High School DxD Vol.10 Life2 (3) - Edit เมื่อกี้พิมพ์ตก
Ravel Call
วัดถัดมาตอนสาย ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยเรื่องเตรียมกิจกรรมงานทั่วไปกันอยู่ในห้องชมรมวิจัยสิ่งลึกลับ อยู่ๆก็มีวงเวทอาคมปรากฎขึ้นอยู่บนโต๊ะตัวโตของรีอาส (วงจรสื่อสารนิ?) ดูจากสัญลักษณ์นั้นเป็นของตระกูลฟีนิกซ์ ว่าแต่ใครจะติดต่อมาหว่า?...ไม่น่าใช่ไรเซอร์มั้ง แล้วมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึไงเนี่ย?
ผู้หญิงคนนึงซึ่งมีใบหน้างดงาม และสง่าจนทำให้อิตเซย์รู้สึกถึงฐานะสูงส่งเหมือนขุนนางสตรี ปรากฎขึ้นเหนือวงจรอาคมสื่อสาร ในชุดเดรสพร้อมกับทำทรงผมลอนเล็กน้อยสีบลอนด์ . . "ท..ท่านแม่!!" เรเวลอุทานออกมา [ห..หา คุณแม่ คุณแม่ของเรเวลงั้นรึ?]
อิตเซย์เองก็แปลกใจไม่ต่างจากรุ่นน้องของเขา...ภรรยาของผู้นำตระกูลฟีนิกซ์รุ่นปัจจุบัน [สวยจังเลยแฮะ..] จากสายตาตัวเองดูเหมือนท่านหญิงคนนี้จะอายุเพียงแค่ 20 กลางๆที่วางตัวสุภาพเท่านั้นเอง แต่ก็อย่างที่ทราบแหละ...เผ่าปีศาจนั้นยากที่จะบอกอายุแท้จริงได้จากสายตาทั่วไปเพราะมารชั้นสูงนักมักใช้พลังเวทรักษาสภาพร่างกายจนเยาว์วัยกว่าปกติเสมอ.... แต่ที่แน่ๆเธอเหมือนกับเรเวลเปี้ยบ! ... เรเวลในแบบที่เป็นมาดคุณผู้หญิงสูงศักดิ์ตามภาพเขียนในพระบรมราชวังอย่างงั้นเลย
"สวัสดีทุกท่าน เจ้าเองก็ดูสุขสบายดีนะเรเวล ดิฉันต้องขออภัยทางเกลมอรี่ด้วยที่ติดต่อมาทางนี้โดยไม่แจ้งให้ทราบล่วงหน้า ช่วงนี้ทางเราเองก็ยุ่งมากจริงๆจนแทบไม่มีโอกาศได้สนทนากันเลยจนกระทั่งเดี๋ยวนี้นี่เอง" เธอพูดอย่างสุภาพก่อนหันไปยังลูกสาวของตัวเอง "ถ้าหากดูจากเวลาของโลกมนุษย์ที่นั่น.... ตอนนี้คงเป็นเวลาเรียนอยู่จริงไหม?"
"ค่ะ ก็ใช่อยู่ แต่ท่านแม่มีเรื่องอะไรถึงอยู่ๆก็ติดต่อลูกละคะ?" "...งั้นรึ, แล้วคุณรีอาสกับจักรพรรดิมังกรแดงอยู่ที่นั่นด้วยหรือไม่?" เห? เธอมีเรื่องอยากจะคุยกับท่านประธานนิหน่า? [แต่ เอ๊ะ!?] ทำไมถึงมีชื่อผมติดไปด้วยหละ?
รีอาสก้าวออกมาข้างหน้าเพื่อให้ตรงกับภาพสะท้อนบนจอเวทมนต์ในห้อง "สวัสดีค่ะ ท่านป้า, ไม่ได้พบกันนานพอดูเลยนะคะ.." "อา คุณหนูรีอาสนี่เอง, เป็นยังไงบ้างแล้วตอนนี้ เราก็ไม่ได้คุยกันนานจริงๆนั่นแหละ แล้ว...." เธอทิ้งช่วงคำพูดนิดนึง ก่อนจะสอดส่ายสายตาไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
[ผมงั้นรึ!?]
