Bloggang.com : หนูลีลี : นั่งดูเด็กเล่นเปียโนในหนัง My Piano แล้วน้ำตาไหล (อ่อนไหวไปมั้ยเนี่ย)

นั่งดูเด็กเล่นเปียโนในหนัง My Piano แล้วน้ำตาไหล (อ่อนไหวไปมั้ยเนี่ย)

เพิ่งได้ดูเรื่องนี้จบ
ตอนแรกกะจะไม่ซื้อมาดูแล้ว
เพราะไม่ค่อยชอบดูหนังเด็ก ๆ โดยเฉพาะเด็ก ๆ หรือรักสมัยมัธยมหรือมหาลัย
ชอบดูหนังสมวัย

แต่ก่อนตอนม.ปลายก็จะดูแต่หนังวัยรุ่น วัยเรียน งาน prompt อะไรประมาณนี้
แต่พอโตขึ้น ก็จะชอบดูแต่หนังวัยทำงาน หนังดราม่าหนัก ๆ หนังชีวิต หนังที่สอนอะไรเรา แล้วไม่ดูพวกหนังที่เคยดูสมัยม.ปลายเลย

แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ซื้อเรื่อง My Piano (aka For Horowitz)
ชื่อไทยว่า My Piano วัยน่ารักอัจฉริยะดนตรี
เป็นหนังเกาหลีปี 2006

จริง ๆ ตัวหนังก็ไม่มีอะไรมากนะ

คิม จิ-ซูมีปมด้อยเพราะไม่อาจสานฝันในการที่อยากเป็นนักเปียโนที่โด่งดัง เหมือน วลาดิมีร์ โฮโรวิตซ ได้ เธอเปิดสตูดิโอเปียโนในเมืองเล็กๆ เมืองหนึ่ง โดยมีเด็กชายแปลกๆ ชื่อ ยุน กุง-มิน มาคอยแทรกแซงการสอนของเธอ วันหนึ่งเธอค้นพบโดยบังเอิญว่ากุง-มินนั้นเป็นอัจฉริยะด้านดนตรี เธอเริ่มก่อความใฝ่ฝันใหม่ที่จะได้โด่งดังในฐานะครูผู้ค้นพบเพชรเม็ดงาม ทว่ากุง-มินเป็นเด็กที่มีแผลเป็นในใจ เขาไม่อาจทำตามความคาดหวังของครูผู้กระตือรือร้นของเขาได้รวดเร็วทันใจ ขณะเดียวกัน จิ-ซูก็วิตกในความสามารถของตนในการสอนผู้ที่เป็นอัจฉริยะขนาดนี้

หนังจะกึ่ง ๆ เป็นหนังครอบครัว
เนื่องจากว่าตัวเด็กเหลือขอคนนี้อาศัยอยู่กับยายในสลัม
ที่คอยทุบตีเค้าตลอดเวลาเพราะตัวเด็กคนนี้จะก่อเรื่องให้ยายตลอดเวลา

หนังดำเนินเรื่องมาโดยในตัวผู้ชมหลงผิดคิดว่ายายไม่รักหลาน
แต่จริง ๆ แล้วตอนที่ยายป่วยหนักอยู่โรงพยาบาล
เรื่องภายในใจของยายก็เปิดเผยออกมา
ว่าที่ยายทุบตีหลาน เหมือนจะไม่รักหลาน
ไม่อยากให้รักและผูกพันกับยายมาก
เพราะยายไม่อยากให้หลานคนนี้ต้องเสียใจเวลายายตายไป

และที่ยายทุบตีหลานบ่อย ๆ
เพราะว่ายายอยากให้หลานเข้มแข็งและแกร่ง
เพราะถ้าไม่มียายแล้ว หลานจะได้ยืนด้วยตัวของตัวเองได้

