงเห็นพีรภัสนั่งอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ซึ่งท่าทางกำลังคุยอย่างสนุกโดยพีรภัสนั่งฟังบ้างไม่ฟังบ้าง พริกหวานมองหาที่วางถ้วยกาแฟ ตอนนี้บนโต๊ะของพีนภัสเต็มไปด้วยเอกสารพริกหวานจึงจำเป็นต้องวางถ้วยกาแฟแก้วนั้นข้างหน้าชายคนนั้น
“ขอบใจ”
ชายคนนั้นยกถ้วยกาแฟขึ้นพร้อมกับกล่าวขอบใจพริกหวานได้แต่มองโดยคว้าถ้วยกาแฟแก้วนั้นไม่ทัน ไม่คิดชายนั้นจะดื่มเข้าไป
“อึ้ย! มันน้ำอะไรเนี่ยทำไมมันทั้งขมทั้งเค็มอย่างนี้ล่ะ”
ชายคนนั้นคายกาแฟลงในถ้วยตามเดิมแล้วเงยหน้าขึ้นถามซึ่งคนทำกำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“เป็นอะไรนนท์”
พีรภัสถามเมื่อเห็นท่าทางของรัชนนท์ สำหรับพริกหวานยืนหันหลังให้พีรภัสกับรัชนนท์ยังไม่กล้าหันกลับมา
“ไม่รู้เหมือนกันทั้งขมทั้งเค็ม”
“หวานกลับมานี่เธอจะไปไหน แล้วเธอเอาอะไรให้คุณนนท์ดื่ม”
พีรภัสสั่งเสียงเข้ม พริกหวานจึงหันมาช้าๆแล้วแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ รัชนนท์ที่พึ่งจะมองหน้าสาวน้อยที่เอากาแฟมาให้เขาดื่มชัดๆเต็มตา สาวน้อยหน้าหวานรูปร่างผอมบางอยู่ในชุดสูทสีครีมเข้ารูปที่ยืนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ท่าทางหน้าเชิดส่งสายตาเป็นประกายท้าทายอย่างไม่ยอมแพ้ใครมันทำให้หัวใจเขากระตุกเสียแล้ว
“ใครว่าของคุณคนนั้นเหล่าของคุณต่างหาก”
พริกหวานพึมพำเบาๆ แต่รัชนนท์ยังได้ยินจนได้
“หึ หึ”
รัชนนท์หัวเราะให้กับความโชคร้ายของตัวเองที่มารับเคราะห์แทนพีรภัส พริกหวานมองรัชนนท์มองอย่างแปลกใจที่เขาไม่ยักโกรธกับหัวเราะเฉยเลย
“รู้สึกว่าฉันจะหลงเข้ามาในสงครามอะไรสักอย่างนะว่าไหม”
รัชนนท์พูดเล่นเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึงเครียด
“ว่าไงหวานเธอเอาอะไรให้คุณนนท์ดื่ม”
พีรภัสถามสียงเครียดที่พริกหวานยังไม่ยอมรับผิดแล้วยังทำท่าไม่สนใจความโกรธของเขาอีก
“ก็กาแฟ”
พริกหวานตอบหน้าตาย ยืนหน้านิ่งไม่สนใจใคร
รัชนนท์อดที่จะหัวเราะไม่ได้ที่เห็นพีรภัสดูจะจริงจังกับการเอาผิดสาวน้อยตรงหน้า แต่เธอกับไม่กลัวเกรงเลยซักนิด ยังลอยหน้าลอยตาตอบอย่างฉะฉาน
“นายเป็นอะไรนนท์ นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะ หวานเธอควรจะขอโทษคุณนนท์ซะ”
พีรภัสพูดเสียงเข้มเพราะถึงอย่างไรกาแฟถ้วยนั้นใครจะกินพริกหวานก็ผิดอยู่แล้ว พริกหวานมองหน้าพีรภัสด้วยสายตาท้าทายอยู่ในที
“เรื่องอะไรฉันจะต้องขอโทษก็ใครบอกให้เขาไม่มีมารยาทล่ะ ฉันไม่ได้เอามาให้เขาสักหน่อย”