แม้จะไม่ใช่คนเฉลียวฉลาด แต่อิตเซย์ก็รู้มารยาทและสถานการณ์แบบนี้ดี จึงก้าวออกไปข้างหน้าทันทีเพื่อให้คุณแม่ของเรเชลได้เห็นชัดเจน ก่อนโค้งให้ "ครับ ผมเฮียวโด อิตเซย์ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับท่าน" "ยินดีที่ได้รู้จักคุณเช่นกัน นี่คงเป็นการพบกันครั้งแรกของพวกเราสินะ, จักรพรรดิมังกรแดง เฮียวโด อิตเซย์ ขออภัยอย่างยิ่งที่ดิฉันเองต้องมาทักทายในสภาพไม่เรียบร้อยเช่นนี้"
[อุ...สุภาพจัง]
"ไม่เป็นไรครับ แต่มีเรื่องอะไรที่จะให้กระผมช่วยรึ...?" อิตเซย์พูดโดยยังไม่เงยหน้าขึ้น
คุณหญิงใหญ่แห่งบ้านฟีนิกซ์ยิ้มให้กับทุกคนในห้องก่อนตอบ "ดิฉันเองก็อยากจะขอบคุณทุกท่าน... ตอนนี้เรเวลเองก็ได้พำนักอาศัย ณ บ้านเฮียวโด และยังได้รับความดูแลจากคุณหนูรีอาสในเรื่องโรงเรียนของมนุษย์หลายอย่าง ฉันเองในฐานะคุณแม่ก็อยากขอบคุณเรื่องนี้เป็นการส่วนตัวกับทุกคน แต่ช่วงนี้มีหลายเรื่องเหลือเกินที่ทำให้ปลีกตัวไปหาไม่ได้เลย..."
[เฮ๋..ฟังดูเหมือนเรื่องที่การขาดแคลน และอัตราการผลิตของ 'น้ำตาฟีนิกซ์' จะเป็นปัญหาอย่างที่เขาลือกันจริงๆสินะ..]
คิบะแอบกระซิบให้อิตเซย์ฟัง ....นั่นสินะ ในฐานที่บ้านฟีนิกซ์เป็นเหมือนศูนย์กลางแหล่งผลิตของสุดยอดโอสถทิพย์พวกนี้ ในสภาวะตึ่งเครียดกึ่งๆสงคราม ยารักษาอาการบาดเจ็บแบบนี้จะเรียกว่าเป็นยุทธปัจจัยอย่างนึงที่ทุกฝ่ายต้องการครองครองให้มากที่สุดเลยก็เป็นไปได้... ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่เลดี้คนนี้คงต้องยุ่งวุ่นวายมากในสภาวะขาดแคลนสินค้า และตัวแทนการจัดจำหน่ายในตลาดต่างๆ [แค่คิดก็ปวดหัวแทนแล้ว /อิตเซย์]
ท่านประธานยิ้มรับก่อนตอบ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ท่านป้า, เพียงแค่คำชมเชยก็นับว่ามากพอแล้ว โปรดวางใจเรื่องเรเวลให้กับพวกเราได้เลย" "...ขอโทษจริงๆนะ หนูรีอาส..." น้ำเสียงของเลดี้สาวอ่อนโยนขึ้น "ฉันเองก็ไม่สบายใจเหมือนกัน เพราะตั้งแต่เรื่องไรเซอร์ในคราวก่อน แล้วตอนนี้ยังต้องวุ่นวายกับลูกสาวของฉันอีก"
ดูเหมือนเธอจะไม่ได้มีอะไรแอบแฝงไว้จริงๆ, ตอนแรกคิดว่าเลดี้ฟีนิกซ์คนนี้จะหงุดหงิดหรือโกรธเคืองเรื่องก่อนหน้าที่ยกเลิกงานหมั้นระหว่างรีอาสไป ซึ่งทำให้ผู้ใหญ่ของบ้านเสียหน้ากันมาก...แต่สำหรับคุณแม่ของเรเวลดูเธอจะไม่กังวลเรื่องพวกนั้นเลย [เฮ้! บ้านฟีนิกซ์นี่ใจกว้างกว่าที่คิดแฮะ] แต่สำหรับท่านประธานแล้วเรื่องนี้คงเป็นปมและคิดว่าเป็นความรับผิดชอบของตัวเองอยู่พอสมควรเลยที่ทำให้ทั้ง 2 ตระกูลหน้าแตกยับเยิน.... ตอนที่เรเวลจะมาเข้าเรียนที่นี่เธอถึงไม่ปฎิเสธเลยสักนิด แถมยังเป็นห่วงดูแลตลอดอีกต่างหาก
เลดี้ฟีนิกซ์หันกลับมาทางผมอีกครั้ง "แล้วก็ เฮียวโด อิตเซย์คุง, ยังไงก็ขอฝากฝังลูกสาวของฉันไว้กับมือของเธอด้วย..." . . ...แล้วก็ฉัน...ฉันรึ? ทำไมถึงต้องเจาะจง 'ผม' เป็นพิเศษด้วยหละเนี่ย? มันแน่อยู่แล้วที่ฉันจะดูแลเรเวล เธอเป็นรุ่นน้อยที่น่ารักแน่นอน แต่...
