รถวิ่งไปเรื่อย เข้าป่าไป จนมาทะลุทะเลสาบ Nelson (Nelson Lakes) รถจอดที่ริมทะเลสาบที่มีเขาล้อมรอบทุกด้าน ส่วนที่งามอยู่ด้านหน้าเรา เป็นทะเลสาบและมีภูเขาซ้อนกันไปมาเป็นฉากหลังอยู่ไกลออกไปอีกฝั่งของทะเลสาบ นี่แหละเสน่ห์ของประเทศนี้ ทิวทัศน์สวยงามตามธรรมชาติ ใหญ่โตมโหฬาร สงบ เงียบ

ถึงเวลาลงจากรถ เมื่อเขาให้ลง ทุกคนต้องลง จะมาอ้างโน่นนี่นั่งอยู่ในรถไม่ได้ ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยและน่าจะเป็นกฎของการท่องเที่ยวแบบนี้ด้วย

พอลงจากรถก็เจอะกับสภาพที่ไม่คาดไว้ ลมแรงมาก พวกลูกทัวร์คนอื่นๆ เดินเข้าป่าไป ไม่เห็นมีใครกินข้าวเลย ก็จะมีใครกินล่ะ ลมแรงเป็นบ้าและหนาวมากปานฉะนั้น ขนาดเขาเป็นฝรั่งคุ้นกับสภาพอากาศยังไม่สู้ มีแต่พวกบ้านนอกแบบเรา เอาบะหมี่มานั่งกินไปสั่นไป

หลังจากกินเสร็จด้วยความทรมาน ก็เป็นเวลาเก็บภาพที่ระลึก ตามข้อมูลที่ได้บอกว่าในทะเลสาบมีปลาไหลตัวโตๆ แต่เราไม่เห็น อาจจะนัวๆอยู่กับสาหร่ายใบยาวๆดำๆที่เห็นอยู่ เลยดูไม่ออกไหนปลาไหลไหนสาหร่าย ที่เห็นชัดก็หงส์ดำกับเป็ดน้ำ มีคนเอารถมาจอดอยู่ 2-3 คัน นั่งดูวิวและกินข้าว(แซนวิท)อยู่ในรถ ไม่ยอมลงมาเลย มันหนาวจริงๆ หนาวลมนะ

ปลายทางวันนี้อยู่ที่ เวทพอร์ต(Westport) ตั้งแต่รถวิ่งเข้าเมืองมา ไม่เห็นอะไรเลย เมืองเงียบและเล็กมากๆ ที่นี่แค่เป็นทางผ่านที่ต้องพักเพราะ Lake Mahimapua ยังอยู่อีกไกล คนขับรถที่นี่จะขับไม่เกิน 8 ชม.ต่อวันจริงๆ ไม่ควงกะแล้วให้ผู้คนในถนนรับความเสี่ยงไปด้วย

Hostel คืนนี้เป็นบ้านไม้เก่าๆ ที่มาปรับเป็นที่พัก สำนักงานของhostel เป็นเรือนไม้เล็กๆ อยู่หลังเรือนที่พัก ทุกคนไปลงทะเบียน วางมัดจำกุญแจห้อง 2 เหรียญ คงมีคนลืมคืนบ่อย มัดจำนี่แหละกันลืมดีนักแล
David บอกให้เราเดินไป Supermarket เราก็รีบพุ่งไปเลย

ตัวเมืองเมืองเล็กกระจิดริด แต่ super ใหญ่ ของเยอะ เป็นปกติของประเทศนี้เลย ต่อให้คุณอยู่บ้านน้อกบ้านนอก มีบ้านนับหลังได้ ยังงั้ยยังงัยก็จะมี Super อยู่ใกล้พอที่จะเดินไปซื้อของได้ นอกจากกับข้าวสำหรับ 3 มื้อ เราก็ได้ของเพิ่มน้ำหนักอีกแล้วเพราะเจอะวิตามินลดราคา ก็หอบกันคนละกระป๋องสองกระป๋อง

กลับมา แวะไปคุยกับเจ้าของบ้านสักหน่อย แกเคยไปเที่ยวเมืองไทยหลายครั้ง ชอบเมืองไทยอาหารไทย เห็นเขาปลูกโหระพากับสาระแหน่ไว้หลายกะบะเลยทำใจกล้าขอ เขาก็ดีใจหาย อนุญาตให้เก็บได้ เราก็บรรจงเก็บถนอมหอบหิ้วไปเมืองต่อไปหลายเมืองอย่างดี