ซึ่งฉากนี้ก็ซึ้งเหมือนกัน

อีกฉากที่ซึ้งก็เป็นฉากท้าย ๆ
ที่ตัวครูเห็นว่าเด็กคนนี้อัจฉริยะเกินกว่าที่จะมีครูอย่างเค้า
เค้าต้องได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่านี้
ตัวเด็กจะได้เจิดจรัสกว่านี้
จึงจำใจติดต่อให้ครอบครัวคนเยอรมันรับเด็กคนนี้ไปเลี้ยง
เพื่ออนาคตที่ดีของเด็ก
แต่เด็กก็ไม่เข้าใจคิดว่าครูผลักไสไล่ตน
คิดว่าครูไม่รักตัวเองแล้ว

บางครั้งการกระทำที่ดูเลวร้าย
กลับออกมาจากความหวังดีซึ่งเราจะเห็นได้จากหลาย ๆ ฉากในหนัง

บางครั้ง
เราต้องยอมเสียสละบางอย่าง
เพื่อบางสิ่งที่ดีกว่า

ความรักของครู
ทำให้เค้าสามารถ "ให้" ในสิ่งที่เค้าไม่เคย "ได้" มาก่อนเลย
เป็นความรักที่เสียสละเอามาก ๆ

แต่สำหรับเรา
ฉากที่ว่ามาทั้งหมด
ยังซึ้งหน่อยกว่าฉากที่เจ้าเด็กกำพร้าเหลือขอคนนี้เดี่ยวเปียโนครั้งแรกหลังจากครูได้สอนเค้า
ฉากนี้แสดงให้เห็นถึงความเป็นอัจฉริยะในตัวเด็กคนนี้
เราดูฉากนี้แล้ว น้ำตาไหลเลย
(ไม่มีคลิปให้ดูหรอกนะ แต่แนะนำให้ลองไปหาเรื่องนี้มาดู แต่น้ำตาอาจจะไม่ไหลเหมือนเรา)

เดี๋ยวนี้เป็นอะไรไม่รู้
อยากดูหนังรักที่ร้องไห้ ๆ เศร้า ๆ หดหู่ ๆ
แต่หลังจากดูมาร่วม 40 เรื่องที่คัดมาแล้วว่าเศร้าแน่ ๆ
แต่ร้องไห้อยู่แค่เรื่องสองเรื่อง น้ำตาคลอแค่ไม่กี่เรื่อง

น้ำตาไหล 2 ครั้งล่าสุดจากทีวีนั้น
ไม่ได้เกิดจากความเศร้าของหนังเล้ย

ครั้งล่าสุดก่อนหน้านี้ก็ตอนดูมินิคอนเสิร์ต 3 คนสุดท้าย The Star 6
เพลงแทงข้างหลังทะลุถึงหัวใจ ที่น้องกันร้อง
จำได้ว่าดูไปไม่ถึงครึ่งเพลง น้ำตาไหลจนถึงตอนจบเลย
เสียงน้องบาดลึกมาก ๆ สมแล้วที่ได้ The Star

แล้วครั้งล่าสุดก็อย่างที่บอก
ตอนที่เด็กในเรื่องเล่นเปียโนแสดงความเป็นอัจฉริยะ
ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นเด็กเหลือขอ อยู่ในสลัม มีแต่คนเอือมระอา
แต่กลับเดี่ยวเปียโนได้เพราะจับใจ

ลองไปหาดูกันนะ
หนังดี ดนตรีเพราะ เป็นหนังที่อบอุ่นอีกเรื่องที่อยากแนะนำค่ะ

Create Date : 18 พฤษภาคม 2553

Last Update : 26 ตุลาคม 2553 9:29:37 น.

8 comments

Counter : 5858 Pageviews.

ทักทายตอนบ่ายๆ จ้า ^_^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:47:47 น.

ว้าว
ดูด่วนๆๆค่ะ
แค่อ่านตามไปก็น่าดูแล้ว
ขอบคุณที่แนะนำคะ

โดย: petchbez

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:17:38:39 น.

