<<<+++สิ่งที่เหลือกับความทรงจำที่ไม่ลืมเลือน+++>>> สิ่งที่เหลือกับความทรงจำที่ไม่ลืมเลือน โรงพยาบาลแห่งนี้ อั่งเปาเข้าๆออกๆจนคุ้นเคยกับคุณหมอและผู้ช่วยคุณหมอ หลังๆนี่เหมือนบ้านหลังที่สอง... ทุกครั้งพออั่งเปาออกไปธุระส่วนตัวเสร็จก็จะวิ่งกลับเข้าไปเองเลย อั่งเปาไม่ได้อยากมาที่นี่หรอก แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะมา เค้ารู้ดีว่าที่แห่งนี้ช่วยให้เค้ามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีก ของเล่นชิ้นแรกของอั่งเปาทำจากถุงเท้าเก่าของป๊ะป่า ตอนนั้นของเล่นสำหรับมะหมาที่โคราชไม่มี ก็เลยเอาถุงเท้าเก่าผูกเชือกยาวๆไว้ดึงกัน...อั่งเปาชอบเล่นมากๆ ขนาดที่ป่วยหนัก วันไหนค่อยยังชั่วก็จะคาบมาชวนเล่น แต่เล่นได้เดี๋ยวเดียวก็หอบแล้ว...ต้องหยุด...กลัวอั่งเปาจะน็อคไปเลย ใส่เชือกจูงครั้งแรกอั่งเปาดิ้นไปกระโดดจนตัวลอย...ไม่ยอมใส่ ทั้งน่าสงสารและขำไปพร้อมกัน ก็ตัวนิดเดียวแรงมหาศาลมาก ต้องพยายามใส่ให้แล้วพาจูงไปเที่ยวหลายครั้งกว่าจะยอม แต่เชือกจูงเส้นนี้แทบไม่ค่อยได้ใช้ เพราะอั่งเปาเค้ารู้อยู่...ไม่ดื้อไม่ซน ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆนี้ติดตามอั่งเปาไปทุกที่...แม้กระทั่งเข้า รพ. ใช้มาตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ จนกลิ่นตัวติดถาวร ถึงจะซื้อมาใหม่หลายผืนก็ไม่ผูกพันเท่าผืนนี้... ความที่อั่งเปาขี้ร้อนมากๆ เลยไม่เคยซื้อเสื้อให้เลย จนจะไปเที่ยวแม่ฮ่องสอนกัน กลัวว่าไปถึงอั่งเปาจะหนาว ซื้อให้ 3 ตัว เสื้อตัวนี้ใส่แล้วค่อนข้างสบายตัว แต่ก็แทบไม่ได้ใส่ จนอั่งเปาป่วยหนัก เห็นนอนขดตัวบนผ้านวม เลยเอามาใส่ให้ หลังๆแค่ถามว่าจะใส่เสื้อมั๊ย เค้าจะเอาหัวมุดเข้าไปในเสื้อเองเลย ใส่ตัวนี้บ่อยที่สุด และเป็นตัวที่ใส่หลังสุด ชามใบเล็กๆสำหรับใส่น้ำให้อั่งเปากินเวลาไป รพ. และเข้านอน รพ. บางทีก็เอาไว้ผสมยากับน้ำหวานให้อั่งเปากิน ความที่เนื้อผ้าหยาบ ทำให้มีผงฝุ่นร่วงออกมาตลอด เลยเอาผ้าดิบมาตัดแล้วห่อให้ใหม่ ให้พี่เกดเอาไปลอยทะเลที่ภูเก็ต ไม่ได้เก็บเอาส่วนไหนไว้เลย อยากให้ไปพร้อมกันทั้งหมด เก็บผ้าผืนนี้ไว้...รู้ว่าเห็นก็สะเทือนใจ แต่ก็ทำ วาดรูปนี้ลงบนผ้าดิบผืนเล็กๆ ตั้งใจวาดมาก เอาพู่กันจุ่มสีขาววาดลงไปเลย นั่งวาดไปน้ำตาไหลไป ยากที่จะอธิบายว่าเสียใจขนาดไหน ค่อยๆบรรจงเย็บด้วยมือ เอาขนและเล็บที่ตัดก่อนอั่งเปาจะจากไปไม่กี่วันมาใส่ไว้ เก็บไว้แทนตัวอั่งเปา.... เก็บทุกอย่างลงกล่องนี้ คงเหลือความรักและความคิดถึงที่อยู่เต็มหัวใจ หมอนนี้ปักนานแล้ว ตั้งแต่อั่งเปายังไม่ 2 ขวบเลย คนแทนพี่เกด มะหมาแทนอั่งเปา ทุกวันนี้เอามากอดนอนแทนกอดอั่งเปา ของเล่นชิ้นนี้พี่เกดซื้อให้อั่งเปาตอนอายุประมาณ 2 ขวบ อั่งเปาชอบมาก หลังๆซื้อมาให้อีกหลายชิ้น แต่อั่งเปาไม่เล่น...ไม่ชอบ จำได้ว่าครั้งแรกที่อั่งเปากัดพุงตุ๊กตาแล้วมีเสียงดัง "ปิ๊ด...ปิ๊ด"ออกมา อั่งเปาตื่นเต้นมาก ท่าทางเหมือนได้พบสิ่งมหัศจรรย์อย่างไงอย่างงั้นเลย วันที่ 22 เมษาฯตอนกลางวันอั่งเปายังคาบมาทำหน้ายิ้ม...มาชวนเล่น ใครจะนึกว่า...ได้เล่นด้วยกันครั้งสุดท้าย...ครั้งสุดท้ายจริงๆ หนังสืออัลบั้มรูปอั่งเปา...พี่เกดทำให้เป็นของขวัญวันเกิดปีทีแล้ว พี่เกดทำให้ล่วงหน้าว่าอั่งเปาจะครบ 10 ปี ด้านในมีรูปเล็กๆของอั่งเปาตรงวันที่ 22 ธันวาคม...วันเกิดของอั่งเปา เปิดออกมาเห็นน้ำตาหยดเลย กลับจาก รพ.หลังปีใหม่ โดนแกล้งเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้ โผล่ออกมาได้หัวเราะหน้าบานเลย ใส่กรอบติดไว้เหนือโต๊ะคอมพ์ฯ...เงยหน้าก็มองเห็น มองรูปนี้ทีไรต้องยิ้มทั้งน้ำตา รูปนี้ถ่ายที่ รพ.จุฬา กำลังรอน้องชายมารับ อั่งเปาซ่าส์มากเดินสำรวจไปทั่ว เลยจับไปยืนบนเก้าอี้ยาว พอบอกเปาถ่ายรูปหน่อย ทำท่ายิ้มฟันเหยิน ตาพราว... ไม่คิดว่าจะเป็นรูปสุดท้าย...   Create Date : 25 พฤษภาคม 2552 13 comments Last Update : 7 มิถุนายน 2558 14:08:10 น. Counter : 1257 Pageviews. Share Tweet