ครัวบ้านนี้น่าร้ากกก เหมือนอยู่บ้านในป่า มีเตาผิง ผนังมีชั้นที่เอาจานสวยๆมาวางตกแต่งไว้ มีกาแฟ ชา ช็อคโกแลตฟรี กลางครัวมีโต๊ะสำหรับทำกับข้าว เหนือโต๊ะมีหม้อตะหลิ่วแขวนอยู่กับที่แขวนวงกลม (เพื่อนคนหนึ่งชอบครัวแบบนี้มาก ฝันว่าจะทำที่เมืองไทย แต่คงพับความคิดไปแล้วเพราะสู้กับฝุ่นไม่ไหว) ที่ไม่ค่อยถูกจริตก็อีตรงที่มีหัวสัตว์แขวนไว้บนผนังด้วยนี่แหละ

และอีกอย่างที่ทำให้ไม่ค่อยสะดวกใจ คือห้องอาบน้ำห้องส้วมที่ใช้รวมกันชายหญิงอยู่แล้ว แบ่งเป็นห้องน้ำแถวหนึ่งหันหน้าเข้าหาห้องส้วมที่มีระยะห่างระหว่างกันแค่ช่วงแขน แถมยังอยู่ตรงทางเดินเข้าบ้าน แขกไปใครมาก็ต้องผ่านทางนี้ ทำให้รู้สึกประดักประเดิดเวลาจะทำกิจส่วนตัวยังงัยบอกไม่ถูก

วันนี้เชิญชวนสมาชิกซื้อพายสตอเบอรี่มากินกัน อันละ 7 เหรียญเองประมาณ 175 บาท กินกันขณะที่พายยังเย็นอยู่ อร่อยมากขอบอก หมดไปอย่างรวดเร็ว พายผลไม้มีอยู่หลายชนิด เช่น rusberry cherry blueberry อร่อยทุกชนิด ที่เคยกินทั้งที่นี่และที่อังกฤษก็ยี่ห้อตามรูปนั่นแหละ ต่อด้วยข้าวเย็นที่วันนี้ เราซื้อพิซซ่าสำเร็จมาอบกิน ตามด้วยผลไม้ น้ำผลไม้เช่นเคย ได้เพื่อนใหม่ในครัว สามีเป็นคนยุโรปเหนือจำไม่ได้ว่าชาติอะไร ภรรยาเป็นคนเกาหลี ทั้งคู่ไปเมืองไทยบ่อย เขาย้ายที่นั่งไปนั่งบนสตู เพื่อให้เรานั่งโต๊ะรวมกัน ในขณะที่ฝาหรั่งบางคนนั่งแบบไม่สนใจจะเผื่อแผ่ใคร ตัวใครตัวเผือก ทั้งยังนั่งยาวด้วยการดื่ม การรังเกียจเดียดฉันท์คนต่างสีผิวมีในบางคน (ขอย้ำว่าบางคน) เสมอที่เขาคิดเอาเองว่าเขาเป็นเผ่าพันธ์ที่เหนือคนอื่น

สมาชิกที่ทำกระเป๋าเงินหล่นบนรถ จดๆจ้องๆมาหลายวันแล้ว ที่จะขอบใจหนุ่มฝรั่งเศส วันนี้สบโอกาส มอบของแทนใจและถ่ายรูปร่วมกันเป็นที่ระทึกหน่อย

คืนนี้มีสมาชิกอเมริกันตัวเล็กหน้าตาน่ารักเป็นเพื่อนร่วมห้อง มารยาทของการพักแบบนี้ เราต้องเกรงใจ พยายามทำอะไรเงียบๆ คุยเบาๆ จริงๆคนไทยนิสัยดีขี้เกรงใจ แต่บางที่เราก็ไม่คุ้นกับธรรมเนียมปฎิบัติของการพักแบบนี้

กินข้าวเช้าเสร็จแล้ว รีบเอากุญแจไปส่งและขอรับเงินมัดจำคืน 2 เหรียญก็มีความหมาย แถมเม้าท์เรื่องประเทศไทยที่รัก( เวลามาต่างประเทศ ยิ่งถ้าต้องอยู่นาน จะรู้สึกรักบ้านเมืองม้ากมาก) กับเจ้าของบ้านต่ออีกนิดหน่อย

รถมาแย้ว ยกกระเป๋าเข้าเก็บใต้รถ ขึ้นรถหาที่นั่ง ล้อหมุน