เช้ามาเครื่องถ่ายเอกสารก็เสีย ต้องโทร.ตามช่างมาซ่อม

ผู้ประกอบการก็มาขอเอกสารเยอะมาก

ช่างมาซ่อมประมาณ 9.30 น. ถึง 11.30 น. ข้าพเจ้าก็เพิ่งได้เริ่มทำงานอย่างเต็มที่ ระหว่างที่ช่างซ่อมนั้นก็ทำเท่าที่ทำได้ไปก่อน

เช้าก็ทานอะไรไม่ลง ดื่มโอวัลตินไปแก้วเดียว

เที่ยงก็กล้วย 1 ลูก

ทำงานตลอด ไม่ได้ทานข้าวเลย

พี่ที่ทำงานก็พูดประชดประชันว่าไม่มีคนมาเก็บเงินให้ ใครจะตรวจฟอร์ม จะให้ข้าพเจ้าไปเก็บเงินอย่างนั้นเหรอ ข้าพเจ้าก็ปริ้นงานไม่ทันนะสิ

ตกเย็นข้าพเจ้าก็ไล่ปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เห็นหน้าจอไหนเปิดอยู่ก็ถามว่าใช่หรือเปล่า พี่บอกว่าเดี๋ยวพี่ปิดเอง ข้าพเจ้าก็บอกว่า งั้นข้าพเจ้าปิดปริ้นเตอร์นะ

พอพี่เขาจะกลับมีคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่งไม่ได้ปิด พี่เขาก็โมโหใหญ่ พูดว่าข้าพเจ้าไล่ถามเครื่องที่พี่เขาใช้ เครื่องที่เขาไม่ใช่ทำไมไม่ปิด พี่เขาโมโหใหญ่เลย เมื่อว่าจับผิดพี่เขาว่าพี่เขาปิดหรือเปล่า ทำไมเครื่องที่ไม่ใช้งานไม่ปิด ข้าพเจ้าก็เบื่อ ในเมื่อบอกว่าจะปิดเอง ข้าพเจ้าก็ไล่ปิดเฉพาะเครื่องปริ้นเตอร์ตามที่บอกนะซิ ข้าพเจ้าไม่อยากทะเลาะด้วย เลยเงียบไปดีกว่า เพราะตอนเช้าพี่เขาก็บอกว่าโมโหข้าพเจ้า ที่ให้พี่เขาเดินตามไปกินข้าวนอกสำนักงานด้วยกัน ซึ่งในช่วงหลังข้าพเจ้าเห็นแล้วว่า ข้าพเจ้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำเช่นนั้นได้ ข้าพเจ้าต้องขยันทำงาน ทานข้าวเที่ยงเสร็จก็รีบมาทำงานต่อทันที ออกไปข้างนอกไม่ได้ เพราะจะเสียเวลาขับรถไปกลับ เสียเวลาสั่งอาหาร เสียเวลารออาหาร กว่าจะทานอาหารเสร็จ กว่าจะจ่ายเงิน ทอนเงิน หมดเวลา ไม่ได้ทำงานกันพอดี เมื่อพี่เขาเรียกจึงบอกว่าไม่ไป พี่เขาจะได้ไม่ตามอีก

แล้วข้าพเจ้าก็ได้ข่าวดีจากธนาคารว่าสามารถกู้เงินได้ ข้าพเจ้าดีใจมาก ไปขออนุญาต ผอ. ที่จะไปทำธุระให้เรียบร้อย ตอนแรกดูเหมือนผอ.จะไม่อยากให้ไป และไม่เข้าใจ ประกอบกับไม่ชอบข้าพเจ้าอยู่แล้ว แต่พอข้าพเจ้าค่อยๆ อธิบายไปเรื่อยๆ ผอ.ก็อนุญาตให้หยุดได้

แต่ก็อีก น้องสาวของข้าพเจ้าทำให้ข้าพเจ้าเวียนหัวอีก เกี่ยวกับการกู้เงิน และพูดว่ารักข้าพเจ้าที่สุด ขอให้ข้าพเจ้าอย่าโกหกเขาเท่านั้น นี่ข้าพเจ้าเป็นเด็กเลี้ยงแกะหรืองัย

คนเราจะทำผิดกันบ้างไม่ได้เหรอ พอถามโกหกอะไรก็ไม่บอก แถมทำโมโหใส่อีก กลับเข้าไปอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชมีความสุขมากกว่ามั้งเนี่ย

จี๋ กวางน้อย