"แน่นอนที่สุดครับ ต่อให้คุณหญิงไม่เอ่ยปาก ผมก็ตั้งใจจะดูแลเธอแน่" อิตเซย์พูดชัดเจน "....แต่ว่าาา... นอกจากผม ก็ยังมีท่านประธาน รวมถึงทุกคนที่อยู่ที่นี้เช่นกันที่ช่วยกันดูแลเธอ และทำได้ดีกว่าผมอีกด้วยนะครับ" เขาออกตัวทิ้งท้าย
"แน่นอนเลย, ภายใต้การดูแลของรีอาสและทุกคน เรเวลต้องใช้ชีวิตกับโรงเรียนแห่งนี้ได้ด้วยดีแน่ แต่ว่าฉันเองก็มีคำขอร้องส่วนตัวกับเธอ, อิตเซย์ ด้วยเช่นกัน... เธอจะช่วยปกป้องเรเวลจากพวก 'สัตว์ร้าย' ทั้งหลายบนโลกมนุษย์อย่าให้มากร้ำกรายเธอได้ด้วยไหม?" เลดี้ฟีนิกซ์ยิ้มละไม "หากเรเวลได้อยู่กินใกล้ชิดร่วมกับจักรพรรดิมังกรแดง ผู้แข็งแกร่งและพิชิตศึกมากมายแล้ว ทั้งฉันและสามีก็คงเบาใจ"
[...สัตว์ร้าย...?]
เอ๋?...นี่เธอกำลังหมายถึงเผ่าปีศาจ....ไม่สิ เรื่องนั้นคงไม่ใช่ เรเวลเองก็เผ่าปีศาจเหมือนกัน....หรือหมายถึง 'สัตว์ร้าย' ในความหมายแอบแฝงของพวกผู้ชายบนโลกมนุษย์ ที่มักเข้าหาและเป็นภัยข่มเหงต่อหญิงสาวที่อ่อนโลกเช่นเธอกันแน่?... เห้! เดี๋ยวสิ, ผมเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนา...แถมเชื่อเสียงออกจะไปในทาง "หื่นกาม" "คลั่งอก" "มารผู้หญิง" ตรงกับที่คุณหญิงเขาเตือนเลยนี่หว่า?
แต่เอาเถอะ ..ยังไงเรเวลก็เป็นรุ่นน้องที่สำคัญ ถึงเธอจะน่ารักแค่ไหน ยังไงผมก็ไม่มีวันทำอะไรเธอแน่ อิตเซย์คิดแบบนั้นจึงรับกล้าคำอย่างเต็มใจ "เข้าใจแล้วครับ ถึงไม่แน่ใจว่ากำลังของผมจะเพียงพอรึเปล่า แต่ผมจะทำเต็มที่เพื่อจะรับผิดชอบดูแลเธอแน่นอน"
ใบหน้าของคุณหญิงดูสบายใจขึ้นทันทีเมื่อเห็นท่าทีตอบรับของผม อีกอย่างนึง...ใบหน้าของเรเวลอยู่ๆก็แดงก่ำขึ้นกระทันหัน [เฮ้! เรเวล เป็นอะไรของเธอไปรึ?]
