Madeleine การส่งหนังสือพิมพ์ก็เหมือนกับการเดินเล่นในเมืองที่ว่างเปล่า

เพิ่งดูเรื่อง Madeleine จบ





หนังตั้งแต่ปี 2002 แน่ะ

เรื่องย่อ

Kang Ji-suk หนุ่มหงิมๆ ที่มีโลกส่วนตัว ผู้มีฝันอยากเป็นนักเขียน
วันๆ เขาไม่ใส่ใจอะไรนอกจากการอ่านหนังสือ
กิจกรรมที่สุดจะเร้าใจในชีวิตเขาคือการมุ่งตรงไปยังห้องสมุดในทุกครั้งที่มีโอกาส
แต่แล้ววันหนึ่ง
เมื่อเขาต้องการตัดผมเพื่อฉลองการอ่านหนังสือเล่มหนาจบ ตามที่ได้ตั้งใจกับตัวเองเอาไว้
เขาได้พบกับ Lee Hee-jin เพื่อนสาวที่เรียนมัธยมมาด้วยกัน
และเธอกำลังทำงานในฝันของเธอ
นั่นคือการเป็นช่างทำผม
และเมื่อทั้งคู่ต่างรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ ซึ่งกันและกัน
Hee-jin ซึ่งเป็นสาวเปรี้ยวต้านระบบมาแต่ไหนแต่ไรก็เสนอเกมน่าสนุก (สำหรับเธอ) ขึ้นมาว่า
ให้ Ji-suk มาลองคบเป็นแฟนกับเธอดูเป็นเวลา 1 เดือน
โดยมีกฎหลัก 3 ข้อคือ

ต้องซื่อสัตย์ต่อกัน 100%
ห้ามบอกเลิกก่อนครบ 1 เดือน
และสุดท้ายคือ
เลิกกันได้ตามใจเมื่อครบกำหนด

และเมื่อทั้งคู่ต่างก็ศึกษาซึ่งกันและกัน
ความรักก็เกิดขึ้นตามครรลองที่ควรจะเป็น
เพียงแต่ว่าอดีตของทั้งคู่กลับตามมาหลอกหลอน
รักแรกแอบปิ๊งของ Ji-suk ปรากฏตัวขึ้นมา
และปัญหาเก่าของ Hee-jin ที่หนักหนาสาหัสกว่ามาก
นั่นคือเธอรู้ตัวว่าตัวเองตั้งท้อง
แต่ว่าเด็กในท้องกลับเป็นของแฟนเก่าเธอเพิ่งถูกเขาทิ้งไป
ทั้งคู่จะประคองความรักของพวกเขาไปได้อย่างไรเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวเหลือเกิน







เรื่องนี้ดูแล้วชุ่มชื่น ชื้นแฉะทั้งเรื่องเลย
เพราะไม่ว่าช่วงเวลาไหน ทั้งเวลารัก เวลาเศร้า เหงา ก็ฝนตกทั้งเรื่อง



ชอบคาแร็คเตอร์นางเอกมาก
ไม่ใช่สิ
ต้องบอกว่าคุ้นกับคาแร็คเตอร์นี้มาก 555
ที่เป็นคนร่าเริง ยิ้มเก่ง สนุกได้ทุกที่ ทุกเวลา
ร่าเริงแบบจริงใจ ไม่ได้มีปมอะไรที่ต้องปกปิดกลบเกลื่อนความเศร้าใด ๆ เหมือนหนังเกาหลีหลาย ๆ เรื่อง
เป็นคนง่าย ๆ สบาย ๆ
มีพลังความสดชื่นมากมายมหาศาล
คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น
ทำอะไรตามใจตัวเองไปซะหมดทุกเรื่อง
เลยจู่โจมพระเอกให้เดทและเป็นแฟนกับตัวเองได้ด้วยไง
(แหม อยากทำไอ้อย่างสุดท้ายได้มั่งจัง)


