หมากคนแก่ไทยส่วนใหญ่เป็นหญิงกิน แต่หมากไต้หวันเรียกว่าร้อยละร้อยคนกินเป็นผู้ชายที่เป็นหนุ่มหรือยังอยู่ในวัยทำงาน และมีทุกระดับชนชั้น คนขับรถบรรทุก (ส่วนใหญ่) คนทำงานหนัก คนส่งของ ไปจนถึงหนุ่มหล่อขับรถหรูราคาแพง แต่พอก้าวลงจากรถมา เห็นปากมีน้ำหมากแดงเปรอะ

หมากของไต้หวันน่าจะเป็น “ยาชูกำลัง” ทั้งทางตรงและทางอ้อม โดยตัวหมากเองเป็นสารกระตุ้นที่ทำให้คนทำงานได้อึด ทน ในทางอ้อมคือ แม่ค้าขายหมากช่วยให้ลูกค้ากระปรี้กระเปร่าได้ไม่น้อย

วัฒธรรมการขายหมากของสาวๆจึงกลายเป็นเอกลักษณ์หรือภาษาสมัยนี้ ก็ signature ของไต้หวัน หนุ่มและไม่หนุ่มไทยที่ไปเยือนไต้หวัน จึงมักจะรบเร้าขอไปชมกิจการของ แม่ค้าขายหมากกันแทบทุกราย

ความจริงคนขายหมากไม่ได้มีแต่สาวๆ มีทุกวัยและทุกเพศ แต่ที่อยากจะไปยล คือ คนขายหมากที่เป็นสาวๆ นุ่งน้อยห่มนิด แทบจะปิดไม่หมดทั้งบนทั้งล่าง นั่งรอลูกค้าอยู่ในร้านซึ่งมักจะเป็นห้องกระจกเล็กๆ ตั้งอยู่ริมถนน ลูกค้าจะเอารถไปจอดเทียบ เธอก็จะเอาหมากมาส่งให้ถึงที่แบบก้มๆเงยๆ แหงนๆ ให้ลูกค้าได้ชมสรีระงามๆ เป็นของแถม ทำให้ราคาหมากแพงกว่าปกติ อาจะแค่ 3-4 คำ /ลูก 100 เหรียญ ส่วนใหญ่สาวๆจะเริ่มออกมาขายเย็นๆค่ำๆ

ผู้รู้บอกว่าสาวๆพวกนี้รายได้ดีที่เดียวและว่ากันว่า ต้องออกไปนอกเมืองหรือเมืองที่อยู่ไกลๆ เมืองหลวง อย่างไถจง สาวขายหมากจะแต่งตัวได้ล่อแหลมกว่าที่อื่นมาก

นี่คือประเด็นหลักที่ทำให้การขายหมากเป็น signature

>

มารู้จักหมากไต้หวันกันหน่อย หน้าตาของหมากไต้หวัน ไม่เหมือนหมากไทย หมากไทยต้นสูงมาก ลูกใหญ่ ต้องเอามาเฉาะ เอาเปลือออก แบ่งเนื้อกินสดเป็นชิ้นเล็กๆหรือ ฝานเป็นแผ่น ตากแดดกินแห้ง กินกับใบพลูและปูนแดง อาจมีสีเสียดร่วมด้วย ปูนแดงนี้เราจะเอาน้ำมาแช่ ฟักทอง กล้วย ก่อนเชื่อมเพื่อให้กรอบได้

ส่วนหมากไต้หวันต้นไม่สูงมาก ที่เขากินกันลูกจะเล็กประมาณนิ้วโป้ง (ไม่ทราบว่าโตเต็มที่จะใหญ่กว่านี้ไหม) กับใบพลูเช่นเดียวกับหมากไทย แต่ปูนเขาสีขาว