แต่อีกด้านนึงของห้อง แม้จะแค่แว้บเดียวก็เถอะ... อิตเซย์รู้สึกถึงสีหน้าประหลาดและเศร้าสลดปรากฎขึ้นบนหน้าของท่านประธาน
คุณหญิงหันกลับไปยังลูกสาวของตน "นับว่าน่ายินดีเป็นที่สุด จริงไหม เรเวล.." "ค่ะ ท่านแม่" "คงรู้สินะ ว่าหลังจากนี้ควรจะต้องทำอะไรต่อไป เรเวล, ลูกต้องให้ความเคารพนับถือคุณหนูรีอาส และจงตั้งใจฟังคำแนะนำของทุกคนที่นั่นให้มากเข้าไว้" เธอสั่งสอนลูกสาวด้วยแววตายินดี "และช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับทุกคนเช่นนี้ก็เป็นโอกาศที่งามนักในการมีปฎิสัมพันธ์กับอิตเซย์คุงเขาด้วย ในฐานะลูกสาวแห่งตระกูลฟีนิกซ์อันทรงเกียรติ ตั้งใจให้มากและอย่าทำให้ทุกคนผิดหวังเชียว" "แน่นอนที่สุดค่ะ!" เรเวลรับคำเสียงดังอย่างกระตือรือร้น สีหน้าของเธอแดงเรื่อเล็กน้อยเหมือนกับนักกีฬาที่ฟิตเต็มที่กำลังจะเข้าสู่สนาม
"แล้วก็ขอกล่าวอะไรอีกส่งท้ายสักนิดนึง, เฮียวโด อิตเซย์คุง" เลดี้ฟีนิกซ์หันมาทางผมอีกรอบ "ครับ อยู่ที่นี้แล้ว" "ฉันได้ยินมาว่า เธอตั้งเป้าหมายจะขึ้นเป็นปีศาจระดับสูง.." "ใช่ครับ แต่...." "จะบอกให้ทราบไว้ ว่าตอนนี้เรเวลเป็นหมากรับใช้ของฉันแล้วนะ ฉันได้แลกกับไรเซอร์ไปแล้ว" "ครับผม ผมพอจะได้ยินเรื่องนี้มาบ้างเหมือนกัน" "ดังนั้นจำไว้นะ เรเวลนั้นยังว่าง, สถานะของเธอคือบิชอพของฉันเอง และไม่ได้เป็นของไรเซอร์อีกต่อไปแล้ว...เข้าใจสินะ?" "ข...เข้าใจครับ!"
[ไม่เข้าใจสักนิดเลยยยยยยย!!]
อิตเซย์ร้องตะโกนในหัว ถึงปากจะบอกว่าเข้าใจชัดเจนกับคุณหญิง แต่ในหัวนั้นกลับงุนงงไปหมด ว่าทำไมเธอถึงต้องย้ำคำนี้เป็นพิเศษ ทั้งๆที่เขารู้เรื่องมาก่อนหน้าแล้วจากปากของเรเวลเอง .... สุดท้ายเขาก็ได้แต่พยักหน้าและกล่าวรับคำนั้นไปจนได้ ซึ่งหลังจากได้ฟังคำตอบของผม คุณแม่ของเรเวลก็ยิ้มกว้างดูพึงพอใจอย่างมากทีเดียว [ทำไมหว่า?]
"ดีจริงๆ วันนี้ฉันเองก็ได้พูดสิ่งที่อยากมาตลอด คุณหนูรีอาส เฮียวโด-อิตเซย์คุง และทุกท่าน ขออภัยที่มารบกวนเวลาโดยกระทันหันเพียงแค่นี้ก่อน ส่วนเรเวล, อย่าลืมนะแม้จะอยู่ในโลกมนุษย์ก็ตาม ลูกก็ต้องไม่ละเลยที่จะประพฤติตัวให้สมกับเป็นกุลสตรีด้วยนะ" "ลูกจะปฎิบัติตามค่ะ ท่านแม่" "ดีแล้ว, ถ้าอย่างงั้นวันนี้ ดิฉันขอลาไปก่อน" แสงกระพริบของวงจรเวทสื่อสารกระพริบเล็กน้อยก่อนจะจางหายไป
....เลดี้ฟีนิกซ์เองปรากฎตัวไปมาราวกับลมพายุเลยแฮะ อยู่ๆก็เรียกมากระทันหัน แสดงความเป็นห่วงใยลูกสาว -ขอบคุณพวกเราทุกคน [ประเด็นมีแค่นี้สินะ...สินะ?] แล้วแว้บเดียวก็จากไป แบบที่ผมเองก็ยังงงอยู่เลย แต่อย่างน้อยก็เป็นไปด้วยดี อิตเซย์ถอนหายใจ พร้อมกับสังเกตว่ารีอาสกำลังเร่งรีบจะเดินออกจากห้องชมรมไป
อิตเซย์: "....ท่านประธาน จะไปไหนรึครับ!? " พอได้ยินเสียงของผมเข้า, ท่านประธานก็ชะงักกึก เหมือนจะคิดอะไรนิดนึงก่อนจะถามเสียงเบาๆ โดยไม่ยอมหันกลับมามอง รีอาส: "นี่ อิตเซย์.... แล้วเธอจะปกป้องฉันด้วยไหม?" [เอ๋? ถามอะไรเนี่ย? มันเรื่องแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึว่าคำตอบของผมมันคือ 'แน่นอน' อยู่แล้ว]
"แน่นอนอยู่แล้วครับที่ผมจะต้องปกป้องประธาน!" "...แล้ว จะปกป้องอาเชีย?" "เอ๋? ใช่สิครับ ผมก็จะปกป้องอาเชียด้วยเหมือนกัน!" "..งั้น อาเคโนะ?" "อาเคโนะซัง? ก็ใช่เหมือนกัน" อิตเซย์ตอบแบบยังงงๆ "แต่...มันมีอะไรรึครับ, ทำไมถึงถามเรื่องนี้กัน?" [แปลก... ผมไม่ค่อยเข้าใจจริงๆนะว่าท่านประธานต้องการอะไรกันแน่?]
