Group Blog All Blog
|
ดื่มกินความเศร้า หลายวันแล้วที่ผันตัวเองจากหุบเขาลำเนาไพร มาใช้ชีวิตในเมือง แต่ไม่ว่าจะไปที่ไหน ถ้าหัวใจเรายังวนเวียนอยู่ในวันเวลาเดิม ๆ ไม่ว่าจะอยู่ห่างสักเท่าไร หรือไปไกลสักเพียงไหน มันก็เหมือนใกล้เพียงแค่เอื้อม.. เพียงแต่ เอื้อมไปไม่เคยถึงสักทีเท่านั้น วันเวลาในชีวิตหมุนวนไปอย่างช้า ๆ เหมือนที่ผม กำลังละเลียดความเศร้า ที่เกาะกินหัวใจอยู่ยาวนาน ดื่มกินความเศร้า เฝ้ามองพระจันทร์สีซีด ๆ ที่หม่นเหงา แต่ที่นี... ผมกับมองไม่เห็นพระจันทร์สักนิดเดียว กระทั่งแสงดาวก็ยังไม่ออกมาให้ชมโฉม ผิดที่ผิดทาง ผิดกลิ่น หัวใจเหงา ดื่มกินความเศร้า นอนเคล้าความเหงา ความคิดถึงอบอวนอยู่ในมวลแห่งความทรงจำ ที่ส่งออกไปไม่ได้ และไม่เคยถึง ความรักผุกร่อนแตกร้าวจนไม่สามารถ ทำให้มันกลับคืนมาได้อีกครั้ง และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง กลิ่นเมือง.... ที่ทำให้หัวใจเจ็บปวด แต่บางครั้ง คนเรายอมเจ็บปวด เพราะในความเจ็บปวดนั้น มาจากสิ่งที่เรารัก และเราไม่เคยลืมมัน บางที ผมคงต้องรีบกลับไปในที่ของผม ก่อนที่ ความเศร้าจะดื่มกินผมแทน เสียแล้ว....
ความรักก่อให้เกิดพลังใจมากมาย ทำไมต้องเหงามากมายด้วย ส่งกำลังใจมาอยู่ใกล้ ๆ ค่ะ ไม่อยากเห็นคุณเศร้านะ โดย: แซนด์ซี
 วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:17:55:02 น.สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่แวะไปเยี่ยมเยียน บางทีการที่เราไม่ลืมกลับทำให้เราไปไหนไม่ได้ เราควรลองหยุดมองในที่เดิมๆๆ และลองเปลี่ยนที่ใหม่ๆๆดู อาจทำให้เราได้มองเห้นอะไรชัดขึ้น และเราจะมีความสุขนะ ลองดูนะค่ะ สายลมเคยเป็นและลองทำ อาจต้องใช้เวลา แต่ก้คุ้มค่านะ สู้ๆๆค่ะเป็นกำลังใจค่ะ
  โดย: สายลม (manasanan
) วันที่: 24 ตุลาคม 2549 เวลา:20:54:45 น. |
จิตปาตลี
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
ถ้าใจเจ็บ
จะอยู่ไหนก็เจ็บเหมือนเดิมเน้อ