ทักทายคราฟ

โดย: nuyza_za

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:18:07:48 น.

ดูแล้วเหมือนกัน มีรายละเอียดเหมือนเรื่องจริงๆเลยนะครับ หนังดี น่าดูมาก

โดย: jesdath

วันที่: 18 พฤษภาคม 2553 เวลา:23:17:47 น.

คุณลีลี่...เรื่องนี้ก็ดูแล้วเช่นกัน...ก็ชอบนะ แต่มีเรื่องที่ชอบมากกว่ามาก...
ชอบเรื่อง August rush มากๆ...ถ้าดนตรีผสมกับการพลัดพราก
การออกเดินทางเพื่อค้นหาความหมายอะไรบางอย่าง...จนทำให้ค้น
เจอคำถามและคำตอบไปพร้อมๆกัน...ชอบเสียงกีต้าร์ของหนังเรื่องนี้มาก
ซื้อ dvd เก็บไว้...

แต่ถ้าเป็นหนังที่เกี่ยวกับเพลง...ชอบหลายๆเรื่อง แต่เรื่องที่ชอบที่สุด
คงจะเป็น Across The Universe ถ้าชอบ The Beatles

ถ้าเป็นหนังเกี่ยวกับเด็กเล่นเปียโน...นึกถึงอีกเรื่องนึง...แต่ขอไปนั่งนึกก่อน
คุณไม่ชอบดูหนังเด็กๆ หนังวัยรุ่น ชอบดูหนังตามวัย...คุณอายุน้อยกว่า
เราหลายปี...เราดูหนังมาหลายแนวและก็ไม่ได้อคติกับหนังเด็กนะ...
หนังที่มีเนื้อเรื่องดราม่า...จะชอบมากเหมือนกัน แม้ว่าจะเนื้อหาเกี่ยวกับเด็ก
วัยรุ่นหรือวัยไหนๆก็ตาม...

นึกออกเรื่องนึงแล้ว...Shindo เป็นหนังญี่ปุ่น เป็นเรื่องของเด็กหนุ่มวัย19
และเด็กสาวน้อยวัย 13 ที่เล่นเปียโนเก่งมากๆ...หนังปี 2007 นะ...น่าจะ
เคยดูแล้ว..แต่ว่าเรื่องที่นึกอยู่ยังนึกไม่ออก...

เรื่องดูหนังแล้วน้ำตาไหลน่ะ...ยังไม่เคยมีหนังเรื่องไหนทำให้น้ำตาไหลได้
หลังจาก Conair และ The Patriot บางเรื่องอาจจะแค่ซึมๆ...แต่สองเรื่อง
นี้จู่ๆน้ำตาก็ไหล...ในฉากคล้ายกัน คือฉากพ่อกับลูก...น้ำตาไหลเลย...ถ้ามี
หนังเรือ่งที่จะทำให้ร้องไห้ได้อีก คงจะต้องเป้นฉากเกี่ยวกับพ่อและลูกสาว
นี่ล่ะมั้ง...

โดย: greenvases

วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:9:25:04 น.

หนังที่คุณ greenvases แนะนำมา
เรายังไม่เคยดูซักเรื่องเลย
เดี๋ยวต้องไปหามาดูซะหน่อยแล้ว
รวมถึง My Blueberry Night ด้วย

โดย: ยัยลีลี

วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:12:37:21 น.

คิดว่าคุณดูบ้างแล้ว...เห็นเป็นคนชอบดูหนังเหมือนกัน
เมื่อก่อนชอบไปดูหนังในเครือ Apex ก็คือ สกาล่า ลิโด้ สยาม น่ะ...
จะเป็นหนังแนวๆ หนังได้รับรางวัล แต่ไม่เน้นทำเงินน่ะ
ไม่ทราบว่าชอบไปดูไหม๊...My Blueberry Night เป็นหนัง
ที่ชอบมากๆเรื่องนึง...ไปลองหาดูนะ

โดย: ผู้ชายขี้รำคาญ IP: 124.122.124.250 วันที่: 19 พฤษภาคม 2553 เวลา:16:33:43 น.