นางเอกเป็นตัวแทนของความเร่งด่วน ว่องไว
ส่วนพระเอกเป็นตัวแทนของความสุขุม เนิบช้า


พระเอกเราก็แสนจะตรงข้ามกับนางเอกอย่างสิ้นเชิง
เพราะเป็นคนติ๋ม ๆ ขี้อาย อยู่แต่กับห้องสมุด
แอบรักใครก็ไม่กล้าบอก

นางเอกชอบเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ (เหมือนใครวะเนี่ย คุ๊น คุ้น)
ส่วนพระเอกชอบอ่านหนังสือ
แต่เค้า 2 คนก็ลองสลับกันดู
ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่ารัก
ดีนะที่เราชอบทั้ง 2 อย่าง (เกี่ยวอะไรเนี่ย)





นางเอกเป็นช่างออกแบบทรงผม
ซึ่งก็แฟชั่นจ๋า

ส่วนพระเอกส่งหนังสือพิมพ์และอยากเป็นนักเขียน
เลยต้องหาข้อมูลจากการอ่านเยอะ





ยังชอบที่นางเอกถามพระเอกเลยว่าทำไมถึงมาส่งหนังสือพิมพ์ตอนตี 4 ล่ะ
พระเอกตอบว่า
การส่งหนังสือพิมพ์ตอนเช้ามืด เหมือนการไปเดินเล่นในเมืองที่ว่างเปล่า
แล้วอีกวันนางเอกเลยตื่นมาส่งหนังสือพิมพ์เป็นเพื่อนเลย
โอ๊ยน่ารัก

กำลังคิดเหมือนกันว่า
ในชีวิตจริง
ถ้าเจอประโยคนี้ก็ยอมตื่นตี 3 แล้วมาส่งหนังสือพิมพ์ตอนตี 4 เลย อินได้อีก

เพราะขนาดว่าเจอประโยคว่าจากใครคนนึงที่บอกว่าเค้าต้องกลับมาอ่านหนังสือคู่นี้ทุกปี
เรายังกระเสือกกระสนไปหาหนังสือคู่นี้มาอ่านในวันถัดไปเลย
ทั้ง ๆ หนังสือมันพิมพ์มาเป็น 10 ปีแล้วอย่างที่เล่าไปในบล็อคนี้
อินตลอดเวลา
แค่ประโยคเดียวก็เปลี่ยนทัศนคติของยัยนี่ได้ตลอด


ชอบตอนที่ 2 คนนั่งข้างกัน
แต่ไม่พูดอะไรกัน
แต่ใช้วิธี message หากันแทน
เป็นฉากที่อบอุ่นดีเหมือนกัน
แต่จริง ๆ ฉากนี้เศร้านะ





ความต่างของทั้งคู่
มันแสดงถึงนิสัยและบุคลิกที่ตรงกันข้ามแต่ทว่าก็เข้ากันได้
บางครั้ง
เราไม่ควรเอาคนที่นิสัย(แย่ๆ)เหมือนกันมากนะ
เพราะเราไม่ควรดูแลที่จุด ๆ เดียวกัน
แต่เราควรดูและกันและกัน





แล้วเวลาเรามีความรักเนี่ย
ไม่มีใครครองสติอยู่ได้หรอก
แต่สุดท้าย
ความอดทนของเรามีขีดจำกัด
แม้ว่าความรักของเรามันอาจจะไม่มีขีดจำกัดก็ตาม
(ไปไหนแล้วเนี่ย)


ไปหามาดูกันนะ ใส ๆ ไม่รันทดแบบที่หนังที่เราชอบดู
ชอบคำพูดสุดท้ายของพระเอกที่เป็นนัยยะเรื่องความรักของคนทั้งคู่

อย่างว่าแหละนะ
ไม่ว่าความรักมันจะเจ็บปวดยังไง
ก็มีคนพร้อมที่จะเกิดและตายเพื่อมันได้
แต่ที่สำคัญ
เราเริ่มใหม่ได้เสมอ

Create Date : 16 มกราคม 2554		4 comments
Last Update : 16 มกราคม 2554 21:58:12 น.
Counter : 2204 Pageviews.
Share Tweet