เสียงของรีอาสสั่นครือ และยิ่งเบาลงกว่าเดิมอีก "...พูดสิ อิตเซย์.." "...ครับ ผมอยู่นี่แล้ว" "....สำหรับตัวเธอ, อิตเซย์คนเดียวแล้ว 'ฉันคืออะไร?' แล้ว 'ฉันเป็นใคร?' กันแน่?" "....................." นี่มันเป็นคำถามปริศนารึเปล่า....แต่สำหรับผมแล้ว... "...สำหรับผมแล้ว ท่านประธานก็คือประธานนั่นแหละครับ.." ผมตอบออกไปอย่างที่ใจคิดในทันที
"-------เจ้า---บ้าาาาาา!!!!-------"" รีอาสถึงกับตะโกน เธอร้องเสียงดังลั่นห้อง ก่อนจะพลุผลันวิ่งออกไป "ท่านพี่รีอาส!!!" อาเชียเองก็หน้าซีด และวิ่งไล่ตามออกไปทันที ก่อนจะพ้นประตู เธอได้หันมาสบตากับผมนิดนึง ใบหน้านั้นเจิ่งนองด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา...[ทำไมอาเชียต้องร้องไห้ด้วยหละเนี่ย!?] และอาเชียผู้เรียบร้อยก็ขึ้นเสียงกับอิตเซย์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน "อิตเซย์ซัง! นี่ทำเกินไปแล้วนะคะ! แรงไปมากๆ! ถึงขนาดนี้แล้วทำไมคุณยัง... ขนาดนี้แล้ว.. ทำไมยังไม่เข้าใจจิตใจของท่านพี่สักที!!" ทิ้งท้ายคำพูดไว้เท่านั้น เธอก็รีบวิ่งไล่ตามท่านประธานไปโดยปล่อยให้ผมยืนติดสตันกับความหมายเหล่านั้น [เดี๋ยว เด๋ว!! เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทำไมแม้แต่อาเชียยังโกรธขนาดนี้หละ!]
"อิตเซย์ นายนี่มันแย่มากเลยนะ" คิบะพูดพลางถอนหายใจเสียงดัง [..อะไรนะ อะไรแย่กันเนี่ย?] "เรื่องนั้นสินะ เธอพูดถูกคิบะ อิตเซย์นี่สิ้นหวังแล้วจริงๆ...ขนาดฉันยังรู้สึกได้ถึงแผลในใจของลูกผู้หญิงเลย" อาเคโนะพูด ด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด "ใช่ครับ ไม่แปลกใจเลยที่คุณรีอาสหรืออาเชียจะหัวเสียขนาดนี้" [แม้แต่อาเคโนะซัง] "ขนาดคนซื้อบื้ออย่างฉันยังเข้าใจเรื่องแบบนี้ได้เลยนะ! อิตเซย์!" [หวา เซโนเวียก็ด้วย ทำไมจ้องฉันแบบจะกินเลือดกินเนื้อแบบนี้หละ!] "จริงด้วยๆๆๆ อิตเซย์ ทำไมทำตัวเป็นผู้ชายเฮงซวยขึ้นมาได้! น่าสงสารรีอาสจังเลย" [ขนาดอิริน่ายังโกรธ] . . . ทุกคนในห้องหันกลับมาหาอิตเซย์ "เลวที่สุดเลย!"