เศร้าจังเลยค่ะ เข้าใจความรู้สึกมากๆเลย ขอให้อั่งเปาไปสวรรค์ แล้วชาติหน้ากลับมาเป็นคน และเจอกับป้ากล้วยอีกนะคะ   โดย: KOok_k 25 พฤษภาคม 2552 21:52:41 น.

สวัสดีค่ะป้ากล้วย ป้าจำหนูได้มั้ยค่ะ วันนี้หนูเข้ามาทักทายเหมือนเคยคะป้า... หนูไม่อยากเห็นป้าเศร้าเลย หนูอยากเห็นป้ามีกำลังใจแล้วก็มีความสุขมากกว่า เค้าคงคิดถึงป้ามากๆ แต่หนูก็ไม่รู้ว่าเค้าจาคิดเหมือนหนูมั้ย.. ราตรีสวัสดิ์นะค้ะป้ากล้วย   โดย: baareeraa 25 พฤษภาคม 2552 23:08:02 น.

ขอแสดงความเสียใจกับการจากไปของอั่งเปาด้วยนะคะ ขอให้อั่งเปาไปสู่สุขติ เข้าใจความรู้สึกของป้ากล้วยมากๆเลยคะ ยังไงก็รักษากาย สุขภาพใจนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย   โดย: ich habe kein Geld 26 พฤษภาคม 2552 3:49:26 น.

ด้วยรักและผูกพันค่ะป้ากล้วย ไงก็รักเค้าเน๊อะ จำทุกรายละเอียดได้เลยเหรอคะเนี่ย เปาเปาคงดีใจมากนะคะที่ป้ากล้วยรักเขามากขนาดนี้ แต่หนูชินฯก็ไม่อยากให้ป้ากล้วยต้องร้องไห้แล้วล่ะค่ะ เวลาร้องไห้หนูชินรู้ว่าต้องเหนื่อยมาก แต่เขาว่า ได้ร้องแ้ล้วจะรู้สึกดีขึ้นได้เร็ว อืม แ่ต่ถ้ามีคนอยู่ด้วยคอยปลอบคอยให้กำลังใจก็จะดีกว่านะหนูชินฯว่า ไว้หนูชินฯจะแวะมาปลอบอีกนะคะ วันนี้ต้องเริ่มทำงานก่อนแล้วล่ะค่ะ รักคิดถึง(ทั้งที่ไม่เคยเจอกัน)ห่วงใยเสมอค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: ชินโจมายุ 26 พฤษภาคม 2552 8:21:07 น.