จริง ๆ อยากไปดูหนังรางวัลที่ House RCA หรือ ลิโด้นะ
แต่ไม่มีคนไปดูด้วย
ชวนหลายคนก็ไม่เห็นมีใครอยากไปดูหนังแนวเดียวกับเราเลย
เราเลยไม่เคยได้ไปเลย
มันไกลบ้านด้วย

จริง ๆ เราชอบหนังแนวเอเชียตั้งแต่ 10 กว่าปีก่อนแล้วนะ
ไปดูคนเดียวบ้างตั้งแต่มอปลาย
เพราะชอบหนังรักฮ่องกงตั้งแต่ Fly me, Needing You
แต่หลัง ๆ ซื้อเอามาดูบ้านก็ได้เลยไม่ได้ไปดูโรงพวกนี้เลย

เดี๋ยวนี้เป็นไรไม่รู้
ยิ่งแก่ ยิ่งอ่อนไหวง่ายเกิ๊น
(คนอื่นเค้าจะยิ่งแก่ ยิ่งกล้า)
รู้สึกการไปดูหนังคนเดียวมันดูโดดเดี่ยวเกินไป เขินด้วย

แต่จะบังคับเพื่อนไปดูก็ใช่ที่
หนังนะ ไม่ใช่อาหารที่จะกินอะไรก็ได้ให้อิ่ม

หนังแนวที่เราอยากดูก็ดันไม่ใช่แนวตลาดอีก
จริง ๆ ก่อนหน้านี้เราทำงานอยู่ตรงสยาม
เจอหนังที่อยากดูหลายเรื่องเลยที่เค้าฉายที่ลิโด้
ชวนเพื่อน ชวนพี่ที่ทำงานหลายคนไปดู
แต่ไม่เห็นมีใครจะสนใจเลย

เลยได้แต่จดชื่อหนังเอาไว้รอซื้อแผ่นเอาตลอด
เจ็บใจเรื่อง Departures นะ
ตอนนั้นเข้าโรงอยู่นาน
ชวนใครไปดูก็ไม่มีใครอยากดู
ไม่มีใครรู้จักหนังเรื่องนี้
แต่ก็ไม่อยากดูคนเดียว
จนมันออกโรงไป

จนมันเข้ามาใหม่อีกรอบในอีกครึ่งปีหรือปีนึงถัดมา
แต่ก็ยังไม่มีความกล้าเข้าไปดูคนเดียวอีกจนได้

แล้วก็อยากดูหนังญี่ปุ่นเรื่อง Kafoo ด้วยนะ
ตอนมันเข้าลิโด้ก็ฮึดจะลองเข้าไปดูคนเดียว
ไม่ง้อชาวบ้าน
แต่สุดท้ายติดงานก็ไม่ได้ดูอยู่ดี

พี่ที่ทำงานเก่าเคยเล่าให้ฟังว่า
เพื่อนเค้าที่เป็นเกย์ได้แฟนจากลิโด้เหมือนกันนะคุณ
ประมาณว่าต่างคนต่างไปดูคนเดียว
แล้วคุ้นหน้ากันจากหนังหลายเรื่องที่ลิโด้
สุดท้ายเลยมาเป็นแฟนกัน
จากนั้นเค้า 2 คนก็ไม่เคยมาดูหนังที่ลิโด้คนเดียวอีกเลย

การดูหนังคนเดียวมันคงเหมือนกับการกิน MK คนเดียวล่ะมั้ง
ที่มันเป็นสถานที่สำหรับครอบครัวหรือคู่รัก
การไปคนเดียว
ถ้าเราไม่รู้สึกเขินตัวเอง
คนอื่นก็คงเขินแทนเรา

โดย: ยัยลีลี

วันที่: 20 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:12:52 น.