*********************************
โอ้วโฮะโฮะๆๆๆๆ ดู๋สิดู...ขนาดโคเนโกะจังยังด่าฉันสะน่วมเลย นี่ผมทำอะไรผิดเนี่ย มันเป็นเกมปริศนา หรือรายการล้อกันเล่นรึเปล่า? ฉันไม่รู้จริงๆนะ แต่เอาเถอะ ไงตอนนี้คงต้องรีบตามท่านประธานไปก่อน
[กึก!]
เล่นเอาผมเบรคเกือบหัวทิ่ม เพราะตอนที่กำลังจะตั้งท่าวิ่งออกไปนั่นเอง อาเคโนซังก็มาตัดหน้าขวางไว้ "ต่อให้ไล่ตามไป เธอในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้รีอาสเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นแหละ!"
เฮ้ย! บ้าน่า... นี่พูดจริงรึเนี่ย? แต่เรื่องนี้ นี่เป็นความผิดของผมจริงๆรึ? ผมไม่รู้เรื่องจริงๆนะว่าทำอะไรผิดลงไป รึว่า . . . [ไม่สิ] ให้ตายเถอะ..ความคิดประหลาดฟุ้งซ่านบางอย่างผุดขึ้นมาในสมอง แต่หัวใจมันยังไม่ยอมเชื่อว่าความคิดบ้าๆนั้นจะเป็นไปได้จริง และก็เพราะความผิดเพ้อฝัน ความบ้าชั่วแล่นจนไม่มีวันเกิดขึ้นนั้นแหละ...ทำให้ฉันถึงไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เลยสักที บ้าจริง หัวจะระเบิดแล้วนะเนี่ย!
"เฮ้! แกสเปอร์ นี่ฉันดูเป็นคนเลว ไร้ค่าขนาดนั้นเลยจริงรึ?" อิตเซย์ลองถามรุ่นน้องของตัวเองดู "...เอ่อ, ก็เป็นจริงๆแหละครับ" ขนาดแกสเปอร์ยังพูดแบบนี้เลย อิตเซย์ถึงกับห่อไหล่ด้วยความสิ้นหวัง
อีกด้านนึง เรเวลเองก็มีสีหน้ากังวล ปนอับอายมากทีเดียว เธอมองซ้ายทีขวาทีดูการทะเลาะกันระหว่างอิตเซย์และทีมเกลมอรี่คนอื่นๆ ในสถานะที่บอกไม่ถูกว่าบุคคลที่ 3 ที่พึ่งมาใหม่อย่างเธอ ควรจะเข้าข้างใครดี
"คืออ.. รู้สึกว่าเหมือนจะเป็นเพราะหนูกับคุณแม่รึเปล่า? ต้องขอโทษด้วยนะ..." [ความผิดของเรเวลรึ? ก็จริงอยู่ที่ท่านประธานรีบหนีไปเลยหลังจากเธอคุยกับคุณแม่เสร็จ...]
อาเคโนะจับไหล่เธอแล้วดึงเข้ามาหาตัว "อย่าห่วงไปเลยจ่ะเรเวลจัง, อันนี้ไม่ใช่ความผิดของเธอแน่ เป็นเพราะอิตเซย์คุงเขาต่างหากที่ไม่รู้จักเข้าใจจิตใจของผู้หญิงกันสักที.." รุ่นพี่ปลอบใจเรเวลก่อนจะเดินไปเก็บชุดน้ำชาที่แจกให้คนอื่นๆในห้องก่อนหน้า ก่อนที่ทุกคนจะทยอยเดินออกไป จนเหลือแค่อิตเซย์อยู่ตามลำพังในห้อง . . [ให้ตายสิ นี่มันเหมือนกับผมเป็นคนชั่วร้ายที่สุดในที่นี่เลย] [มันเกิดอะไรแน่ ผมควรจะทำยังไงกัน?] อิตเซย์กำหมัดแน่น ร้องจนเกือบเป็นเสียงตะโกน . . "เป็นอะไรกันไปหมด!! ทำไมกันหละทุกคน!.... นี่พวกเธออยากให้ฉันทำอะไรกันแน่!!" . . ในห้องที่ว่างเปล่าของอาคารเรียนเก่า เสียงก้องสะท้อนของเด็กชายดังกึกก้อง
*********************
/me แก้ตอนท้ายครับ คั่นไว้ด้วย *** นะ (เมื่อกี้พิมพ์ตก
Create Date : 17 พฤษภาคม 2555 |
Last Update : 25 พฤษภาคม 2555 15:45:12 น. |
|
20 comments
|
Counter : 8346 Pageviews. |
|
|