Group Blog All Blog
|
๒๒๒ คุ ณ รู้ ไ ห ม ค รั บ ๒๒๒ ถึงคุณที่รักของผม.... วันนี้ฝนตกอีกแล้วครับ ตกอย่างหนักเสียด้วย หลังจากอดกลั้นไม่ ยอมตกมาเป็นเวลาหลายวัน เวลาฝนตกหนัก ๆ อย่างนี้ มันก็เหมือนกับกรงขังที่กักผมไว้ ไม่ให้ขยับเขยื้อนทำอะไรได้สะดวกนัก มันเลยทำให้ผมมีเวลาว่างมากมาย และผมก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคุณ ชาร้อนถ้วยนั้นที่ผมสั่งมาระหว่างถูกกักขังอยู่ในกรงของสายฝน เย็นไปนานแล้วแต่ผมก็ยังมีความสุขกับการนั่งมองเม็ดฝนที่โปรยสายไม่ขาด พร้อม ๆ กับการส่งความคิดถึงไปหาคุณ ผมนั่งฟังเสียงฝนที่ตกกระทบกับหลังคา ก่อนจะล่วงหล่นเป็นสาย ๆ ลงกระทบผิวพื้นซีเมนต์ ก่อนจะกลายสภาพเป็นดอกฝนดอกเล็กดอกน้อย ที่แข่งกันเบ่งบานเต็มท้องถนนไปหมด แล้วผมก็ตั้งคำถามว่า ป่านนี้คุณจะอยู่ที่ไหน จะนั่งมองเม็ดฝนอย่างนี้แล้วคิดถึงวันที่เราเคยนั่งมองเม็ดฝนด้วยกันหรือเปล่า.... ถึงคุณที่รักของผม...กลิ่นหวานชื้นของสายฝนที่ถูกพัดพามานั้น ทำให้ความคิดถึงของผมยิ่งมากมายจนผมเองก็ตกใจกับ ความรู้สึกนั้น เปรียบว่า ถ้าหากความคิดถึงของผมคือสายฝนในวันนี้ ผมเองก็กลัวว่าจะทำคุณเปียกปอนและว่ายเวียนอยู่ในความคิดถึงที่ไม่สุดสิ้นของผม เวลาเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ แต่สำหรับผมเวลานั้นมันช่างนานแสนนาน จนผมไม่อาจจะหลุนพ้นจากวงเวียนแห่งความรัก ที่ผมมีต่อคุณได้ ทำไม... ผมคอยตั้งคำถามนี้ แต่ก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้สักที ทำไมผมต้องรักคุณขนาดนี้ .... ทำไมผมต้องคิดถึงคุณอย่างมากมายด้วย... และ ทำไมผมถึงยังหลงวนเวียนอยู่ในวันเวลาเก่า ๆ ที่ไม่สามารถย้อนคืนมาได้ เป็นคำถามที่ผมไม่เคยตอบได้เลยครับ ...ที่รัก แต่สิ่งที่ผมแน่ใจเป็นที่สุด ก็คือ ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงคุณ คิดถึงรอยยิ้ม ดวงตา และการที่คุณเป็นคุณ ทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นมาเป็นคุณก็คือคนที่ผมหลงรักอย่างหมดหัวใจ... คุณที่รักของผม....คุณเคยรู้ไหมว่า.. .เวลาที่เราคิดถึงใครสักคนมักหาเหตุผลไม่ค่อยได้ มันก็เหมือนกับความรักนั่นแหละ ไม่ค่อยมีใครให้เหตุผลกับความรักกันได้ และก็ไม่มีใครให้เหตุผลในการคิดถึงกันได้ แค่รัก...และก็ แค่คิดถึง...เท่านั้น คือความรู้สึกล้วน ๆ เคยมีคนเขียนเอาไว้นะว่า ความรักหายใจเป็นความคิดถึง... ผมเห็นด้วยนะกับคำพูดประโยคนี้ แต่สำหรับผม ตอนนี้ ความคิดถึงของผมหายใจเป็นคุณ... หรือไม่อีกที คือ การที่ผมคิดถึงคุณมากมายขนาดนี้ก็แปลได้ว่า ผมรักคุณมายมายเหลือเกินจนไม่อาจอธิบายอะไรได้ มันมากมายจนเอ่อล้นเหมือนสายฝนที่ตกลงมาในวันนี้ คุณที่รักของผม...ตอนนี้ฝนเริ่มจางแล้ว อีกเดี๋ยวผมคงต้องกลับคืนสู่โลกแห่งความเป็นจริง ที่เจ็บปวดอีกครั้งแล้ว... สิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ในเวลาต่อไปนี้ คือการพยายามใช้ชีวิตที่เหลืออยู่โดยไม่มีคุณ จริง ๆ มันก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงว่าที่ข้างกายผมไม่มีคุณอีกต่อไป แต่ในความเจ็บปวดนั้นก็มีความสุขผสมปนเปอยู่ด้วย ผมมีชีวิตอยู่ได้กับความทรงจำแห่งความสุขที่มีคุณ และคอยส่งความคิดถึงไปให้ในทุก ๆ นาทีที่ผมมีชีวิตอยู่... การมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ก็เมื่อชีวิตที่ผมคิดว่า ถูกเติมเต็มไปด้วยคุณนั้น จู่ ๆ วันหนึ่งผมก็ไม่มีคุณอีกต่อไป แต่ผมก็ต้องทนอยู่กับความจริงนั้นอยู่ดี คุณที่รักของผม...เพียงแค่ตอนนี้หลับตาลง แล้วเราจะคิดถึงกันได้ไหมครับ... เพียงแค่หลับตาลงแล้วคุณจะกลับมาอยู่ตรงที่เดิมที่คุณเคยอยู่ได้ไหมครับ.... ที่เดิมที่ผมไม่เคยมีใครมานานนับตั้งแต่คุณเดินจากไป ... ที่เดิมที่ผมยังคงเก็บไว้รอคุณเสมอ.. และผมก็ยังหลงเดินเวียนวนอยู่ในวันเวลาเก่า ๆ ที่เคยมีคุณ ผมแค่อยากรู้สึกว่า ....ผมยังมีคุณอยู่เสมอเท่านั้น....คุณรู้ไหมครับ...?
 โดย: wormearth IP: 58.136.199.254 วันที่: 19 พฤษภาคม 2549 เวลา:23:38:10 น.
|
จิตปาตลี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