พริกหวานพูดเสียงเรียบ ยืนกอดอกประจันหน้าอย่างท้าทาย รัชนนท์เห็นท่าทางของพริกหวานแล้วให้หนักใจแทนพีรภัสที่สาวน้อยตรงหน้าท่าทางจะไม่ยอมลงให้ง่ายๆ แต่มันก็ถูกของเธอที่เขาดันดื่มเข้าไปเองซึ่งเขาเองก็เพิ่งมาถึง ไม่น่าที่จะมีคนอากาแฟมาเสิร์ฟให้เร็วขนาดนี้
“ใช่พริกหวานที่นายพูดถึงหรือเปล่าพี ได้มาเห็นหน้าตาแล้วน่ารักกว่าที่นายเล่าไว้เยอะเลย”
รัชนนท์พูดอย่างนึกขึ้นได้ แล้วเดินเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างพริกหวานกับพีรภัสเผชิญหน้ากัน ซึ่งทำให้บรรยากาศที่ตึงเครียดผ่อนคลายลง
“สวัสดีครับพริกหวาน ผมรัชนนท์เป็นเพื่อนกับนายพีมาตั้งแต่ยังเรียนอยู่ที่เมืองนอกด้วยกัน”
รัชนนท์ยื่นมือหมายจะจับสัมผัสกับมือพริกหวาน แต่โดนพีรภัสดึงมือข้างนั้นให้ไปนั่งที่โซฟาเสียก่อน
“พอแล้วนนท์ร่ายซะยาวเลย”
พีรภัสไม่รู้ตัวเองหรอกว่าทำไมจึงขัดขวางไม่ให้รัชนนท์จับมือพริกหวานทั้งที่ก็แค่เป็นการทักทายเท่านั้นเอง
“เดี๋ยวนั่นเธอจะไปไหน”
พีรภัสเรียกพริกหวานไว้ก่อนที่พริกหวานจะเดินออกไปจากห้อง
“มีอะไรอีกล่ะฉันจะไปทำงาน”
พริกหวานพูดเสียงห้วน ซึ่งนี่ก็แค่แกล้งทำเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง
“มารู้จักกับคุณนนท์ก่อนซิ”
พริกหวานเดินมาตามคำสั่งของพีรภัสแล้วยกมือไหว้รัชนนท์
“สวัสดีค่ะ เท่านี้ใช่ไมค่ะ”
พูดจบแล้วก็เดินออกไปเลย โดยไม่สนใจสายตาพีรภัสที่ตำหนิการกระทำที่ไม่สุภาพ
“ฉันหนักใจแทนนายนะนายพีที่มีน้องสาวน่ารัก”
รัชนนท์พูดยิ้มๆแต่สายตายังมองตามหลังพริกหวานจนกระทั่งประตูห้องปิดลง
“นนท์แล้วเมื่อไหร่นายจะกลับซะที ฉันจะได้ทำงาน”
พีรภัสไล่รัชนนท์ดื้อๆแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ เขาเองรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรบออกไม่ถูกไม่ชอบสายตาของรัชนนท์ที่มองตาม
พริกหวานก่อนออกไปจากห้องเลย ซึ่งพีรภัสก็ไม่รู้ว่าทำไม
“อะไรนี่ฉันเพิ่งมาถึงเองนายก็ไล่ฉันเลยเหรอ”
รัชนนท์ทำท่ายังไม่อยากกลับ
“นายไม่ได้มีธุระอะไรไม่ใช่เหรอกลับไปทำงานเสียซิ”
พีรภัสพูดเสียงหงุดหงิด
“หึ หึ”
รัชนนท์หัวเราะก่อนเดินออกไปจากห้องของพีรภัสซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจึงหงุดหงิดกับสายตา
และเสียงหัวเราะของรัชนนท์นักทั้งที่โดนไล่กลับไปยังมีหน้ามาหัวเราะเจ้าเล่ห์อีก

Create Date : 25 สิงหาคม 2550 Last Update : 13 ตุลาคม 2550 22:03:03 น. Counter : 448 Pageviews.		31 comments
Share Tweet