ป้าจ๋า เห็นไหมว่าอั่งเปาไม่ได้หายไปไหนเลย ถึงตัวไม่ได้อยู่ข้าง ๆ แต่ก็นั่งอยู่ในใจป้ากล้วยไงคะ เรื่องราวของอั่งเปา ป้ากล้วยถึงจำได้ทุกรายละเอียดขนาดนี้ ไม่เป็นไรนะคะ ตอนที่อั่งเปาอยู่เค้าก็รู้ว่าป้ากล้วยรักเค้ามากขนาดไหน ตอนนี้ก็เช่นกันค่ะ เค้าก็รู้ว่าป้ากล้วยไม่ได้ลืมเค้าแน่นอน แต่ที่อยากขอ .. ยิ้มอีกนิดนะคะ อั่งเปาจะได้ยิ้มตามไปด้วย ไม่มีใครอยากเห็นคนที่เรารักร้องไห้หรอกค่ะ อั่งเปารักป้ากล้วย เพราะงั้นก็คงไม่อยากเห็นป้ากล้วยร้องไห้เหมือนกัน รักและเป็นห่วงนะคะ   โดย: Paulo 26 พฤษภาคม 2552 8:33:05 น.

เศร้าจริง ๆ ค่ะ ขอให้ได้ไปเกิดในที่ที่ ดีที่สุดนะคะ   โดย: V V IP: 203.146.204.140, 203.154.148.103 26 พฤษภาคม 2552 8:53:14 น.

ลักษณ์เชื่อว่าป้ากล้วย คงทำใจได้บ้างแล้ว ถึงได้หยิบสิ่งของ ที่เป็นของลุงเปา เอามาให้พวกเราได้ดู ต้องบอกว่า ป้ากล้วย เป็นคนที่ละเอียดมากๆเลยค่ะ เก็บทุกชิ้นเลย สงสัยลักษณ์ต้องกลับไปดูบ้างแล้ว ว่าของชิ้นแรกๆยังอยู่เหรอเป่า ยังคงเป็นห่วงเหมือนเดิมนะค่ะ   โดย: iam_zuzie IP: 58.10.33.244 26 พฤษภาคม 2552 10:23:35 น.

บังเอิญแวะไปบ้านคุณติ๊กแล้วเห็นเมนท์ของป้ากล้วย ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เห็นบล็อกนี้แล้วยิ้มทั้งน้ำตาเลยค่ะ เจนนี่-ดัลเมเชียนของหนูก็อยู่กันมาสิบกว่าปี ได้เอาไปเผาวัดเหมือนกัน แล้วก็ได้ห่อผ้ามาเช่นกัน และหนูเลือกที่จะไม่เก็บไว้เลย เพื่อให้เขาไปโดยสมบูรณ์ น้องหมาของเราเป็นความทรงจำดีๆ ในช่วงนึงของชีวิตนะคะ ขอให้อั่งเปาไปสู่สุคติค่ะ   โดย: นางไม้หน้า3 27 พฤษภาคม 2552 9:47:08 น.

ถึงแม้ว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันมันจะสั้นนัก แต่ทุกๆเวลาที่ผ่านมานั้น มันมีค่ามากมายให้แก่กันตลอดไป ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: ลูกหนูน้อย 27 พฤษภาคม 2552 13:32:18 น.

อืมมมมมมมมมมมม อืมมมมมมมมมมมมมมมมมม เอม เด้น มา เยี่ยม ลุง เปา อ้าปปปปปปป คิ้ดดด ถุงงงงงงงงง ลุงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ก้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อยู่ ข้าง บน ด้าย ยินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ก้าบบบบบบบบบบบบบ   โดย: dogamania 28 พฤษภาคม 2552 16:09:53 น.

นึกยังไงไม่รู้เลยเปิดมาดู เราชื่อเกดเหมือนกันเลย ที่สำคัญคือ น้องหมาชิสุของเรา ที่ไม่อยู่กับเราแล้วก็ชื่อ " อั่งเปา" จำได้ว่าเราร้องให้อยู่เป็นเดือนเลย สู้ๆนะคุณ จขบ แล้วก็เสยใจด้วยจริงๆ   โดย: my kate space 10 มิถุนายน 2552 20:06:28 น.

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=katealway&month=06-2009&date=28&group=4&gblog=4 เกดเขียนบล็อกเรื่องของ อั่งเปา แล้วค่ะป้ากล้วย เขียนเพราะป้ากล้วยเลยน๊าา นั่งร้องให้สะอึกสะอื้นตอนเขียนอีกต่างหาก เอามาฝากป้ากล้วยเผื่อป้ากล้วยอยากเห็นอั่งเปาของเกดบ้าง ป้ากล้วยดีขึ้นรึยังคะ หนูเป็นห่วงนะ ^_^   โดย: my kate space 28 มิถุนายน 2552 13:16:59 น.

เศร้าจังเลยคะป้ากล้วย หนูแอบน้ำตาซึมไปเลย มีพบ มีจาก มีพลัดพราก คิดถึงจัง...เหลือแค่นี้   โดย: บุปผาลีลาวดี 19 กรกฎาคม 2552 20:14:09 น.